Abarth 1000 TC
Το αγωνιστικό που ανέβασε το «Σκορπιό» στην κορυφή, αφήνοντας ανεξίτηλα ίχνη στα πρώτα χρόνια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Αυτοκινήτων Τουρισμού.ΚΕΙΜΕΝΟ: ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΤΗΡΑΣ
Αναζητώντας ο Κάρλο ¶μπαρτ το αυτοκίνητο επάνω στο οποίο θα «έχτιζε» το αγωνιστικό με το οποίο η εταιρεία του θα έπαιρνε μέρος στις μικρές κλάσεις του νεοσύστατου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Τουρισμού, κατέληξε στο λιλιπούτειο και ιδιαίτερα δημοφιλές Fiat 600. Η μεταμόρφωση της έκδοσης παραγωγής εκείνου του αυτοκινήτου σε αξιοσέβαστο αγωνιστικό πίστας έγινε πολύ γρήγορα, ώστε η «Αbarth & Cie», όπως ήταν τότε η ονομασία της, να είναι έτοιμη να συμμετάσχει στο θεσμό από τις αρχές του 1963. Όταν η προετοιμασία ολοκληρώθηκε, υπήρχαν δύο αυτοκίνητα πιστοποιημένα στο Group 2, τα 850 TC και 1000 Βerlina Corsa, τα οποία η εταιρεία προσέφερε από την αρχή και σε ιδιωτικές αγωνιστικές ομάδες. Το πρώτο «1000» φορούσε τροχούς διαστάσεων 12 ή 13 ιντσών κατά περίπτωση, είχε ισχύ 68 ίππων στις 6.800 σ.α.λ. και για την τροφοδοσία του χρησιμοποιούσε ένα καρμπιρατέρ της Solex. To 5 σχέσεων κιβώτιο ταχυτήτων που διέθετε ήταν κατασκευασμένο από την Αbarth και, σε συνδυασμό με τα δισκόφρενα στους πίσω τροχούς, προσέδιδε στο αυτοκίνητο μια πρωτοπορία που κανείς ανταγωνιστής στο ΕΠΑΤ δε διέθετε τότε: H Alfa Romeo Giulia των καιρών εκείνων είχε ταμπούρα ακόμα και μπροστά, ενώ το Μini Cooper, με το οποίο το μικρό Αbarth θα είχε τη μεγαλύτερη αντιπαράθεση, τα φορούσε στους πίσω τροχούς του μέχρι το 1968. Το «1000» με τη λογική τού «όλα πίσω» χαρακτηρίστηκε σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του από το μόνιμα ανοιχτό πίσω καπό, λύση που εξυπηρετούσε την καλύτερη ψύξη του κινητήρα και την αποφυγή του κινδύνου της φωτιάς, από το γεγονός ότι καλωδιώσεις, σωληνώσεις και εξατμίσεις βρίσκονταν, λόγω της στενότητας του χώρου, στην ελάχιστη δυνατή απόσταση μεταξύ τους.
Αbarth, ο πρωταθλητής...
