Η ταινία «Χορεύοντας με έναν ξένο» με πρωταγωνιστές τη Miranda Richardson και τον Rupert Everett, ήταν μια από τις καλύτερες της χρονιάς το 1985, ενώ παράλληλα αφηγήθηκε με ακρίβεια το σκηνικό των αγώνων αυτοκινήτου της δεκαετίας του ’50 και την ιστορία της τελευταίας γυναίκας που εκτελέστηκε στη Μεγάλη Βρετανία.
O David Blakely ήταν ένας από τους εκατοντάδες νεαρούς οδηγούς αγώνων που προσπαθούσαν για το καλύτερο στα βρετανικά αυτοκινητοδρόμια, στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Γόνος εύπορης οικογένειας και γεννημένος το 1929 στο Sheffield, ήταν γιός ενός Σκωτσέζου γιατρού από τη Γλασκώβη και μιας Ιρλανδής από το Ballynahinch, οι οποίοι αργότερα χώρισαν. Ύστερα από τις σπουδές του στο Shrewsbury και τη σύντομη ενασχόλησή του με τη διοίκηση ξενοδοχείων, γοητεύτηκε από τον κόσμο της Αυτοκίνησης και αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με αυτόν, από τη θέση του πιλότου.
Σε ηλικία 22 χρόνων οδηγούσε ένα ελαφρύ αγωνιστικό που είχε αγοράσει από την HRG, μια μικρή βρετανική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1936 με έδρα το Surrey και έλαβε το όνομά της από τα ακρωνύμια των τριών ιδιοκτητών της (E.A. Halford, Guy Robins, Henry Ronald Godfrey). Την εποχή εκείνη τα χωρητικότητας 1.5 λίτρων αυτοκίνητά της χρησιμοποιούσαν τους κινητήρες της Singer, ενώ η ολιγάριθμη παραγωγή της απευθυνόταν στις αγορές της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Την περίοδο 1948-1951 η HRG σημείωσε ορισμένες χαρακτηριστικές επιτυχίες στους αγώνες, νικώντας την κλάση της στις «24 ώρες» του Le Mans, στο Spa, στο Αlpine Rally και στο Κύπελλο των Άλπεων.
Τον Ιούλιο του 1951 ο Blakely απέσπασε τις πρώτες του διακρίσεις, κερδίζοντας τρεις προκριματικούς, στο αγωνιστικό διήμερο που διοργάνωσε το «Αston Martin Owners Club» στην πίστα του Silverstone. Τον επόμενο μήνα στο ίδιο αυτοκινητοδρόμιο τερμάτισε τρίτος σε ένα εξάωρο αγώνα, μένοντας μπροστά από τον Colin Chapman, που οδηγούσε μια Lotus με κινητήρα της Austin. Σίγουρα δεν επρόκειτο για υπέρλαμπρο άστρο, όπως ο συνομήλικος και φίλος του Mike Hawthorn, που τότε αναδεικνυόταν στο βρετανικό σκηνικό νικώντας τον ένα αγώνα μετά τον άλλο. Επίσης, δεν είχε την έντονη προσωπικότητα του Stirling Μοss, του Peter Collins ή του Jack Fairman, που την ίδια εποχή ξεπηδούσαν με μεγάλες φιλοδοξίες από τις πολυάριθμες πίστες της Γηραιάς Αλβιόνας. Ωστόσο διέθετε θάρρος, κουράγιο και μαχητικότητα, ανταγωνιζόμενος με ιδιαίτερο πείσμα τόσο τους προαναφερθέντες, όσο και την υπόλοιπη γενιά των οδηγών που ξεκίνησαν μαζί του. Άλλωστε, ήταν πολύ νέος και είχε όλο το χρόνο μπροστά του για να πετύχει, αν πράγματι το άξιζε κι αν του δινόταν η κατάλληλη ευκαιρία. Το 1952 συνέχισε να εμφανίζεται στις εκκινήσεις με το ελαφρύ HRG, σημειώνοντας ορισμένους αξιόλογους τερματισμούς, κερδίζοντας μάλιστα κι ένα αγώνα τον Ιούνιο στο Silverstone. Την επόμενη χρονιά πρόσθεσε στις επιτυχίες του και μια πρώτη θέση στο Castle Combe, η οποία συνοδεύτηκε και με δύο τερματισμούς στο βάθρο των νικητών, στις πίστες του Crystal Pallace και του Snetterton.
