top icon
Επικαιρότητα

Seat Ibiza 1.8 16V: 20 χρόνια μετά

Αναδημοσίευση από το τεύχος των 4Τροχών του Αυγούστου 1995 της αγωνιστικής εμπειρίας των συντακτών του Ειδικού Τύπου με το Seat Ibiza 1.8 16V στην πίστα του Μπάρι.

Αναδημοσίευση από το τεύχος των 4Τροχών του Αυγούστου 1995 της αγωνιστικής εμπειρίας των συντακτών του Ειδικού Τύπου με το Seat Ibiza 1.8 16V στην πίστα του Μπάρι.

Συνήθως «γνωρίζεις» ή… δοκιμάζεις καταμεσής του εθνικού δικτύου με όλα τα ρίσκα που συνδέονται με την επιλογή. Αυτή τη φορά ξεφύγαμε… Χάρη στην Τεχνοκάρ που… «ευρωπαΐζει» επικίνδυνα περάσαμε τα σύνορα με το γνωστό δρομολόγιο που οδηγεί στο Μπάρι, στην πίστα «μας» και δοκιμάσαμε το νέο 16βάλβιδο Seat Ibiza GTi 16V…

Οδηγήσαμε στο όριο και υπό πίεση, «σπρωχθήκαμε», δεν αλληλοεξοντωθήκαμε και, το κυριότερο, διασκεδάσαμε αφάνταστα ξεπερνώντας τις όποιες διαφορές που εν τέλει δεν μπορούν να επισκιάσουν την κοινή αγάπη των εμπλεκομένων με την αυτοκίνηση.. Για τις λεπτομέρειες; Μείνετε μαζί μας…

Κείμενο: Στράτης Χατζηπαναγιώτου
Φωτογραφίες: Ρεπόρτερ

 

ΘΑ κέρδιζε η Μαρία, ο Πέτρος, ο Κλεάνθης, ο Πάνος ή ο Αρης, τέλος πάντων κάποιος από τους «ηλεκτρονικούς υπολογιστές» της μικρής μας κοινωνίας. Της ομάδας των 20 δημοσιογράφων που βρέθηκαν στην πίστα Ντελ Λεβάντε για τη διαφορετική παρουσίαση του 16βάλβιδου Ιμπίθα. Αναφερόμαστε στη διαδικασία της αντιπαράθεσης με σταθερή μ.ω.τ. (28 χλμ. ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) σε άγνωστο κομμάτι της διαδρομής. Εμπνευστής της διαδικασίας ο Μιχάλης Λυκάκης της VML που είχε και την ευθύνη της τηλεοπτικής κάλυψης και είναι άγνωστο αν ο ίδιος κατάλαβε το πώς. Εμείς δεν καταλάβαμε και το γιατί, αλλά όπως αποδείχθηκε, τα κατάλαβαν όλα οι συνάδελφοι Σπύρος Ρέκκας και Στέργιος Μανώλης, ισοβάθμισαν και στον τελικό σημειώσατε: Ελευθεροτυπία-Αuto Τρίτη B.E: 1.

Ας είναι, τα δύσκολα άρχισαν την επομένη. Ομοιογενές, προβλέψιμο και «σβέλτο» το Ιμπίθα των 130 ίππων, «άνετη», ευρύχωρη, με ασφαλείς(;) δρόμους διαφυγής και με οδόστρωμα γάντι για σκληρά λάστιχα η πίστα, και… «φωτιά στα πατζάκια μας». Πηγαίνουν όλοι σαν τον άνεμο. Νέοι και ώριμοι, οι κύριοι και… η κυρία, έχουν βάλει το κεφάλι κάτω και… πυροβολούν ακατάπαυστα. Νομίζεις ότι πρόκειται για την προκριματική φάση αγώνα του Πρωταθλήματος όπου όποιος «σηκώσει» πόδι αποκλείεται… Αναγνωριστικοί γύροι έγραφε το πρόγραμμα, αλλά τα χρονόμετρα μπήκαν σε λειτουργία και ποιος είδε το Γιώργο Βαρίνο και δεν εντυπωσιάστηκε. Στη δεύτερη φάση χρονομετρημένων γύρων, που ορίζει και τις δύο δεκάδες για τη… «δοκιμή αντοχής» των 20γύρων, για να διασωθούν οι δύο έμπειροι της συντροφιάς δοκίμασαν τα τρικ όλου το κόσμου. Ελάχιστες, στα χιλιοστά, οι διαφορές, στοιχείο που προδίδει ότι οι συντάκτες του ειδικού Τύπου «πάνε», άσχετα από αγωνιστική εμπειρία. Αποδείχθηκαν μάλιστα και αξιόπιστοι, αφού «δεν άνοιξε μύτη» και τα πάντα εξελίχθηκαν χωρίς απρόοπτα.

