Ποιoς μάγος της μηχανολογίας μπορούσε να ελαφρύνει ένα αγωνιστικό της Ferrari κατά 275 ολόκληρα κιλά; Η απάντηση είναι απλή: Ποιoς άλλος από τον δεξιοτέχνη βελτιωτή Carlo Abarth.
Από την αυγή της Αυτοκίνησης το βάρος ήταν ο πιο σημαντικός εχθρός κάθε τετράτροχης κατασκευής, ιδιαίτερα όταν αυτή προοριζόταν για αγωνιστική χρήση, αφού επιδρούσε δυσμενώς την επιτάχυνση, την επιβράδυνση και την οδική συμπεριφορά στις στροφές. Έτσι λοιπόν, οι προσπάθειες όλων των μηχανικών εστιάζονταν στην επίτευξη της καλύτερης δυνατής ισορροπίας μεταξύ της εξοικονόμησης βάρους και της ακαμψίας του πλαισίου. Σύμμαχοί τους στο ευαίσθητο αυτό κεφάλαιο ήταν οι απανταχού καροσερίστες, με την εξειδίκευσή τους στην σχεδίαση και στην κατασκευή ελαφρών αμαξωμάτων. Πρωτοπόροι σε αυτόν τον τομέα ήταν οι Ιταλοί, με πρώτο βιολί την «Carrozzeria Touring».Ύστερα από αρκετά πειράματα της εταιρείας αυτής προς τη σωστή κατεύθυνση, η λύση δόθηκε το 1936 με την ένταξη στην διαδικασία της μεθόδου κατασκευής «Superleggera» (υπερελαφρής). Η Touring ενέταξε στον κλάδο των αυτοκινήτων την εμπειρία της από τις αεροπορικές κατασκευές (όντας και εξωτερικός προμηθευτής σε αεροσκάφη), εξελίσσοντας ένα δικτύωμα από λεπτούς χαλύβδινους σωλήνες, στο οποίο στηρίζονταν οι εξωτερικές επιφάνειες από αλουμίνιο. Επίσης, ήταν ο πρώτος κατασκευαστής αμαξωμάτων που εγκατέστησε αεροδυναμική σήραγγα στις ιδιόκτητες βιομηχανικές εγκαταστάσεις του.
Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη υπερελαφρή δημιουργία, το τοπίο στους αγώνες της ιταλικής χερσονήσου είχε αλλάξει σημαντικά, καθώς ο Ferrari έφτιαχνε πια τα δικά του αυτοκίνητα αφήνοντας πίσω τις Alfa Romeo, τις Lancia και τα Fiat. Αιχμή του δόρατος για το εργοστάσιο του Μaranello ήταν η «166 ΜΜ», με τον δωδεκακύλινδρο κινητήρα των δύο λίτρων. Τόσο η Touring, όσο και η Vignale, προσέφεραν αμαξώματα σχεδιασμένα για να τοποθετηθούν στο δίλιτρο αγωνιστικό του Enzo. Ένα από αυτά, δουλεμένο από την Vignale, παρέλαβε το 1953 ο οδηγός της «Scuderia Guastalla» Giulio Musitella. Όμως, δεν έμεινε ικανοποιημένος από την απόδοσή του, αποδίδοντας τη διαπίστωσή του αυτή στο περίσσιο βάρος του αυτοκινήτου. Προκειμένου να λύσει αυτό το πρόβλημα, ανέθεσε στον Carlo Abarth να σχεδιάσει ένα νέο αμάξωμα. Ο Αυστριακός είχε τότε μόλις ιδρύσει τη δική του εταιρεία, αγοράζοντας ό,τι είχε απομείνει από την χρεοκωπημένη Cisitalia. Ο μετέπειτα διάσημος βελτιωτής ήταν περισσότερο γνωστός για τα συστήματα εξάτμισης, αλλά και για την ασυνήθιστη προσέγγισή του στο πολύ ευαίσθητο κεφάλαιο του στησίματος των αγωνιστικών αυτοκινήτων. Συνήθως χρησιμοποιούσε για τις κατασκευές του τον κινητήρα των 1.1 λίτρων της Fiat, αυτή τη φορά όμως είχε στη διάθεσή του έναν αριστουργηματικό V12 που υποσχόταν πολλά…
