O μεγάλος Αμερικανός ηθοποιός, εκτός από τα ανεξίτηλα ίχνη που άφησε στην έβδομη τέχνη, διέδωσε με το δικό του τρόπο την ιδέα της Αυτοκίνησης σε ολόκληρο τον κόσμο…
Ο Stephen Terrence McQueen, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, δεν ήταν από τα παιδιά που γεννήθηκαν βλέποντας τον κόσμο να απλώνεται μπροστά τους, περιμένοντάς τα να τον κατακτήσουν: o πατέρας του, πιλότος σε τσίρκο, εγκατέλειψε το γιό του και τη γυναίκα του, αφήνοντας τον Steve σε ηλικία μόλις έξι μηνών. Εκείνη πάλι, όντας νεαρή και με προβλήματα αλκοολισμού, προτίμησε να τον αφήσει μόλις συμπλήρωσε τα τρία του χρόνια στους γονείς της. Στην πραγματικότητα, αυτή της η απόφαση τον έσωσε, αφού δίπλα στον παππού του Claude McQueen «έμαθε πάρα πολλά πράγματα για τη ζωή, κυρίως τον τρόπο να είναι ένας καλός, δυνατός και ήρεμος άντρας», όπως εξομολογήθηκε πολλά χρόνια αργότερα σε κάποια συνέντευξή του. Τα χρόνια εκείνα οδήγησε και το πρώτο του όχημα, ένα μικρό κόκκινο τρίκυκλο που του έκανε δώρο σε κάποια γενέθλια ο παππούς του. Με αυτό άρχισαν και τα πρώτα του αυθόρμητα παιχνίδια, μαζί με το όνειρο να γίνει κάποτε οδηγός αγώνων…
Οι δύσκολες ημέρες…
Η εφηβεία του Steve υπήρξε δύσκολη, καθώς η μητέρα του τον ξαναπήρε κοντά της, να ζήσει με τον δεύτερο σύζυγό της και αργότερα με τον τρίτο. Το μόνο θετικό ήταν πως η πίστα της Ιndianapolis ήταν κοντά στο σπίτι του και, όπως αποδείχθηκε, αυτό σήμαινε πολλά γι αυτόν. Ύστερα από μια ακόμη μετακόμιση στο σπίτι του παππού του, τον οποίο άφησε στα 14 για να δουλέψει σε τσίρκο, αναγκάστηκε λόγω της αστυνομίας που τον συνέλαβε να ξαναγυρίσει για λίγο στο σπίτι του δεύτερου πατριού του, με τον οποίο οι σχέσεις του δεν ήταν καθόλου καλές. Αργότερα βρέθηκε στην πολιτεία της Καλιφόρνια, όπου είχε την πρώτη του επαφή με τον κόσμο του κινηματογράφου. Ύστερα και από αυτό, αληθινός τυχοδιώκτης πλέον, εξασφάλιζε τα προς το ζην με δουλειές του ποδαριού.