Όμως, οι ελπίδες για μια επιτυχημένη σταδιοδρομία στους αγώνες και τα μεγάλα όνειρα για διεθνείς διακρίσεις, δε φαίνεται να συνοδεύονταν από το συγκροτημένο χαρακτήρα που χρειάζεται να έχει κάποιος για να μείνει προσηλωμένος στους στόχους που έχει καθορίσει. Ο David είχε ένα σοβαρό θέμα με το αλκοόλ, καθώς ήταν δεινός πότης, σε ποσότητες που πολύ συχνά ξεπερνούσαν το φυσιολογικό. Βέβαια, την εποχή εκείνη δεν υπήρχε η σημερινή ευαισθησία στις τάξεις των οδηγών αγώνων σχετικά με το οινόπνευμα, δεν έλειπαν δε και οι περιπτώσεις που καταξιωμένοι οδηγοί ξεπερνούσαν τα επιτρεπτά όρια, ακόμη και λίγες ώρες πριν από κάποια εκκίνηση.
Παράλληλα, είχε αρχίσει να καλλιεργείται γύρω από τον Blakely η φήμη του playboy, καθώς όντας πολύ καλοφτιαγμένος και ντυμένος πάντοτε με ακριβό γούστο, είχε πολυάριθμες επιτυχίες στο λεγόμενο «ασθενές φύλο». Με τις ιδιότητες του εκλεπτυσμένου «κατακτητή» αλλά και του φανατικού πότη, βρέθηκε ένα βράδι του 1953 απέναντι στη γυναίκα που θα όριζε τη μοίρα του, την οποία γνώρισε μέσω του Μike Hawthorn σε ένα club στο Λονδίνο.
H Ruth Ellis γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1926 και ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά μιας οικογένειας, που τότε ζούσε στη Βόρεια Ουαλία. Η Βελγίδα μητέρα της, είχε έρθει στη Μεγάλη Βρετανία στα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ως πρόσφυγας. Ο πατέρας της, μουσικός από το Μάντσεστερ, έλειπε συχνά από το σπίτι λόγω της δουλειάς του. Συνήθως βρισκόταν καταμεσίς του Ατλαντικού, δουλεύοντας σε ορχήστρες πολυτελών κρουαζιερόπλοιων. Το 1941, μεσούσης της στρατιωτικής σύρραξης με τη ναζιστική Γερμανία, η οικογένεια μετακόμισε στο Λονδίνο. H μικρή Ruth τότε, είχε ήδη εγκαταλείψει το σχολείο κι εργαζόταν αρχικά ως σερβιτόρα. Στα 17 της χρόνια ερωτεύτηκε έναν Καναδό αεροπόρο και σύντομα τον παντρεύτηκε, αποκτώντας μαζί του το πρώτο της παιδί, ένα αγόρι που τον φώναζαν Andy. Εκείνος όμως, ζώντας και μακριά της λόγω των περιστάσεων, έχασε το ενδιαφέρον του. Κάποια στιγμή σταμάτησε να στέλνει χρήματα για το γιό του, που ζούσε μαζί με τη μητέρα του, με αποτέλεσμα ο γάμος να διαλυθεί.
Στο μεταξύ, στο πέρασμα των χρόνων, η Ruth εξελισσόταν σε μια γυναίκα με εξωστρεφή χαρακτήρα, η οποία ακολουθούσε ένα τρόπο ζωής που δε συμβάδιζε με τα συνήθη «δεδομένα» της εποχής: Αφού δούλεψε για λίγο καιρό ως μοντέλο σε night clubs, ξεκίνησε να εργάζεται ως barwoman στο «Court Club» της Duke Street. Ζούσε καλά τότε, έχοντας πάντα μαζί της τον μικρό Andy και ξοδεύοντας αρκετά χρήματα για ρούχα, καθώς και για ακριβά καλλυντικά. Σε αυτό βέβαια βοηθούσαν και οι γενναιόδωροι πελάτες του club, τους οποίους με την παρότρυνση του εργοδότη της φρόντιζε να ικανοποιεί. Mε κάποιον από αυτούς έμεινε έγκυος το 1950, κάνοντας τελικά έκτρωση στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της, φυσικά παράνομα. Το Νοέμβριο του 1950 παντρεύτηκε τον 41χρονο οδοντίατρο George Ellis, χωρισμένο και πατέρα δύο παιδιών. Όμως και ο δεύτερος γάμος της αποδείχθηκε αποτυχημένος, καθώς αυτός ήταν αλκοολικός και την κακομεταχειριζόταν, χρησιμοποιώντας συχνά και βία. Έτσι διαλύθηκε γρήγορα και αυτός, ύστερα από τη γέννηση ενός κοριτσιού το 1951, που το ονόμασαν Georgina και την ανατροφή του ανέλαβαν εξαρχής οι γονείς της. O ζηλόφθονας πρώην σύζυγος αρνήθηκε να αναγνωρίσει το παιδί, πιστεύοντας ότι δεν αυτός ο πατέρας.
