Lancia Marica – το πρωτότυπο που ενέπνευσε τη Ferrari

Στη διεθνή έκθεση αυτοκινήτου του Τορίνο το 1969 έκανε την εμφάνισή του ένα concept με το εμπορικό σήμα της Lancia, αιφνιδιάζοντας ευχάριστα το κοινό. Το γεγονός δεν ήταν ασυνήθιστο εκείνη την εποχή, καθώς το ιταλικό εργοστάσιο ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές και τα μοντέλα του τόσο ενδιαφέροντα, ώστε συχνά να αποτελούν πρόκληση για κάθε φιλόδοξο στιλίστα που ήθελε να επιδείξει τις δυνατότητές του. Επιπλέον, με αυτά ασχολούνταν και σχεδόν όλες οι ξεχωριστές αμαξοποΐες της χώρας, παρουσιάζοντας ολιγάριθμες εκδόσεις-έργα τέχνης με γοητευτικά χαρακτηριστικά.

Όμως, το πρωτότυπο που έστεκε καμαρωτό στο Σαλόνι της βιομηχανικής πρωτεύουσας του ιταλικού βορρά, δεν έμοιαζε με καλλονή που μπορούσες μόνο να θαυμάσεις και τίποτε άλλο. Η επιβλητική πλην όμως προσγειωμένη «Μarica», όπως ονομάστηκε, ήταν ένα αυτοκίνητο που είχε τη δυνατότητα να πάει κατευθείαν στη γραμμή παραγωγής. Το μόνο που χρειαζόταν, ήταν να δώσει το «πράσινο φως» το διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας.

H Lancia Marica έφερε την υπογραφή του μεγάλου σχεδιαστή Tom Tjaarda και ήταν μία από τις πολλές δημιουργίες του για λογαριασμό της Carrozzeria Ghia. Yλοποιήθηκε με βάση ένα κοντύτερο πλαίσιο της Flaminia 3C 2800, γι αυτό και συχνά αναφέρεται ως «Flaminia Marica». Κάτω από το εμπρός καπό φιλοξενούσε τον δικό της κινητήρα, που συνδυαζόταν με χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων των τεσσάρων σχέσεων και δεν ήταν άλλος από τον V6 των 2.8 λίτρων με απόδοση 148 ίππων, ενώ σχεδόν όλα τα μηχανικά της μέρη προέρχονταν από εκείνη. Για την τροφοδοσία καυσίμου φρόντιζαν τρία καρμπιρατέρ της Weber, ενώ η τελική της ταχύτητα έφτανε με άνεση τα 180 χιλιόμετρα την ώρα.

Ο Τοm Tjaarda γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1934 στις ΗΠΑ. Στην περίπτωσή του ταιριάζει απόλυτα το γνωμικό «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει», αφού ο Ολλανδικής καταγωγής πατέρας του ήταν επίσης ένας μεγάλος σχεδιαστής, δημιουργός μεταξύ πολλών άλλων και του διαχρονικού Lincoln Zephyr. Ο Joop Tjaarda van Starkenburg γεννήθηκε το 1897 στην Ολλανδία και σε ηλικία 26 ετών μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου και άλλαξε το όνομά του στο σαφώς πιο απλό John Tjaarda. Το 1939 χώρισε με τη γυναίκα του και ο γιός του πήγε να ζήσει μαζί της στη μητρόπολη του αμερικανικού αυτοκινήτου, το Detroit.

Eκεί ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Birmingham High School του Michigan (Seaholm High School από το 1953) και αμέσως μετά ξεκίνησε να καταπλήσσει τον κόσμο της Αυτοκίνησης. Σχεδίασε δεκάδες μοντέλα και πρωτότυπα, όλα τους με ξεχωριστά στιλιστικά στοιχεία, από τα οποία δεν ξέρει κανείς ποιο να αναφέρει και ποιο να παραλείψει λόγω μη διαθέσιμου χώρου. Στην Ευρώπη συνεργάστηκε κυρίως με το studio Pininfarina και την Carrozzeria Ghia υπογράφοντας μοντέλα όπως η Ferrari 330 GT, η Ferrari 365 GT California, η Mercedes 230 SL Coupe, το Fiat 124 Spider Pininfarina, η De Tomaso Pantera και πολλά άλλα ακόμη.

Το 1957 η Aurelia αντικαταστάθηκε από τη «Flaminia», που μπορεί να μην είχε την κομψότητα εκείνης, αλλά ωστόσο έμεινε στην παραγωγή στο ρόλο της «μεγάλης» Lancia για 12 ολόκληρα χρόνια. Οι V6 κινητήρες της προκατόχου της εξόπλισαν και εκείνη. Επηρεασμένη ως ένα βαθμό από την αμερικανική αισθητική και με μεγαλύτερες διαστάσεις, κυκλοφόρησε επίσης σε εκδόσεις coupe, convertible, «GT» και «Sport». Η τελευταία ήταν επιμελημένη από την carozzeria του Ugo Zagato, που είχε δουλέψει ανάλογα και μια ολιγάριθμη παρτίδα της Αppia. To ευμεγέθες coupe 2+2 με τις μοναδικά ισορροπημένες αναλογίες, που εμφανίστηκε στο Τορίνο με το όνομα «Marica», είχε όλα τα απαιτούμενα προσόντα για να αντικαταστήσει την Flaminia coupe.

Όμως, η μεγάλη διοικητική αλλαγή που συντελέστηκε το 1969 οδήγησε τη Lancia εκεί από όπου είχε ξεκινήσει, πριν καν γεννηθεί: έγινε ένα από τα μέλη του ομίλου εταιρειών της Fiat, λίγο προτού ο Enzo Ferrari μεταβιβάσει την πλειοψηφία των μετοχών της Scuderia στον μεγαλύτερο Ιταλό κατασκευαστή αυτοκινήτων. Το νέο διοικητικό συμβούλιο, λαμβάνοντας υπόψη και τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της Lancia, αποφάσισε να μην προχωρήσει περαιτέρω. Έτσι, η Marica έμεινε για πάντα ένα μοναδικό πρωτότυπο. Παρά ταύτα, αποτέλεσε αντικείμενο έμπνευσης για αρκετά μεταγενέστερα μοντέλα, όπως το εξαιρετικά ολιγάριθμο Momo Mirage του 1971 και η πολύ περισσότερο γνωστή μας Ferrari 400 του 1976.