Σύντομη αγωνιστική βιογραφία των Ζακ Λαφίτ και Ντιντιέ Πιρονί, που υπήρξαν δύο από τους καλύτερους Γάλλους πιλότους που πέρασαν από τα Grand Prix
Οι Γάλλοι προσδοκούσαν από το 1950 να επιτύχουν κάποτε μια νίκη στα Grand Prix, όπου ο οδηγός, το πλαίσιο και ο κινητήρας να έχουν προέλευση την πατρίδα τους. Προσπάθειες έγιναν αρκετές και σε αυτές συμμετείχαν ξακουστά ονόματα όπως ο Μπερά, ο Τρεντινιάν και ο Αμεντέο Γκορντίνι. Η αναμονή έμελλε να κρατήσει 27 χρόνια, ώσπου να την τερματίσει ο Ζακ Λαφίτ με την δωδεκακύλινδρη Ligier-Μatra «JS7» στην Σουηδία.
Ο Ντιντιέ Πιρονί, νικητής στο Μαν το 1978 με Ρενό, ξεκινούσε την ίδια περίοδο την σταδιοδρομία του στα μονοθέσια με την Τyrrell «009». Οι συχνές του παρουσίες στην βαθμολογία και η ταχύτητα του τον καθιέρωσαν ως τον περισσότερο ελπιδοφόρο νέο οδηγό στην κατηγορία. Το διάστημα 1979-1980 ο Γκι Λιζιέ αποφάσισε να αφήσει στην άκρη τον Μatra V12 και να ανοίξει τους ορίζοντες του με δεύτερο αυτοκίνητο, φορώντας πια τον V8 Cosworth.
Με αυτόν ο Ζακ έκανε τρείς νίκες και εκείνη την περίοδο μετείχε του ανταγωνισμού για τον τίτλο, εναντίον των Ferrari και Williams. Τότε ήταν που ο Ντιντιέ κέρδισε στο Βέλγιο τον πρώτο του αγώνα οδηγώντας κι αυτός τις «Τσιγγάνες». Η συνύπαρξη των δύο άξιων πιλότων δεν ήταν εύκολη, σύντομα όμως οι δρόμοι τους χώρισαν αφού ο Πιρονί θα κυβερνούσε την επόμενη χρονιά τις Ferrari τούρμπο. Αν για εκείνον το 1981 χαρακτηρίστηκε από τα αναμενόμενα προβλήματα προσαρμογής των νέων κινητήρων, ο Μatra V12 που ξανάρχισε την ζωή του στις Ligier βοήθησε τον Λαφίτ να διεκδικήσει και πάλι το πρωτάθλημα.
Όμως τώρα στους μνηστήρες είχαν προστεθεί τα Brabham και τα Renault. Κι αν ο Ζακ δεν μπορούσε να αντιπαρατεθεί με τον νεώτερο του κι επίσης Γάλλο εραστή της ανώτατης διάκρισης Αλέν Προστ, θα μπορούσε στην θέση του να το κάνει αυτό ο Ντιντιέ στο τιμόνι της έτοιμης πλέον Ferrari «126». Το έπαθλο της μεταξύ τους αναμέτρησης ίσως ήταν το παγκόσμιο στέμμα, το πρώτο για την Γαλλία αν ερχόταν. Έξι φορές ανέβηκε στο βάθρο των νικητών ο Πιρονί, τις δύο από αυτές στο ψηλότερο σκαλί. Χωρίς τον αξέχαστο Βιλνέβ που εδικαιούτο μεταξύ τους τον πρώτο λόγο, το πρωτάθλημα με μεγάλη πιθανότητα θα κατέληγε σε αυτόν.
Όμως η «τρύπα που ετοιμαζόταν να τον καταπιεί» όπως δήλωσε μετά το ατύχημα του Πέτερσον από το οποίο εκείνος βγήκε με λίγες ζημιές, άνοιξε και πάλι. Στις δοκιμές του Χοκενχάιμ το κυψελωτό σασσί από φύλλα αλουμινίου της Ferrari δεν άντεξε τις συνέπειες μιας βίαιης πρόσκρουσης, με αποτέλεσμα τον πολύ άσχημο τραυματισμό του.
Ύστερα από δυό χρόνια όλοι στην Scuderia τον είχαν ξεχάσει και ο Ντιντιέ προσπάθησε χωρίς επιτυχία να ξαναγυρίσει το 1985 με τα χρώματα της Ligier. Στο Βρετανικό Γκραν Πρι της επόμενης αγωνιστικής περιόδου ο 43χρονος Ζακ Λαφίτ ισοφάριζε τον αριθμό εκκινήσεων του Γκρ. Χιλ, όμως εκείνη ήταν η τελευταία του συμμετοχή.
Το χτύπημα της Ligier του από την Ferrari του Γιόχανσον και οι συνέπειες του στάθηκαν καθοριστικά για να κρεμάσει πια το κράνος του. Τον Αύγουστο του 1987 η αυλαία έπεσε τραγικά για τον Πιρονί σε κούρσα ταχυπλόων, όπου ο άτυχος πιλότος είχε βρεί αγωνιστικό καταφύγιο για τις δραστηριότητες του. Εκείνες τις ημέρες ο Γάλλος Αλέν Προστ διεκδικούσε τον τρίτο παγκόσμιο τίτλο του.