Το πρώτο που ξεχωρίζει στο spyder που τροποποίησε ο Abarth είναι η αντισυμβατική τοποθέτηση ενός προβολέα στο κέντρο του εμπρός μέρους, που κατά μια έννοια παραπέμπει στο μάτι του Κύκλωπα. Όμως, το σημαντικότερο στοιχείο του αυτοκινήτου ήταν τα αφαιρούμενα (smontabile) πάνελ από αλουμίνιο που συνέθεταν το αμάξωμά του, τα οποία βιδώνονταν μαζί στο χαλύβδινο πλαίσιο. Όλα τους, σφυρηλατήθηκαν στο χέρι από τον καλλιτέχνη του είδους Giuseppe Manera. Στο τέλος της ημέρας το αμάξωμα ζύγιζε μόλις 55 κιλά, ενώ το συνολικό βάρος αυτής της παράξενης Ferrari «166 MM» υπολειπόταν κατά 275 κιλά από την αρχική δημιουργία του Vignale.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των τροποποιήσεων ήταν το αυτοκίνητο να κερδίσει την κατηγορία των δύο λίτρων στο Targa Florio του 1953, αλλά και την πρώτη θέση της γενικής κατάταξης στις 10 ώρες της Μessina την ίδια χρονιά. Στο τέλος εκείνης της αγωνιστικής περιόδου ο αρχικός κινητήρας αντικαταστάθηκε από τον V12 των τριών λίτρων της Ferrari, ισχύος 240 ίππων, που φορούσε και η «250 MM». Στη συνέχεια το αμάξωμα του Carlo Abarth κατέβηκε από το αυτοκίνητο, δίνοντας τη θέση του σε ένα άλλο, που επιμελήθηκε ο Sergio Scaglietti. Αν και οι λόγοι που αποφασίστηκε αυτό δεν έχουν διευκρινιστεί, πιθανότερη αιτία θεωρείται πως ήταν η πολυπλοκότητα του αμαξώματος και η έλλειψη ανταλλακτικών.
Μετά από μια ανεπιτυχή συμμετοχή στο Mille Miglia του 1954, το Smontabile Spyder συνταξιοδοτήθηκε οριστικά. Πενήντα χρόνια αργότερα επανεμφανίστηκε και αποκαταστάθηκε στην μορφή που του έδωσε ο Carlo Abarth, βάζοντας στο περιθώριο το αμάξωμα του Sergio Scaglietti. Αν είστε φίλος του ιστορικού αυτοκινήτου και έχετε τη δυνατότητα να παρευρίσκεστε σε σημαντικές νοσταλγικές εκδηλώσεις ανά τον κόσμο, είμαστε σίγουροι πως κάπου θα το συναντήσετε…
FERRARI 166 MM/53 SMONTABILE SPYDER by ABARTH Αμάξωμα: spyder Kινητήρας: V12 60o Κυβισμός: 2.953 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 73 mm x 58.8 mm Σχέση συμπίεσης: 9.0:1 Καρμπιρατέρ: 3 Weber 36 IF 4/C Ισχύς: 240 ίπποι στις 7.200 σ.α.λ Φρένα: υδραυλικά ταμπούρα Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: χειροκίνητο 5 σχέσεων Ανάρτηση εμπρός: εγκάρσια φύλλα σούστας, υδραυλικά αμορτισέρ Ανάρτηση πίσω: άκαμπτος άξονας, ημιελλειπτικά φύλλα σούστας, αντιστρεπτική δοκός
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
