ΘΡΑΚΗ
Ταξιδεύοντας στον Ελληνικό χώρο και χρόνο
Ταξιδεύοντας στην πονεμένη Ρωμιοσύνη
Ταξιδεύοντας στο σταυροδρόμι των λαών (*)
Παντού φωνές Ελλήνων
Παντού πατήματα Ρωμιών...
Όπου και αν βρεθείς η Ελλάδα σε πληγώνει...
Κείμενα-Φωτογραφίες
Γεώργιος Π. Παύλος, Επίκουρος Καθηγητής Δ.Π.Θ.
Χρήστος Πάντζογλου, Ηλεκτρονικός Δ.Π.Θ.
Βασίλειος Αϊβαλιώτης, Επιστημονικός Συνεργάτης Δ.Π.Θ.
Στέλιος Σκιάς, Επιστημονικός Συνεργάτης Δ.Π.Θ.
APXH ΤΕΤΡΑΤΡΟΧΩΝ ΟΔΥΝΩΝ
Φίλτατε αναγνώστη, πώς μπορεί να γίνει ώστε να σου
μεταφέρουμε όσα είδαμε, όσα ακούσαμε και όσα νιώσαμε
εδώ και ένα μήνα περίπου, όπου τέσσερις άνθρωποι
στοιβαγμένοι στο γηραλέο Renault του Χρήστου
Πάντζογλου, στο "κοσμογυρισμένο" Pony του Βασίλη
Αϊβαλιώτη, στο Land Rover του Στέλιου του Σκιά από τη
Χαλκίδα ή στο Suzuki 4X4 του Γιάννη του Αλεξιάδη από
την Ξάνθη, τρέχουμε ως "αλλόφρονες" στη Θρακική γη.
Διασχίζοντας καλλίγραμμες πεδιάδες, βουνά στολισμένα
με αρχαίους και, γιατί όχι, πανέμορφους οικισμούς ή
περιδιαβαίνοντας άδειες από καλοκαιρινούς τουρίστες
παραλίες, σκοντάφταμε διαρκώς σε μνημεία αρχαία που
εδώ και 3000 χρόνια φανερώνουν την ιλαροτραγική
παρουσία του Ελληνικού πολιτισμού, είτε στην αρχαία
του προφητικά προχριστιανική περίοδο, είτε στη
χριστιανική του περίοδο που περιφρονητικά η Δύση
ονόμασε Βυζαντινή και επιπόλαια ή εθνικά επικίνδυνα
οι ενδημούντες στην πλατεία Συντάγματος εδώ και 150
χρόνια την απορρίπτουν από τον πολιτικό μας βίο. Όταν
ταξιδεύεις στη Θράκη πέραν του να συναντήσεις εικόνες
συγκλονιστικής ομορφιάς: ποτάμια, λίμνες, παραλίες,
φυτά και άνθη σπάνιας ωραιότητας, ζώα και πουλιά, εάν
σου είναι ενδιαφέρον μπορείς να ψηλαφήσεις αδιάκοπη
και δημιουργική Ελληνική παρουσία τουλάχιστον 30
αιώνων.
Ένας λαός χωρίς την ιστορική του μνήμη είναι γραπτό να χαθεί
από την ιστορία και να μείνει απλή ανάμνηση στις σκονισμένες
σελίδες των βιβλιοθηκών. Όσοι εκ των νεοελλήνων δεν είναι
αποφασισμένοι να δεχθούν το μετασχηματισμό του Ελληνικού λαού
σε μία χωρίς όνομα και ταυτότητα απρόσωπη μάζα κατανάλωσης και
ευδαιμονισμού και θέλουν να πάνε κόντρα στους καιρούς, ας
αποφασίσουν τώρα εδώ, ενόσω διαβάζουν αυτές τις σελίδες μέσα
στους επόμενους μήνες να αφιερώσουν λίγες μέρες προκειμένου να
γνωρίσουν τη ΘΡΑΚΗ. Και οι γράφοντες δεν ασχολούνται με
τουριστικά επαγγέλματα. Απλώς ανακαλύψαμε ζώντας εδώ στη Θράκη
μια ΕΛΛΑΔΑ άγνωστη και υπερβαλλόντως γοητευτική. Μια Ελλάδα
ξεχασμένη αλλά και ένα ανυπέρβλητο και διαχρονικό μνημείο του
Ελληνισμού από τη μυθική εποχή εως σήμερα.
