Rush
Η F1 στη μεγάλη οθόνηΦλερτ με το θάνατο, αγωνιστικές ανατροπές, γραφειοκρατικές αντιπαραθέσεις και, φυσικά, η
μονομαχία μεταξύ του πλεϊμπόι αντικομφορμιστή Τζέιμς Χαντ και του σοβαρού επαγγελματία
Νίκι Λάουντα συνθέτουν το εκρηκτικό κοκτέιλ της σεζόν του 1976 στη Formula 1. Μετά το
Grand Prix του Τζον Φρανκενχάιμερ, το Rush αποτελεί την πρώτη σοβαρή απόπειρα να
αποτυπωθεί πιστά ο γοητευτικός κόσμος της F1 στη μεγάλη οθόνη!
ΣΤΗΝ πορεία της Formula 1 ανά τα χρόνια, υπάρχουν πολυάριθμες ιστορίες αρκετά ζουμερές
ώστε να αποτελούν τη βάση για μια επιτυχημένη χολιγουντιανή ταινία. Αν όμως κάποιος
σεναριογράφος επινοούσε το χρονικό της σεζόν του 1976 στη Formula 1, μάλλον δε θα έβρισκε
εταιρείες παραγωγής πρόθυμες να κινηματογραφήσουν το όραμά του, καθώς θα το απέρριπταν ως
μη ρεαλιστικό! Τα γεγονότα εκείνης της χρονιάς ξεπέρασαν και την πιο αχαλίνωτη φαντασία,
αυξάνοντας δραματικά την απήχηση και την κάλυψη της F1 από τον Τύπο. H σύγκρουση μεταξύ
του ανέμελου και γοητευτικού party animal Τζέιμς Χαντ με τον ψυχρό, υπολογιστικό Νίκι
Λάουντα, που είχε το παρατσούκλι «αρουραίος» λόγω των χαρακτηριστικών του προσώπου του,
ήταν πολύ καλή για να προσπεραστεί. Το ίδιο και το θαύμα της επιστροφής του Λάουντα από
τον... άλλο κόσμο, το θάρρος του να... φοβηθεί να αγωνιστεί στο κρίσιμο φινάλε της σεζόν,
το ανατρεπτικό τελικό αποτέλεσμα της μονομαχίας καθώς και όσα έλαβαν χώρα εντός και εκτός
πίστας, γεγονότα που διέθεταν τα φόντα να αποτελέσουν ένα ιδανικό κινηματογραφικό σενάριο.
Η ταινία Rush ευελπιστεί να κερδίσει τον τίτλο του άξιου διαδόχου της εμβληματικής για την
F1 ταινίας Grand Prix, του Τζον Φρανκενχάιμερ (1966), η οποία κέρδισε τρία βραβεία Όσκαρ
(Ήχου, Ηχητικών Εφέ και Μοντάζ). Εκείνη, όπως και όσες άλλες έχουν έκτοτε ασχοληθεί με το
μηχανοκίνητο αθλητισμό, βασίζονταν σε φανταστικά σενάρια. Η πρόσφατη επιτυχία του
ντοκιμαντέρ Senna, όμως, άνοιξε το δρόμο για το Rush. ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν και η ταινία βασίζεται
σε πραγματικά γεγονότα, δεν έχει χαρακτήρα ντοκιμαντέρ, ενώ υπάρχουν και στοιχεία που
έχουν προστεθεί για να δραματοποιήσουν το σενάριο και να την κάνουν πιο εμπορεύσιμη. Ίσως
για αυτόν το λόγο ο σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ το τονίζει σχεδόν σε κάθε συνέντευξή του: «Να
θυμάστε! Είναι ταινία, και όχι ντοκιμαντέρ».
Εμείς σας παραθέτουμε τι πραγματικά συνέβη τότε, για να γνωρίζετε, όταν τη δείτε, ποιες
ήταν οι καλλιτεχνικές ελευθερίες που επέτρεψαν στους εαυτούς τους οι δημιουργοί της. Ο
άμεσα εμπλεκόμενος στη δημιουργία της, Νίκι Λάουντα, δήλωσε ότι η ταινία τον έκανε να
ζήσει μερικά συναισθήματα τα οποία δεν είχε βιώσει τότε, κυρίως όσον αφορά τον τρόπο με
τον οποίο τον έβλεπαν οι άλλοι μετά το ατύχημα. Παράλληλα, έριξε το σύνηθες καυστικό
σχολιάκι του, αναφέροντας ότι ο Χέμσγουορθ (ο ηθοποιός που υποδύεται τον Χαντ στην ταινία)
φαίνεται σαν να έχει βγει από σαλέ ομορφιάς, ενώ ο Χαντ πάντα έμοιαζε σαν να είχε μόλις
σηκωθεί από το κρεβάτι!
