Unipower GT – ένα διαφορετικό Mini

Tο αυτοκίνητο του αφιερώματός μας είναι ένα sport μοντέλο υψηλής ποιότητας με αμάξωμα από fiberglass, που παραγόταν αρχικά από την εταιρεία κατασκευής φορτηγών Universal Power Drives Ltd, η οποία είχε την έδρα της στο Perivale του Middlesex. Στην συνέχεια και μέχρι τον Δεκέμβριο του 1969, που η σταδιοδρομία του στον κόσμο της Αυτοκίνησης ολοκληρώθηκε, την ευθύνη της παραγωγής του ανέλαβε η εταιρεία UWF Automotive από το Λονδίνο. Συνολικά κατασκευάστηκαν 71 μονάδες αυτού του τύπου, από τις οποίες οι 15στη δεύτερη περίοδο της ζωής του ως Mk2, στη βρετανική πρωτεύουσα. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1966 στο Racing Car Show του Λονδίνου, κάνοντας θετική εντύπωση και αποσπώντας πολλά κολακευτικά σχόλια από το κοινό. Ψυχή του μοντέλου ήταν ο μηχανικός Ernie Unger, ασφαλώς όμως και ο σχεδιαστής του Val Dare-Bryan, που μεταξύ άλλων έχει βάλει την υπογραφή του και στο αγωνιστικό roadster με το παράξενο όνομα Attila.

Κορυφαία χαρακτηριστικά

Το αυτοκίνητο ήταν βασισμένο στο πάτωμα και τα μηχανικά μέρη του Mini της British Motor Corporation. To διάσημο δημιούργημα του Alec Issigonis αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για δεκάδες μικρές βιοτεχνίες, με έδρα κυρίως τη Μεγάλη Βρετανία, οπότε δεν ήταν ασυνήθιστο για το Αγγλικό κοινό να αντικρίσει ακόμη ένα (αξιόπιστες πηγές που έχουν ασχοληθεί με τα παράγωγα του πρώτου Mini ανεβάζουν το συνολικό αριθμό τους σε 56). Ο κινητήρας και το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν τοποθετημένα στο κέντρο του αμαξώματος. Το σωληνωτό πλαίσιο με τη χρήση χωροδικτυώματος και την προσθήκη ενσωματωμένης προστασίας για την περίπτωση ανατροπής ήταν μια ακόμη δουλειά της εξιδεικευμένης εταιρείας Arch Motors, ενώ την τελική διαμόρφωση του αμαξώματος από fiberglass ανέλαβε η Specialised Mouldings, με επιτυχημένη παρουσία στον κόσμο των αγώνων και ιδιαίτερα της Formula 1. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα αυτοκίνητο ελαφρύ αλλά με άκαμπτη δομή, που συνδύαζε χαμηλό κέντρο βάρους και χαμηλή αεροδυναμική αντίσταση (το ύψος του ήταν μόλις 1.029 χιλιοστά), προσφέροντας πολύ καλές επιδόσεις και εξαιρετικό κράτημα στο δρόμο.

Ατυχής κατάληξη

Το Unipower GT προσφερόταν με δύο κινητήρες, των 998 κ.εκ. του απλού Mini και των 1.275 κ.εκ. του Cooper S. Με το μεγαλύτερου κυβισμού μηχανικό σύνολο ήταν σε θέση να επιταχύνει από στάση μέχρι τα 100 χιλιόμετρα την ώρα σε 8,1 δευτερόλεπτα και να αναπτύξει τελική ταχύτητα 193 χιλιομέτρων την ώρα. Μπορούσες να το αποκτήσεις ξοδεύοντας 1.150 λίρες, ενώ η ασθενέστερη έκδοση του μοντέλου κόστιζε 200 λίρες λιγότερες. Το αυτοκίνητο επέστρεψε στο Αγωνιστικό Σαλόνι το 1967, με πρεσβευτή του μάλιστα τον τεράστιο Stirling Moss, κερδίζοντας το ενδιαφέρον του κοινού για μία ακόμη φορά. Παρόλα αυτά όμως, ως τον Νοέμβριο του 1968 είχαν πουληθεί λιγότερες από 60 μονάδες. Αυτό ήταν αρκετό για χαθεί το ενδιαφέρον των δύο βασικών επενδυτών, του Andrew Hedges και του Τim Powel, καθώς διαπίστωσαν ότι τα κέρδη που περίμεναν δεν θα έρχονταν ποτέ. Έτσι, η targa έκδοση του Unipower, έμεινε στα χαρτιά.

