top icon
Μοντέλα

Sir Vival – το αρθρωτό αυτοκίνητο

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο σε αυτό το πειραματικό safety car του 1958 είναι το διμερές σασί, αφού ο κινητήρας και οι εμπρός τροχοί εγκαταστάθηκαν σε ξεχωριστό τμήμα, το οποίο συνδέθηκε με την καμπίνα μέσω ενός αρθρωτού συνδέσμου.

Το πρώτα πειραματικό όχημα ασφάλειας στα αμερικανικά χρονικά ήταν το «Aurora», που οφείλει την ύπαρξή του στον καθολικό ιερέα Alfred Juliano, ο οποίος ήθελε να παρουσιάσει στον κόσμο της Αυτοκίνησης την πρότασή του για το άπιαστο όνειρο της απόλυτης παθητικής ασφάλειας. Το είχε κτίσει μόνος του, στο πλαίσιο μιας Buick του 1953. Ύστερα από 4 χρόνια δουλειάς και έχοντας ξοδέψει περίπου 30.000 δολάρια, το safety car του ονειροπόλου ιερωμένου επιδείχθηκε στον Τύπο σε μια εκδήλωση στη Νέα Υόρκη. Μετά τη σύντομη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, το μεγαλόπνοο σχέδιο εξαϋλώθηκε. Ένα υποτιθέμενο μοντέλο παραγωγής, εφοδιασμένο με όλα αυτά τα συστήματα ασφαλείας, θα έπρεπε να πωλείται 12.000 δολάρια. Με την τιμή όμως αυτή θα ήταν το δεύτερο ακριβότερο σε όλες τις ΗΠΑ, μετά την Cadillac «Eldorado Brougham» που κόστιζε περίπου 13.000. Αναπόφευκτα, όλα τελείωσαν εκεί…

Ωστόσο, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είχε πια καλλιεργηθεί ένας προβληματισμός, εστιασμένος στο κατά πόσον οι μεγάλοι κατασκευαστές της χώρας παρήγαγαν αυτοκίνητα ασφαλή για τον οδηγό και τους επιβάτες του. Πολλοί είχαν ορισμένες αμφιβολίες, εκτιμώντας πως γίνονταν σημαντικές εκπτώσεις σε αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα, λόγω του υψηλότερου κόστους που είχε για τα εργοστάσια. Ένας από αυτούς ήταν ο Walter C. Jerome, από το Worcester της Πολιτείας της Μασαχουσέτης. Απόφοιτος του Κολλεγίου Μηχανικών του Northeastern University, χρειάστηκε δέκα χρόνια για να δώσει σάρκα και οστά στη δική του άποψη για την παθητική ασφάλεια.

Το «Sir Vival» (επιβίωση), όπως το ονόμασε χάριν της συνήθους στην Αμερικής παραφθοράς των λέξεων, κτίστηκε με βάση μια Hudson του 1948, αγορασμένη από τον αντιπρόσωπο της εταιρείας στο Bellingham της Μασαχουσέτης. Το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο στη σχεδίασή του είναι το διμερές σασί. Ο κινητήρας και οι εμπρός τροχοί εγκαταστάθηκαν σε ξεχωριστό τμήμα, το οποίο συνδέθηκε με την καμπίνα μέσω ενός αρθρωτού συνδέσμου. Η φιλοσοφία για την επιλογή μιας τόσο παράξενης διάταξης ήταν ότι στο ενδεχόμενο μιας εμπρόσθιας ή πλευρικής σύγκρουσης, τα δύο τμήματα θα μετατοπίζονταν γύρω από τον κατακόρυφο άξονα και θα λειτουργούσαν ως ζώνες απορρόφησης, με αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση των συνεπειών της πρόσκρουσης.

Η δεύτερη μεγάλη «παραξενιά» οφειλόταν στο ότι ο οδηγός του «Sir Vival» καθόταν σε ένα ανυψωμένο κάθισμα, πάνω από το επίπεδο του συνοδηγού και των επιβατών, με το κεφάλι του να περιβάλλεται από ένα διάφανο πυργίσκο, που λειτουργούσε ως «οροφή» του σχεδόν πανοραμικού παρμπρίζ και προσέγγιζε τα πρότυπα των θωρακισμένων οχημάτων μάχης. Για λόγους που επίσης σχετίζονταν άμεσα με την ασφάλεια, ο Walter προτίμησε οι πόρτες του αυτοκινήτου του να είναι συρόμενες, ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα αν κάποιος επιβιβασθεί ή αποβιβασθεί δίχως να δείξει τη δέουσα προσοχή. Το δημιούργημά του, πέρα από την εξωφρενική εξωτερική εμφάνιση, χαρακτηρίστηκε επίσης από καινοτόμες για την εποχή λύσεις που βλέπουμε πια σε κάθε αυτοκίνητο παραγωγής, όπως οι ζώνες ασφαλείας και παραμόρφωσης, αλλά και οι προφυλακτήρες από καουτσούκ.

Ο Walter C. Jerome ήταν βέβαιος πως θα μπορούσε να δελεάσει τον αγοραστή, που έθετε προτεραιότητα στα ζητήματα ασφαλείας, προτάσσοντας τον «εκπληκτικό σχεδιασμό» του μοντέλου του. Σκοπός του ήταν να παράγει 10-12 αυτοκίνητα ετησίως, τα οποία θα πωλούσε στη λιανική τιμή των 10.000 δολαρίων. Αυτό όμως δεν ήταν καθόλου εύκολο, αφού η βασική έκδοση της «62 Series» της Cadillac (για παράδειγμα) κόστιζε τα μισά λεφτά την εποχή εκείνη (4.891 δολάρια το 1958). Ο στόχος ήταν πολύ δύσκολος από την αρχή, παρά ταύτα όμως ο Jerome επέμεινε ιδρύοντας την «Hollow Boring Corporation», αναζητώντας επί μακρόν αγοραστές και χρηματοδότηση. Στα πλαίσια αυτά, παρουσίασε το «τέκνο» του σε πολλές διεθνείς εκθέσεις αυτοκινήτου (Νέα Υόρκη, Springfield, Βοστώνη) από το 1959 μέχρι το 1964.

Το «Sir Vival» έλαβε δημοσιότητα σε ξεχωριστά περιοδικά ποικίλης ύλης όπως το «Life», αλλά και σε μερικές από τις μεγαλύτερες εκδόσεις αυτοκινήτου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής («Mechanical Illustrated», «Motor Trend»). Τα σχόλια σχετικά με την εμπορική βιωσιμότητα του αυτοκινήτου ήταν συγκρατημένα, τονίζονταν όμως τα χαρακτηριστικά ασφαλείας και οι τεχνολογικές καινοτομίες. Παρά τις στοχευμένες στρατηγικές κινήσεις του, ο Jerome δεν συγκέντρωσε ποτέ την απαραίτητη χρηματοδότηση, που θα επέτρεπε την έναρξη της μαζικής παραγωγής. Έτσι, το «Sir Vival» έμεινε για πάντα ένα πρωτότυπο.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