Tipo 420, το Eldorado της Maserati

To 1957 ήταν μια κομβική στιγμή για τη Maserati, αφού στο τέλος εκείνης της χρονιάς αποσύρθηκε από τη Formula 1, έχοντας καταφέρει με την αριστουργηματική για την εποχή της «250F» να κατακτήσει με τον Fangio το παγκόσμιο πρωτάθλημα των οδηγών (τίτλος για τους κατασκευαστές δεν υπήρχε ακόμη). Το έτος εκείνο ήταν σημαντικό και για τον ιταλικό μηχανοκίνητο αθλητισμό, χάρις στον «Αγώνα των Δύο Κόσμων» ή «500 μίλια της Monza» ή «Monzanapolis», που διοργανώθηκε τότε για πρώτη φορά με σκοπό να φέρει πιο κοντά τις δύο όχθες του Ατλαντικού. Η επανασύνδεση της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής κουλτούρας περί Αυτοκίνησης ευνοούνταν και από το γεγονός ότι από το 1955 το αυτοκινητοδρόμιο της Monza είχε αποκτήσει κεκλιμένο επίπεδο, το οποίο έδινε έναν παραπάνω λόγο στα αμερικανογενή αυτοκίνητα να έρθουν στη γηραιά ήπειρο για αγώνες. Ο αγώνας του 1957 διεξήχθη με τους κανονισμούς που ίσχυαν στις ΗΠΑ και τελείωσε με νικητή τον Αμερικανό Jimmy Bryan, που οδηγούσε ένα μονοθέσιο της Kuzma–Offy. Ο προβληματισμός για τη Maserati θα είχε τελειώσει εκεί και τα στελέχη της θα αφιερώνονταν σχεδόν αποκλειστικά στο κτίσιμο των μοντέλων παραγωγής, αν δεν ερχόταν μια πρόταση από την αμερικανική εταιρεία κατασκευής παγωτών Eldorado Sud, για την προετοιμασία ενός αυτοκινήτου για τον επόμενο «Αγώνα των Δύο Κόσμων» και για τα «500 μίλια της Ιndianapolis». Για τους Ιταλούς ήταν μια προσοδοφόρα δουλειά, καθώς ήδη διέθεταν αγωνιστικούς κινητήρες, μηχανικά εξαρτήματα και την απαραίτητη για τις περιστάσεις τεχνογνωσία. Παράλληλα, ήταν και μια ευκαιρία να επιστρέψουν με αξιώσεις στα «500 μίλια της Indianapolis», αφού η τελευταία φορά που εμφανίστηκαν εκεί ήταν το 1952 με τον Alberto Ascari και τη Ferrari. Για την ίδια τη Maserati, που κέρδισε τους αγώνες στην περίφημη οval πίστα το 1939 και το 1940, ήταν η ευκαιρία μιας δυναμικής επιστροφής. Άλλωστε, ίσως νικούσε και πάλι…

Ξεχωριστά χαρακτηριστικά

Κινητήρια δύναμη για το φιλόδοξο μονοθέσιο, που παράλληλα ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό αγωνιστικό με αμερικανική χορηγία-διαφήμιση στις επιφάνειες του αμαξώματός του, αποτελούσε το μηχανικό σύνολο της γνωστής από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων «450S». O ισχυρός εκείνος αλουμινένιος V8 των 4.2 λίτρων με δύο βαλβίδες ανά κύλινδρο απέδιδε 450 ίππους, με τη συνδρομή τεσσάρων διπλών καρμπιρατέρ της Weber, ενώ η ροπή του ήταν τόση που αρκούσε ένα κιβώτιο ταχυτήτων δύο μόνο σχέσεων για να συνεργαστεί μαζί του. Η εμπρός ανάρτηση με ελικοειδή ελατήρια και υδραυλικά αμορτισέρ ήταν εξελιγμένη ειδικά για την περίσταση, πίσω εγκαταστάθηκε ένας άξονας DeDion, ενώ τα φρένα (υδραυλικά ταμπούρα) ήταν πανομοιότυπα με αυτά που χρησιμοποιήθηκαν στη «250F». Το αυτοκίνητο αρχικά εφοδιάστηκε με ακτινωτές ζάντες, οι οποίες όμως δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στα φορτία υψηλής ταχύτητας, με αποτέλεσμα να δώσουν τη θέση τους στις ζάντες αλουμινίου της Hallibrand. Άλλωστε, τις ίδιες χρησιμοποιούσαν όλες οι μεγάλες αμερικανικές ομάδες. Θέλοντας να προσεγγίσουν περαιτέρω την αμερικανική παράδοση, οι Ιταλοί αποφάσισαν να βάψουν λευκό και όχι κόκκινο το μονοθέσιό τους, ακολουθώντας τη λογική των αγωνιστικών της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Το πολύχρωμο μίγμα των αυτοκόλλητων της Eldorado συμπλήρωσε την εικόνα, δίνοντας μια διαφορετική αύρα σε όλο το project. H διαμόρφωση του αλουμινένιου αμαξώματος ανατέθηκε στην Carrozzeria Fantuzzi, που επέλεξε ένα ρύγχος στο στιλ της «250F» με υψηλό ουραίο τμήμα και σταθεροποιητικό πτερύγιο στο πίσω μέρος. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό, έμενε να φανεί αν το μονοθέσιο θα «έκαιγε καρδιές» και στην πίστα…

