Έκανε τη μεγάλη ζωή, αν και ήταν πάντα μία «ήρεμη δύναμη» μέσα στις πίστες. Δεν ήταν ποτέ ο πιο κυρίαρχος οδηγός, αλλά κατέκτησε τρεις τίτλους και συνέχισε την κληρονομιά των Βραζιλιάνων στη Formula 1.
Γεννημένος Nelson Sautomaior στις 17 Αυγούστου 1952, άλλαξε το επώνυμό του σε Piquet (της μητέρας του), για να αποκρύψει από τους γονείς του τις αγωνιστικές του δραστηριότητες.
Στην πραγματικότητα δεν τον στήριξαν ποτέ σε αυτή του την απόφαση. Ο πατέρας του ήταν υπουργός στη Βραζιλία, από τους πλέον προβεβλημένους, ενώ υπήρξε και πρωταθλητής στο τένις. Την ίδια πορεία ήθελαν και για τον νεαρό Nelson, που ήταν αρκετά καλός, τόσο που μετέβη για ένα διάστημα στην Καλιφόρνια για να βελτιώσει το παιχνίδι του.
Εκεί, όμως, γνώρισε και αγάπησε το motorsport, χάρη και στις επιτυχίες που γνώριζε εκείνη την εποχή ο Emerson Fittipaldi. Γυρνώντας στην πατρίδα του, άρχισε (στα κρυφά πρώτα) να αγωνίζεται με καρτ, προτού το μάθουν οι γονείς του, που ακόμα κι όταν εκείνος έγινε πρωταθλητής σε διάφορες κατηγορίες, δεν δέχτηκαν την επιλογή του, και τον έστειλαν να σπουδάσει, μήπως και ξεχάσει τους αγώνες.
Παρά τις σπουδές σε φιλοσοφία, μηχανολογία και διοίκηση επιχειρήσεων, ο Nelson δεν ξέχασε τα αυτοκίνητα, και δεν αργούσε η ώρα που θα έκανε το επόμενο βήμα στην καριέρα του.
Συμβουλευόμενος τον ‘Emmo’, ταξίδεψε στην Αγγλία για να κυνηγήσει το όνειρό του να βρεθεί στη Formula 1.
Εντάχθηκε στη Formula 3, και το 1978 στέφεται πρωταθλητής με 13 νίκες σε 26 αγώνες. Αναπόφευκτα, αρκετές ομάδες της F1 εντυπωσιάστηκαν από τις ικανότητες του νεαρού Βραζιλιάνου, και σύντομα είχε τις πρώτες του εκκινήσεις με την Ensign και μία ιδιωτική McLaren.
Ο Bernie Ecclestone, τότε επικεφαλής της Brabham, εξασφάλισε τις υπηρεσίες του, και από το 1979, ο Piquet οδηγούσε για τη βρετανική ομάδα, ξεκινώντας μία ιδιαίτερα επιτυχημένη πορεία.
Αν κι αρχικά επρόκειτο να γίνει το νο.2 στον Niki Lauda, η αποχώρηση του Αυστριακού από την ενεργό δράση στο τέλος του ’79, ο Piquet έγινε ο φύσει και θέσει ηγέτης της ομάδας. Ο V8 Cosworth κινητήρας «έδεσε» ιδανικά με την BT49, και το 1981, ο Nelson Piquet έγινε για πρώτη φορά Παγκόσμιο Πρωταθλητής, με 3 νίκες και ακόμα 3 βάθρα.
Το 1982, η μετάβαση στους BMW κινητήρες δυσχέρανε αρκετά το έργο του, αφήνοντάς τον μακριά από τη διεκδίκηση του τίτλου. Η νίκη του στο Καναδικό GP ήταν το highlight της χρονιάς, αν και ήρθε υπό κάκιστες συνθήκες. Το ψυγείο του λαδιού έσπασε και καυτά λιπαντικά υγρά, με θερμοκρασία άνω των 100 βαθμών Κελσίου, χύθηκαν στα πόδια του, κάνοντάς τον να ουρλιάζει από τους πόνους.
Το ’83, η συνεργασία Brabham-BMW ήρθε σε αρμονία, κι ο Piquet πανηγύρισε την κατάκτηση του δεύτερου τίτλου του, έχοντας δώσει μία τρομερή μάχη με τον Alain Prost (τότε στη Renault) καθ’όλη τη διάρκεια της χρονιάς.
Τότε ήταν που σκέφτηκε σοβαρά να αποχωρήσει από το σπορ, νιώθωντας κουρασμένος από τον τρόπο ζωής του οδηγού. Αυτή η ζωή, όμως, ήταν που του επέτρεπε να διατηρεί το lifestyle του playboy, με τα γιοτ στο Μονακό, τα μεγάλα ταξίδια στη Μεσόγειο και τις άπειρες συντρόφους, με τις οποίες απέκτησε και αρκετά παιδιά, τα οποία και φρόντισε εξ αρχής.
Αναγνωρίζοντας πως μπορούσε να ζήσει ως οδηγός αγώνων για μερικά χρόνια ακόμα, αποφάσισε να αναζητήσει ένα καλύτερο, πιο μεγάλο συμβόλαιο, αφήνοντας την Brabham για λογαριασμό της Williams, μετά από δύο σεζόν σκληρών διαπραγματεύσεων με τον Ecclestone.
Έτσι, το 1986 βρίσκει τον βετεράνο Piquet στο Grove, με κινητήρες Honda στην πλάτη, και ένα μονοθέσιο ικανό για νίκες. Αυτό ήταν που οδήγησε και στην διετή κόντρα του με τον teammate του, Nigel Mansell.
Οι δυο τους δεν τα πήγαν ποτέ καλά, ανταλλάζοντας συχνά χαρακτηρισμούς. Ο Piquet ένιωθε πως η ομάδα ευνοούσε τον Mansell λόγω της καταγωγής του, και συνεχώς προσπαθούσε να τον υπονομεύσει.
Το 1987, ο Mansell κέρδισε 6 αγώνες ένατι 3 του Piquet, όμως ο Βραζιλιάνος είχε καλύτερα αποτελέσματα συνολικά και στέφθηκε πρωταθλητής για τρίτη και τελευταία φορά στην καριέρα του.
Συνέχισε να αγωνίζεται, μεταβαίνοντας στη Lotus το 1988 και στην Benetton το 1990. Μάλιστα, κατάφερε σε ηλικία 39 ετών κερδίσει δύο φορές με τους Ιταλούς, προτού κρεμάσει τα γάντια του το 1991.
Θα έκανε μία τελευταία εμφάνιση στην motorsport σκηνή, προσπαθώντας να προκριθεί στο Indy 500 του 1992, χωρίς επιτυχία, μετά από ένα σφοδρό ατύχημα που είχε το οποίο κατέληξε σε κάταγμα και στα δύο του πόδια.
Σήμερα, είναι ένας επιτυχημένος businessman και θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων στην ιστορία του σπορ._Δ.Μ.
Στατιστικά της καριέρας του στη Formula 1:
• Σεζόν: 1978–1991
• Ομάδες: Ensign, McLaren (ιδιωτικά), Brabham, Williams, Lotus, Benetton
• Εκκινήσεις: 207
• Πρωταθλήματα: 3 (1981, 1983, 1987)
• Νίκες: 23
• Βάθρα: 60
• Pole positions: 24
• Ταχύτεροι γύροι: 23
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
