Pirelli: Aπό το Mont-Cenis στο P7

Η Pirelli ιδρύθηκε το 1872 και έκανε την παρθενική της εμφάνιση στους αγώνες αυτοκινήτου στην ανάβαση του Susa-Moncenisio το 1905. Ένα χρόνο αργότερα ήρθε η πρώτη νίκη, στον αγώνα Settimana Automobilistica στο Sanremo. Το 1907 ο πρίγκιπας Scipione Borghese και ο δημοσιογράφος Luigi Barzini οδήγησαν μια Itala στον εξουθενωτικό για τις συνθήκες της εποχής αγώνα Πεκίνο-Παρίσι. Άνυδρες έρημοι, πλημμυρισμένα περάσματα ποταμών, πυκνά δάση, γρήγορες χωμάτινες διαδρομές ακόμα και ετοιμόρροπες γέφυρες, δεν πτόησαν το αυτοκίνητο και τα ελαστικά της Pirelli. Φτάνοντας στον τερματισμό κάτω από τον πύργο του Eiffel, η διαφορά από τους αντιπάλους μετριόταν σε ημέρες. Μερικά χρόνια από τότε που για πρώτη φορά ο Giovanni Battista Pirelli συνειδητοποίησε τη σημασία των αγώνων ως εργαλείου εξέλιξης για τα ελαστικά, γεννήθηκε το διάσημο σήμερα λογότυπο της εταιρείας, για τον αγώνα Νέα Υόρκη–Παρίσι. Η αγωνιστική ιστορία της ήταν ήδη σε εξέλιξη, ενώ φυσικά εξακολουθούν να γράφονται νέα κεφάλαια σε αυτήν.

Οι χρονιές λίγο πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο έφεραν στην Pirelli μια σταθερή ροή επιτυχιών στο μηχανοκίνητο αθλητισμό: δύο Peugeot κυριάρχησαν στο Grand Prix του Automobile Club de France το 1913, με τα ιταλικά ελαστικά. Την ίδια χρονιά η Pirelli έδωσε το παρών στο όγδοο Targa Florio, με τον Felice Nazzaro να οδηγεί ένα αυτοκίνητο που έφερε το όνομά του. Ακολούθησαν και άλλες νίκες, όπως στο Γαλλικό Grand Prix στο Le Mans, στην ανάβαση Mount Ventoux, και στο Coupe de l’Auto στη Boulogne-sur-Mer. Την ίδια δεκαετία έδρεψε δάφνες και στο χώρο των δύο τροχών, στα πλαίσια μιας καλά οργανωμένης αγωνιστικής δραστηριότητας. Ωστόσο οι πραγματικά ένδοξες στιγμές ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’20, με τη Monza να φιλοξενεί το πρώτο Grand Prix το 1922. Σε αυτή την πρόσφατα ολοκληρωμένη πίστα, τη νίκη πήρε ο Pietro Bordino μπροστά από τον Nazzaro. Τα Fiat 804 τους ήταν ίδια, όπως και τα ελαστικά τους: Pirelli Superflex Cord. Το 1924 ξεκίνησε η συνεργασία μεταξύ Pirelli και Alfa Romeo, με μεγάλες νίκες στους αγώνες Grand Prix χάρη στην P2, αλλά και σε πρωταθλητές όπως οι Giuseppe Campari και Antonio Ascari. Ο αγώνας του 1925 στη Monza ορίστηκε ως το πρώτο Grand Prix του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Η Alfa Romeo κέρδισε και πάλι, αυτή τη φορά με οδηγό τον Gastone Brilli-Peri και ελαστικό Superflex Cord, που σύντομα έγινε γνωστό ως το ελαστικό της νίκης.