Το πραγματικό... σενάριο
Το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου του 1976 ήταν ο πρωταθλητής της
προηγούμενης σεζόν, Λάουντα. Εφοδιασμένος με τον πανίσχυρο ιταλικό 12κύλινδρο μπόξερ και
έχοντας «στρώσει» το σασί της Scuderia μέσω της στενής συνεργασίας του με τον τεχνικό
διευθυντή, Μάουρο Φοργκιέρι, o Αυστριακός είχε θέσει τέλος στη δεκαετή... ξηρασία της
Ferrari (κατακτώντας τον πρώτο τίτλο της από το μακρινό 1964) με την επικράτησή του στη
μονομαχία του με τον Έμερσον Φιτιπάλντι. Η McLaren, όμως, δε θα είχε στη διάθεσή της αυτήν
τη φορά τον Βραζιλιάνο, ο οποίος, μην έχοντας λάβει την αύξηση που επιζητούσε, αποφάσισε
το Νοέμβριο του 1975 να προσχωρήσει στην ομάδα του αδερφού του, την Copersucar.
Ο Τζέιμς Χαντ, ο μοναδικός αξιοπρεπής οδηγός που είχε μείνει χωρίς συμβόλαιο μέχρι τότε,
τηλεφώνησε στον μάνατζερ της McLaren, ¶λιστερ Κόλντγουελ, αναφωνώντας: «Μάλλον είμαι ο
καινούργιος οδηγός σας!». Ο Χαντ ήταν αδιαμφισβήτητα γρήγορος. Δεν είχε, όμως, καμία σχέση
με το πρότυπο οδηγού της McLaren. Επιπλέον, κανείς δε γνώριζε ακόμη αν διέθετε το
ψυχολογικό σθένος που απαιτείται για να ανακηρυχθεί πρωταθλητής. ¶λλωστε, λόγω των συχνών
ατυχημάτων του στη Formula 3, o Μαξ Μόσλεϊ (συνιδιοκτήτης της March) του είχε βγάλει το
παρατσούκλι «Hunt the Shunt» (o τρακαδόρος). Ο Βρετανός είχε προσγειωθεί στο προσκήνιο της
F1 με την τρελοπαρέα του λόρδου Χέσκεθ, η οποία δεν παρέλειπε να... παρτάρει ξέφρενα,
απολαμβάνοντας τη συμμετοχή της στον κόσμο της F1. Ο Χαντ έραβε στην αγωνιστική φόρμα του
μότο όπως «Sex: The breakfast of champions» ή «Sex is a high performance thing». Γι' αυτό
και οι υπόλοιπες ομάδες δεν τους έπαιρναν στα σοβαρά, μέχρι το Ολλανδικό GP του 1975, όταν
ο Χαντ κατέκτησε τη μοναδική νίκη της Hesketh στην F1.
Στον αντίποδα, ο Λάουντα ήταν ένας από τους πρώτους επαγγελματίες οδηγούς. Με τη μεθοδική
του προσέγγιση σε ατελείωτα χιλιόμετρα δοκιμών και τη σφαιρική του αντίληψη μέσα στον
αγώνα, έγινε γνωστός ως «κομπιούτερ». Ήξερε καλά τη σημασία της σχέσης του οδηγού με την
ομάδα -πριν από την εποχή της τηλεμετρίας- και κατά έναν τρόπο έβαλε τάξη στο χάος που
επικρατούσε στη Ferrari. Όσον αφορά την ωμή ταχύτητα, ίσως ο Χαντ να υπερτερούσε οριακά -
επειδή ρίσκαρε περισσότερο-, ωστόσο ο Λάουντα ήταν σίγουρα ο πιο ολοκληρωμένος οδηγός της
γενιάς εκείνης. Το «μυστικό», έχει πει ο Αυστριακός, «είναι να νικάς πηγαίνοντας όσο το
δυνατόν πιο αργά», όπως υποστήριζε και ο μεγάλος Χουάν Μανουέλ Φάντζιο. Ο Χαντ, από την
πλευρά του, ήταν εκπρόσωπος της παλιάς σχολής. Ζούσε τη ζωή στο μέγιστο, σαν κάθε μέρα να
ήταν η τελευταία του. Κάπνιζε αρειμανίως, μπορούσε να καταναλώνει γαλόνια αλκοόλ, τα έλεγε
έξω απ' τα δόντια και του άρεσε να περιφέρεται ξυπόλητος στα paddock (σαν τσιγγάνος,
έλεγαν τότε...), ενώ οι περιπέτειές του με το ασθενές φύλο είναι ξακουστές. Όταν ο Λάουντα
έφευγε το πρωί από το ξενοδοχείο για να πάει στην πίστα για δοκιμές, ο Χαντ επέστρεφε από
το βραδινό του ξενύχτι!