Εν ηρεμία (O.K. Κλεάνθη, σχεδόν) εξελίχθηκε και η πρώτη φάση της 20λεπτης «δοκιμής αντοχής» που συνδυάστηκε με απευθείας αντιπαράθεση. Εντάξει αγώνας ήταν, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Επίσης πώς να το κρύψουμε ότι στο δεύτερο σκέλος από τη θέση του οδηγού ο Αρης Σταθάκης μεταμορφώθηκε σε… Μιχελακάκη (ο Φάμπι δεν ήταν εκεί…) πιέζοντας ασφυκτικά τους δικούς μας Φιλιππακόπουλο και Κάγκα; Και καλά τον Π.Φ, στον Σκάι είναι ο άνθρωπος τρέχα γύρευε, αλλά κοτζάμ Μέγκα; Το χειρότερο; Ουδέν κρυπτόν. Αλλωστε, και να θέλαμε να αποκρύψουμε γεγονότα δεν μπορούμε, αφού δύο κάμερες είχε η VML και μια ντουζίνα φακούς οι «Μητσουραίοι». Τι να κρύψεις…


Κάμερες, φακοί, φωτογράφοι κορυφής, τεχνικοί, οι άνθρωποι της πίστας, ο υπεύθυνος του Γραφείου Ταξιδίων (ο γνωστός, ευτραφής και εντυπωσιακά αποτελεσματικός Τάσος Διαβάτης του «Ύδρα»), τα πάντα στη διάθεσή μας. Ακόμη και έξι Σάαμπ για να ξεπεράσουμε τα τερτίπια της Ολυμπιακής από την Αθήνα στην Ηγουμενίτσα. Τα πάντα έπειτα από εισήγηση της κυρίας Δήμητρας Κατσορίδα και με την έγκριση του Αντώνη Λεβισιανού. O «τρελό-Παπαστάθης» έριξε την ιδέα (τι και αν την έκλεψε), η υπεύθυνη δ.σ και γ.τ. την έκανε πρόταση με αρχή και τέλος, ο «Λέβι» την ενέκρινε και μετά έτρεξαν όλοι μαζί, έφτασαν και… την υλοποίησαν. Πήραν τα σκήπτρα σε αυτή τη φάση. Κίνηση ματ σε μία πολύ δύσκολη περίοδο. «Χλωμιάζουν» ή, ακόμη χειρότερα, μπερδεύονται και… τραυματίζουν οι άλλοι, επιτίθενται οι δυνάμεις του ομίλου Βασιλάκη.

Επί του προκειμένου «πυροβόλησαν» άπαντες οι προσκεκλημένοι. Οι 19/20 πήγαν στο όριο και στις δύο φάσεις των 20 γύρων. Ορισμένοι ξεπέρασαν τα όρια, ένας-δύο έσπρωξαν υπέρ το δέον, ο Κώστας Λούβαρις απογειώθηκε και προσγειώθηκε δις, ενώ ο Μίχας (Μοίρας) δεν σεβάστηκε το ladies first (άλλωστε η «Κορρού» τα καταφέρνει στα ίσια).