Μακριά από τις προσδοκίες

Ο «Αγώνας των Δύο Κόσμων του 1958» ήταν και πάλι μια αμερικανική υπόθεση, εξέλιξη που απογοήτευσε πρώτα και κύρια τους άμεσα εμπλεκόμενους (λόγω Monza και εντοπιότητος) Ιταλούς, με συνέπεια να μην επαναληφθεί ξανά. Οδηγός του ερυθρόλευκου Maserati ήταν ο πολύς Stirling Moss, που αποδείχτηκε ταχύτερος από κάθε άλλον ευρωπαϊκό συνδυασμό. Ο Βρετανός τερμάτισε τέταρτος στο πρώτο σκέλος και πέμπτος στο δεύτερο. Στο τρίτο δεν κατάφερε να ολοκληρώσει, καθώς στον 40ο γύρο και με ταχύτητα 260 χλμ./ώρα έσπασε το τιμόνι, με αποτέλεσμα ένα τρομερό ατύχημα από το οποίο ο Moss βγήκε ζωντανός. Η απόσταση που είχε καλύψει ήταν αρκετή για να κερδίσει την έβδομη θέση της τελικής κατάταξης, η οποία φυσικά δεν ικανοποίησε το εργοστάσιο. Έπειτα, το σχεδόν κατεστραμμένο «Tipo 420» ανέβηκε στη ράμπα των μηχανικών, με σκοπό να αποκατασταθεί και να λάβει μέρος στα «500 μίλια της Indianapolis» το 1959. Τότε έλαβαν χώρα και κάποιες διαφοροποιήσεις, όπως η ελαφρά μετατόπιση του πτερυγίου και η μετακίνηση της δεξαμενής λαδιού προς τα δεξιά, ώστε να να βελτιωθεί περαιτέρω η ισορροπία βάρους. Στη συνέχεια το αυτοκίνητο άλλαξε χρώμα και βάφτηκε κόκκινο, εξακολουθώντας να φέρει τα αυτοκόλλητα από τη χορηγία της Eldorado. Στην περίφημη oval πίστα έλαβε κανονικά μέρος στις κατατακτήριες δοκιμές, όμως προβλήματα με την τροφοδοσία καυσίμου και τη συμπεριφορά του τιμονιού δεν το άφησαν να διακριθεί στον αγώνα. Αυτό αποδείχθηκε το τελευταίο ταξίδι για αυτό το μοναδικό αυτοκίνητο…

MASERATI TIPO 420 Kινητήρας V8 90o Κυβισμός 4.190 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή 93.8 mm x 75.8 mm Σχέση συμπίεσης 12.5:1 Καρμπιρατέρ 4 Weber 45 IDM Ισχύς 450 ίπποι στις 8.000 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων χειροκίνητο δύο σχέσεων Ανώτατη ταχύτητα 350 χλμ./ώρα Μήκος 4.800 χλστ. Πλάτος 1.200 χλστ. Ύψος 1.100 χλστ. Μεταξόνιο 2.400 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός 1.300 χλστ. Μετατρόχιο πίσω 1.250 χλστ. Βάρος 758 κιλά Περίοδος παραγωγής 1958-1959 Μονάδες παραγωγής 1