Παρ' ότι οι προσωπικότητές τους ήταν τόσο διαφορετικές, υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός και μια
πολύ καλή σχέση -ο Λάουντα θεωρεί υπερβολική τη λέξη «φιλία»-, καλύτερη απ' ό,τι θεωρητικά
θα επέτρεπε η μεταξύ τους μονομαχία για τον τίτλο. Μάλιστα, στα χρόνια της Formula 2 ήταν
συγκάτοικοι σε ένα μικρό διαμέρισμα του Λονδίνου. Θρυλική παραμένει μια φωτογραφία του
1976 στο Ζόλντερ του Βελγίου, όπου ο Λάουντα καλεί τον Χαντ να καθίσει στη Ferrari του, με
τους μηχανικούς της ομάδας να χαμογελούν γύρω τους. Φαντάζεστε κάτι αντίστοιχο στη
σύγχρονη εποχή βιομηχανικής κατασκοπείας;
Θυμός και στρες
Με μόλις δύο τεστ στο (βρεγμένο) Σίλβερστοουν, ο Χαντ πήγε στη Βραζιλία και «κάρφωσε» τη
McLaren M23 στην pole position, ουσιαστικά την πρώτη φορά που την οδήγησε στο όριο σε
στεγνό οδόστρωμα! Η ομάδα αντιλήφθηκε αμέσως τον τρόπο με τον οποίο θα αντλούσε το μέγιστο
από τον καινούργιο οδηγό της: το θυμό. Ο Χαντ είχε ανάγκη να «κουρδίζεται» πριν από τους
αγώνες, για να μπορεί να μπει στο μονοθέσιο και να ρισκάρει τη ζωή του. Η επίγνωση των
κινδύνων που καλείτο να αντιμετωπίσει τον τρομοκρατούσε σε βαθμό που πολύ συχνά του
προκαλούσε εμετό πριν από την εκκίνηση. Πολλές φορές το μονοθέσιο, στάσιμο στη γραμμή
εκκίνησης και με τον κινητήρα σβηστό, έτρεμε ολόκληρο μαζί του! Πριν από τον αγώνα, πολλές
φορές ο Κόλντγουελ άφηνε αιχμές όσον αφορά τον οικονομικό τομέα επίτηδες, για να τον
εκνευρίσει (ο Χαντ λάμβανε χρήματα σύμφωνα με τους βαθμούς που σημείωνε, πέραν των μόλις
200.000 δολαρίων, που ήταν ο «βασικός» μισθός του), ρίχνοντας ατάκες του στιλ «Ταξίδεψες
πρώτη θέση;» ή «Έφερες την κοπέλα σου;», γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η ομάδα του απαγόρευε
να κάνει κάτι τέτοιο.
Όσο και αν προσπαθούσε, όμως, η McLaren να κουρδίσει τον Χαντ, ο Βρετανός δεν είχε τη
δυνατότητα να ανακόψει τη θριαμβευτική πορεία του Λάουντα στο πρώτο μισό της σεζόν. Στους
πρώτους επτά αγώνες, ο Αυστριακός έγινε... μόνιμος κάτοικος του βάθρου τερματίζοντας 1ος,
1ος, 2ος, 2ος, 1ος, 1ος και 3ος. Επιπλέον, ο Χαντ βρέθηκε στο στόχαστρο του κίτρινου Τύπου
όταν η σύζυγός του, Σούζι, τον άφησε για τον ηθοποιό Ρίτσαρντ Μπάρτον! Ο Λάουντα, από την
πλευρά του, παντρεύτηκε το Μάρτιο, όχι όμως την επί σειρά ετών σύντροφό του, Μαριέλα
Ράινιγκχαους, αλλά τη Μαρλέν Κλάους, πρώην φιλενάδα του ηθοποιού Κουρντ Γιούργκενς.
Νίκες στα χαρτιά
Παράλληλα, οι... γραφειοκρατικές διαμάχες στα παρασκήνια δεν άργησαν να ξεκινήσουν. Στην
Ισπανία, όπου ο Λάουντα αγωνίστηκε με τρία ραγισμένα πλευρά λόγω ενός ατυχήματος με...
τρακτέρ, ο Χαντ έκοψε το νήμα πρώτος, αλλά έχασε τη νίκη στα χαρτιά, αφού η McLaren
βρέθηκε 1,8 εκ. πιο πλατιά από το μέγιστο επιτρεπτό όριο, επειδή τα πλευρικά τοιχώματα των
καινούργιων ελαστικών της Goodyear προεξείχαν περισσότερο. Εντέλει, η νίκη επεστράφη στον
Χαντ δύο μήνες αργότερα (μετά το Γαλλικό GP). Λόγω του παθήματος, η McLaren αποφάσισε στον
επόμενο αγώνα να μεταφέρει τα ψυγεία λαδιού στην ουρά της M23, για να είναι απολύτως
νόμιμη. Εντούτοις, η τροποποίηση αυτή διατάραξε την αεροδυναμική συμπεριφορά της πίσω
αεροτομής. Επί τρεις αγώνες (Βέλγιο, Μονακό, Σουηδία), ο Χαντ προσπαθούσε να πείσει την
ομάδα ότι η συμπεριφορά της M23 είχε γίνει απαράδεκτη. Πριν από το Γαλλικό GP
εισακούστηκε, και η επιστροφή των πλαϊνών ψυγείων στην M23 σήμανε και την επιστροφή του
Χαντ στην pole. Για τις μεγάλες ευθείες της πίστας του Πολ Ρικάρ, η Ferrari είχε φέρει
καινούργιους, πιο ισχυρούς κινητήρες, ωστόσο αυτός του Λάουντα άντεξε μόλις οκτώ γύρους
και εκείνος του team mate του, Κλέι Ρεγκατσόνι, δεκαεπτά, αφήνοντας τον Χαντ ανενόχλητο να
κατακτήσει τη νίκη.