Ανακαλύπτοντας τον εαυτό του…
Το 1947, σε ηλικία 17 ετών, ο Steve κατατάχθηκε στο Αμερικανικό Ναυτικό. Από φύση ελεύθερο πνεύμα όμως που δε χωράει σε καλούπια, σε κάποια έξοδό του προτίμησε να μείνει με μια φίλη του για δύο εβδομάδες, αντί να γυρίσει στην ώρα του στο στρατόπεδο. Όμως η στρατιωτική αστυνομία τον εντόπισε και τον συνέλαβε, ύστερα από άγρια συμπλοκή, που του στοίχισε 40 ημέρες φυλακή. Μετά από αυτό όμως, οι ανώτεροί του έζησαν και μια άλλη πλευρά του χαρακτήρα του, όταν σε μια άσκηση στον Αρκτικό Κύκλο ο απείθαρχος ΜcQueen έσωσε τη ζωή πέντε ναυτών, λίγο πριν το πλοίο τους βουλιάξει για πάντα κάτω από τον πάγο. Αποτέλεσμα όλων αυτών, αλλά και της επιτυχούς θητείας του στο γιοτ του Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, ήταν το 1950 να αποστρατευτεί κερδίζοντας την εκτίμηση και το σεβασμό όλων. Δύο χρόνια αργότερα, έχοντας πια μέσα του ισορροπήσει, ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα ηθοποιΐας. Παράλληλα, κέρδιζε αρκετά χρήματα -100 δολάρια σε κάθε νίκη- συμμετέχοντας με μια Harley Davidson σε αγώνες μοτοσικλέτας στο «Long Island City Raceway». Αργότερα αγόρασε και άλλες πολλές, όμως εκείνη ήταν η πιο αγαπημένη του. Πολύ γρήγορα, όσοι τον έβλεπαν να προσπερνά τους αντιπάλους του και να κερδίζει, έλεγαν γι αυτόν «αυτός ο καλοφτιαγμένος νεαρός έχει πράγματι μεγάλο ταλέντο». Την ίδια γνώμη όμως είχαν και οι συντελεστές της τηλεοπτικής σειράς «Trackdown», όπου ο Steve είχε ένα χαρακτηριστικό ρόλο, με αποτέλεσμα να προκύψει ένας ακόμη πιο σημαντικός, στη σειρά «Dead or Alive» του CBS. Ήταν Σεπτέμβριος του 1958 και για τον Stephen Terrence McQueen βρισκόταν πια σε εξέλιξη ένα από τα πιο απίστευτα σενάρια της ζωής, σύμφωνα με το οποίο, κάποιες ελάχιστες φορές, «οι έσχατοι έσσονται πρώτοι»…
Ψηλά, στην κορυφή…
Μέσα στην επόμενη πενταετία ο δυναμικός και συνάμα ήρεμος Steve έφτασε μέσω του κινηματογράφου στην παγκόσμια φήμη, κερδίζοντας θέση ανάμεσα στις πιο σπουδαίες προσωπικότητες της έβδομης τέχνης. Έχοντας ήδη από το 1955 συμμετάσχει με μικρούς ρόλους σε διάφορες ταινίες, επιβλήθηκε ως πρωταγωνιστής με την εξαιρετική περιπέτεια «Η Μεγάλη Απόδραση», στην οποία ενθουσίασε το κοινό και με τις ιδιαίτερες δυνατότητές του ως αναβάτης μοτοσικλετών. Νωρίτερα, είχε κάνει τον κόσμο να μιλά γι αυτόν με το πολύ επιτυχημένο εμπορικά γουέστερν «Και οι επτά ήταν υπέροχοι». Επόμενη μεγάλη επιτυχία το «Βullitt» το 1968, όπου οι σκηνές της καταδίωξης με την πράσινη Ford Mustang στους δρόμους του Σαν Φραντσίσκο, αποτελούν κατά γενική ομολογία την επιτομή των ταινιών του είδους.
Η «Υπόθεση Τόμας Κράουν» την ίδια περίοδο, βοήθησε την καριέρα του κυριολεκτικά να εκτοξευτεί. Ακολούθησε το 1971 το επικού χαρακτήρα «Le Mans», με εκπληκτικές σκηνές και πλάνα από τον 24ωρο αγώνα μεταξύ των Porsche «917» και των Ferrari «512S», τα οποία δεν ξεπεράστηκαν ποτέ. Την επόμενη χρονιά τον θαύμασαν στις κινηματογραφικές αίθουσες με το «Getaway», ενώ το 1974 πρωταγωνίστησε μαζί με τον Πολ Νιούμαν στον «Πύργο της Κολάσεως». Για πολλούς βέβαια η καλύτερη στιγμή του ήταν ο «Πεταλούδας» του 1973 με τον Ντάστιν Χόφμαν, αλλά αν κάποιος μπορούσε να ρωτήσει τον ίδιο, εκείνος θα του απαντούσε με δύο μόνο λέξεις: «Le Mans».
