Neri & Bonacini Studio GT

Η carrozzeria των Giorgio Neri και Luciano Bonacini, που ιδρύθηκε στη Modena τον Μάιο του 1960, ήταν μια από τις πολλές αξιόλογες επιχειρήσεις αυτού του είδους, που ανθούσαν κάποτε στη γειτονική μας χερσόνησο. Η μικρή εταιρεία ξεκίνησε τη δραστηριότητά της βελτιώνοντας εξαρτήματα και μηχανικά μέρη, έχοντας ως κύριους πελάτες την Lotus και την Scuderia Serenissima. Οι δύο ιδιοκτήτες της συνεργάστηκαν επίσης και με την Rob Walker Team, όταν η βρετανική ομάδα αποφάσισε να χρησιμοποιήσει κινητήρες BRM για τα μονοθέσια της Cooper, με τα οποία συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1. To στήσιμο αγωνιστικών αυτοκινήτων ήταν ένας ακόμη τομέας, στον οποίο τα κατάφερναν καλά, αν κρίνουμε από τον τερματισμό μιας Ferrari 250 GT Drogo που είχαν υπό την ευθύνη τους στην περίοπτη πέμπτη θέση της γενικής κατάταξης των 1.000 χιλιομέτρων του Nurburgring το 1963.

Γρήγορα όμως δοκίμασαν τις δυνάμεις τους και σε άλλα πεδία, διαμορφώνοντας με εξαιρετικό τρόπο το αμάξωμα μερικών από τα πιο διάσημα ιταλικά gran turismo μοντέλα της εποχής. Έτσι προέκυψαν μεταξύ άλλων μοναδικά αυτοκίνητα όπως η Ferrari 250 GT Nembo Spyder του 1964 και η Coupe αδελφή της, η Lamborghini 400 GT Monza και η Strale Daytona 6000 GT Prototipo της Iso Rivolta. Για τους δύο ανήσυχους συνεταίρους, ήταν ζήτημα χρόνου να κάνουν ένα βήμα παραπάνω και να δημιουργήσουν μια δική τους ονειρεμένη τετράτροχη κατασκευή.

Tο 1966 oι Giorgio Neri και Luciano Bonacini άρχισαν την ανάπτυξη του δικού τους αυτοκινήτου. Σύμφωνα με τη δική τους άποψη, ένα ιδανικό ιταλικό sport μοντέλο έπρεπε να έχει μικρές διαστάσεις, κομψό αμάξωμα από αλουμίνιο και ελαφρύ κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο. Το Studio GT Due Litri, όπως το ονόμασαν, είχε μια σύνθετη δομή πλαισίου με πλέγμα από χάλυβα, ενώ έφερε και δύο υποπλαίσια στο εμπρός και πίσω μέρος του. Το χυτό αμάξωμα με τις πολλές καμπύλες, αλλά και το εμπρός καπό που άνοιγε σε «ένα κομμάτι» μαζί με τα φωτιστικά σώματα και τους θόλους των τροχών, θύμιζε την επίσης πρωτοεμφανιζόμενη Lamborghini Miura σε μικρότερη κλίμακα. Το διαμέρισμα του κινητήρα είχε αρκετό χώρο για να δεχτεί πολλά διαφορετικά μηχανικά σύνολα κι αυτό ήταν ένα ζήτημα που απασχόλησε σημαντικά τους δημιουργούς του. Τρεις ήταν οι κινητήρες που εξετάστηκαν περισσότερο: Ο V8 που «φορούσε» το ATS GT, ο V4 της Ford που χρησιμοποιούσε το Taunus και ο V4 της Lancia Flavia των 145 ίππων, ο οποίος ήταν και η τελική επιλογή τους. Στην απόφασή τους αυτή έπαιξε ρόλο και το πρωτότυπο Nimbus Lancia, που έπαιρνε κίνηση από αυτό το μοτέρ των 1.800 κ.εκ., στην εξέλιξη του οποίου είχαν και τη συνδρομή του μηχανικού Giuliano Giuliani.

Σύντομα, το πρώτο αυτοκίνητό τους ήταν έτοιμο και ξεκίνησε τις καθιερωμένες δοκιμές. Πριν όμως ολοκληρωθεί το δεύτερο, οι δρόμοι των δύο συνεργατών χώρισαν ξαφνικά και ο Giorgio Neri αναχώρησε για την De Tomaso, όπου έφερε εις πέρας το δεύτερο πρωτότυπο Studio GT. Σε αυτό υπήρχαν σημαντικές διαφορές σε σχέση με το προηγούμενο, καθώς διέθετε pop-up προβολείς, πλήρες εσωτερικό με όλα τα απαραίτητα όργανα και επαρκή ηχομόνωση.

Κάπου εκεί έπεσαν οι τίτλοι τέλους για το πολύ όμορφο gran turismo της Carrozzeria Neri & Bonacini, που αρίθμησε μόλις δύο μονάδες. Αρκετό καιρό αργότερα ο Giorgio Neri, μιλώντας για το Studio GT, δήλωσε «ικανοποιημένος που το αυτοκίνητο βγήκε τόσο καλό, ακόμα κι αν δε μπόρεσε ποτέ να μπει στην παραγωγή».