Το αυτοκίνητο από την Αργεντινή είχε χαμηλό προφίλ στο δρόμο και ένα «τελείωμα» τύπου berlinetta, διάσημο από τις Ferrari και την Alpine, ενώ η σιλουέτα του αποκάλυπτε επιρροές από μοντέλα όπως η De Tomaso Vallelunga.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 υπήρξε μια μεγάλη έκρηξη στο σχεδιασμό και την κατασκευή αγωνιστικών αυτοκινήτων στην Αργεντινή. Σε αυτό βοήθησαν σημαντικά και οι τότε ισχύοντες κανονισμοί, που με το σχετικά ελεύθερο πνεύμα τους επέτρεπαν τη δημιουργία αξιόλογων οχημάτων. Όμως, ο κυριότερος μοχλός που ωθούσε τα πράγματα προς τα εμπρός, ήταν το υψηλό επίπεδο των οδηγών αγώνων της χώρας: Να μη ξεχνάμε πως πολυνίκης και πολυπρωταθλητής στο θεσμό της Formula 1 ήταν ένας Αργεντινός, ο Juan Manuel Fangio, ενώ αρκετοί ακόμη συμπατριώτες του στελέχωναν τις εκκινήσεις στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού και φιλοδοξούσαν να του μοιάσουν.
«Κολυμβήθρα» όλων αυτών των ζυμώσεων ήταν η δημοφιλής σειρά αγώνων «Turismo Carretera», η οποία ανέδειξε δεκάδες ταλέντα πίσω από το τιμόνι, δίνοντας παράλληλα και ένα εξαιρετικό πεδίο δράσης σε σπουδασμένους και αυτοδίδακτους μηχανικούς. Όπως είναι φυσικό, αυτό το περιβάλλον ευνόησε σχεδιαστές και μικρές βιοτεχνίες να ξεκινήσουν από κοινού μια αργή διαδικασία παραγωγής αυτοκινήτων Gran Turismo και όχι μόνο, σε περιορισμένες σειρές. Λαμπερά παραδείγματα τα sport μοντέλα «Tulieta» και «Tulia de Crespi», όπως και το «Dogo 2000 SS» (το «De Lorean» της Aργεντινής) του Clemar Bucci, που δεν έφτασε ποτέ στην παραγωγή. Ασφαλώς, ιδιαίτερη θέση ανάμεσά τους έχει και το «Andino GT»…
Το αυτοκίνητο που πήρε το ονομά του από την οροσειρά των Άνδεων σχεδιάστηκε αρχικά για μια μελλοντική κατηγορία αγώνων, την «Gran Turismo Argentino», η οποία τελικά δεν υλοποιήθηκε. Δημιουργός του ήταν ο μόλις 19 χρόνων τότε Luis Varela, που ζήτησε τη βοήθεια της τοπικής αυτοκινητοβιομηχανίας, προκειμένου να το ολοκληρώσει. Το πόνημά του είχε ενδιαφέροντα σχεδιαστικά στοιχεία που συνδύαζαν χαρακτηριστικά berlinetta και gran turismo μοντέλου, ακολουθώντας ως τεχνική επιλογή τη λύση του «όλα πίσω» (κινητήρας, μετάδοση κίνησης), ενώ βέβαια η αποστολή του μπορούσε να μετατραπεί σε διπλή (αγωνιστική χρήση και νόμιμη κυκλοφορία στο δρόμο). Με τη βαλίτσα του γεμάτη σχέδια και έχοντας καταλήξει σε αυτά που ήθελε, ο νεαρός Varela πήγε στην Cordoba, όπου και συναντήθηκε με τους ανθρώπους της «IKA-Renault» για να παρουσιάσει το έργο του. Εκείνοι δήλωσαν ευχαριστημένοι με αυτά που είδαν, χωρίς όμως να προχωρήσουν την υπόθεση περαιτέρω.
Όμως, ο 19χρονος βρήκε υποστηρικτές στην «ACIKAR» (την ένωση αντιπροσώπων της ΙΚΑ), οι οποίοι τον έφεραν σε επαφή με τον διευθυντή της «Nueve de Julio Automotores SRL». Η συνάντηση των δύο ανδρών έφερε θετικό αποτέλεσμα και το «Andino GT» πέρασε από τα σκίτσα στην πραγματικότητα. Oι εργασίες για το τελικό μοντέλο παραγωγής ξεκίνησαν στα μέσα του 1966, ενώ το πρώτο πρωτότυπο παρουσιάστηκε στο circuit του Buenos Aires τον Φεβρουάριο του 1967. Η πρώτη δοκιμή του αυτοκινήτου έγινε στις 25 Αυγούστου 1968, περιέργως την ίδια ημέρα που είχε προγραμματιστεί ο πρώτος αγώνας της κατηγορίας «Gran Turismo Argentino», ο οποίος δεν έγινε ποτέ. Από τις αρχές του 1969 το μοντέλο ήταν πια διαθέσιμο στους υποψήφιους αγοραστές του, σε δύο εξοπλιστικές εκδόσεις, με την εργοστασιακή εγγύηση της «IKA-Renault».