Με την ευκαιρία, γιατί τόση παραφιλολογία σχετικά με τον τρόπο χωρισμού σε δύο σκέλη; Κάθε επιλογή θα είχε τις αδικίες της. Επελέγη το πιο δίκαιο -θεωρητικά- σύστημα. «Χαμένος», κατά τη γνώμη μας, αποκλειστικά ο νεαρός Γιώργος Βαρίνος. Δεν πίεζε, δεν πιέστηκε, ξεχάστηκε, έφυγε για αποστολή από τη θέση τρία και στο αεροδρόμιο του Μπάρι έμαθε ότι είναι πέμπτος πίσω από

τους δικούς μας. Γιατί τόση συζήτηση; Πικρίες μετά από ένα τόσο ευχάριστο γεγονός; Αν είναι δυνατόν! Μήπως κάμποσα στοιχεία δίνουν την αντικειμενική εικόνα και τα σχόλια περί του τρόπου χωρισμού περιττεύουν; Μακάρι να υπήρχαν 20 Ιμπίθα για έναν αγώνα… Μακάρι να είχαμε εδώ την πίστα και να «πεταγόμαστε»… ανά πάσα στιγμή και για «ψύλλου πήδημα»…

Μέχρι τότε… για την αξιοπιστία των Σέατ τι να γράψεις. Τα «παιδιά» του Δημητριάδη (τεχ. δ/ντης) τα έδωσαν όλα, αλλά πέρα από λάστιχα-καύσιμα, δεν χρειάστηκε άλλη επέμβαση. Σε τίποτα δεν προδίδουν τη σκληρή χρήση τα φρένα, ενώ μόλις σε μία περίπτωση χρειάστηκε να επέμβει ο Λευτέρης για τη βελτίωση επιλογέα. Προδόθηκε ο Γιάννης Σταυρόπουλος, ανησύχησε ο Π.Φ που λατρεύει τις εκκινήσεις και οδήγησε το ίδιο αυτοκίνητο στο σκέλος 2, αλλά κανένα πρόβλημα. Σε δύο λεπτά έτοιμος ο επιλογέας, το στροφόμετρο στις 6000 σ.α.λ. και στον τερματισμό ο Π.Φ στη θέση 2, ή 4 ανάλογα με το πώς αναλύονται τα αποτελέσματα. Αλλωστε, ελάχιστη έως καθόλου είναι η σημασία τους. Το σημαντικό είναι ότι το σύνολο «20 δημοσιογράφοι-10 Σέατ Ιμπίθα GΤi» αποδείχθηκε ιδιαίτερα αξιόπιστο και ότι χάρη σε μία σύγχρονη εταιρία που μας σέβεται, κάναμε τη δουλειά μας κάτω από τις ιδανικές συνθήκες διασκεδάζοντας μάλιστα αφάνταστα στο περιθώριο.

Αλήθεια, πότε είναι προγραμματισμένη η επόμενη εκδήλωση; Όσοι χαμένοι δίκαια αποζητούν τη ρεβάνς ενώ οι νικητές δεν έχουν λόγους για να την αποφύγουν. Υπομονή, όλο και κάτι θα προκύψει._ Σ.Χ.

ΜΠΟΤΕΣ, ΣΠΙΡΟΥΝΙΑ KAI ΚΑΥΤΕΣ ΣΕΛΕΣ (II)
OTAN πέρυσι πήραμε μέρος με τον Σ.Κ. στο Αττικό ράλυ -πρώτη και μοναδική από τότε αγωνιστική εμπειρία- είπα «άντε, το κάναμε κι αυτό, είδαμε από κοντά πώς είναι οι αγώνες». Μέγα λάθος! Οι «αγώνες» γενικά δεν είναι μόνον αυτό, δεν είναι μόνο να τρέχεις σε μία διαδρομή μόνος σου, με το συνοδηγό να σου «διαβάζει»(;) το δρόμο, είναι και οι αγώνες ταχύτητας στην πίστα, που είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός για να το συνειδητοποιήσω στην πράξη (γιατί στη θεωρία πολλά μπορεί να λες, στην πράξη όμως διαπιστώνεις ότι πολλά είναι εντελώς διαφορετικά από ό,τι νομίζεις), μόλις τον περασμένο μήνα, όταν με την ευκαιρία της παρουσίασης του 16βάλβιδου Ιμπίθα έγινε στη γνωστή μας πίστα «Αουτόντρομο ντελ Λεβάντε» ένας άτυπος «αγώνας» μεταξύ των 20 παρόντων δημοσιογράφων. Παρά το γενικό «χαβαλέ» που χαρακτήριζε την εκδήλωση, αφού ο «αγώνας» έγινε περισσότερο για να διασκεδάσουμε παρά για να αποδείξουμε ποιος είναι πιο γρήγορος, μάθαμε τελικά πολλά πράγματα για το τι σημαίνει πίστα και πώς είναι να τρέχεις σε αγώνα πίστας.

