Χρήστος Μιχαηλίδης
Μονόλογος περί έμπνευσης...«... Γυρεύω δύναμη να ξεγλιστράω απ’ αυτές τις ύπουλες παγίδες, να κλείνω τα μάτια μου σε θεάματα τυποποιημένα...»
Ο μόνιμος τρόμος του καλού μου ποιητή φίλου είναι μην του λείψει ποτέ η έμπνευση. Όταν θα φτάσουμε, λέει, στο σημείο η κάθε μέρα να μας φαίνεται ίδια, να μην μπορούμε ούτε στιγμή να δραπετεύσουμε από την απελπιστική ομοιογένεια προσώπων και πραγμάτων, τότε όλα θα ’χουν τελειώσει.
Φοβούμαι πως υπάρχουν ύπουλοι μηχανισμοί στη ζωή που δουλειά τους είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: να ισοπεδώνουν τα πάντα. Όλα να μοιάζουν ίδια - τα τοπία, οι άνθρωποι, τα πρόσωπά τους...
Γυρεύω δύναμη να ξεγλιστράω απ’ αυτές τις ύπουλες παγίδες, να κλείνω τα μάτια μου σε θεάματα τυποποιημένα, είτε αυτά έχουν να κάνουν με μια παράσταση στο θέατρο είτε ακόμα και μ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, σαν το εντελώς ξενέρωτο, ας πούμε, σύστημα που εφαρμόζει στην ομάδα μου, την ΑΕΚ, ο υπερτιμημένος Σάντος.
«Όχι!», φωνάζει τότε ο γνωστός εντός μου προβοκάτορας και, παίρνοντας το αγγλοσαξονικό του ύφος, το περισπούδαστο, μου πετάει ένα «consistency, my friend, consistency» και φεύγει γρήγορα, πάντα βιαστικός. Συνέπεια, λοιπόν, ωραία... Aλλά σε τι; Στο ίδιο πράγμα; Το αενάως επαναλαμβανόμενο; Να το δεχτώ, όταν πρόκειται, ας πούμε, για τα φώτα της Τροχαίας, που έτσι πρέπει, μονότονα, να αναβοσβήνουν - αλλά για τις απλές λειτουργίες της καθημερινής μας ζωής, πώς; Πως να αποδεχτώ αδιαμαρτύρητα ακόμα και τον τυποποιημένο πια τρόπο με τον οποίο εκτελούν συνταγές εκείνοι που μας τις παρουσιάζουν στην τηλεόραση, με εξαίρεση μοναδική τον Ηλία Μαμαλάκη;
Aπό πού ξεκίνησα πάλι και κατέληξα εδώ; Α, ναι. Από το φόβο του φίλου μου του ποιητή μη λείψουν ξαφνικά τα πράγματα που μπορούν να προκαλέσουν έμπνευση σε όποιον άνθρωπο έχει ευγενική και όχι τσιγκούνικη και τυποποιημένη ψυχή. Mε τι θα μπορούσα να τον παρηγορήσω; Mε ιστορίες ίσως ανθρώπων που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, ίσως με μια βόλτα σε μέρος καθημερινό, που μπορεί όμως να μην το έχουμε προσέξει καλά, να του προσφέρω, λες, ένα γλυκό κουταλιού τίγκα στη ζάχαρη και χωρίς διαφωτιστικές ταμπελίτσες για τις θερμίδες του, μια πρόσκληση ίσως να ’ρθει το βράδυ στο σπίτι να παίξουμε τάβλι η σκραμπλ, να μιλήσουμε λίγο, λέω, δηλαδή να με ακούσει και να τον ακούσω, και μετά ας βάλουμε και λίγες μουσικές που δε συνηθίζονται.