Tα αυτοκίνητα, η ζωή του…
«Οι αγώνες αυτοκινήτου είναι η ίδια η ζωή. Ό,τι συμβαίνει πριν ή μετά από αυτούς, είναι απλώς αναμονή». Με αυτά τα λόγια απαντούσε ο Στιβ στους δημοσιογράφους, όταν στις συνεντεύξεις που του έπαιρναν, τον ρωτούσαν τι σημαίνουν γι αυτόν οι αγώνες. Έπαιρνε πολύ συχνά μέρος σε αυτούς, σχεδόν πάντα με ψευδώνυμο, ώστε να μην τον αναγνωρίζουν αμέσως και να μην έχει ιδιαίτερη μεταχείριση από τους διοργανωτές και τους συναθλητές του. Φρόντιζε μάλιστα να μην έχει γυρίσματα ταινιών μέσα στο καλοκαίρι, ώστε να μπορεί να αγωνίζεται απρόσκοπτα. Εκτός από αυτό, συμμετείχε με ιδιαίτερη αγάπη και σε off-road αγώνες με οχήματα ελεύθερου χρόνου και μοτοσικλέτες. Ένα από τα καλύτερα αποτελέσματά του ήταν η δεύτερη θέση στις «12 ώρες» του Σίμπρινγκ, 23 μόλις δευτερόλεπτα πίσω από τη Ferrari «512S» των Μάριο Αντρέτι, Ιγκνάτσιο Τζιούντι και Νίνο Βακαρέλα. Στον αγώνα εκείνο είχε συνοδηγό τον Πίτερ Ρέβσον, ενώ η Porsche 908/03Spyder που χρησιμοποίησε έλαβε μέρος με ενσωματωμένη επάνω της κάμερα και στα γυρίσματα της ταινίας «LeMans». Μία από τις επιθυμίες του που δε μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν, ήταν να οδηγήσει στο θρυλικό 24ωρο αγώνα μια Porsche 917 μαζί με τον Σκοτσέζο πρωταθλητή της F1 Τζάκι Στιούαρτ. Όπως χαρακτηριστικά λέει σήμερα ο γιός του γι αυτόν «ως οδηγός αγώνων δε φοβόταν να πάρει ρίσκα, όμως γνώριζε ως πού έφταναν τα όρια και οι δυνατότητές του». Όταν πια τα χρήματα έπαψαν να αποτελούν πρόβλημα γι αυτόν αγόραζε όλα τα αυτοκίνητα που του άρεσαν και τα πρόσθετε στην προσωπική συλλογή του. Ανάμεσά τους οι Porsche «917» και «908» που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία «Le Mans», όπως και η Ferrari «512S» από την ίδια ταινία. Επίσης, κατείχε μια Ferrari «250 Lusso Berlinetta» του 1963, μια Jaguar «D-Type XKSS», μια Porsche «356 Speedster» και άλλα πολλά. Όσο για τη συλλογή μοτοσικλετών, αυτή ξεπερνούσε τα 100 κομμάτια.
Νικητής της ζωής
Ο «King of Cool», όπως ήταν το γνωστότερο από τα προσωνύμιά του έφυγε πρόωρα από τη ζωή το 1980, σε ηλικία 50 χρόνων, χτυπημένος από μια σπάνια μορφή καρκίνου (μεσοθηλίωμα), που οφείλεται στην υπερβολική έκθεση σε αμίαντο κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας ή στους αγώνες αυτοκινήτου. Άσχετα από το πώς και πότε ήρθε το βιολογικό τέλος του, ο Στιβ Μακ Κουίν ήταν ένας από τους νικητές της ζωής, αφού ως γνήσιος αγωνιστής κατάφερε να φτάσει πολύ μακριά, ξεκινώντας την με αρνητικές προϋποθέσεις και βασιζόμενος αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις. Η συνδρομή του στην εξάπλωση της Αυτοκίνησης ως στάσης ζωής υπήρξε πολύ σημαντική, καθώς ήταν διάσημος και ιδιαίτερα αναγνωρίσιμος σε κάθε μορφής κοινό. Θα τον θυμόμαστε πάντα, με το γνωστό του ατάραχο ύφος, καθισμένο οκλαδόν στο χώρο των πιτς να αυτοσυγκεντρώνεται ώσπου να έρθει η ώρα του να οδηγήσει στον αγώνα. Άλλωστε, κάθε τι πριν ή μετά από αυτόν, ήταν απλώς αναμονή…
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
