Επιχειρηματίας από την εφηβεία του, ταλαντούχος πέρα για πέρα, ο Emerson Fittipaldi έγινε ο νεότερος πρωταθλητής στην ιστορία της Formula 1, ανοίγοντας τον δρόμο για όλους τους Βραζιλιάνους οδηγούς που ακολούθησαν το παράδειγμά του τις επόμενες δεκαετίες.
Ο Emerson Fittipaldi γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1946, στο Σάο Πάολο. Ο πατέρας του, Wilson, ήταν διακεκριμένος δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός που κάλυπτε αγώνες αυτοκινήτων στη Βραζιλία. Δεν ήταν δύσκολο, λοιπόν, τόσο ο ίδιος, όσο κι ο αδερφός του, Wilson Jr, να κολλήσουν το μικρόβιο του motorsport από πολύ νεαρή ηλικία.
Ο Wilson αρνήθηκε να στηρίξει τους γιους του σε αυτό το βήμα, παρά την αγάπη που είχε κι εκείνος για τους αγώνες, αλλά δε χρειάστηκε τελικά. Τα δύο αδέρφια απεδείχθησαν τρομερά επιχειρηματικά μυαλά, καταφέρνοντας από την εφηβεία τους ακόμα να στήσουν μία μικρή γραμμή παραγωγής αξεσουάρ αυτοκίνητων, χρηματοδοτώντας το πάθος τους.
Ξεκινώντας μαζί από μοτοσυκλέτες και καρτ, τα οποία οι ίδιοι κατασκευάζαν, τα αδέρφια Fittipaldi ανέβαιναν μαζί τις βαθμίδες του motorsport στην πατρίδα τους, μέχρι τη στιγμή που ο Emerson έδειξε ότι υπερείχε του Wilson Jr, κατακτώντας το Βραζιλιάνικο Πρωτάθλημα Καρτ το 1967.
Το 1969, ο ‘Emmo’ παίρνει την δύσκολη απόφαση να ταξιδέψει στην Αγγλία. Χωρίς να μιλά τη γλώσσα και με εφόδιο μόνο την εμπειρία του από τους αγώνες στην γενέτειρά του, αγόρασε μία Formula Ford και γρήγορα έδειξε τα διαπιστευτήριά του, όντας τακτικός νικητής τόσο σε αυτήν την κατηγορία, όσο και στη Formula 3 στην οποία προβιβάστηκε ταχύτατα.
Λίγους μήνες μετά, τον εντοπίζει ο Colin Chapman και του προσφέρει συμβόλαιο με τη Lotus στη Formula 2, ενώ παράλληλα προτίθετο να τον εισάγει σιγά-σιγά και στην ομάδα της Formula 1, αρχικά ως τρίτο οδηγό, πίσω από τους Jochen Rindt και John Miles.
Το ντεμπούτο του στο κορυφαίο επίπεδο ήρθε στη Γερμανία, και ενώ το πλάνο ήταν να μην τρέξει σύντομα πλήρη σεζόν στο σπορ (ήταν ακόμα 24 ετών και μπροστά του είχε δύο πολύπειρους οδηγούς), τα γεγονότα άλλαξαν τα δεδομένα μέσα σε ζήτημα μερικών μηνών.
Το Ιταλικό Grand Prix εκείνης της χρονιάς θα σημάδευε για πάντα την καριέρα του Fittipaldi. Στην αρχή του τριημέρου, είχε ένα ατύχημα το οποίο ευτυχώς τον είδε να βγαίνει άθικτος από το μονοθέσιο. Δεν είχε την ίδια τύχη και ο Rindt, όμως, που σε παρόμοιο περιστατικό σκοτώθηκε την Παρασκευή, κατά τη διάρκεια των ελεύθερων δοκιμών.
Με τον Rindt νεκρό και τον Miles αρνούμενο να αγωνιστεί υπό αυτές τις συνθήκες, ο Emerson βρέθηκε από τη μία στιγμή στην άλλη στην θέση του νο.1 οδηγού της ομάδας.
Τα κατάφερε, όμως, και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Chapman που του έδωσε τα κλειδιά της ομάδας, κερδίζοντας τον πρώτο του αγώνα στο Watkins Glen των ΗΠΑ, διασφαλίζοντας παράλληλα πως κανείς δεν μπορούσε να περάσει τον αδικοχαμένο Rindt στη βαθμολογία, εξασφαλίζοντάς του τον τίτλο μετά θάνατον.
Το 1971 ήταν μία δύσκολη χρονιά για τον Emmo. Ένα τροχαίο ατύχημα, στο οποίο ο ίδιος δεν έφερε καμία ευθύνη, του άφησε σημάδια, σωματικά και ψυχικά.
Την επόμενη σεζόν, κατάφερε να ξεπεράσει τον ψυχολογικό σκόπελο, χάρη στην τρομερή απόδοση της Lotus 72D. Κατέκτησε 7 νίκες σε 12 αγώνες και εξασφάλισε το πρώτο του πρωτάθλημα, και έγινε ο νεότερος πρωταθλητής στην ιστορία του σπορ – ένα ρεκόρ που διατήρησε για 33 χρόνια, μέχρι να το σπάσει ο Fernando Alonso.
