Κοσμάς Βίδος
Το Κράτος της μητρός μου«... όποτε ο παπάς έφευγε από το οπτικό πεδίο της γιαγιάς, το διπλοφιλούσαμε το χέρι του...»
Όποτε εμφανιζόταν παπάς, κι ενώ οι άλλες γιαγιάδες έσπρωχναν τα εγγόνια τους να του φιλήσουν το χέρι, η δική μας μόνο που δε μας έδενε, για να μην πάμε. Δεν ήταν άθεη, πίστευε. Πίστευε, επίσης, ότι δεν υπάρχει λόγος να φιλάς το χέρι ενός ιερωμένου. Εμείς, βεβαίως, το βλέπαμε ως ένα παιχνίδι που μας το στερούσε. Και, όποτε ο παπάς έφευγε από το οπτικό πεδίο της γιαγιάς, το διπλοφιλούσαμε το χέρι του. Μεγαλώνοντας, η αδελφή μου πέρασε -ευτυχώς, για λίγο- από το παπαδοχειροφίλημα σε πιο hardcore καταστάσεις: γέμισε το δωμάτιό της με εικόνες αγίων, νήστευε αυστηρά... Την ίδια εποχή μάζευε αυτόγραφα των αγαπημένων της σταρ: από την Αλίκη Βουγιουκλάκη ως τον Ντέιβιντ Κάσιντι. Αυτό το χόμπι της χρησιμοποίησα για να καταφέρω ένα ισχυρό πλήγμα στον έρωτά της προς μια (μάλλον ανορθόδοξη) ορθοδοξία, γράφοντας με μαρκαδόρο επάνω στην αγαπημένη της εικόνα, την Αγία Βαρβάρα: «Στην Ελένη με αγάπη, Αγία Βαρβάρα». Εννοείται ότι, όταν το ανακάλυψε, έζησα τη Δευτέρα Παρουσία. Ώσπου μπήκε στη μέση η μητέρα μας: «Στο σπίτι μου εικονίτσες και εξαπτέρυγα δε θέλω!». «Στο δικό μου δωμάτιο θα κάνω ό,τι θέλω!», αντιμίλησε (με καθόλου χριστιανικό τρόπο) η χριστιανή, κάνοντας τη μαμά της έξαλλη: «Το δωμάτιό σου είναι μέσα στο σπίτι ΜΟΥ! Επομένως, είναι πρώτα δικό ΜΟΥ και μετά δικό σου! Εγώ κυβερνώ εδώ! Ούτε εσύ ούτε η Αγία Βαρβάρα!» Έτσι, τότε, μπροστά στα μάτια μου, συντελέστηκε αυτό που σήμερα λένε διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας. Το έκανε η νόμιμη κυβερνήτης του οίκου μας, η μητέρα μου, αποκαθηλώνοντας τα θεία από το δωμάτιο και από το μυαλό της κόρης της και επιβάλλοντας το δικό της νόμο. Τόσο απλά. Σήμερα, λοιπόν, όποτε τους ακούω να τσακώνονται στις τηλεοράσεις για διαχωρισμούς και άλλα τέτοια, απορώ πώς όλα αυτά δεν έχουν τακτοποιηθεί εδώ και χρόνια..._ K. B.