Θέμος Αναστασιάδης
Σαν τη Λάσκαρη στον «Κατήφορο»«... 23 ώρες την ημέρα και 350 ημέρες το χρόνο θέλω το όχημα να με πηγαίνει και όχι να το πηγαίνω...»
Ιεροσυλία! Αν είναι δυνατόν να σου προτείνουν να πάρεις για γουικέντ ένα σούπερ σπορ όχημα, απ’ αυτά που ονειρεύονται να οδηγήσουν όλοι οι Έλληνες, οι Αλβανοί και οι μισοί Ιταλοί, κι εσύ να λες... «Σόρι, αλλά, επειδή έχω να πάω ταξίδι, δεν τ’ αφήνουμε για τ’ άλλο γουικέντ;». Και γυρίζεις την πλάτη στο «θεϊκό» κουπέ, μπαίνεις στην τελευταία λέξη της... τζιπούρας που λέγεται Jeep (φυσικά) Commander με τις επτά θέσεις και φεύγεις. Tαξιδεύεις με 160, σαν σε μαγικό χαλί, κάνουν στην πάντα όλοι, περνάς από λεωφόρους και μονοπάτια, οδηγείς, οδηγείς και, όταν πετυχαίνεις στην Κοιλάδα κάνα καΐκι, μαζεύεις και δυο τελάρα ψάρια για το σπίτι. Υπάρχει πιο κάτω «αυτοκινητιστικά», φίλε μου Καββαθά; Έχει όρια ο οδηγικός ξεπεσμός ή είμαι πια μια Λάσκαρη στον «Κατήφορο»; Είσαι ό,τι οδηγείς ή η ζωή σ’ ανάγκασε να γυρίζεις μ’ όλα αυτά που άλλοτε κορόιδευες; Και, αν ναι, τι σε νοιάζει, αφού αυτό τώρα πια είναι που σε βολεύει; Όχι, δεν ψάχνω για δικαιολογίες, έχω «ξεπέσει» τελείως αυτοκινητιστικά και το ευχαριστιέμαι κι από πάνω, ο αθεόφοβος. Δεν είναι ότι δε μ’ αρέσει η ταχύτητα, κάθε άλλο. Όποτε και αν μπορώ να ξεφύγω νύχτα νύχτα, διακοσαπενηνταρίζω, έτσι, για την αδρεναλίνη, και μετά ξαναπέφτω στα «μαλακά». Κυβικά, αυτόματα κιβώτια, μεγάλοι χώροι, χαλαρές αναρτήσεις, κρουζ κοντρόλ..., οριακά φρένα, φουλ κλιματισμός και... αλάρμ για το παρκάρισμα. 23 ώρες την ημέρα και 350 ημέρες το χρόνο θέλω το όχημα να με πηγαίνει και όχι να το πηγαίνω. Αν είναι η άνεση αμαρτία, θα βγω να το φωνάξω με λατρεία, θα βγω να το φωνάξω να το πω, πως με τόσους κόπανους τριγύρω έχω βαρεθεί να οδηγώ! Απλώς, μετακινούμαι! Νόμιζα ότι συνέβαινε μόνο σ’ εμένα, αλλά ο ιός έχει χτυπήσει κι άλλους. Κάποιοι «κολλητοί» απ’ τα χρόνια τα παλιά, με τα ζαντολάστιχα και τις ελεύθερες εξατμίσεις, κυκλοφορούν με γιαπωνέζικα η κορεάτικα (πα μαλ) SUV και ξεσπάνε μόνο τα Σάββατα με 1.000άρια R στην Αθηνών-Επιδαύρου, με «γουρούνες» στο χώμα ή με φουσκωτά στα «εξάρια» Όπου αλλού, εκτός απ’ τα αυτοκίνητα στην ασφάλτινη καθημερινότητα. Γιατί οι δρόμοι δεν είναι πια δικοί μας._ Θ. A.