Αbarth 1600 GΤ 1969: δια χειρός Giugiaro…

Για τον άνθρωπο που στα 25 του χρόνια ήταν ήδη πέντε φορές πρωταθλητής Eυρώπης στις μοτοσικλέτες, με την ευρηματικότητά του ως μηχανικού να λάμπει κι όχι απλά να ξεχωρίζει, το μέλλον του Αυστριακού που μετέπειτα πολιτογραφήθηκε Ιταλός ήταν προδιαγραμένο: O Carlo Abarth θα έφτανε ψηλά ό,τι κι αν γινόταν, ακόμα κι αν ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία με τα απομεινάρια της Cisitalia και συνεταίρο τον γιό ενός από τους εργοστασιακούς οδηγούς των αγωνιστικών της. Από τον Απρίλιο του 1950 ως τα τέλη της δεκαετίας του ’60 κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, μόνο όμως για να φέρει επιτυχίες, κάνοντας το μικρό εργοστάσιο με έβλημα τον σκορπιό γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο. Tα αποτελέσματα στους αγώνες και οι νίκες στις κλάσεις των πιο φημισμένων από αυτούς, όπως στο «Mille Miglia», αύξησαν το κύρος της Abarth δίνοντας αίγλη στις δημιουργίες της. Tο 1960 ο βελτιωτικός οίκος του Carlo κέρδισε για πρώτη φορά παγκόσμιο πρωτάθλημα στις κατηγορίες αυτοκινήτων μικρού κυβισμού (GT Division I, II, III), κάτι που επιτύγχανε ανελλιπώς ως το 1967. Κι εκτός από την ιστορική πια συνεργασία της με τη Fiat, η Abarth & Company δούλεψε επιτυχημένα τόσο με την Porsche, όσο και με τη Simca. Tην διετία 1963-1964 έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα μονοθέσια για τους αγώνες της F2 και το 1968 o Αbarth έφτασε μέχρι τα πρόθυρα της F1: Ένας τρίλιτρος V8 κινητήρας υποσχόταν 320 ίππους απόδοση στους αγώνες, όμως παράγοντες που σχετίζονταν με την εξέλιξή του δεν έφεραν ποτέ το αυτοκίνητο ως την εκκίνηση των GP. H πολυετής παρουσία της εταιρείας στις ευρωπαϊκές αναβάσεις επιβραβεύτηκε με δύο τίτλους την περίοδο 1970-1971, με ένα θαυμάσιο δίλιτρο πρωτότυπο και οδηγό τον Aυστριακό Johannes Ortner.

Αναζητώντας κάτι καινούργιο

Έχοντας φτάσει πια στην κορυφή κι εντυπωσιάσει τον κόσμο με δεκάδες αγωνιστικά τετράτροχα, βασισμένα σε επιτυχημένα μοντέλα των μεγαλύτερων Ευρωπαίων κατασκευαστών, ο Carlo Abarth αναζήτησε την πιθανότητα να παρουσιάσει ένα δικό του αυτοκίνητο παραγωγής. Ως οξυδερκής επαγγελματίας, παρατήρησε πως οι «καροτσερίες» είχαν εγκαταλείψει πια τις καμπύλες των sport αυτοκινήτων της δεκαετίας του ’60, προτιμώντας χαρακτηριστικά με τα οποία οι καινοτομίες ήταν περισσότερο εμφανείς. H Ital Design έφερνε τότε το καινούργιο στο χώρο και σε αυτήν αποφάσισε να απευθυνθεί. Η εταιρεία των Giorgetto Giugiaro και Aldo Mantovani, που ιδρύθηκε το 1968 στα προάστια του Τορίνο, είχε ήδη στο ενεργητικό της το Manta της Bizzarini και το Iguana της Alfa Romeo. Παρά τo γεγονός ότι ήταν ακόμη νεοσύστατη, ο Abarth δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναθέσει τη δουλειά στον Giugiaro, καθώς τον γνώριζε από τότε που ο δεύτερος εργαζόταν ως αρχισχεδιαστής στον Bertone.

1600 GT

Η πρόταση της Abarth & Company για το 1969 ήταν ένα coupe 2+2 που χρησιμοποιούσε τα μηχανικά μέρη του προγενέστερου Fiat Abarth 1600 coupe, με τον τοποθετημένο πίσω κινητήρα των 1.6 λίτρων να φτάνει σε απόδοση τους 145 ίππους, ύστερα από τη μαγική παρέμβαση των ανθρώπων του μικρού εργοστασίου. Ο Giugiaro προτίμησε να δώσει στο αυτοκίνητο κυρτό σχήμα στο πίσω μέρος, μια απόφαση που δείχνει σοφή για μια τόσο συμπαγή κατασκευή (3.800 χλστ. μήκος, 1.565 χλστ. πλάτος, 1.100 χλστ. ύψος) βάρους μόλις 675 κιλών. Το 1600 GT concept, όπως ονομάστηκε, εκτέθηκε για πρώτη φορά στο κοινό στο περίπτερο της Abarth, στην έκθεση του Τορίνο το 1969. Λίγο αργότερα ξεκίνησαν οι πρώτες διαβουλεύσεις, με την ενθάρρυνση και του Gianni Agnelli, για την μεταβίβαση του μικρού βελτιωτικού εργοστασίου με τα εξαιρετικά αποτελέσματα στον όμιλο εταιρειών της Fiat. O γάμος επισημοποιήθηκε το 1971 και αυτό ήταν το τέλος των όποιων προοπτικών του 1600 GT, αφού πλέον αποφάσιζε άλλος. Ύστερα από αυτή την εξέλιξη ο πιστός συνέταιρος Carlo Scagliarini αποσύρθηκε στην φάρμα του στην Emilia Romagna, ενώ ο Αbarth γύρισε στην Αυστρία, όπου και αποδήμησε πλήρης ημερών το 1979. Όσο για το κομμένο αυτοκίνητο, έκανε ακόμη μια δημόσια εμφάνιση στη Μαδρίτη το 1973, πριν αποτελέσει μέρος της πολύ ενδιαφέρουσας συλλογής της Ital Design.