Πρέπει να βρεθείς μέσα στο αυτοκίνητο, μόνος, με το κράνος στο κεφάλι, τη ζώνη να σου σφίγγει το σώμα και τα χέρια να σφίγγουν το τιμόνι, περιμένοντας το κόκκινο φανάρι να γίνει πράσινο για να ξεχυθείς προς τα εμπρός όσο πιο γρήγορα γίνεται, προσπαθώντας να βρεθείς μπροστά από άλλα 9 αυτοκίνητα που κάνουν την ίδια προσπάθεια γύρω σου, για να καταλάβεις τι

σημαίνει να τρέχεις μαζί με άλλους. Κι αν υπάρξει κάποια «στενή επαφή», όπως τα δύο χτυπήματα που φάγαμε από τον Αρη Σταθάκη στους δύο πρώτους γύρους, όταν νιώθεις το τράνταγμα, αισθάνεσαι το αυτοκίνητο να φεύγει από την πορεία του και προσπαθείς να το κρατήσεις και να μην αφήσεις τον «άτακτο» να σε περάσει, τότε καταλαβαίνεις «τι σημαίνει βερίκοκο». Κι όταν βλέπεις να επωφελείται ένας τρίτος από το «τζερτζελέ» (ποιος άλλος από τον Σ.Κ.!) για να χωθεί και να περάσει μπροστά, τότε καταλαβαίνεις πώς αισθάνονται οι πραγματικοί οδηγοί αγώνων, όταν χάνουν χρόνο από παρόμοια περιστατικά τη στιγμή που διεκδικούν έναν αγώνα ή κι ένα ολόκληρο πρωτάθλημα. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, πέρα από την πλάκα, όλοι προσπάθησαν να δείξουν πως «κι εγώ μετράω και είμαι γρήγορος», μερικοί φτάνοντας ακόμη και στο σημείο υπερβολής να δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στους χρόνους των δοκιμών παρά στην κανονική δοκιμασία των 17 συνεχών γύρων.

Τηρουμένων των αναλογιών (για να μην ξεπερνάμε και τα όρια της υπερβολής μέχρι του σημείου της γελοιότητας) πρέπει να ζήσεις τέτοια περιστατικά για να πάρεις μια μικρή γεύση για το πώς αισθάνθηκε π.χ. πριν από λίγα χρόνια ο Αλέν Προστ όταν ο μακαρίτης Αιρτον Σένα τον χτύπησε στην πρώτη στροφή στο τελευταίο γκραν πρι της χρονιάς, στο οποίο παιζόταν ολόκληρο το πρωτάθλημα. Αν αισθάνεται δυσάρεστα ένας δημοσιογράφος που κάνει πλάκα με απόλυτη ασφάλεια σε μια μικρή πίστα, φαντασθείτε πώς θα αισθάνεται ένας «θεός» που οδηγεί «στην τσίτα» ρισκάροντας τη ζωή του, όταν βλέπει να του φεύγει ολόκληρο πρωτάθλημα από τα χέρια από μια κουταμάρα (ή εσκεμμένη ενέργεια) που έκανε ένας ανταγωνιστής του.

H εμπειρία από την πρωτοβουλία της Τεχνοκάρ ήταν σίγουρα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Πολύ περισσότερο, αφού οι Έλληνες δημοσιογράφοι έχουν σπανιότατα την ευκαιρία να τρέχουν, για αγώνες, δοκιμές, επίδειξη ή οτιδήποτε άλλο, σε πίστες, που είναι ανύπαρκτες στη χώρα μας. Και, πιστέψτε μας, κάθε φορά που οδηγείς σε πίστα βελτιώνεσαι και κάθε φορά μαθαίνεις και κάτι παραπάνω. Όσο έμπειρος οδηγός κι αν είσαι…_Π.Φ.

 

 

 

 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