Από τον προβληματικό οδοντίατρο η Ruth κράτησε μόνο το επίθετο (Ellis), το οποίο και χρησιμοποίησε στη συνέχεια. Την περίοδο εκείνη, όταν ήταν έγκυος στην κόρη της, έπαιξε και ένα μικρό ρόλο στην κινηματογραφική ταινία «Lady Godiva Rides Again», δίπλα στη διάσημη φίλη της Diana Dors. Στις αρχές του 1953, αξιοποιώντας τις γνωριμίες της στο χώρο της νυχτερινής διασκέδασης, ανέλαβε τη διεύθυνση ενός club. Η ζωή της, βέβαια, δεν άλλαξε ρυθμούς και παρέμεινε έντονη όσο και πριν. Οι γενναιόδωροι πελάτες που έκαναν ακριβά δώρα, τα one-night-stand και τα φλερτ ήταν μέρος της καθημερινότητάς της, η οποία διακρινόταν και από τη μεγάλη κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών. Για την ίδια, που είχε πάντα μαζί της τον μικρό Andy, δεν υπήρχε θέμα: Εκείνη είχε τον κυρίαρχο λόγο στη ζωή της και στις σχέσεις της, αυτή αποφάσιζε για όλα.
To 1954, από αγωνιστικής πλευράς, ήταν μια χρονιά μάλλον μεταβατική για τον Blakely. To HRG ήταν πλέον παρελθόν γι αυτόν, αφού επέλεξε να συνεχίσει τη δράση του στα αυτοκινητοδρόμια με τις ελαφρές κατασκευές της Leonard. Το ξεκίνημά του με αυτές ήταν αρκετά καλό, καθώς στις αρχές του Ιουνίου σημείωσε δύο τερματισμούς στην τρίτη θέση στην πίστα του Snetterton, σε αγώνες βέβαια που δε μπορείς να χαρακτηρίσεις ιδιαίτερα σημαντικούς. Όμως, οι επόμενοι δύο μήνες, δεν είχαν τα αντίστοιχα αποτελέσματα για εκείνον. Oι προσπάθειές του στο Oulton Park, στο Silverstone, στο Brands-Hatch και στο Zandvoort της Ολλανδίας με τα αγωνιστικά του Lionel Leonard δεν έφεραν περαιτέρω διακρίσεις, πέρα από δύο αξιοπρεπείς τερματισμούς στην πέμπτη θέση της γενικής κατάταξης.
Ωστόσο, ο David ήταν επίμονος και δεν το έβαζε κάτω: Στις αρχές Οκτωβρίου της χρονιάς εκείνης εμφανίστηκε στο Aintree με τον «Αυτοκράτορα» (Εmperor) και δική του αγωνιστική ομάδα, την «Emperor DMD». Το αυτοκίνητο με αυτό το ιδιόμορφο όνομα, από πλευράς εξωτερικής εμφάνισης ήταν κάτι ανάμεσα σε Jaguar και Ferrari. Από μηχανική άποψη δεν είχε κάποια τεχνολογία που να το κάνει να υπερτερεί, ενώ στον πρώτο του αγώνα τα προβλήματα νεότητας δεν άφησαν τον οδηγό του να ξεχωρίσει από το «σωρό». Όμως, ο Blakely επανήλθε δριμύτερος την επόμενη ημέρα των Χριστουγέννων στο Brands-Hatch, ανεβάζοντας τον «Αυτοκράτορά» του στη δεύτερη θέση του βάθρου των νικητών.