ΠΕΡΙΟΧΗ ΞΑΝΘΗΣ
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, οχούμενοι επί των 4τροχών να τρέχουμε
ανά τη Θρακική γη, για να ανακαλύψουμε, μαζί με τη Θράκη, και
την άλλη διάσταση, την ανθρώπινη και κοινωνική του
αυτοκινήτου, αγωνιώντας βέβαια για το οικολογικό αυτοκίνητο
που ενώ δεν θα ρυπαίνει τη φύση θα είναι χαροποιό μέσον
κίνησης στο χώρο και στο χρόνο. Πρώτος σταθμός η Ξάνθη. H νέα
πόλη της Ξάνθης απλωμένη στις νότιες ρίζες της Ροδόπης είναι
άλλη μία μικρή Αθήνα. Πόλη απρόσωπη, όπως όλες οι νέες πόλεις
της Ελλάδας. Αποτέλεσμα της νεοελληνικής κακομοιριάς και
ακοινώνητης κερδοσκοπίας (φιλελεύθερης ή σοσιαλιστικής).
Παλιά πόλη της Ξάνθης. Πόλη αρχοντική, τιμή και δόξα στον
άνθρωπο, μνημείο μοναδικό που μας πάει σε άλλες εποχές. Όταν
κατηφορίζεις τα φθινοπωρινά πρωινά στα σοκάκια της παλιάς
πόλης, θέαμα θεσπέσιο. Το τραγούδι του κοκκινολαίμη τα
χρυσαφιά δέντρα, γεμάτα δροσοσταλίδες από την ολονύκτια βροχή,
διαχέουσες τις πρωινές αχτίδες του παμβασιλέως ηλίου, με τα
πίπτοντα φύλλα τους, όλα αυτά κάνουν το χώρο της παλιάς πόλης
και τα γηρασμένα αρχοντικά μεταϊστορικό τοπίο που μόνο εικόνες
από την τέχνη του Ταρκόφσκι μπορούν να το περιγράψουν. Όταν δε
ο ανοιξιάτικος ή καλοκαιρινός ήλιος λάμπει πάνω στα ασπρισμένα
και κεραμοσκεπή σπίτια που κουρνιάζουν στις δύο πλαγιές της
νοτίως αποληγούσης Ροδόπης, εκατέρωθεν του ποταμού Κόσυνθου,
τότε σου ξεθάβονται αισθήματα πρωτόγνωρα. Τούτες οι παλιές
πόλεις φτιαγμένες με φθηνά υλικά αλλά ατέλειωτη ανθρωπιά,
είναι ασυναγώνιστο σχολείο ανθρωπογνωσίας, ενώ σε κάνουν να
ξεχνάς την ατομική σου φτώχια και ανεπάρκεια, δείχνοντάς σου
πως είσαι πλούσιος όντας απλώς μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Τα
παλιά καπνομάγαζα και καπνεργοστάσια, μνημείο της παλιάς δόξας
της Ξάνθης, αφού η περιοχή παρείχε τα καλύτερα καπνά.
