Ασυνεννοησία και ανικανότητα για την υλοποίηση οποιουδήποτε σχεδιασμού χαρακτηρίζουν και το τοπίο γύρω από τα καύσιμα και τις μεταφορές.
Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που επετράπη η κυκλοφορία των πετρελαιοκίνητων αυτοκινήτων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Απαγόρευση που είχε ως πρόφαση περιβαλλοντικούς λόγους. Στην πραγματικότητα, πίσω από την απαγόρευση κρύβονταν θέματα που σχετίζονταν με τα έσοδα του κράτους αλλά και την τότε ποιότητα του καυσίμου που παρήγαν τα ελληνικά διυλιστήρια.
Πήρε πολλά χρόνια για να σταματήσει αυτή η στρέβλωση – μοναδική σε πανευρωπαϊκό, αν όχι σε παγκόσμιο επίπεδο.
Από τη στιγμή που οι κινητήρες πετρελαίου γίνονται γενιά με γενιά ολοένα και πιο καθαροί, αναρωτιόμαστε γιατί ο Δήμαρχος Αθηναίων, μαζί με τους συνομολόγους του από το Παρίσι, τη Μαδρίτη και την Πόλη του Μεξικού, προχώρησε σε μια ξαφνική ανακοίνωση για την απαγόρευση των ντίζελ (και πάλι) από το 2025.
«Εδώ ήρθαμε – πάμε να φύγουμε» έλεγαν οι παλιότεροι, που συνήθιζαν να προσέρχονται στον κινηματογράφο οποιαδήποτε στιγμή, ασχέτως ώρας έναρξης, και στη συνέχεια, στην επόμενη πλέον προβολή, αναγνωρίζοντας κάποιες γνώριμες στιγμές, δινόταν το σύνθημα της αποχώρησης.
Κάπως έτσι, χωρίς κανένα σχεδιασμό, μοιάζει να επετράπησαν τα πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητα στην πρωτεύουσα, και τώρα με την ίδια ευκολία εξοστρακίζονται ξανά.
Θα μπορούσε το Dieselgate να αποτελεί την πρόφαση για την εν λόγω απόφαση, εντούτοις το συγκεκριμένο σκάνδαλο αποτέλεσε την αφορμή για να αυστηροποιηθούν οι προδιαγραφές για τους ρύπους των νέων αυτοκινήτων, ώστε να μετρούνται σε πραγματικές συνθήκες.
Τι είδους σχεδιασμός είναι αυτός όπου κανένας πολίτης ή εταιρεία δεν μπορεί να κάνει τα κουμάντα του για τα χρόνια που έρχονται; Το ίδιο συνέβη και με τα τέλη κυκλοφορίας, που κυοφορούνταν εδώ και ένα χρόνο. Αντί να αλλάξουν τα τέλη, άλλαξε ο υπουργός…
Βέβαια η αγορά, όσον αφορά το θέμα της πετρελαιοκίνησης, διατηρεί μια πιο ψύχραιμη και ειρωνική διάθεση, σχολιάζοντας πως «ο δήμαρχος μπορεί να λέει ό,τι θέλει – σάμπως θα είναι το 2025 στην ίδια καρέκλα για να εφαρμόσει την εξαγγελία του;».
Θα μπορούσε το σχόλιο να αδικεί τον Γιώργο Καμίνη, εντούτοις υπάρχει ένα κακό προηγούμενο, καθώς το 2011 δεσμεύτηκε για τη δημιουργία ενός δικτύου ηλεκτρικών φορτιστών στο κέντρο της πόλης. Καμία από τις δεσμεύσεις που προέβλεπαν μεταξύ άλλων την ενημέρωση των πολιτών, την εκπόνηση μελετών και την παροχή κινήτρων για την κίνηση ηλεκτρικών αυτοκινήτων δεν υλοποιήθηκε. Για την ακρίβεια, ιδιώτης που προσπάθησε να στήσει ένα δίκτυο φορτιστών προσέκρουσε στην απροθυμία των υπηρεσιών του Δήμου, οι οποίες επικαλέστηκαν ένα βασιλικό διάταγμα του 1958 που ορίζει τη θέση τραπεζοκαθισμάτων στις πλατείες…
Ας αφήσουμε όμως το Δήμο, και να δούμε τι κάνει το κράτος στο συγκεκριμένο θέμα. Επί Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ, το 2014, ψηφίστηκε η οδηγία 94/14, που αφορά τις υποδομές εναλλακτικών καυσίμων, μεγάλο μέρος της οποίας, πέρα από τα βιοκαύσιμα και το φυσικό αέριο, αφορά και την ηλεκτροκίνηση. Η οδηγία έδινε περιθώριο δύο ετών στα κράτη-μέλη για να την ενσωματώσουν στο Εθνικό τους Δίκαιο. Κάθε χώρα, λοιπόν, εκτός των άλλων, θα έπρεπε να δεσμευτεί για τον αριθμό των σημείων φόρτισης, έτσι ώστε ο χρήστης ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου να μην έχει κάποια διάκριση σε σχέση με τον κάτοχο οποιουδήποτε συμβατικού οχήματος αναφορικά με τις δυνατότητές μετακίνησής του σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας. Η Ελλάδα, παρ' ότι είχε δύο χρόνια περιθώριο για να μελετήσει και να ενσωματώσει τη σχετική οδηγία, το έπραξε τρεις ημέρες μετά τη λήξη της προθεσμίας, προβλέποντας απλώς τη διαδικασία και παραπέμποντας το όλο θέμα σε μια μελλοντική υπουργική απόφαση έξι υπουργείων… Αντί δηλαδή να δεσμευτούμε όσον αφορά τα αυτοκίνητα που θα κινούνται με εναλλακτικά καύσιμα, την εξέλιξη των ρύπων, τις υποδομές φόρτισης κτλ., εμείς απλώς τους ενημερώσαμε πως κάποια στιγμή θα ορίσουμε ένα πλαίσιο πολιτικής!
Μερικές μέρες μετά είχαμε ακόμα μία εξαγγελία, αυτήν τη φορά από τη ΔΕΔΔΗΕ και την Περιφέρεια Αττικής, για την εγκατάσταση 120 σταθμών φόρτισης σε επιλεγμένους δημόσιους χώρους στην Αττική. Μέσα σε ένα περιβάλλον ασυνεννοησίας και ανικανότητας υλοποίησης οποιουδήποτε σχεδιασμού, η εν λόγω, έστω και αποσπασματική εξαγγελία είναι ευπρόσδεκτη. Με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι υπάρχει η πρόθεση για την πραγμάτωσή της. Και βέβαια ότι δε θα σκοντάψει στο διάσημο πλέον βασιλικό διάταγμα για τα τραπεζοκαθίσματα…