Με την αναπροσαρμογή των κανονισμών το 1965 και της υπαγωγής των αυτοκινήτων από 851 έως 1.000 κ.εκ. στην ξεχωριστή πρωταθληματική κατηγορία Division 1, ξεκίνησε και η πορεία του μικρού Abarth προς την κορυφή. Το αυτοκίνητο «αγρίεψε» ακόμα περισσότερο ως προς την εξωτερική του εμφάνιση, με την προσθήκη ενός ψυγείου λαδιού στη θέση του εμπρός προφυλακτήρα, ενώ με την έκδοση 1000 ΤC Corsa η ισχύς του ανέβηκε στους 85 ίππους. Παράλληλα, τη θέση του Solex κατέλαβε ένα διπλό καρμπιρατέρ της Weber. Από εδώ και πέρα, οι νίκες και τα πρωταθλήματα δεν ήταν πρόβλημα για τον ιταλικό αγωνιστικό οίκο, αφού από τη χρονιά εκείνη έως το 1970, και με εξαίρεση το 1968, κατέκτησε τα πάντα. Ο τελικός απολογισμός ήταν 47 νίκες, που απέφεραν πέντε τίτλους κατασκευαστών και τέσσερις οδηγών, με τα Mini Cooper 1000 και Saab 96 να είναι τα μόνα αυτοκίνητα που μπόρεσαν, ασθμαίνοντας, κάπως να αντισταθούν. Το αυτοκίνητο παρέμεινε ίδιο μέχρι το 1968, οπότε άλλαξε, λόγω της προσαρμογής του στους νέους κανονισμούς εκείνης της χρονιάς και της υπαγωγής του στο Group 5. Από τότε και μέχρι τη λήξη της σταδιοδρομίας του υιοθέτησε τα δύο διπλά καρμπιρατέρ της Weber, φθάνοντας στο ανώτατο στάδιο της εξέλιξής του και αποκτώντας ισχύ 112 ίππων στην έκδοση 1000 TCR.
Οδηγοί-προσωπικότητες
Μια πλειάδα ικανότατων οδηγών με ταλέντο και χαρακτήρα αγωνίστηκαν στις αρχές της σταδιοδρομίας τους με Αbarth 1000 TC. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε δύο μετέπειτα νικητές των «24 Ωρών» του Λε Μαν, τον Λισιέν Μπιανκί με Ford GT40 το 1968 και τον Χανς Χέρμαν με Porsche 917 το 1970. Ο κατάλογος συνεχίζεται με τον Αρτούρο Μερτζάριο, νικητή στο Τάργκα Φλόριο το 1972 με Ferrari 312 PB, και τον Γιοχάνες Όρτνερ, πρωταθλητή στις Ευρωπαϊκές Αναβάσεις το 1970. Ακόμα τρεις μετέπειτα πρωταθλητές της γηραιάς ηπείρου στα Αυτοκίνητα Τουρισμού με τις 3λιτρες BMW (Βίλι Κάουζεν, Τόνι Χέζεμανς, Ουμπέρτο Γκράνο) σημείωσαν τις πρώτες επιτυχίες τους με το 1000 TC, ενώ δεν πρέπει να λησμονήσουμε τον Ολλανδό Αμπ Γκέντεμανς, που σκοτώθηκε το 1968 στο Νίρμπουργκρινγκ, έχοντας προηγουμένως επιτύχει τέσσερις συνεχόμενες νίκες με το Αbarth. Τέλος, ακόμα δύο ακολούθησαν το παράδειγμα του Κάρλο ¶μπαρτ, ιδρύοντας στη συνέχεια επιτυχημένους βελτιωτικούς οίκους: Ο λόγος για τον Γιόχαν ¶μπτ και τον Κλάους Στάινμετζ, των οποίων τις εταιρείες ABT και Steinmetz σήμερα όλοι γνωρίζουμε.