Σήμερα μπορούν να στεγάσουν ολόκληρο πανεπιστήμιο, ενώ παλιά
αρχοντικά που εγκαταλείπονταν από τους εξευρωπαϊσμένους
νεοέλληνες (και συχνά αγοράζονται σε αφύσικα υψηλές τιμές από
μουσουλμάνους προκειμένου η ’γκυρα σε λίγο καιρό να
ισχυρίζεται, πως η παλιά Ξάνθη είναι τουρκική) θα μπορούσαν να
γίνουν εστίες φοιτητικές, μιάς και η Ξάνθη φιλοξενεί την
Πολυτεχνική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Αυτά
βέβαια θέλουν γόνιμη φαντασία και μέριμνα κοινωνική, κάτι
βέβαια που δεν είναι και απαραίτητο για τον κομματικό
καριερισμό των νεοελλήνων. H Πολυτεχνική σχολή του
Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου (Δ.Π.Θ.), πραγματική πηγή ζωής και
έμπνευσης για την Ξάνθη, περιμένει την επέκτασή της με νέα
τμήματα. Αυτή τη στιγμή που η Θράκη όλη μπαίνει σε κρίσιμη και
επικίνδυνη φάση στη διεθνή πολιτική σκακιέρα είναι εγκληματικό
το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο να μένει υπανάπτυκτο με 5000
φοιτητές περίπου, ενώ φτιάχνονται νέα τμήματα στη Λάρισα 2
ώρες δρόμο από τη Θεσσαλονίκη και 3 ώρες από την Αθήνα.
Επειγόντως πρέπει το ΔΠΘ να γίνει πλήρες πανεπιστήμιο με όλες
τις πανεπιστημιακές σχολές του και τουλάχιστον περισσότερους
από 30000 φοιτητές που θα εγγράφονται αυτομάτως δημότες
Ξάνθης, Κομοτηνής, Αλεξανδρούπολης αν θέλουμε η Θράκη να
παραμείνει Ελληνική.
Αφού, συνταξιδιώτη, περπατήσεις στα γεμάτα έμπνευση σοκάκια
και λιθόστρωτα καλντερίμια της παλιάς Ξάνθης, περιδιαβείς τους
χωμένους στο έδαφος ταπεινούς ναούς που έπρεπε να μην
πολυφαίνονται, γιατί 500 χρόνια _τάσκιαζε η φοβέρα και τα
πλάκωνε η σκλαβιά_, επισκεφθείς το μουσείο της πόλης (που με
πολύ κόπο στήθηκε από το Θόδωρο Τσερπίσταλη, υπάλληλο του
ταχυδρομείου), θαυμάσεις ωραία νεοκλασικά ή και πιο ταπεινά
σπίτια, τότε μπορείς να ανέβεις στα πέριξ της πόλης υψώματα,
όπου θα θαυμάσεις τα τρία ιστορικά μοναστήρια της περιοχής
Παναγιά Αρχαγγελιώτισσα, Καλαμού και τη Μονή Παμμεγίστων
Ταξιαρχών. H πανήγυρις της Παναγίας στο πρώτο μοναστήρι είναι
εντυπωσιακή, καθόσον συρρέει κόσμος από όλη τη Θράκη, ενώ μέσα
στο πλήθος των χριστιανών δεν είναι παράξενο να διακρίνεις και
μουσουλμάνους που προστρέχουν με κάποιο τάμα στη Μητέρα του
Θεού. Αυτά θα πρέπει επειγόντως να ζωντανέψουν με δημιουργικές
μοναστικές αδελφότητες, αφού πολύς κόσμος στην περιοχή διψά να
γνωρίσει τη χριστιανική πίστη, η οποία είναι έγκλημα να
υποτάσσεται σε κρατικές, εξουσιαστικές ή όποιες άλλες ανάγκες.
H ιεραρχία της Εκκλησίας πρέπει να υψωθεί στο ύψος της
παρακαταθήκης της αφού, ό,τι και να λένε οι φωταδιστές
νεοέλληνες, όποιος μελετήσει ιστορία κατανοεί πως, άνευ της
Εκκλησίας είναι μάλλον απίθανο να είχε διασωθεί ο Ελληνισμός.
