Περιπλανήσεις στο παρελθόν – Dan LaLee car

Tη δεκαετία του ’30, το ζητούμενο για τους σχεδιαστές αυτοκινήτων, ήταν η επινόηση του ιδανικού αμαξώματος για τη μικρότερη αεροδυναμική αντίσταση ενός οχήματος με κινητήρα εσωτερικής καύσης στη ροή του αέρα. Το πιο κατάλληλο σχήμα, στο οποίο κατέληξαν παρουσιάζοντας τις πειραματικές κατασκευές τους, ήταν η σταγόνα που πέφτει. Παραδείγματα, που μάλιστα χρήζουν και ιδιαίτερης προσοχής, υπάρχουν πολλά. Aνάμεσά τους ξεχωρίζουν το Aerodynamica της Alfa Romeo, το Rumpler Tropfenwagen του 1921, το Lay-T6 του καθηγητή Paul Jaray μαζί με τα πρωτότυπα που έφτιαξε για τη Mercedes το 1933, το Schlörwagen, το τετράτροχο του Ρουμάνου μηχανικού Aurel Persu, το Airomobile και το Aerocarene του Gabriel Voisin. Και φυσικά, δεν μπορούμε να αφήσουμε απέξω το Tatra 77 του 1934, το πρώτο αεροδυναμικά σχεδιασμένο μοντέλο μαζικής παραγωγής στην ιστορία της Αυτοκίνησης.

Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι πως σχεδόν όλα τους πέρασαν προηγούμενα, ως πρωτότυπα σε μικρότερη κλίμακα, από την αεροδυναμική σήραγγα των τεχνολογικών πανεπιστημίων της Ιταλίας και της Γερμανίας. Ακόμη ένα κοινό τους στοιχείο, σχετίζεται με τους δημιουργούς τους, καθώς όλοι τους διέθεταν σημαντική εμπειρία στον σχεδιασμό αεροπλάνων (πιο τρανό παράδειγμα, ο Gabriel Voisin), ενώ ο Ρουμάνος είχε δουλέψει και στον σχεδιασμό πλοίων. Αν και πολλές από τις προτάσεις εκείνων των αυτοκινήτων υιοθετήθηκαν τελικά από την αγορά, το όραμα των σχεδιαστών της δεκαετίας του ’30 δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.

Το αεροδυναμικό αυτοκίνητο του Dan LaLee είναι μια από τις λιγότερο γνωστές προσπάθειες στην κατεύθυνση αυτή, παρά το γεγονός ότι ο Καλιφορνέζος πιλότος διαφοροποιήθηκε σημαντικά από τους παραπάνω κυρίους. Πέραν των ικανοτήτων του ως χειριστής, στο παρελθόν ασχολήθηκε και με τον σχεδιασμό των αεροσκαφών, όπως άλλωστε είναι εύκολο να αντιληφθεί όποιος εστιάσει στο δημιούργημά του. Το αμερικανικό πρωτότυπο κτίστηκε στο πάτωμα ενός Ford του 1935, με μεταξόνιο 2.845 χιλιοστών και τον υπερτροφοδοτούμενο V8 κινητήρα που εγκαταστάθηκε στο εμπρός μέρος του να προέρχεται από την ίδια εταιρεία. Ο κατασκευαστής του διατεινόταν πως το όχημά του μπορούσε να ταξιδέψει στον αυτοκινητόδρομο με 190 χιλιόμετρα την ώρα, διανύοντας 30 σχεδόν χιλιόμετρα με ένα γαλόνι και με σταθερή ταχύτητα 100 χλμ./ώρα. Το αεροδυναμικό του αμάξωμα συνέβαλε στην οικονομία καυσίμου, αφού χάρις σε αυτό η αντίσταση στη ροή του αέρα μειωνόταν στο ελάχιστο. Επιπλέον, οι ρόδες του ήταν καλυμμένες με υλικό βαμμένο στο χρώμα του αμαξώματος, με το κάλυμμα των εμπρός να στρέφεται στην κατεύθυνση που στρίβουν οι τροχοί.

Στο εσωτερικό, υπήρχαν σχεδόν παντού ηλεκτρικά χειριστήρια, που άνοιγαν τα πάντα. Με το πάτημα ενός κουμπιού άνοιγε η οροφή και αποκαλυπτόταν ο ουρανός, ενώ ταυτόχρονα ακριβώς πίσω της άνοιγε και ο αποθηκευτικός χώρος που την υποδεχόταν, κατά το παράδειγμα της ανύψωσης και του κατεβάσματος του μηχανισμού προσγείωσης σε ένα αεροπλάνο. Κι αν μπορούμε να πούμε ότι τους αναδιπλούμενους προβολείς στη μάσκα τους είδαμε και στο Cord την ίδια περίπου εποχή, χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν είκοσι χρόνια για να δούμε ξανά κάθετο σταθερό πτερύγιο σε ουραίο τμήμα αυτοκινήτου (στα μέσα της δεκαετίας του ’50, στις Jaguar του Le Mans).

Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που συνοδεύουν τις λίγες πληροφορίες που υπάρχουν διαθέσιμες για το αυτοκίνητο, τραβήχτηκαν στον ευρύτερο χώρο του εργοστασίου της Ford στο Dearborn της Πολιτείας του Michigan, στις 10 Φεβρουαρίου 1938. Μαζί του απαθανατίστηκαν ο εμπνευστής και δημιουργός του Dan LaLee, o Jack Knight της United Airlines και το μοντέλο Betty Bryant. Έπειτα από αυτό, η αεροδυναμική κατασκευή του πιλότου από την Καλιφόρνια πέρασε στην λήθη. Στις ημέρες μας, η τύχη της αγνοείται και ελπίδες για την επανεμφάνισή της δεν υπάρχουν.