top icon
Blog

Ένας πολυμέτωπος αγώνας

Η νέα εξόρμηση του Fernando Alonso στα «χωράφια» του WEC δείχνει την πρόθεση του Ισπανού να ανοίξει πολλά… μέτωπα, ακολουθώντας μία τακτική που σπανίζει στις μέρες μας.

Πρώτα ήρθε η συμμετοχή στο Indy 500, η οποία, μέχρι τη στιγμή της εγκατάλειψης, ήταν μία ξεκάθαρη επιτυχία, καθώς πήγε στο «γήπεδο» των Αμερικανών και κατόρθωσε να δώσει μάχες στα ίσα. Έπειτα, ανακοινώθηκε η συμμετοχή του στις 24 ώρες της Daytona τον προσεχή Ιανουάριο. Τώρα, το τεστ με την Toyota προμηνύει μία συμμετοχή στις 24 ώρες του Le Mans. Ο Fernando Alonso ανοίγεται.

Έχει λόγο, όμως. Ο ίδιος μίλησε για το περίφημο Triple Crown του μηχανοκίνητου αθλητισμού, που συνίσταται στη νίκη στο Μονακό, νίκη στο Indy 500 και νίκη στο Le Mans. Είναι ένας δεδηλωμένος στόχος του, δεν αποτελεί εικασία του Τύπου. Και αυτό μαρτυρά πολλά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ίδιος κι η καριέρα του.

Μέχρι τώρα, ο Ισπανός είναι ένας δύο φορές Πρωταθλητής της Formula 1, κατακτώντας και τους δύο τίτλους του απέναντι σε έναν θρύλο των αγώνων, στον κατά πολλούς καλύτερο οδηγό του σπορ. Από τότε, βέβαια, έχουν περάσει 11 χρόνια. Έκτοτε, ο Alonso βρίσκεται μακριά από τις επιτυχίες, παρά το γεγονός ότι πάλεψε ακόμη δύο φορές για το στέμμα του πρωταθλητή, το 2010 και το 2012. Αν προσθέσει κανείς το κάκιστο 2014 και την εφιαλτική τριετία με τη McLaren-Honda, εμφανίζεται μία 4ετία, που ίσως να είναι και η χειρότερη που θα μπορούσε να διανύσει ένας οδηγός του βεληνεκούς του.

Επομένως, το άνοιγμα σε άλλες κατηγορίες, οι δοκιμές, είναι όλα ένας τρόπος του ίδιου να αποτινάξει την κακοδαιμονία που τον κατατρύχει τα τελευταία χρόνια, να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του και έπειτα στον κόσμο ότι είναι ο καλύτερος οδηγός στον πλανήτη. Και αν εκείνος ήδη το ξέρει, επιθυμεί μέσω της πολυπραγμοσύνης του να κάνει και τους υπόλοιπους να το δουν.

Σε αυτήν του την επιθυμία δε στέκεται εμπόδιο η McLaren, ή μάλλον ο επικεφαλής της. Ο Zak Brown είναι ένας άνθρωπος που η βρετανική εταιρεία (και κατ’ επέκταση η F1) χρειαζόταν, ώστε να την περάσει στο επόμενο στάδιο. Είναι ανοιχτόμυαλος, δε βάζει όρια στις δραστηριότητες της ομάδας του -ή του καλύτερου οδηγού της. Η συμμετοχή της McLaren στο φετινό Indy 500 δεν ήταν απλώς ένα καπρίτσιο του Alonso -ήταν μία επιθυμία του Brown, με αφορμή και τη συνεργασία με τη Honda, ώστε η φίρμα του Woking να κάνει αισθητή την παρουσία της και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Όταν έχεις ένα τέτοιο αφεντικό, μπορείς να δοκιμάσει και για την Toyota, να τρέξεις και στη Daytona. Έχεις το ελεύθερο, γιατί η διοίκηση σε στηρίζει.

Το μεγάλο ερώτημα είναι: θα τα έκανε όλα αυτά, αν στην F1 κατακτούσε νίκες, αν πάλευε για πρωταθλήματα; Πιθανότατα, όχι. Η πίστη στον εαυτό του και τις δυνάμεις του κλονίστηκε όταν είδε πως στο σπορ που αγαπά όσο τίποτε άλλο δεν μπόρει να πρωταγωνιστεί. Επιχείρησε να τρέξει στο Indy 500, και είδε ότι δεν έχει χάσει σταγόνα του ταλέντο ή της ανταγωνιστικότητάς του. Αν είχε κίνητρο στην F1, δύσκολα θα δοκίμαζε τις δυνάμεις του σε άλλες τρεις κατηγορίες. Έχει τη δυνατότητα να το κάνει, αλλά ίσως να άφηνε κάτι τέτοιο για μετά το τέλος της καριέρας του, όπως έκαναν κι άλλοι πριν από αυτόν.

Ο Fernando Alonso κάνει κάτι που πλέον δε συνηθίζεται: δεν μένει στα στεγανά της F1. Τα κίνητρά του πίσω από αυτό λίγο ως πολύ τα γνωρίζουμε. Το γεγονός όμως ότι μπαίνει σε τρία διαφορετικά cockpit και καταφέρνει να τραβά τα βλέμματα πάνω του, θυμίζει εποχές 1960-1970, όταν ακόμα το να αγωνίζεσαι στην F1 και δύο εβδομάδες μετά στο Indy 500 ήταν μία πραγματικότητα για μεγάλους οδηγούς του τότε, όπως ο Jim Clark.

Κατορθώνει ο Ισπανός να θυμίζει αυτές τις εποχές. Για τους δικούς του λόγους. Και, αν μη τι άλλο, έκανε πολλά εκατομμύρια θεατών να δουν για πρώτη φορά Indy 500, θα κάνει άλλους τόσους να δουν 24h Daytona. Κερδισμένοι είναι, όλοι._Δ.Μ.

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