Στις 27 Αυγούστου 1978 στην πίστα του Zandvoort στην Ολλανδία, το δίδυμο της Lotus Mario Andretti και Ronnie Peterson με ένα ακόμη επιβλητικό «1-2» εξασφάλισε στην βρετανική ομάδα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών, που ήταν και το τελευταίο της στην F1.
H νίκη εκείνη στην Ολλανδία, η 71η για τη Lotus από το 1958 που ξεκίνησε την ένδοξη σταδιοδρομία της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1, ήταν η δωδέκατη και τελευταία στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού για τον Μario Andretti. Για τον δεύτερο της γενικής κατάταξης, τον Σουηδό Ronnie Peterson, ήταν ο τελευταίος του τερματισμός στο βάθρο και γενικότερα στην Formula 1, καθώς έχασε τη ζωή του στο τραγικό ατύχημα αμέσως μετά την εκκίνηση του Ιταλικού Grand Prix στη Μοnza. Ο 310ος αγώνας από καταβολής Formula 1 είναι επίσης ο τελευταίος μέχρι σήμερα, στον οποίο κέρδισε Αμερικανός οδηγός.
Έμεναν ακόμη τέσσερις αγώνες για το πρωτάθλημα του 1978, όταν η Formula 1 έφτασε στο Ζάντβοορτ. Ο Patrick Depailler, ο Niki Lauda και ο Carlos Reutemann θα μπορούσαν ακόμη να διεκδικήσουν μαθηματικά το παγκόσμιο στέμμα, αλλά δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι αυτό θα πήγαινε σε έναν από τους δύο οδηγούς της Lotus. Ο Mario Andretti έχει προβάδισμα εννέα βαθμών έναντι του team-mate Ronnie Peterson. Μετά τη λαμπρή νίκη του Σουηδού στην Αυστρία, κάποιοι αναρωτήθηκαν αν τελικά θα παίξει το δικό του χαρτί αντί να συνεχίσει να υπηρετεί τον Andretti. Ο ίδιος όμως διέψευσε τις ελπίδες τους: «Έχω δώσει το λόγο μου και θα τηρήσω τις υποσχέσεις μου. Ο Mario αξίζει να κερδίσει τον τίτλο, επειδή ήταν πολύ μπροστά από μένα από την αρχή της σεζόν. Έτσι, ο Peterson τίμησε το συμβόλαιό του ως δεύτερος οδηγός μέχρι το τέλος.
Colin Colin Chapman – Mario Andretti
Για την ιστορία, πίσω από τις Lotus που κατέκτησε τον τίτλο των κατασκευαστών για έβδομη φορά, τερμάτισαν οι Brabham-Alfa Romeo των Niki Lauda και John Watson, με τον Αυστριακό δύο φορές παγκόσμιο πρωταθλητή (τότε, τον τρίτο τίτλο του τον κατέκτησε το 1984) Niki Lauda, που συμπλήρωσε το βάθρο των νικητών και «έγραψε» τον ταχύτερο γύρο του αγώνα. Το «όπλο» της Lotus Formula One Team για τους αγώνες του 1978 ήταν προϊόν της συνεργασίας σχεδιαστών υπό την επίβλεψη του Chapman, όπως οι Tony Southgate, Harvey Postlethwaite και Tony Rudd. Στην «79» όλο το αυτοκίνητο χρησιμοποιήθηκε σαν αεροδυναμικό βοήθημα, καθώς τα πλαϊνά του είχαν εσωτερικά το σχήμα της ανεστραμμένης πτέρυγας και με την εφαρμογή άκαμπτων προσθηκών στο κάτω μέρος του ο αέρας παγιδευόταν χωρίς να μπορεί να διαφύγει από τα πλάγια. Αυτό διασφάλιζε στο μονοθέσιο την άριστη πρόσφυση στις στροφές και με την αύξηση της αρνητικής άνωσης ελαττωνόταν η αντίστασή του στον αέρα. Το κιβώτιο ταχυτήτων ανακαινίστηκε εξωτερικά και τοποθετήθηκε κάθετο εσωτερικό αμορτισέρ για τις πίσω αναρτήσεις. Οι διαστάσεις του V8 Cosworth ήταν ιδανικές στο να κτισθούν γύρω του όλες αυτές οι καινοτομίες και το πρώτο αυτοκίνητο-πτέρυγα (wing-car) ήταν πλέον πραγματικότητα.