To Unipower GT στους αγώνες

Πέντε μονάδες του αυτοκινήτου κτίστηκαν ως αγωνιστικές εκδόσεις, με ακόμη λιγότερο βάρος και με δισκόφρενα σε όλους τους τροχούς. Φυσικά, με τον κινητήρα των 1.275 κ.εκ. και τον Stirling Moss να τα παρουσιάζει συνοδεία πανέμορφων ημίγυμνων μοντέλων στο Racing Car Show του 1967. Ένα από αυτά έλαβε μέρος στο Targa Florio τον Ιούνιο του 1969. Τα πήγε πολύ καλά στις δοκιμές, όμως το βράδι πριν τον αγώνα ένας μηχανικός το τράκαρε και όλα τελείωσαν άδοξα εκεί. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς το Unipower GT πήγε και στο Le Mans, με οδηγό τον ιδιοκτήτη της UWF Automotive Piers Weld-Forester και τον κινητήρα του Cooper S διαμορφωμένο από την Janspeed στα 1.340 κ.εκ. Στη διάρκεια των δοκιμών έδειξε την ταχύτητά του, φτάνοντας τα 225 χιλιόμετρα την ώρα στην ονειρεμένη ευθεία της Hunaudieres. Σύντομα όμως, ο κινητήρας παρέδωσε το πνεύμα, με αποτέλεσμα ακόμη μια προσπάθεια για το καλύτερο να πάει χαμένη. Ανάλογα προβλήματα αξιοπιστίας παρουσιάστηκαν στη συνέχεια της χρονιάς στο Mugello, στο Grand Prix της Δανίας, στο Nurburgring, στις 12 ώρες της Barcelona, στο Spa και στη Jarama. Εκτός από τον Weld-Forester, που σκοτώθηκε τον Οκτώβριο του 1977 στο Brands Hatch σε αγώνα με μοτοσικλέτες, με το αυτοκίνητο έτρεξαν επίσης οι Andrew Hedges ,John Blanckley, Stanley Robinson, Roger Hurst, Tom Zettinger και Alberto Ruiz-Thiery. Δύο Μk1 έφτασαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το ένα με οδηγό τον Paul Richards στους αγώνες του Group 6 και το άλλο με τους Pete Harrison και Bob Barell στις 6 ώρες του Watkins Glen το 1969. Επίσης, οι Roger Enever και Piers Weld Forester προγραμμάτιζαν να τρέξουν με το αυτοκίνητο στις 12 ώρες του Sebring, κάτι που τελικά δεν συνέβη._Σπύρος Χατήρας

UNIPOWER GT 1275 (1967)

Αμάξωμα: δίθυρο coupe Σχεδιαστής: Val Dare-Bryan Kινητήρας: 4κύλινδρος σε σειρά BMC A-series Κυβισμός: 1.275 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 70.61 mm x 81.28 mm Σχέση συμπίεσης: 9.75:1 Καρμπιρατέρ: 2 SU HS2 Ισχύς: 75 ίπποι στις 6.000 σ.α.λ. Ροπή: 107 Nm στις 3.000 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: χειροκίνητο 4 σχέσεων Ανώτατη ταχύτητα: 193 χλμ/ώρα 0-100 χλμ./ώρα: 8,1 δλ. Μήκος: 3.531 χλστ. Πλάτος: 1.461 χλστ. Ύψος: 1.029 χλστ. Μεταξόνιο: 2.134 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.280 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.330 χλστ. Βάρος: 508 κιλά Περίοδος παραγωγής: 1967-1970 Μονάδες παραγωγής: 71 (56 Mk1, 15 Mk2)