Όμως όταν μιλάς γι_ αυτά ξύνεις πληγές που δε σβήνουν. Τέλος
το παλαιό βυζαντινό κάστρο της Ξάνθης περιμένει να αναδειχθεί
σε αρχαιολογικό χώρο.
Από την Ξάνθη πρέπον είναι να κάνουμε μερικά δρομολόγια που το
κάθε ένα απαιτεί τουλάχιστον μία ημέρα, διότι εδώ ο τόπος
είναι γεμάτος μνήμες από την προϊστορία μέχρι σήμερα. Όσοι
θέλουν να θαυμάσουν φυσική ομορφιά άγνωστη ίσως στη νότια
Ελλάδα πρέπει να περπατήσουν το μονοπάτι στις όχθες του
Νέστου, στο δάσος του δέλτα του Νέστου Κοτζά Ορμάν, στο
παρθένο δάσος οξιάς στο Αρκουδόρεμα, στο Λυκοδρόμιο και στο
Λειβαδίτη. Όσοι ενδιαφέρονται για τη μυθική παράδοση ας
πεζοπορήσουν στους περίπατους του δάσους γύρω από τον Κόσυνθο
όπου έπιναν νερό τα άλογα του Διομήδη, τα οποία έφαγαν το φίλο
του Ηρακλή ’βδηρο (και προς τιμήν του ο Ηρακλής έκτισε τα
’βδηρα) όπου φθάνουμε αφού διανύσουμε 40 χιλιόμετρα προς τη
θάλασσα.
Τα ’βδηρα, κτισμένα το 545 π.Χ., πόλη των Ελλήνων Δημόκριτου
και Λεύκιπου, μεγάλων φιλοσόφων της αρχαιότητας, στοχαστών του
μυστηρίου της ύλης, του ανθρώπου και του σύμπαντος μαρτυρεί
την Ελληνική παρουσία στη Θράκη εδώ και 2500 περίπου χρόνια.
Στην όμορφη παραλία φαίνονται τεμάχια του αρχαίου λιμανιού,
ενώ ερείπια της πόλης και σωζόμενα τείχη της φανερώνουν και
τώρα την ακμή της αρχαίας πόλης. Στους μεσοβυζαντινούς χρόνους
τα ’βδηρα ήκμασαν ως Πολύστυλον. Περπατώντας ανάμεσα στον
αρχαιολογικό χώρο διαπιστώνει κανείς πως η βυζαντινή εποχή
είναι η φυσική συνέχεια της αρχαίας, καθώς τα προχριστιανικά
μνημεία δένονται αδελφωμένα με βυζαντινές εκκλησίες και άλλα
κτίσματα. Βορείως της Ξάνθης εξαπλούται ο όγκος της Ροδόπης,
φυσικό σύνορο με τη Βουλγαρία.
Ταξιδεύοντας στην περιοχή Σταυρούπολης, στα ενδότερα της
Θρακικής γης, τα Μακεδονικά κάστρα Καλύβας, Αερικού, Πασχαλιάς
και Κομνηνών καθώς και ο εντυπωσιακός Μακεδονικός τάφος της
περιοχής θα ανταμείψουν με το παραπάνω τον επισκέπτη. Τα
κάστρα αυτά κτίσθηκαν από τον πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου
και φέρνουν έντονα αποτυπωμένη την παρουσία του βυζαντινού
κόσμου. Στο Νεομάρτυρα Αη Γιώργη της Δρυμιάς, απέναντι από τη
Σταυρούπολη, ακόμα και οι Μουσουλμάνοι προστρέχουν για να
θεραπευθούν, ενώ οι πρόσφυγες κάτοικοι του χωριού
πληροφορήθηκαν από Μουσουλμάνους πρώην κατοίκους του χωριού
περί της ιερότητας του τόπου και των ευεργεσιών του Αγίου σ_
αυτούς. Φαίνεται πως οι ’γιοι κινούνται πέραν του στείρου
εθνικισμού. Εδώ στο χωριό της Δρυμιάς θα βρεις Μικρασιάτες
πρόσφυγες, μερικοί εκ των οποίων θα σου διηγηθούν θαυμαστά
σημεία του Νεομάρτυρα και μπορεί να συναντήσεις ομάδες
Μουσουλμάνων που έχουν έρθει να προσφέρουν τάματα και να
ζητήσουν κάποια βοήθεια από τον ’γιο.