Παρά τις ελπίδες του David για κάτι πραγματικά καλό την επόμενη χρονιά, το «Emperor» φρόντισε να τον διαψεύσει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο: Στο «British Empire Trophy», που διεξήχθη στις 2 Απριλίου του 1955 στην πίστα του Oulton Park, το αυτοκίνητό του δεν κατάφερε καν να λάβει μέρος στον αγώνα. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και μια εβδομάδα αργότερα, στο «Easter» του Goodwood. Η αβεβαιότητα για το αγωνιστικό του μέλλον είχε κορυφωθεί κι ο «Αυτοκράτορας» τον είχε απογοητεύσει.
Όμως, τότε του έγινε μια πρόταση, που δε μπορούσε παρά να αποδεχθεί: H «Bristol Aeroplane Co» του ζήτησε να είναι ένας από τους οδηγούς των «450», που θα λάμβαναν μέρος για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στις «24 ώρες» του Le Mans. Mε δεδομένο πως το βρετανικό αγωνιστικό είχε με άνεση νικήσει την κλάση των 2 λίτρων στην προηγούμενη διοργάνωση του θρυλικού αγώνα, ενώ ήταν το φαβορί και για το 1955, αυτή ήταν η μεγάλη του ευκαιρία να κάνει τις δεξιότητές του ευρύτερα γνωστές. Ωστόσο, το καταλυτικό γεγονός που ακολούθησε, δεν επέτρεψε αυτή την εξέλιξη και το όνομά του εμφανίστηκε μόνο στη λίστα των συμμετοχών. Ο David Blakely δεν έλαβε ποτέ μέρος σε εκείνο τον αγώνα…
Σε ολόκληρο το προαναφερθέν χρονικό διάστημα, από εκείνη τη βραδιά του 1953 έως την άνοιξη του 1955, η σχέση της Ruth με τον David, ήταν ιδιαίτερα προβληματική. Μεταξύ τους υπήρχε μεν έρωτας και πάθος, που όμως δε μπορούσε να έχει κάποια θετική κατάληξη, λόγω των ιδιαιτεροτήτων του ζευγαριού. Εκείνος ήταν ιδιαίτερα ανώριμος και εξαρτημένος από το αλκοόλ, με απίστευτα ξεσπάσματα βίας που κατέληγαν σε ανηλεείς ξυλοδαρμούς, συνήθως μπροστά στα μάτια του μικρού Andy. To ζευγάρι χώρισε και επανασυνδέθηκε δεκάδες φορές. Ο Blakely ήταν αυτός που είχε τις περισσότερες ευθύνες γι αυτή την αρρωστημένη κατάσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και η Ellis δεν είχε τις δικές της, επίσης μεγάλες. Εξαρτημένη και εκείνη από το ποτό, αν και σε μικρότερο βαθμό, συνέχιζε να απολαμβάνει τις αγκαλιές των θαυμαστών της και να δέχεται τις γενναιόδωρες προσφορές τους.
Με την κοινή λογική αυτή η σχέση έπρεπε να διαλυθεί πάραυτα, όμως είναι αλήθεια πως ελάχιστες φορές στην ιστορία η λογική κατάφερε να νικήσει το πάθος. Έτσι συνέβη και μεταξύ των δύο εραστών αυτής της θλιβερής, όπως αποδείχθηκε, υπόθεσης. Aλήθεια είναι επίσης πως η Ruth έδιωξε αρκετές φορές τον David από το διαμέρισμά της, στο οποίο εκείνος είχε εγκατασταθεί δίχως καν να τη ρωτήσει, όμως πάντοτε υποχωρούσε και τον ξαναδεχόταν όταν τον έβρισκε να κλαίει μεθυσμένος στα σκαλοπάτια της: Αυτή η έμπειρη και με μεγάλη αυτοπεποίθηση γυναίκα, που ήξερε να χειρίζεται κάθε είδος άνδρα, ήταν τώρα ερωτευμένη. Κι αυτό, αποδείχθηκε τελικά μοιραίο και για τους δύο…
H Ellis ένοιωθε πίκρα για τη συμπεριφορά του Blakely με τα ψέμματα, τις απιστίες του και τη βάναυση συμπεριφορά του. Εκτός από τα όσα της είχε κάνει, την είχε επίσης διαπομπεύσει μέσα στο club που εργαζόταν και μπροστά σε όλους τους θαμώνες, με αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά της. Παρά ταύτα συνέχιζε να τον αγαπά και να τον βλέπει, ενώ εξ αιτίας του υπεβλήθη σε μια ακόμη έκτρωση το Μάρτιο του 1955, καθώς το μωρό της πέθανε μέσα στην κοιλιά της από τα γρονθοκοπήματα του David. Χωρίς πλέον εργασία, σπίτι και εισόδημα αποδέχθηκε τα πιεστικά αιτήματα ενός πρώην πιλότου των βομβαρδιστικών Lancaster της RAF και επιχειρηματία καπνού μετέπειτα, του Desmond Cussens, μετακομίζοντας μαζί με το γιό της στο διαμέρισμά του. Αυτός ήταν ερωτευμένος μαζί της και κρατούσε στάση αναμονής στην σχέση της με τον Blakely, πιστεύοντας ότι έτσι μπορούσε να την φθείρει και να αναδείξει τη δική του. Οι μήνες περνούσαν και το άτυπο «τρίγωνο» δεν έλεγε να διαλυθεί, παρά τις διακριτικές προσπάθειες του Cussens και τις χωρίς τελειωμό ανωριμότητες του David.