Στον επόμενο αγώνα το βρετανικό κοινό είχε κατακλύσει την πίστα του Μπραντς Χατς, για να
υποστηρίξει τον Χαντ. Μόλις στην πρώτη στροφή, όμως, ο Βρετανός βρέθηκε απογειωμένος, όταν
οι δυο Ferrari ακούμπησαν μεταξύ τους ακριβώς μπροστά του. Στην προσγείωση έσπασε ο
αντίχειράς του, αλλά και η εμπρός ανάρτηση της McLaren. Λόγω των πολυάριθμων θραυσμάτων
στην πίστα, ο αγώνας διακόπηκε και ήταν αμφίβολο αν θα επιτρεπόταν στον Χαντ να
συμμετάσχει στην επανεκκίνηση, καθώς δεν είχε ολοκληρώσει τον πρώτο γύρο, όπως όριζαν οι
κανονισμοί. Λόγω της σχετικής ασάφειας, οι αγωνοδίκες προσπαθούσαν επί πολλή ώρα να
βγάλουν άκρη, και οι μάνατζερ της McLaren καθυστερούσαν τη διαδικασία, για να δώσουν την
ευκαιρία στους μηχανικούς τους να επισκευάσουν το μονοθέσιο του Χαντ. Κατά τη διάρκεια της
αναμονής, το κοινό ξεκίνησε να αναφωνεί ρυθμικά το όνομα του ήρωά του ανακατεμένο με
βρισιές, ενώ κάποιοι άρχισαν να πετάνε αντικείμενα στην πίστα. Οι διοργανωτές, φοβούμενοι
το ξέσπασμα επεισοδίων, αποφάσισαν να επιτρέψουν στον Χαντ να συμμετάσχει. Ferrari,
Tyrrell και Copersucar διαμαρτυρήθηκαν, και το ζήτημα πέρασε στη δικαιοδοσία της FIA, η
οποία τρεις μήνες αργότερα αφαίρεσε τη νίκη από τον Χαντ, πιθανότατα για να καλοπιάσει τη
Scuderia, που δεν ήταν ευχαριστημένη με τη δικαίωση της McLaren σε ό,τι αφορούσε το
Ισπανικό GP...
Έως την κόλαση...
Μετά το Βρετανικό GP, σειρά είχε η επίσκεψη στην «πράσινη κόλαση». Η παλιά πίστα του
Νίρμπουργκρινγκ αποτελούσε τον πιο επικίνδυνο αγώνα της σεζόν, και ο Λάουντα προσπάθησε να
πείσει τους συναδέλφους του να μποϊκοτάρουν τον αγώνα, χωρίς επιτυχία. Στο δεύτερο γύρο,
με κρύα σλικ ελαστικά σε νωπό οδόστρωμα, ο Λάουντα, πιθανότατα λόγω αστοχίας της πίσω
ανάρτησης, στη στροφή Bergwerk (190 χλμ./ώρα) έχασε τον έλεγχο της Ferrari, η οποία
προσέκρουσε στις μπαριέρες και τυλίχθηκε στις φλόγες. Ο Αυστριακός παρέμεινε εγκλωβισμένος
σε θερμοκρασία 800 βαθμών Κελσίου για 55 δευτερόλεπτα, χωρίς το κράνος του, που είχε χαθεί
στην πρόσκρουση... Οι Μπρετ Λάνγκερ, Γκάι Έντουαρντς και Χάραλντ Ερτλ προσπάθησαν να
βοηθήσουν τον συνάδελφό τους που ούρλιαζε από τον πόνο, και ο Αρτούρο Μερτζάριο βούτηξε
στις φλόγες για να λύσει τις ζώνες ασφαλείας της Ferrari. Ο Λάουντα είχε διατηρήσει τις
αισθήσεις του, αλλά είχε εισπνεύσει υπερβολική ποσότητα τοξικών καυσαερίων, με αποτέλεσμα
τα πνευμόνια του να γεμίσουν με υγρό. Οι γιατροί είπαν ότι δεν υπήρχε ελπίδα, και την
τρίτη ημέρα ένας ιερέας επισκέφθηκε τον Λάουντα για να τον κοινωνήσει... Ο Αυστριακός,
όμως, με μοναδικό όπλο τη δύναμη της θέλησής του, πάλεψε για να γλιτώσει απ' του... χάρου
τα δόντια, και τα κατάφερε! Το πρόσωπό του είχε υποστεί σοβαρά εγκαύματα και οι πλαστικοί
χειρουργοί πήραν δέρμα από το πίσω μέρος του κεφαλιού του για να ανακατασκευάσουν τα
βλέφαρά του. Είχε χάσει το μισό δεξί αυτί του, αλλά δεν το «διόρθωσε» ποτέ, αφού, όπως
έχει πει, του επιτρέπει να... ακούει καλύτερα στο τηλέφωνο!
