Autobianchi G31 – το coupe που χάθηκε για πάντα

Tη δεκαετία του ’60 ο αρχισχεδιαστής της Fiat Dante Giacosa βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του. Καταξιωμένος ήδη από τα προπολεμικά χρόνια με το Topolino, αλλά και με το Nuova 500 να εξελίσσεται σε σύμβολο των fifties, ο μεγάλος Ιταλός αφοσιώθηκε στους δημιουργικούς πειραματισμούς του. Επιδίωξή του, καθώς και της ομάδας που τον περιέβαλε, ήταν η γέννηση μιας νέας ιδέας που θα μπορούσε με τους κατάλληλους χειρισμούς να μεταβληθεί σε εμπορική επιτυχία και να φέρει λεφτά στην εταιρεία. Το 1964 ο Dante παρουσίασε στον κόσμο της Αυτοκίνησης το Autobianchi Primula, το πρώτο μοντέλο παραγωγής που σχεδιάστηκε από εκείνον και τους ανθρώπους του ως προσθιοκίνητο. Στη συνέχεια είχε την έμπνευση να χρησιμοποιήσει τον τετρακύλινδρο κινητήρα εκείνου του αυτοκινήτου, καθώς και ένα μέρος των μηχανικών του εξαρτημάτων, προκειμένου να δώσει ζωή σε ένα sport μοντέλο με τον κινητήρα τοποθετημένο πίσω. Η συγκεκριμένη εργασία ανατέθηκε στην SIRA (Βιομηχανική Ερευνητική Εταιρεία Αυτοκινήτων), που ήταν θυγατρική της Fiat και στην οποία κάθε μηχανικός μπορούσε να αναπτύξει τα πιο καινοτόμα έργα με λιγότερους περιορισμούς από όσους θα είχε αν ήταν εσώκλειστος σε ένα τεχνικό κέντρο της μαμάς εταιρείας. Το 1967 το έργο ολοκληρώθηκε και το πλαίσιο αυτού του μοναδικού πρωτοτύπου έλαβε σάρκα και οστά στις εγκαταστάσεις της Fiat.

Από την OSI στον Pio Manzu

Για τη διαμόρφωση του αμαξώματος ο Giacosa απευθύνθηκε αρχικά στην OSI, μια εταιρεία θυγατρική της Ghia που ειδικευόταν στον σχεδιασμό και το κτίσιμο πρωτοτύπων (λέγε με Alfa Romeo Scarabeo), αλλά και στα μοντέλα παραγωγής ολιγαριθμης σειράς (όπως για παράδειγμα ήταν το Innocenti 950 Spider, το Ford Anglia Torino και η Alfa Romeo 2600 De Luxe). Εκεί ο Dante μαζί με τον Sergio Sartorelli (που στη συνέχεια μετακινήθηκε στη Fiat, σχεδιάζοντας το 126 και το Ritmo) και τον Αυστριακό σχεδιαστή Werner Holbl δημιούργησε ένα πρώτο μοντέλο σε γύψο και κατόπιν το πρωτότυπο ενός διθέσιου κουπέ. Το αμάξωμα είχε ευχάριστη όψη, αλλά δεν έπεισε πλήρως τον Giacosa, που αποφάσισε να αναθέσει στο κέντρο σχεδιασμού της Fiat το κτίσιμο ενός δεύτερου πρωτοτύπου. Παράλληλα, τροποποίησε το πλαίσιο ώστε αυτό να μπορεί να δεχτεί τον 4κύλινδρο Bialbero των 1.600 κ.εκ., που προερχόταν από το 124 Sport. Κατόπιν, έδωσε τη σκυτάλη στον νεαρό σχεδιαστή Pio Manzu, γιό του διάσημου Ιταλού γλύπτη Giacomo Manzu (Manzoni στα χαρτιά και Manzu ως καλλιτεχνική απόδοση, με την οποία πέρασαν αμφότεροι στην ιστορία). Το αποτέλεσμα ήταν ένα όμορφο coupe με αμάξωμα από fiberglass που, χωρίς αμφιβολία, θα μπορούσε να πείσει αρκετές γενιές ενθουσιωδών φίλων του αυτοκινήτου. Η σιλουέτα του ήταν ισχυρή και επιθετική, έχοντας αρκετές ομοιότητες με τη De Tomaso Mangusta. Με λίγο περισσότερο από τέσσερα μέτρα μήκος, ενάμιση μέτρο πλάτος και περίπου ένα μέτρο ψηλό, το Autobianchi G31 (όπου το G παρέπεμπε στον Giacosa) είχε ένα αξιοθαύμαστο ρύγχος με αναδιπλούμενους προβολείς και πέντε υποδοχές στα πλαϊνά για την καλύτερη ψύξη του κινητήρα. Mε τη μετωπική επιφάνεια να καταλαμβάνει ελάχιστο χώρο και σχεδόν να εξαλείφεται, αλλά και με τον σχεδιασμό του πίσω μέρους σύμφωνα με τις αρχές της ουράς που σβήνει, επιτεύχθηκε μια πολύ καλή τιμή αεροδυναμικής αντίστασης. Επίσης, ιδιαίτερη προσοχή είχε δοθεί στον σχεδιασμό του χώρου επιβατών.

Διπλή απώλεια

Η επίσημη παρουσίαση του Autobianchi G31 έλαβε χώρα στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο, τον Νοέμβριο του 1968. Εκεί εκτέθηκε χωρίς τον κινητήρα του (όπως προαναφέραμε, θα ήταν ο 4κύλινδρος Bialbero των 1.600 κ.εκ., ισχύος 110 ίππων). Σύμφωνα με την εταιρεία, με αυτόν το αυτοκίνητο θα μπορούσε να επιταχύνει από στάση έως τα 100 χλμ./ώρα σε λιγότερο από δέκα δευτερόλεπτα, ενώ η τελική του ταχύτητα θα έφτανε άνετα τα 180 χιλιόμετρα την ώρα. Η υποδοχή του διθέσιου coupe από τον Ειδικό Τύπο ήταν ενθουσιώδης, με συμπεράσματα όπως «το G31 θα παραμείνει μια απλή σχεδιαστική άσκηση, αλλά θα μπορούσε να είναι μια συμπληρωματική μελέτη για το μέλλον, με πιθανή είσοδο στην παραγωγή». Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να επιβεβαιωθούν τα ιταλικά έντυπα, καθώς η Fiat αποφάσισε πως το διθέσιο coupe της Autobianchi «ήταν επικίνδυνα ακριβό και δεν θα μπορούσε εύκολα να συμπεριληφθεί στις συμβατικές γραμμές παραγωγής του ομίλου, καταλήγοντας πολύ πιθανά σε εμπορική αποτυχία». Έτσι, το όνειρο του Giacosa για ένα μικρό sport coupe εξαφανίστηκε για πάντα.

Δυστυχώς αυτό δεν ήταν το χειρότερο, αφού στις 26 Μαΐου 1969 έχασε τη ζωή του σε τροχαίο ατύχημα και ο σχεδιαστής του, στην ηλικία των 30 ετών. Ήταν μια τραγική ειρωνεία, καθώς εκείνη την ημέρα ο Pio Manzu πήγαινε με το αυτοκίνητό του στην επίσημη παρουσίαση του Fiat 127, του μοναδικού μοντέλου παραγωγής που πρόλαβε να σχεδιάσει στο σύντομο πέρασμά του από τον μάταιο κόσμο μας._Σπ. Χατ.