(η πινακίδα, αξιοθέατο πλέον σήμερα, μεταθέτει από λάθος τον φόνο ένα χρόνο πριν)
Όλα αυτά έως το βράδι της 10ης Απριλίου, όπου τα πάντα ανατράπηκαν με τον χειρότερο τρόπο: O Cussens ανακάλυψε τα ίχνη του επί ημέρες εξαφανισμένου Blakely και έσπευσε στο σπίτι του να αναφέρει το γεγονός στη Ruth. Εκείνη κάλεσε ένα taxi και ξεκίνησε να τον βρει, παίρνοντας μαζί της το περίστροφο Smith & Wesson των 38 χιλιοστών του Desmond, το οποίο ανακάλυψε γεμάτο σε ένα συρτάρι. Το τέλος της σχέσης της με τον ανώριμο οδηγό αγώνων γράφτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο, έξω από το club Magdala, με έξι πυροβολισμούς. Ο David Blakely ήταν νεκρός…
Η είδηση για αυτό το έγκλημα πάθους μεταδόθηκε αστραπιαία σε ολόκληρη τη Γηραιά Αλβιόνα, που έπνεε τα μένεα εναντίον της Ellis. Για τη συντηρητική βρετανική κοινωνία, η όμορφη barwoman ήταν η πιο βαριά αμαρτία προσωποποιημένη: περιστασιακή συνοδός πολυτελείας, με τρεις εκτρώσεις, γυμνή χορεύτρια με τολμηρές φωτογραφήσεις, με δύο διαζύγια στην πλάτη, με παιδί που ζούσε στο ίδιο σπίτι με τους εφήμερους εραστές της, δεινή πότης, κάτοικος του περιθωριακού Hampstead και –κυρίως- εκπρόσωπος της «πληβείας» τάξης που αφαίρεσε τη ζωή ενός παιδιού της «καλής» κοινωνίας. Ήταν εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα έφθασε η τακτική δικάσιμος αυτής της υπόθεσης, μόλις 40 ημέρες μετά το φόνο, καθώς και το ότι η τελική απόφαση ελήφθη μέσα σε 14 μόλις λεπτά: «Κρεμάστε την!»…
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την απόφαση βοήθησε πολύ και η Ruth με την ομολογία της «είμαι ένοχη, ήθελα να τον σκοτώσω». Σαν να μην έφθανε αυτό έκανε ακόμη πιο δυσχερή τη θέση της στο δικαστήριο, όταν παρακούοντας τις συστάσεις του δικηγόρου της εμφανίστηκε στη συνεδρίαση με λευκό φόρεμα εφαρμοστό στο κορμί της και κατάξανθο περιποιημένο μαλλί. Στο άκουσμα της θανατικής απόφασης, αντέδρασαν πάρα πολλοί άνθρωποι. Συγγραφείς, άνθρωποι της τέχνης, δημοκράτες και νομπελίστες ένωσαν τη φωνή τους εναντίον της με κύριο επιχείρημα πως «ενός κακού μύρια έπονται» και με κριτήριο το γεγονός πως η γυναίκα αυτή υπήρξε πολλάκις θύμα βίας, έχοντας και ανήλικα παιδιά.