Το αυτοκίνητο είχε πολύ χαμηλό προφίλ στο δρόμο και ένα «τελείωμα» τύπου berlinetta, διάσημο από τις αγωνιστικές Ferrari και από την Alpine-Renault, ενώ η σιλουέτα του αποκάλυπτε σχεδιαστικές επιρροές από μοντέλα όπως η De Tomaso Vallelunga. To χαλύβδινο πλαίσιό του με τα τρία εγκάρσια υποπλαίσια κτίστηκε στις εγκαταστάσεις της «Nueve de Julio Automotores SRL», από την εταιρεία «Spina Hermanos», η οποία κατασκεύαζε γεωργικά μηχανήματα. Τα πρώτα έξι (ή κατά άλλους επτά) αυτοκίνητα διέθεταν αμάξωμα από αλουμίνιο, στη συνέχεια όμως για όλα τα υπόλοιπα χρησιμοποιήθηκε fiberglass.
Όσο για τα πλαστικά μέρη, διαμορφώνονταν στο εργαστήριο που ανήκε στον Jorge Cepeda, στην περιοχή Bolivar του Buenos Aires. Το μηχανικό σύνολο που κινούσε το «Andino GT» δεν ήταν άλλο από τον τετρακύλινδρο σε σειρά κινητήρα των 845 κ.εκ., ισχύος 50 ίππων, που προερχόταν από τo Renault Dauphine Gordini. Eκτός από τον εγκατεστημένο στον πίσω άξονα κινητήρα, η γαλλική εταιρεία έδωσε στο αυτοκίνητο αναρτήσεις, σύστημα διεύθυνσης (κρεμαγιέρα) και διάφορα άλλα αξεσουάρ. Κλείνοντας, περαιτέρω δυναμισμό στην εμφάνισή του προσέδιδαν οι ζάντες από κράματα αλουμινίου και τιτανίου. Όλα αυτά μεταφράζονταν στο δρόμο σε τελική ταχύτητα 180 χλμ./ώρα, ενώ για το φρενάρισμα φρόντιζαν οι τοποθετημένοι σε όλους τροχούς δίσκοι της Bendix.
Αν και το διαμέρισμα του κινητήρα του μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι και δίλιτρο μηχανικό σύνολο, το Andino GT στην πρώτη περίοδο της παραγωγής του (1970-1971) συνέδεσε την ύπαρξή του με τον μικρού κυβισμού της Renault. Την δεύτερη περίοδο της ζωής του (1976-1978) ενισχύθηκε με έναν μεγαλύτερο, των 1.200 κ.εκ., που και πάλι δεν ήταν αντιπροσωπευτικός για τα χαρακτηριστικά του. Τότε ήταν ήδη αργά, αφού πια το μοντέλο είχε ξεπεραστεί από τις εξελίξεις και από τις νέες τάσεις στο χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας. Εκτιμάται ότι μόνο 90 αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν, σε δύο στάδια, πενήντα το 1970-1971 με τον κινητήρα των 850 κ.εκ. και σαράντα το 1976-1978 με το μηχανικό σύνολο των 1.2 λίτρων.
TEXNIKA XAPAKTHPIΣΤΙΚΑ Αμάξωμα: Δίθυρο coupe Body design: Luis Varela Κινητήρας: 4κύλινδρος σε σειρά της Renault Κυβισμός: 845 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 50 mm x 80 mm Σχέση συμπίεσης: 9.2:1 Ισχύς: 50 ίπποι στις 4.200 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: Χειροκίνητο 4 σχέσεων Ανώτατη ταχύτητα: 180 χλμ/ώρα Πλάτος: 1.620 χλστ. Ύψος: 1.040 χλστ. Μεταξόνιο: 2.260 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.300 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.300 χλστ. Βάρος: 580 κιλά Αναλογία βάρους: 44% εμπρός, 56% πίσω Περίοδος παραγωγής: 1970-1971, 1976-1978 Μονάδες παραγωγής: περίπου 90
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