Όμως, μιας και ο λόγος έφθασε στα περί εθνικισμού, αξίζει να
ταξιδεύσεις συνοδοιπόρε, βόρεια της Ξάνθης και αριστερότερα
της Σταυρούπολης, στα πομακοχώρια της περιοχής Εχίνου,
κρυμμένα στη φιλόστοργη αγκαλιά της Ροδόπης. Τί είναι οι
Πομάκοι άραγε; Έλληνες ή Σλάβοι; Το σίγουρο είναι πως δεν
είναι Τούρκοι, όπως η εγκληματική αδιαφορία του κράτους των
Αθηνών τα τελευταία 30 χρόνια επέτρεψε στην προπαγάνδα της
’γκυρας να τους κάνει να δηλώνουν. Σ_ αυτό όμως θα επανέλθουμε
αργότερα. Πάντως δεν μπορεί και δεν είναι πρέπον χάρη της
Αθήνας των σοσιαλιστών ή φιλελεύθερων να διακυβεύεται
ολόκληρος ο Ελλαδικός ελληνισμός. Δεν επιτρέπονται άλλα λάθη
των Αθηνών (οφειλόμενα στην ιδιοτέλεια και την έλλειψη
ιστορικής ευθύνης των κομμάτων) που θα οδηγήσουν σε περαιτέρω
συρρίκνωση του Ελληνισμού, κάτω από το Νέστο ή και τον Πηνειό.
Αθηναίε ή Νοτιοελλαδίτη συμπατριώτη ταξίδεψε στη Θράκη και στα
πομακοχώρια, μίλα με τους ανθρώπους αυτούς, κάθισε να φας στα
μαγαζιά τους, περπάτησε στα χωριά τους. Έστω και με αυτή σου
την ενέργεια θα συμπράξεις στη σωτηρία της Θράκης.
Στα χωριά των Πομάκων θα δεις ερείπια Βυζαντινών εκκλησιών και
τάφων, θ_ ακούσεις στα πομάκικα το τραγούδι της ’ρτας ή άλλα
γνωστά Ελληνικά τραγούδια, θα δεις πρόσωπα γεμάτα ζωή αλλά και
παράπονο και το τραγικότερο, θα δεις έναν αδιόρατο φόβο να
διαποτίζει το χώρο, μία συντελούμενη αποξένωση, ενώ τα σύμβολα
της Χριστιανικής πίστης είναι κρυφίως ενυπάρχοντα. Όσοι έζησαν
με τους Πομάκους μαρτυρούν ότι χαρακτηριστικά τους είναι τα
ξανθά μαλλιά, τα γαλάζια μάτια, το άσπρο δέρμα, η εργατικότητα
και η εγκάρδια φιλοξενία τους, το σταύρωμα του ψωμιού πριν το
ψήσιμο, η τιμή και τα τάματα στην Παναγία, στον ’γιο Γεώργιο,
το διάβασμα από Χριστιανό ιερέα όταν η αρρώστια ή το πρόβλημα
είναι ανυπέρβλητο και άλλα εναπομείναντα Χριστιανικά στοιχεία.