Μετά το ατύχημα του Λάουντα, η Ferrari ανακοίνωσε ότι θα αποσύρει τη συμμετοχή της για το
υπόλοιπο της σεζόν, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την επιστροφή της νίκης του Χαντ στην
Ισπανία. Κατά συνέπεια, δεν πήρε μέρος στον αγώνα της πατρίδας του Λάουντα, που, όπως
είναι φυσικό, παρουσίασε ελάχιστη προσέλευση θεατών. Εντούτοις, η Scuderia επέστρεψε στο
Ολλανδικό GP, και στο παρασκήνιο είχε ήδη προσεγγίσει αντικαταστάτες οδηγούς, κίνηση την
οποία ο Λάουντα εξέλαβε ως προδοσία. Μάλιστα, η Ferrari είχε προετοιμάσει ένα μυστικό τεστ
με τον Ρόνι Πέτερσον. Ο τότε μάνατζερ της Ferrari, Ντανιέλε Αουντέτο, πιστεύει ότι ο
Λάουντα προσέγγισε τον πρόεδρο της Fiat (ιδιοκτήτρια του 50% της Scuderia από το 1969),
Τζιάνι Ανιέλι, και τον έπεισε να προτιμήσει τον Κάρλος Ρόιτμαν (που ήταν απογοητευμένος
από την αναξιόπιστη Brabham) και σίγουρα λιγότερο επικίνδυνος αντίπαλος από τον Πέτερσον.
Ανύποπτος, ο Πέτερσον ταξίδεψε στην Ιταλία για το τεστ, ωστόσο οι άνθρωποι της Ferrari που
τον περίμεναν στο αεροδρόμιο του είπαν να επιστρέψει σπίτι του!
Η επιστροφή
Κανείς -ούτε καν η Ferrari- δεν πίστευε ότι ο Λάουντα θα επέστρεφε στην αγωνιστική δράση
εγκαίρως για το Ιταλικό GP -μέσα σε μόλις έξι εβδομάδες-, όπου οι tifosi τον υποδέχθηκαν
σαν εθνικό ήρωα. Κάθε φορά που έβγαζε την μπαλακλάβα, αίμα και σάρκα έφευγαν από το
πρόσωπό του μαζί της. Την Παρασκευή έβρεχε. Ο Λάουντα μπήκε στο μονοθέσιο, αλλά δεν
μπορούσε να ξεκινήσει. Τον είχε καταλάβει τρόμος. Έκανε έναν αργό γύρο και επέστρεψε στα
pit. Δεν το έβαλε κάτω, όμως. Έσφιξε τα δόντια και μέχρι το τέλος της ημέρας ήταν ο
ταχύτερος εκ των τριών Ferrari (μαζί με τον Ρόιτμαν)!
Παράλληλα, η McLaren έπεσε θύμα της ιταλικής «μαφίας»! Στον τεχνικό έλεγχο το δείγμα
καυσίμου της McLaren βρέθηκε ότι ήταν 101,7 οκτανίων, εντός δηλαδή των κανονισμών (101
οκτάνια, με περιθώριο απόκλισης 1%). Παρ' ότι στη συνέχεια αποκαλύφθηκε ότι η μέτρηση δεν
ήταν καν ακριβής, εντούτοις οι χρόνοι των McLaren στις κατατακτήριες δοκιμές ακυρώθηκαν
και οι οδηγοί της μεταφέρθηκαν στην ουρά του grid. Tην Κυριακή τρία μονοθέσια απέσυραν τη
συμμετοχή τους -ίσως επί πληρωμή, όπως κάποιοι υποστήριξαν-, και έτσι κατάφεραν να
συμμετάσχουν οι McLaren. Στον αγώνα ο Λάουντα πραγματοποίησε ένα μικρό θαύμα τερματίζοντας
4ος, ενώ ο Χαντ κατέληξε στην αμμοπαγίδα. Η διαφορά μεταξύ τους στη βαθμολογία ήταν μόλις
2 βαθμοί, αλλά στη συνέχεια η FIA ακύρωσε τη νίκη του Χαντ στην πατρίδα του. Ο Βρετανός
ήταν πλέον πιο χαλαρός, πιστεύοντας ότι δεν είχε πια ελπίδες για τον τίτλο. Κατά τον ίδιο,
λόγω αυτής της προσέγγισης κατάφερε να νικήσει και τους δύο αγώνες στη Βόρεια Αμερική,
πριν από το μεγάλο φινάλε της σεζόν. Το πρωί του GP των ΗΠΑ ο Λάουντα, παίζοντας το
ψυχολογικό παιχνίδι, χτύπησε την πόρτα του Χαντ φωνάζοντας «σήμερα θα κατακτήσω το
πρωτάθλημα», για να εισπράξει ένα δυνατό γέλιο ως απάντηση! Η Ferrari αδυνατούσε να φέρει
στις ιδανικές θερμοκρασίες λειτουργίας τα πιο σκληρά ελαστικά που ξεκίνησε να προμηθεύει η
Goodyear από τα μέσα Ιουλίου, χάνοντας μεγάλο μέρος της ανταγωνιστικότητάς της, σε
αντίθεση με τη McLaren, που της ταίριαζαν γάντι!
