Κοσμάς Βίδος
Για την πάρτη μας«... Μιλάμε, κοντολογίς, για μια φιλοζωία εντελώς υποκριτική. Κάτι σαν αυτό που κάνουμε με τα παιδάκια της Αφρικής...»
Μάζεψα στο σπίτι ένα καλό σκυλί. Έναν πενταετή κόπρο. Κανελί, χαριτωμένο, υπάκουο. Δεν είχα ούτε το χώρο ούτε το χρόνο για να αναλάβω άλλο ένα ζώο. Συγκατοικώ ήδη με μια γηραιά κοκερίνα, η οποία θέλει όλο και περισσότερη περιποίηση. Όταν έμαθα, όμως, ότι η κυρία του λεβέντη πέθανε και ότι οι αδελφές της επρόκειτο να τον εγκαταλείψουν στο δρόμο... Δεν μπορούσα να το αφήσω να γίνει. Δε θεωρώ δα και σπουδαίο να δίνεις ένα πιάτο φαΐ και λίγη φροντίδα σε ένα ζωντανό... Το οποίο ζωντανό εγκαταστάθηκε στο σπίτι -για λίγο, είπα-, δείχνοντας μια ευγνωμοσύνη που συγκινεί. Κι εγώ άρχισα να προσπαθώ να του βρω ένα καλό αφεντικό. Περίμενα ότι θα ήταν δύσκολο. Κάτι η... μη ράτσα, κάτι η (ελαφρώς) προχωρημένη ηλικία του. Δε φανταζόμουν, όμως, ότι θα ήταν αδύνατο. Όλοι το συμπάθησαν, όλοι το λυπήθηκαν που θα το άφηναν στο δρόμο, όλοι το επαίνεσαν για τον καλό του χαρακτήρα, κανένας όμως δε θέλησε να το υιοθετήσει. Δικαίωμά τους. Σίγουρα. Αν, όμως, τα γράφω αυτά, είναι γιατί μου την έχει βαρέσει αυτή η... εξ αποστάσεως φιλοζωία. Πολύ τα αγαπάνε τα ζώα, αρκεί να μην είναι δικά τους. Πολύ θυμώνουν με τους ανθρώπους που τα κακοποιούν ή τα εγκαταλείπουν, αλλά εκεί σταματά όλη τους η έγνοια. Ο θυμός τους ποτέ δε «μεταφράζεται» σε υιοθεσία ενός αδέσποτου. Μιλάμε, κοντολογίς, για μια φιλοζωία εντελώς υποκριτική. Κάτι σαν αυτό που κάνουμε με τα παιδάκια της Αφρικής: δακρύζουμε μπροστά στις εικόνες τους, πονάμε για «τα καημένα που δεν έχουν να φάνε»... Πόσοι, όμως, από εμάς βάζουν το χέρι στην τσέπη να τα βοηθήσουν; Ελάχιστοι. Οι υπόλοιποι απλώς λυπόμαστε για παιδιά, σκυλιά και λοιπούς αναξιοπαθούντες. Θυμόμαστε ενίοτε και παραδοσιακές εκφράσεις αλά «εδώ πεθαίνουν παιδιά, τα σκυλιά θα κοιτάξουμε;»... Και εξακολουθούμε να μην κοιτάμε ούτε τα σκυλιά ούτε τα παιδιά. Μόνο την πάρτη μας..._ K. B.