Ταξιδεύοντας με τα τραίνα της Renault (+video)

H δραστηριότητα της Renault στον σιδηροδρομικό κλάδο υπήρξε ιδιαίτερα δυναμική, καλύπτοντας με μεγάλη επιτυχία μια περίοδο 50 σχεδόν χρόνων, από το 1913 έως το 1962. Οι επιτυχημένες αυτοκινητάμαξες της Renault, χάρις στην ευελιξία και την αξιοπιστία τους παρέμειναν σε υπηρεσία στο σιδηροδρομικό δίκτυο ως τα μέσα της δεκαετίας του ’70.

Renault VH
Με την κωδική ονομασία «VH» είναι γνωστή μια αυτοκινητάμαξα που κατασκευάστηκε από τη Renault το 1933, στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της στο Sequin, κοντά στο Παρίσι. Η ευελιξία και η λειτουργικότητα της «VH» συνέβαλαν ώστε να μείνει για τρεις και πλέον δεκαετίες στην ενεργό δράση, με τα τελευταία οχήματα αυτού του τύπου να αποσύρονται από το γαλλικό σιδηροδρομικό δίκτυο μόλις το 1969.

Η συνολική της παραγωγή αρίθμησε 115 μονάδες, με αριθμούς σειράς από X2001 έως Χ2336. Έως την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, η αυτοκινητάμαξα της Renault είχε παραδοθεί σε όλα τα προβλεπόμενα δίκτυα, ενώ ένα από τα πρώτα δρομολόγια που εξυπηρέτησε ήταν η διαδρομή από το Παρίσι έως την Trouville-sur-Mer της Νορμανδίας.

Ιδανική για να καλύπτει μεσαίες αποστάσεις, έπαιρνε κίνηση από ένα 12κύλινδρο diesel μηχανικό σύνολο διάταξης V, χωρητικότητας 27 λίτρων και ισχύος 220 ίππων, ικανό να της δώσει μια τελική ταχύτητα που άγγιζε τα 100 χιλιόμετρα την ώρα. Το συνολικό μήκος της κυμαινόταν από 19 έως 21 μέτρα. Το βάρος της ξεπερνούσε τους 27 τόνους και μπορούσε να μεταφέρει έως 66 επιβάτες (οι 56 καθήμενοι).

Το Renault «VH» χαρακτηριζόταν από το ανορθόδοξα τοποθετημένο σύστημα ψύξης του, εμπνευσμένο από τα φορτηγά, που βρισκόταν στην οροφή και ακριβώς επάνω από την καμπίνα διακυβέρνησης, δίνοντάς του μια παράξενη μορφή.

Αυτή η εκκεντρικότητα του έδωσε ως «προίκα» το υποκοριστικό «Iroquois», που σε ελεύθερη μετάφραση υπονοεί την κόμμωση ορισμένων ινδιάνικων φυλών της αμερικανικής ηπείρου, η οποία στη δεκαετία του ’70 υιοθετήθηκε από το κίνημα της punk.

Renault ΑΒJ

Τα κολακευτικά σχόλια από τη συνολική παρουσία της αυτοκινητάμαξας «VH» είχαν ως αποτέλεσμα την παραγωγή μιας πιο βελτιωμένης έκδοσής του, η οποία εξελίχθηκε σε αυτοδύναμο μοντέλο και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Η κατασκευή της σειράς «ABJ» ξεκίνησε το 1935, στη συνέχεια όμως διακόπηκε εξαιτίας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, για να επανεκκινήσει μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Nazi και να τερματιστεί οριστικά το 1949. Τη χρονιά ίδρυσης της SNCF (1938) υπήρχαν ήδη 98 «ABJ» στο δίκτυο, με ακόμη 16 να προστίθενται την επόμενη χρονιά. Μετά τον πόλεμο παραγγέλθηκαν άλλα 35, με τα τελευταία από αυτά να παραδίδονται το 1949.

Επιδεικνύοντας αξιοπιστία και λειτουργικότητα, η σειρά αποσύρθηκε σταδιακά από το σιδηροδρομικό δίκτυο μεταξύ των ετών 1970 και 1976. Αρίθμησε συνολικά τέσσερις εκδόσεις («ABJ1» έως «ABJ4») με μικρές διαφορές μεταξύ τους, που αφορούσαν περισσότερο στο σύστημα ψύξης. Στην παραλλαγή «ABJ3» το ψυγείο ήταν σκαρφαλωμένο επάνω από το χώρο του κινητήρα, σε εμφανή θέση στην οροφή. Η συγκεκριμένη διάταξη έφερε και εκείνη ένα υποκοριστικό, το «Bigoudene» που είχε και πάλι σχέση με την κόμμωση, η οποία αυτή τη φορά προερχόταν από μια περιοχή της βορειοδυτικής Γαλλίας.

To μηχανικό σύνολο που υποστήριζε τις διαδρομές της σειράς «ABJ» ήταν και πάλι ο κινητήρας V12 της Renault, με την ισχύ του ανεβασμένη στους 300 ίππους, ο οποίος συνεργαζόταν με κιβώτιο ταχυτήτων των τεσσάρων σχέσεων. Το συνολικό της μήκος προσέγγιζε τα 27 μέτρα, με την τελική της ταχύτητα να κυμαίνεται ανάλογα με το είδος του δρομολογίου από τα 80 έως τα 120 χιλιόμετρα την ώρα. Οι αριθμοί αυτοί διαφοροποιούνται λίγο στην «ABJ3», η οποία είχε συνολικό μήκος 23,25 μέτρα και ανώτατη ταχύτητα 100 χιλιόμετρα την ώρα.

Με την αυτοκινητάμαξα της Renault μπορούσαν να ταξιδέψουν με άνεση 71 άτομα, 8 στην πρώτη θέση και 60 στη δεύτερη (συν ακόμη τρεις σε πτυσσόμενα καθίσματα). Η ABJ πραγματοποίησε και εξαγωγές, καθώς έξι αυτοκινητάμαξες της έκδοσης «ABJ2» κάλυψαν δρομολόγια στην Τυνησία, ενώ ακόμη 12 δραστηριοποιήθηκαν στην Ισπανία (πηγή: Σιδηροδρομικά Νέα)