Δραματικό φινάλε
Φούτζι, 10 Οκτωβρίου 1976. Καταρρακτώδης βροχή έπληττε την ιαπωνική πίστα, η οποία δεν
κατάφερνε να αποβάλει το νερό. Οι συνθήκες ήταν ακραίες, και πολλοί οδηγοί
(συμπεριλαμβανομένου του Χαντ) τις θεωρούσαν υπερβολικά επικίνδυνες για να αγωνιστούν. Η
εκκίνηση καθυστέρησε μιάμιση ώρα, εντός της οποίας οι οδηγοί συζήτησαν αρκετές φορές
μεταξύ τους την κατάσταση. Σύμφωνα με τον Λάουντα, υπήρχε συμφωνία μεταξύ τους ότι δε θα
αγωνιστούν. Κάποιοι έχουν αμφισβητήσει την εγκυρότητα των ισχυρισμών του Λάουντα, όπως οι
Μάριο Αντρέτι και Κλέι Ρεγκατσόνι. Ο Ελβετός, όμως, πήγαινε κόντρα στον team mate του,
επειδή ένιωθε παραγκωνισμένος στη Ferrari. Ο Πέτερσον ήταν επίσης αντίθετος στο
προτεινόμενο μποϊκοτάζ, λόγω της νίλας που είχε πάθει από τον Λάουντα.
Τότε εισήλθε στο σκηνικό και ο πρόεδρος της ένωσης κατασκευαστών (F1CA) και ιδιοκτήτης της
Brabham, Μπέρνι Έκλεστοουν. Ο Βρετανός είχε στο μυαλό του το συμβόλαιο της δορυφορικής
μετάδοσης του αγώνα καθώς και τα χρήματα συμμετοχής που λάμβαναν οι ομάδες. Ο Έκλεστοουν
πρότεινε στους οδηγούς να ξεκινήσουν, να κάνουν ένα, δύο γύρους και μετά να επιστρέψουν
στα pit, εάν θέλουν. Με αυτόν τον τρόπο θα πληρούνταν οι όροι των συμβολαίων και δε θα
παρουσιάζονταν διαμάχες. Συνεπώς, ο αγώνας ξεκίνησε κανονικά. Ο Λάουντα, όμως, επέστρεψε
στα pit στο τέλος του 2ου γύρου. Παρ' ότι ο Φοργκιέρι προσφέρθηκε να ανακοινώσει ότι
επρόκειτο για πρόβλημα του μονοθεσίου, ο Λάουντα αρνήθηκε, δηλώνοντας: «η ζωή μου είναι
πιο σημαντική από έναν τίτλο». Εντέλει, μόνο τέσσερις οδηγοί (οι δύο της Brabham, όπως
επίσης ο Φιτιπάλντι και ο Μερτζάριο) ακολούθησαν το παράδειγμά του. Ο Αυστριακός αποχώρησε
από την πίστα στον 32ο γύρο του αγώνα, καθώς η πίστα είχε αρχίσει να στεγνώνει. Ο Χαντ
κρατούσε το πρωτάθλημα στα χέρια του για το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, ωστόσο μια
υποχρεωτική αλλαγή ελαστικών -λόγω αστοχίας του εμπρός αριστερού- τον έριξε στην 5η θέση,
μόλις τέσσερις γύρους πριν από το τέλος. O Ρεγκατσόνι μιμήθηκε το παράδειγμά του λίγο
αργότερα, μόνο για να βρει τα pit της Ferrari εντελώς αποδιοργανωμένα. Αν η Scuderia είχε
επικεντρωθεί στη διεξαγωγή ενός γρήγορου pit stop, ίσως είχε καταφέρει να τον βγάλει στην
πίστα εμπρός από τον Χαντ, και η ιστορία να είχε εξελιχθεί υπέρ του Λάουντα!