Carlo Abarth
Γεννημένος στη Bιέννη το 1908, ασχολήθηκε από νωρίς με τους αγώνες, αρχίζοντας τη σταδιοδρομία του ως οδηγός δικύκλων. Στα 25 του ήταν πέντε φορές πρωταθλητής Eυρώπης, ενώ η ευρηματικότητά του ως μηχανικού γινόταν εμφανής: H μοτοσικλέτα του, με κινητήρα 250 κ.εκ. της Villiers, είχε δεχθεί επεμβάσεις από τον ίδιο, με προεξάρχουσα τη δικής του σχεδίασης εξάτμισή της. Στα χρόνια των αγώνων με τα δίκυκλα γνώρισε και το Nουβολάρι. O Iταλός πιλότος τον σύστησε το 1947 στον Πόρσε, όταν εκείνος έψαχνε ανθρώπους για να φέρει σε πέρας το πρόγραμμα του «Cisitalia 360», του πρώτου αυτοκινήτου GP με κίνηση στους τέσσερις τροχούς και μοτέρ τοποθετημένο στο κέντρο. O Kάρλο δούλεψε κοντά στο Γερμανό μέχρι το 1950, ώσπου οι οικονομικές δυσχέρειες να σταματήσουν την εξέλιξη του μονοθεσίου. Tον Aπρίλιο της ίδιας χρονιάς -με ό,τι στοκ είχε απομείνει από την Cisitalia- ο ¶μπαρτ αποφάσισε να ιδρύσει τη δική του αγωνιστική ομάδα, κατασκευάζοντας και εξειδικευμένα αυτοκίνητα παραγωγής μικρού κυβισμού. Tο 1971, ύστερα από δύο δεκαετίες γεμάτες νίκες, πούλησε την εταιρεία του στον όμιλο της Fiat. Ύστερα ο Κάρλο, πολιτογραφημένος Iταλός από το 1933, γύρισε στην πατρίδα του, όπου και πέθανε πλήρης ημερών το 1979.
ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ
DIVISION 1 ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΩΝ
1965, 1966, 1967, 1969, 1970
DIVISION 1 ΟΔΗΓΩΝ
1965: Εντ Σβαρτ
1966: Τζιανκάρλο Μπαγκέτι
1967: Βίλι Κάουζεν
1969: Μαρσίλιο Πασότι
ABARTH 1000 TC
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Aμάξωμα: 2θυρο διθέσιο saloon
Κινητήρας: 4κύλινδρος σε σειρά τοποθετημένος πίσω
Κυβισμός: 982 κ.εκ.
ΔιάμετροςxΔιαδρομή: 65 χλστ. x 74 χλστ.
Σχέση συμπίεσης: 13.0:1
Καρμπιρατέρ: 2 διπλά Weber
Μέγιστη ισχύς: 112 ίπποι στις 8.200 σ.α.λ.
Μέγιστη ροπή: 9 χλγμ. στις 5.500 σ.α.λ.
Κιβώτιο ταχυτήτων: Χειροκίνητο 5 σχέσεων
Μετάδοση κίνησης: Στους πίσω τροχούς
Ανώτατη ταχύτητα: 190 χλμ./ώρα
Μήκος: 3.540 χλστ.
Πλάτος: 1.400 χλστ.
Ύψος: 1.410 χλστ.
Μεταξόνιο: 2.010 χλστ.
Βάρος: 583 κιλά
Κιλά ανά ίππο: 5,2
Μια ομάδα από Αbarth 1000 Berlina Corsa στο κεκλιμένο επίπεδο της Μόντσα στις «4 Ώρες του Jolly Club», το 1966.
Corse de Cote du Col Bayard, 1965: Στο τιμόνι αυτού του Abarth βρίσκεται ο μετέπειτα αδικοχαμένος οδηγός της Formula 1, Iγκνάτσιο Τζιούντι.
Το 1000 TC στην «πράσινη κόλαση» του παλιού, μεγάλου Νίρμπουργκρινγκ των 22 χλμ.
Ο Κάρλο ¶μπαρτ και τα αυτοκίνητά του.
500 by Abarth...
1957-1959: 500 Coupe Zagato
1957-1967: 500 Berlina (26,5 ΗΡ)
1958: 595 S Zagato
1958-1959: 500 Pininfarina
1963-1970: 595 Berlina (27 ΗΡ)
1964-1966: 695 Berlina (30 ΗΡ)
1964-1971: 595 SS (27 ΗΡ)
1966-1971: 595 SS Assetto Corsa (27 ΗΡ)
1965-1967: 695 SS (30 ΗΡ)
1966-1972: 695 SS Assetto Corsa (30 ΗΡ)
1969: 595 Lusso
1970: 595 Competizione
1970: 595 Lusso Competizione
1970: 695 SS Competizione
1970: 695 SS Lusso Competizione
2008: 500