Στο χωριό Θέρμες των Πομάκων, εκτός από τα λίγο γνωστά
Βυζαντινά μνημεία και πολλά άγνωστα (η αρχαιολογική αξιοποίηση
αυτού του τμήματος της Ροδόπης είναι ελλιπέστατη για να
κακίσουμε πάλι την επαρχιοκτόνο Αθήνα), σώζεται το μοναδικό
ανάγλυφο του Μίθρα, αρχαίου θεού του ήλιου, λαξευμένο σε
μεγάλο βράχο τον 3ο αιώνα μ.Χ. O Ιρανός αυτός θεός διαδόθηκε
στην περιοχή της Ροδόπης μέσω των Ρωμαϊκών λεγεώνων. Οι
Πομάκοι πρώην Χριστιανοί (εξισλαμίστηκαν ένεκα της βίας και
της ανάγκης πριν 200 με 300 χρόνια) ήθελαν ανέκαθεν να
ενσωματωθούν στην Ελληνική κοινωνία. Εμείς οι αρχοντοχωριάτες
τους περιφρονήσαμε, όπως περιφρονήσαμε όλη την Ελληνική
επαρχία για να γίνουμε Αθηναίοι. Και αυτό πιθανόν συντόμως να
πληρωθεί με τίμημα μεγάλο.
ΠΛΑΙΣΙΟ ME HM/S 8.5
Εδώ στο κάστρο πάνω από την Ξάνθη και αφήνοντας το
βλέμμα να απλωθεί στο βόρειο Αιγαίο, τη Θάσο και τη
Σαμοθράκη ας στοχαστούμε λίγο την ιστορία μας. Από
την ύστερη εποχή του Βυζαντίου όταν αυτό έχοντας να
παλαίψει εξ ανατολών ή βορείως με τους βαρβάρους και
Οθωμανούς Σελτζούκους και εκ δυσμών με τους
Σταυροφόρους αρχίζει να χάνει ζωτικά εδάφη, τότε
αρχίζουν να αναφαίνονται νέες πολιτισμικές τάσεις.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τον Πλήθωνα Γεμιστό ο οποίος
εκφράζει τη νέα άποψη περί επανόδου στις προϋποθέσεις
πολιτισμικές και γεωγραφικές της αρχαίας Ελλάδος.
Μάλιστα ο Πλήθων έβλεπε ως αμιγώς Ελληνική περιοχή
την Πελοπόννησσο, την Αττική, Στερεά και Θεσσαλία και
μερικές νήσους του Αιγαίου. O Κοραής, λίγους αιώνες
αργότερα και αφού το γένος αρχίζει να ανασταίνεται
από οθωμανικό ζυγό 400 χρόνων, ακολουθώντας τον
Πλήθωνα θέτει τα Ελληνικά όρια κάτω του Ολύμπου
ονομάζοντας τους Μακεδόνες βαρβάρους, εκτός της
κυρίως Ελλάδος. Προφανώς καλύτερους συμμάχους από
αυτούς δεν θα εύρισκαν οι σημερινοί Αλβανοί,
Σκοπιανοί, Τούρκοι. Πού όμως έχει συμβεί το λάθος που
από το ύστερο Βυζάντιο έως σήμερα τραγικά και
καταστροφικά συνοδεύει τον Ελληνισμό, τουλάχιστον στο
βαθμό που οι εθνικές μας καταστροφές οφείλονται και
στη δική μας στάση ή πολιτική αντίληψη. Το μάθημα και
το άθλημα είναι δύσκολο όμως ας το προσπαθήσουμε έστω
και συνοπτικά. Μαζί με τους Ευρωπαίους και τον
Πλήθωνα, τον πρώτο δάσκαλο της αναγεννώμενης Ευρώπης
οι νεοέλληνες πέφτουν στην παγίδα να ταυτίζουν τον
Ελληνισμό και την Ελλάδα με την κλασική Αθήνα. Λάθος
εγκληματικό και καταστροφικό. O πολύς Φαλμεράυερ
γνωστός για τον νεοανθελληνισμό του γράφει: "Οι
αρχαιότερες Ελληνικές πόλεις δεν πρέπει να
αναζητηθούν στην Πελοπόννησσο, ούτε στην Αττική ή στη
Δωρίδα αλλά στις κοιλάδες του Καυκάσου και στις
ανατολικές ακτές του Εύξεινου Πόντου". Εκτός αυτού
πριν αλλά και μετά από τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα ο
Ελληνισμός εξαπλούται ουσιαστικά από τη Νότιο Ιταλία
(Μεγάλη Ελλάδα) μέχρι το Δυρράχιο, τον Πόντο, τη
Δυτική Μικρά Ασία και τα βόρεια παράλια της Αφρικής.