Τα πράγματα, όμως, δεν κύλησαν με αυτόν τον τρόπο, και ο Χαντ κατάφερε να ανακτήσει δύο
κρίσιμες θέσεις στους δύο τελευταίους γύρους. Ο Φοργκιέρι πιστεύει ότι ο ¶λαν Τζόουνς
(Surtees) παρέδωσε οικειοθελώς τη θέση του στον οδηγό της McLaren, ο οποίος έκοψε το νήμα
στην 3η θέση, αλλά δεν το γνώριζε καν! Φτάνοντας στα pit, o Χαντ ήταν έξαλλος, καθώς
νόμιζε ότι είχε αποτύχει, και εκτόξευε προσβολές προς πάσα κατεύθυνση. Όταν μερικά
δευτερόλεπτα αργότερα οι άνθρωποι της McLaren κατάφεραν να τον κάνουν να καταλάβει ότι
ήταν πρωταθλητής, άρχισε να τρέχει πάνω κάτω σαν τρελός, δίνοντας το σήμα για την έναρξη
του πιο ξέφρενου πάρτι της ζωής του! Ο Λάουντα έμαθε στο αεροδρόμιο ότι είχε χάσει τον
τίτλο. Αργότερα θα δήλωνε ότι, «εάν έπρεπε να χάσω από οποιονδήποτε, χαίρομαι που ήταν
αυτός». ¶λλωστε, ο Αυστριακός έχει χαρακτηρίσει τον Χαντ (που έφυγε από τη ζωή το 1993 από
καρδιά, σε ηλικία μόλις 45 ετών) ως την πιο χαρισματική προσωπικότητα που έχει περάσει
ποτέ από την F1._ Φ. Λ.
O σκηνοθέτης
Γεννημένος στην Οκλαχόμα την 1η Μαρτίου του 1954 από γονείς ηθοποιούς, ο Ρον Χάουαρντ
ξεκίνησε την υποκριτική του καριέρα σε ηλικία δεκαοκτώ... μηνών. Μόλις τεσσάρων ετών πήρε
τον πρώτο του κανονικό ρόλο, ενώ από το 1974 έως το 1980 πρωταγωνίστησε στην κλασική
αμερικανική σειρά Happy Days, την οποία εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στη σκηνοθεσία. Το
σκηνοθετικό του ντεμπούτο έγινε με την ταινία Τρελό Κυνηγητό Αυτοκινήτων (Grand Theft
Auto, 1977), αφού ο Χάουαρντ έπεισε τον σκηνοθέτη/παραγωγό Ρότζερ Κόρμαν να τον
χρηματοδοτήσει, με αντάλλαγμα τη συμμετοχή του στην παραγωγή του Κόρμαν «Πατάω
γκάζι...φάτε τη σκόνη μου» (Eat my dust, 1976).
Έκτοτε έχει σκηνοθετήσει 23 ταινίες, στις οποίες συγκαταλέγονται μεγάλες εμπορικές
επιτυχίες, όπως το δις οσκαρικό Απόλλων 13 (Apollo 13, 1995) και ο Κατεργάρης των
Χριστουγέννων (Dr. Seuss' How the Grinch Stole Christmas, 2000), με αποκορύφωμα το Ένας
Υπέροχος ¶νθρωπος (A Beautiful Mind, 2001), που χάρισε στον Χάουαρντ δύο Όσκαρ
(Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας) και το προτεινόμενο για Όσκαρ «Φροστ/Νίξον - Η
Αναμέτρηση» (Frost/Nixon, 2008). ¶ξιο αναφοράς είναι επίσης το εμπορικά παραγνωρισμένο
Cinderella Man (2005) με τον Ράσελ Κρόου, έναν από τους αγαπημένους ηθοποιούς του
Χάουαρντ, που οι φήμες έλεγαν ότι ίσως βλέπαμε ως Ρίτσαρντ Μπάρτον στο Rush. Τέλος, για
τους φίλους της μουσικής βιομηχανίας να σημειώσουμε ότι, πέραν του Rush, φέτος θα
κυκλοφορήσει και το ντοκιμαντέρ του Χάουαρντ «Jay-Z: Made in America», που παρουσιάζει το
φεστιβάλ το οποίο διοργανώνει ο γνωστός hip-hop καλλιτέχνης Jay- Z στη Φιλαδέλφεια.
Συντελεστές
Η πολυαναμενόμενη ταινία Rush βρίσκεται προ των πυλών και τα πρώτα δείγματα είναι άκρως
ενθαρρυντικά. Ανεξάρτητη παραγωγή, σεναριογράφος ειδικευμένος σε προσαρμογές πραγματικών
γεγονότων και ένας από τους πλέον επιτυχημένους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ στο τιμόνι! Παρ'
ότι η ταινία δεν επικεντρώθηκε στην ιστορική ακρίβεια των γεγονότων, ο Χάουαρντ είναι ένας
σκηνοθέτης που νοιάζεται για την αυθεντικότητα των πλάνων του. Γι' αυτόν το λόγο
κατασκευάστηκαν δύο αντίγραφα της McLaren M23, τρεις Ferrari (312T και 312Τ2) και δύο BRM
P160. Παράλληλα, στην ταινία εμφανίζονται και αυθεντικά μονοθέσια, όπως η νικητήρια M23-8
του Χαντ και δύο εξάτροχες Tyrrell P34, οι οποίες υπέστησαν τις απαραίτητες μετατροπές στο
αμάξωμα του 1977 που έφεραν, ώστε να μοιάζει με αυτό της προηγούμενης σεζόν.