Όμως παρά τις διαμαρτυρίες και τη συγκέντρωση υπογραφών συμπαράστασης από 50.000 άτομα, το βρετανικό καθεστώς με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Lloyd George έσπευσε να εκτελέσει την ποινή, 23 μόλις ημέρες μετά την καταδικαστική απόφαση. Στις 9 το πρωί της 13ης Ιουλίου 1955 η Ruth Ellis απαγχονίστηκε, έχοντας το θλιβερό προνόμιο να είναι η τελευταία γυναίκα που εκτελέστηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Στο ύστατο βράδι της έγραψε μια επιστολή προς τους γονείς του άτυχου Blakely αναφέροντας πως «πάντοτε αγαπούσα το γιό σας και πεθαίνω αγαπώντας τον»…
Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια από εκείνη την ημέρα, για να αποδειχθεί με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο δίκιο είχαν όσοι εναντιώθηκαν με τη θανατική απόφαση κατά της Ruth Ellis. Kι αν κανείς δε συγκινήθηκε το 1958 με την αυτοκτονία του αλκοολικού οδοντίατρου George Ellis, δε μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον μικρό Andy. Ο γιός της Ruth, που ανετράφη χάρις στην ετήσια συνδρομή που έστελνε γι αυτόν ο δικαστής Sir Cecil Havers, μεγάλωσε με τρομερά ψυχολογικά προβλήματα. Όλα τελείωσαν γι αυτόν ένα βράδι του 1982, που έδωσε τέλος στη ζωή του έχοντας προηγούμενα καταστρέψει το μνήμα της μητέρας του. Η κόρη της Ellis, η Georgina, πέθανε είκοσι χρόνια αργότερα από καρκίνο σε ηλικία 50 ετών. Όσο για τη θανατική ποινή, καταργήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία το 1964, δύο χρόνια μετά την εκτέλεση του τελευταίου καταδίκου.
Η υπόθεση της Ruth Ellis δεν έπαψε ποτέ να πληγώνει ένα σημαντικό μέρος της βρετανικής κοινωνίας. Απόδειξη γι αυτό, οι δεκάδες συνεντεύξεις στον Τύπο και στους τηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας, όσων υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες ή είχαν ζήσει από κοντά τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Τρεις φορές μέχρι σήμερα έχει τεθεί θέμα αναθεώρησης της δίκης της, ώστε τουλάχιστον να μετριαστεί η ποινή της, έστω και μετά θάνατον. Οι δύο από αυτές ήταν επίσημες, το 1970 και το 2003, ενώ η πιο πρόσφατη υπεβλήθη το 2007 στην ιστοσελίδα της Downing Street 10 ως αίτημα προς τον πρωθυπουργό Gordon Brown. Και οι τρεις απορρίφθηκαν για διαδικαστικούς λόγους, αν και στην πρώτη από αυτές υπήρχε και σοβαρή αμφισβήτηση στην κατάθεση του μάρτυρα κατηγορίας Desmond Cussens.
Η θλιβερή ιστορία της Ellis επηρέασε και τη βρετανική rock σκηνή, ένα σημαντικό κομμάτι της οποίας γεννήθηκε και ανδρώθηκε στο Hampstead, εκεί που έζησε η Ruth. Δεκάδες συγκροτήματα έγραψαν μουσική και στίχους γι αυτήν, με πιο γνωστά μας από αυτά τους Queen και τους Siouxsie and the Banshees, ενώ η περίπτωσή της εξακολουθεί να εμπνέει τα rock groups. Bιβλία για την Εllis έγραψαν τόσο η κόρη της (Georgina Ellis: My mother, Ruth Ellis), όσο και η αδελφή της (Μuriel Jakubait: Ruth Ellis, my sister’s secret life) καταθέτοντας τη δική τους αλήθεια για το αγαπημένο τους πρόσωπο. H υπόθεση Ellis έφθασε και στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1985, μέσω του εξαιρετικού film «Dance with a stranger», με πρωταγωνίστρια την επίσης εξαιρετική Miranda Richardson στο ρόλο της Ruth. Η συγκεκριμένη ταινία αποδείχθηκε σημείο αναφοράς για την αντικειμενικότητά της, καθώς δε χαρίστηκε σε κανέναν από τους αληθινούς πρωταγωνιστές της ιστορίας, ενώ ακόμη και τα αγωνιστικά αυτοκίνητα που εμφανίστηκαν σε αυτήν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
