Καλή βδομάδα, με ένα διαφορετικό σημείωμα. Στα πλήκτρα ένας καλός φίλος, ο 40χρονος νομικός Μανόλης Πετράκης που ανησυχεί και δεν το κρύβει. Μονόδρομος να δώσουμε βήμα και να τον αφήνουμε να εκφράζεται είτε οδηγώντας, είτε με τη -φορτωμένη με συναίσθημα- σκέψη του._ Σ.Χ.
Και ήταν Τετάρτη ή Πέμπτη ή τέλος πάντων κάποια μέρα που δε θυμάμαι…
Θυμάμαι όμως ότι ήμουν παιδί και είχα μαζέψει τα χρήματα για να πάω στο περίπτερο και να ν’ αγοράσω τους 4Τ. Θυμάμαι επίσης πως σίγουρα δεν είχε πρώτη ο μήνας αλλά 30 ή 31 και πως ευελπιστούσα, σαν κάθε μήνα, οι 4Τ να φτάσουν νωρίτερα – όπως γινόταν συνήθως στην επαρχία… Θυμάμαι, επίσης, πως είχα πάει και την προηγούμενη στο περίπτερο, αλλά γύρισα απογοητευμένος σπίτι με τα λεφτά σφικτά κρατημένα στο παιδικό μου χέρι.
Πολλά άλλαξαν από τότε. Πάρα πολλά ! Το χαρτζιλίκι του μπαμπά έφυγε, όπως και ο ίδιος, και οι φωνές του κάθε φορά που μάθαινε για αυτοσχέδιες ειδικές διαδρομές άρχισαν πια να γίνονται τόσο τρυφερές και γλυκές μέσα μου, όσο και η ανάμνηση από το χαμόγελο του. Το πολυπόθητο αυτοκίνητο ήρθε πριν από 6 χρόνια, μεταχειρισμένο και αλλάχτηκε πριν από τρία με το ίδιο μοντέλο, εκείνο με την κίνηση πίσω, τα 240 άλογα, τα δυο καλά καθίσματα και την απουσία οτιδήποτε άλλου πέραν της δυνατής, της απόλυτης προσωπικότητας που μ’ έκανε ένα με 'κείνο.
Τα αυτοκίνητα άλλαξαν τόσο που σταμάτησαν να μ’ ενδιαφέρουν, όπως σταμάτησε να μ’ ενδιαφέρει οτιδήποτε και οποιοσδήποτε δεν μπορούσε να κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και δεν είχε προσωπικότητα. Τι έμεινε; Μια θλίψη για το χαμένο χαμόγελο του μπαμπά… Μια πικρία για την πλειονότητα των συμπερασμάτων που αναφέρονται σε «πολύ καλά αυτοκίνητα» που όμως «δεν συγκινούν…». Μια θλίψη για την απουσία του Έλληνα Κ.Κ. που επέλεξε να σωπάσει… Μια νοσταλγία να τον δω ξανά ανεβασμένο κάπου να φωτογραφίζει στηριζόμενος όπως πάντα από τον Σ.Χ. και να φωνάζει με όλους μας πλέον για μια «ελεύθερη πατρίδα».
Καλή αρχή._ Μανώλης Πετράκης