Ο ιπτάμενος Mαντουανός ήταν ήδη ένας λαμπερός πρεσβευτής για την Pirelli στους αγώνες των δύο τροχών με τις μοτοσικλέτες της Bianchi κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, πριν κληρονομήσει μια εργοστασιακή Alfa Romeo 6C 1750 από τον εκλιπόντα Brilli-Peri. Ο Nuvolari την οδήγησε σε μία συναρπαστική νίκη, στο Mille Miglia του 1930. Ήταν η εποχή που άρχιζε να χτίζει τη φήμη του: στα 1.000 μίλια σκόπιμα έσβησε τους προβολείς του κοντά στη λίμνη Garda τη νύχτα, για να περάσει απαρατήρητος από τον team mate του Achille Varzi και να τον προσπεράσει. Στη συνέχεια, ο Nuvolari κέρδισε στη Monza με ελαστικά Stella Bianca της Pirelli, ενώ το όνομά του γινόταν όλο και πιο γνωστό. Από την άλλη, η ιταλική εταιρεία απολάμβανε παρόμοια επιτυχία και με τις μοτοσικλέτες. Το Pirelli Monocord κέρδιζε σταθερά από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 χάρη σε αναβάτες όπως οι Piero Taruffi, ο οποίος έμελλε να σημειώσει μεγάλες επιτυχίες αγωνιζόμενος και με τέσσερις τροχούς.

Τα τέσσερα πρώτα παγκόσμια πρωταθλήματα oδηγών της Formula 1 κατακτήθηκαν με την συνεργασία της Pirelli, αρχής γενομένης την ιδρυτική χρονιά του θεσμού (1950) με ελαστικά Stella Bianca για τον συνδυασμό Giuseppe Farina-Alfa Romeo, τα οποία στη συνέχεια τροποποιήθηκαν και μετονομάστηκαν σε Stelvio. Την επόμενη χρονιά ο Juan Manuel Fangio κέρδισε τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο με Alfa Romeo και ελαστικά Cinturato, με τα οποία κατέκτησε επίσης το πρωτάθλημα ο Alberto Ascari με τη Ferrari 500 για δύο συνεχόμενες χρονιές (1952, 1953). Στο στάδιο αυτό η Pirelli έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για τους αγώνες ταχύτητας και αντοχής, όπως και για τα αυτοκίνητα δρόμου, για τα οποία δημιούργησε ελαστικά υπερυψηλών επιδόσεων κατάλληλα για ποικίλες διαφορετικές χρήσεις. Το 1954 η ιταλική εταιρεία κέρδισε τις 24 ώρες του Le Mans, με τη Ferrari 375MM και οδηγούς τους Froilan Gonzalez και Maurice Trintignant. Τρία χρόνια αργότερα η Maserati 450S με ελαστικά Pirelli θριάμβευσε στα χέρια των Fangio και Jean Behra στις 12 ώρες του Sebring. Στα τέλη του 1957 ο Αργεντινός πρωταθλητής πήρε τον πέμπτο του παγκόσμιο τίτλο στη F1, οδηγώντας μια εργοστασιακή Maserati 250F εφοδιασμένη με δικά της ελαστικά. Σε αυτό το τόσο κομβικό σημείο ολοκληρώθηκε η πρώτη θητεία της Pirelli στους αγώνες Grand Prix.

Οι αγώνες ως απόλυτο εργαστήριο έρευνας και εξέλιξης για τα αυτοκίνητα δρόμου σύμφωνα με την Pirelli, βρήκαν νέο πεδίο δραστηριοτήτων τη δεκαετία του ’70. Αυτό δεν ήταν άλλο από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ (WRC), που διαδέχθηκε και επέκτεινε την επιτυχία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλλυ (ERC). Το P7 (το πρώτο ελαστικό χαμηλού προφίλ της ιταλικής εταιρείας) και το P Zero -που έμελλε να δημιουργήσει μία ολόκληρη οικογένεια ελαστικών υπερυψηλών επιδόσεων (UHP) και εξακολουθεί να φέρει το ίδιο όνομα – σημείωσαν εκατοντάδες επιτυχίες από τότε, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.