Αν και τα γυρίσματα της ταινίας έλαβαν χώρα αποκλειστικά σε Αγγλία και Γερμανία, με τη
χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας (CGI) ανακατασκευάστηκαν όλες οι ιστορικές τοποθεσίες. Η
ίδια τεχνολογία εφαρμόστηκε και σε ορισμένα από τα πιο απαιτητικά αγωνιστικά καρέ, για να
ενισχύσει τα πλάνα που κατέγραφαν έως και 35 κάμερες ταυτόχρονα! Η βοήθεια του εν ζωή
πρωταγωνιστή του σεναρίου, Νίκι Λάουντα, ήταν καταλυτική για τον σεναριογράφο -και εν
μέρει ιθύνοντα νου πίσω από τη δημιουργία του Rush-, Πίτερ Μόργκαν (Η Βασίλισσα, Φροστ/
Νίξον - Η Αναμέτρηση).
Η ιδέα για το Rush γεννήθηκε όταν μια εταιρεία παραγωγής προσέγγισε τον Μόργκαν για μια
ταινία σχετικά με την F1 της δεκαετίας του '70. Ερευνώντας, ο σεναριογράφος βρήκε την
ιστορία της σεζόν του 1976. Η εταιρεία, όμως, ήθελε να κάνει μια ταινία για τον Τζάκι
Στιούαρτ. Ο Μόργκαν επέμεινε και η (Αυστριακή) σύζυγός του κανόνισε μια συνάντηση με τον
Λάουντα, από την οποία ο σεναριογράφος πείστηκε ότι άξιζε να ξεκινήσει το γράψιμο. Έπειτα
από την αποχώρηση του σκηνοθέτη Πολ Γκρίνγκρας από την παραγωγή, ο Μόργκαν επικοινώνησε με
τον Ρον Χάουαρντ, τον οποίο γνώριζε από τη συνεργασία τους στο Φροστ/Νίξον. Εξίσου
σημαντική ήταν και η συνεισφορά του Λάουντα στην προετοιμασία του ηθοποιού που τον
υποδύεται στην ταινία, Ντάνιελ Μπρουλ (¶δωξοι Μπάσταρδη, Goodbye Lenin!). Ο 35χρονος
γερμανο-ισπανικής καταγωγής ηθοποιός δηλώνει πως το πιο απαιτητικό στοιχείο του ρόλου του
ήταν να αποδώσει την υπέρβαση του φόβου όπως αυτή φανερώνεται στη συμμετοχή του Λάουντα
στο GP της Ιταλίας.
Ο Λάουντα, από την πλευρά του, φιλοξένησε τον Μπρουλ στο σπίτι του και διετέλεσε χρέη
«ξεναγού» στο GP Βραζιλίας του 2011, προκειμένου να δώσει την ευκαιρία στον ηθοποιό να
αφομοιώσει στοιχεία του χαρακτήρα του. Τον Τζέιμς Χαντ υποδύεται ο 30χρονος Αυστραλός Κρις
Χέμσγουορθ (Thor, Οι Εκδικητές), ο οποίος δηλώνει εντυπωσιασμένος από το πάθος που
διέκρινε τον Βρετανό οδηγό καθώς και από το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του. Αυτά τα
στοιχεία τα ταυτίζει με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των '70s στα paddock της F1, τα οποία
θεωρεί «αποστειρωμένα» στις μέρες μας.
Οι δύο πρωταγωνιστές πλαισιώνονται ασφαλώς από τις «συζύγους» τους. Η Ολίβια Γουάιλντ,
γνωστή από την εμφάνισή της στην τηλεοπτική σειρά Ιατρικές Υποθέσεις (House M.D),
υποδύεται τη σύζυγο του Χαντ, ενώ τη σύζυγο του Λάουντα ενσαρκώνει η ρουμανικής καταγωγής
Αλεξάντρα Μαρία Λάρα, πρωταγωνίστρια της ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα Νεότητα χωρίς
Νιάτα (2007). Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο πολυβραβευμένος Χανς Τσίμερ (Ο ¶νθρωπος
της Βροχής, Ο Βασιλιάς των Λιονταριών, Ο Μονομάχος), ενώ τη διεύθυνση της φωτογραφίας έχει
αναλάβει ο οσκαρικός ¶ντονι Ντοντ Μαντλ (Slumdog Millionaire).