Δοκιμάζοντας τη βολίδα τους οι άνθρωποι της Lotus αντιλήφθηκαν εν μέρει πως δημιουργούσαν νέα δεδομένα στη φιλοσοφία κατασκευής των μονοθεσίων της F1. Το μονοθέσιο εμφανίστηκε για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά στο Βελγικό Grand Prix και νίκησε στα χέρια του Mario Αndretti. Σύντομα όλοι αντιλήφθηκαν πως εκείνος και ο Ronnie Peterson θα είχαν το λόγο σε όλες τις πίστες, με τα πλεονεκτήματα που τους εξασφάλιζε η αεροδυναμική «79». Kαι πράγματι έτσι συνέβη, μόνο που ο θεαματικός Σουηδός έχασε τη ζωή του σε μια άτυχη στιγμή στη Μonza, κλείνοντας για τη Lotus τον κύκλο των θανάτων. Την ίδια ημέρα ο Αndretti κατακτούσε το παγκόσμιο πρωτάθλημα οδηγών, δικαιώνοντας την καθαρή του οδήγηση και την πρωτοκαθεδρία στην ομάδα. Για τη βρετανική εταιρεία δεν επρόκειτο να ακολουθήσει άλλος τίτλος, αφού εκείνος που κατακτήθηκε από το cockpit των «79» έμελλε να είναι ο τελευταίος. Η επανάσταση ήταν σύντομη, ολοκληρώθηκε όμως με επιτυχία.
Το 1979 ο Colin Chapman δεν μπόρεσε να αιφνιδιάσει κανέναν, καθώς σχεδόν όλοι οι κατασκευαστές τον αντέγραψαν εξαφανίζοντας το πλεονέκτημά του, ενώ η Lotus «80» δεν αποδείχθηκε άξιος αντικαταστάτης. To αφεντικό της θρυλικής βρετανικής εταιρείας στα λίγα ακόμη χρόνια που του έμεναν να ζήσει, έλεγε στους φίλους του πως εκείνο το αυτοκίνητο του έδωσε την ευκαιρία να αναπολήσει την εποχή του αξέχαστου Jim Clark. Σήμερα που η Lotus δεν υπάρχει πια στις εκκινήσεις των GP, κανείς δεν μπορεί να πει πως δε θυμάται ακόμη τα «χρυσόμαυρα βέλη» με τα χρώματα της John Player Special να νικούν.
ΝΙΚΕΣ Bελγικό GP (Mario Andretti, 79/2), Ισπανικό GP (Mario Andretti, 79/3), Γαλλικό GP (Mario Andretti, 79/3, Γερμανικό GP (Mario Andretti, 79/3), Aυστριακό GP (Ronnie Peterson, 79/2), Ολλανδικό GP (Mario Andretti, 79/4) ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ Εκκινήσεις 26, νίκες 6, pole-positions 10, ταχύτεροι γύροι 5, βαθμοί 112 Τίτλοι: Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών 1978
LOTUS 79 – ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Kινητήρας: Ford Cosworth DFV 90º V8 Βάρος κινητήρα: 147 κιλά Κυβισμός: 2.993 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 85.7 mm x 64.8 mm Σχέση συμπίεσης: 11.5:1 Ισχύς: 480 ίπποι στις 10.600 σ.α.λ. Ροπή: 35,9 χλγμ. στις 8.500 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: χειροκίνητο 5 σχέσεων Hewland FGA 400 Μήκος: 4.420 χλστ. Πλάτος: 2.146 χλστ. Ύψος: 965 χλστ. Μεταξόνιο: 2.743 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.730 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.630 χλστ. Βάρος: 610 κιλά Μονάδες παραγωγής: 5
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