Το 1973, ο νέος του teammate, Ronnie Peterson, απεδείχθη άξιος αντίπαλος, βάζοντας δύσκολα στον πρωταθλητή, κατακτώντας 4 νίκες έναντι 3 του Βραζιλιάνου. Παρόλα αυτά, ο Fittipaldi τερματίζει 2ος στο πρωτάθλημα, πίσω από τον Jackie Stewart, διατηρώντας τα πρωτεία στο εσωτερικό της Team Lotus.
Κι ενώ είχε πλέον εδραιωθεί ως ο ηγέτης της ομάδας, πήρε την απόφαση να αυτομολήσει στη McLaren, η οποία του έταξε γη και ύδωρ για να εξασφαλίσει τις υπηρεσίες του.
Η M23 ήταν ένα γρήγορο και αξιόπιστο μονοθέσιο, που του χάρισε τη νίκη στη Βραζιλία, το Βέλγιο και τον Καναδά, μαζί με 4 ακόμα βάθρα και 3 επιπλέον τερματισμούς στους βαθμούς, στον δρόμο για τον δεύτερο τίτλο οδηγών.
Η επόμενη χρονιά δεν τον βρήκε πρωταθλητή στο φινάλε της, αλλά υπήρχε δυναμική στη συνεργασία του Emmo με το Woking, παρά τη σαφέστατη απειλή των Ferrari-Lauda, όπως αυτή διαμορφώθηκε από το 1975 και μετά.
Αυτό, όμως, δεν έφερε σημασία για τον Fittipaldi, που το 1976 έβαλε μπροστά την αδερφική αλληλεγγύη και τον πατριωτισμό του, και αποχώρησε από τη McLaren για να γίνει οδηγός-manager της Copersucar-Fittipaldi, μίας ομάδας που είχε τη στήριξη της Copersucar, κολοσσού της βιομηχανίας ζάχαρης στη Βραζιλίας και διέθετε ήδη στις τάξεις της τον αδερφό του πρωταθλητή, Wilson.
Η απόδοση των Fittipaldi F5, F5A, F6, F6A, F7 και F8 ήταν επιεικώς απογοητευτική. Ούτε το ταλέντο του Emerson, ούτε τα χρήματα της Copersucar έφταναν για να αλλάξει η εικόνα της ομάδας, που κάθε χρόνο έπαιρνε την κατιούσα.
Με το τέλος της σεζόν του 1980, ο Fittipaldi αποφάσισε να αποχωρήσει από τη Formula 1, ώστε να προσπαθήσει να αλλάξει τις τύχες της ομάδας όντας πια σε ρόλο επικεφαλής, χωρίς τον πακτωλό χρημάτων που έβαζε στα ταμεία της η Copersucar, η οποία διέκοψε τη συνεργασία τους από το 1979.
Τελικά, το 1982 η ομάδα έκλεισε οριστικά, κι ο ίδιος επέστρεψε στην πατρίδα του, για να ασχοληθεί με τις φάρμες που διατηρούσε.
Αυτό που δεν ήξερε τότε ήταν πως δεν είχε ακόμα αποσυρθεί πλήρως από την ενεργό δράση. Το 1984, ξεκίνησε μία δεύτερη καριέρα στις ΗΠΑ, και το 1989 στέφθηκε πρωταθλητής CART (νυν IndyCar), καθώς και νικητής στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης δύο φορές, το 1991 και το 1993.
Το οριστικό αντίο στην τακτική συμμετοχή του στους αγώνες ήρθε μετά το ατύχημα που είχε στα 500 μίλα του Michigan, το 1996, όταν έσπασε τον αυχένα του, σε ηλικία 50 ετών.
Ανάρρωσε, επέστρεψε στην πατρίδα του και αφοσιώθηκε στην πίστη του στον Θεό.
Το οδηγικό του στιλ χαρακτηρίστηκε από την ηρεμία και την υπομονή που του επέτρεπε να μένει μακριά από λάθη και ατυχήματα. Ως οδηγός, ανέλυε συνεχώς όσα δεδομένα στη διάθεσή του, ήταν η επιτομή του σκεπτόμενου πιλότου.
Κι ως άνθρωπος, διέφερε τρομερά από τους συγχρόνους του. Σε ένα σπορ όπως η Formula 1, ο εγωισμός και η έπαρση είναι συνήθη χαρακτηριστικά ανάμεσα στους αγωνιζόμενους, όμως εκείνος αυτοσαρκαζόταν, έχοντας μία ιδιαίτερα λεπτή αίσθηση του χιούμορ, που τον κατέστησε αγαπητό σε κοινό και media.
Είναι το δίχως άλλο ο πατριάρχης της Formula 1, ειδεμή του motorsport ολόκληρου, στη Βραζιλία. Οι δικές του επιτυχίες άνοιξαν τον δρόμο για τους επόμενους, τον Nelson Piquet, τον Ayrton Senna, τον Rubens Barrichello, τον Felipe Massa.
Δεν είναι τυχαίο πως το 2018 ήταν η πρώτη φορά μετά από πέντε δεκαετίες που το σπορ δεν είχε ούτε έναν Βραζιλιάνο στο grid.
Ο Emerson Fittipaldi άλλαξε το σπορ για την πατρίδα του._Δ.Μ.
Στατιστικά της καριέρας του στη Formula 1:
• Σεζόν: 1970-1980
• Ομάδες: Lotus, McLaren, Fittipaldi Automotive
• Εκκινήσεις: 149
• Πρωταθλήματα: 2 (1972, 1974)
• Νίκες: 14
• Βάθρα: 35
• Pole positions: 6
• Ταχύτεροι γύροι: 6
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