Για ποιό λόγο όσο και ένδοξη και πολιτισμικά υπέρτερη
και αν ήταν η κλασική Αθήνα και τα περίχωραά της θα
πρέπει αυτή να είναι το όριο και η φυλακή του
Ελληνισμού. Και εδώ αρχίζουμε το δεύτερο κρίσιμο
άθλημα. O Ελληνισμός ανέκαθεν ήταν οικουμενικός και
όχι κομματικός ή εθνικιστικός. Ελλην, λέει ο
Θουκυδίδης, είναι όποιος πραγματοποιεί τον Ελληνικό
τρόπο ζωής, που δεν είναι άλλο από τη μέριμνα για τον
κόσμο και τα όντα ή άλλως η ερωτικονοσταλγική
αναζήτηση του Κοινού Λόγου. Στα όρια αυτού του
οικουμενικού Ελληνισμού ο Ηράκλειτος συναντά τον ’γιο
Γρηγόριο τον Παλαμά, ενώ ο Πλήθων και ο Κοραής
παραμένουν ελάχιστα μεγέθη που και η Ευρώπη αρχίζει
να απορρίπτει ανακαλύπτοντας τις ρωγμές του
Προτεσταντισμού και του Καθολικισμού που γέννησαν μία
Ευρώπη "ανθρωποφάγο". Οι καιροί των τιτανικών
αναμετρήσεων είναι εδώ. Αυτός που έχει μάτια να δει,
ας δει. Τελειώνοντας τους στοχασμούς μας εδώ στο
όμορφο κιόσκι φτιαγμένο με φροντίδα από το Δασαρχείο
Ξάνθης στους πρόποδες του ηφαιστειοειδούς αυγού
αφήνουμε τις αισθήσεις μας να κοινωνήσουν με το χώρο.
O αέρας που διασχίζει τη χαράδρα της Ροδόπης, όπου
ρέει ο Κόσυνθος μας ξεφορτίζει από την επώδυνη
ιστορική διαδρομή. Γύρω μας τμήματα του Βυζαντινού
κάστρου της Ξάνθης. O ήλιος έχει κρυφτεί πίσω από το
Αυγό ντύνοντας αργά-αργά τον ουρανό με τα νοσταλγικά
βραδινά πορφυρά του ενδύματα. H πολιτεία της Ξάνθης
απλώνεται εμπρός μας, μια παλιά και σύγχρονη
πολιτεία. Τα τσιμεντένια κουτάκια γίνονται
γοητευτικά, φωτιζόμενα με τα πρώτα φώτα της πόλης
αντικείμενα, στεγάζοντα κάτι που τα ομορφαίνει:
Χριστιανούς, Πομάκους, Μουσουλμάνους και στα όρια του
πολιτισμού τους ασυμβίβαστους Τσιγγάνους.
Κατηφορίζομε το θαυμαστό μονοπάτι μέσα από το δάσος
αφού περάσουμε εμπρός από το αρχαίο Βυζαντινό
παρεκκλήσι της Εκκλησιαστικής σχολής. O εκρηκτικά
νέος μοναχός Γεννάδιος είναι εκεί και παίζει με τα
νέα παιδιά της σχολής. Μπαίνουμε στο φαντασμαγορικό
δάσος για να βρεθούμε στα πρώτα σπίτια της παλαιάς
Ξάνθης με τα αρχαία καλντερίμια.
ΤΕΛΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟΥ
Στον κάμπο της Ξάνθης και προς τη θάλασσα ευημερούν χωριά όπου
συνυπάρχουν Χριστιανοί πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία ή παλαιοί
Θρακιώτες με Μουσουλμάνους Τούρκους που παρέμειναν στην
περιοχή της Ξάνθης και της Κομοτηνής ως αντιστάθμισμα των
Χριστιανών της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και Τενέδου. Οι
εκτεταμένες αμμουδιές της παραλίας του νομού Ξάνθης, από το
δέλτα του Νέστου μέχρι τα ’βδηρα και τον Αη Γιάννη, θα
δροσίσουν τον καλοκαιρινό ταξιδιώτη της Θράκης εδώ στη βόρεια
άκρη του Αιγαίου. Και αφού η καρδιά μας χάρηκε και σφίχτηκε
από τον άγνωστο κόσμο της Ξάνθης, ας προχωρήσουμε
ανατολικότερα, όπου τα συναισθήματα συνεχίζουν εντεινόμενα και
εναλλασσόμενα. O παλιός εθνικός δρόμος ακολουθεί τις γραμμές
του τρένου στη βάση του όγκου της Ροδόπης. Ακολουθώντας τον θα
περάσουμε μέσα από χωριά όπως, τα Κιμμέρια, το Σούνιο, τον
Ίασμο, όπου συνυπάρχουν Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, Πομάκοι,
Μουσουλμάνοι τουρκογενείς και τσιγγάνοι. Ενδιαφέρον είναι το
καφενείο των τσιγγάνων Χριστιανών στα Κιμμέρια όπου γνωρίζεις
ένα δυναμικό και δημιουργικό στοιχείο τσιγγάνων.
Χαρακτηριστική είναι η ενδυμασία των γυναικών μουσουλμάνων με
μαύρο μανδύα και λευκό μαντίλι, που σκεπάζει σχεδόν όλο το
πρόσωπο, αφού κατά το Ισλάμ η γυναίκα δεν έχει _ίδιον
πρόσωπο_, αλλά απλώς ανήκει στον άνδρα, ως αντικείμενο ηδονής
και τεκνογονίας. Δεξιά μας απλώνεται η λίμνη της Βιστωνίδος,
στις βόρειες όχθες της οποίας σώζονται μεγάλα τμήματα του
τοίχους της Βυζαντινής πόλης της Αναστασιούπολης, μέσα από την
οποία περνούσε η Εγνατία Οδός, ενώ τα Παλαιολόγεια
μονογράμματα IC-XC-NI-KA είναι εμφανή σε πολλά σημεία του
τείχους. Στο χωριό Πολύανθος, αριστερά του δρόμου, έχει βρεθεί
παλαιοχριστιανικός ναός και νεκροταφείο. Πάνω από τον
Πολύανθο, λίγο ψηλότερα στην πλαγιά της Ροδόπης, σώζονται
μισογκρεμισμένες εκκλησίες και άλλα κτίσματα μιας μεγάλης
μοναχικής πολιτείας που ήκμασε στους Βυζαντινούς χρόνους,
γνωστή ως Παπίκιον όρος. Εδώ έμεινε για ένα χρόνο ο ’γιος
Γρηγόριος ο Παλαμάς. Χαμηλότερα συναντούμε τα σκόρπια χωριά,
γνωστά ως Κερασοχώρια, που κατοικούνται κυρίως από
Μουσουλμάνους. Εντυπωσιακή μεσαιωνική γέφυρα σώζεται στον
ποταμό Κομψάτο, που ρέει ήρεμα μέσα από γραφική χαράδρα της
Ροδόπης. Πλησιάζοντας προς την Κομοτηνή συναντούμε ερείπια της
Μαξιμιανούπολης, που κατασκευασμένη από τον Μαξιμιανό
επισκευάσθηκε από τον Ιουστινιανό, μισογκρεμίστηκε από το
Βούλγαρο ηγεμόνα Ιωαννίτση, το 1206, και το 1207 παραχωρείται
από τον Φράγκο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Βαλδουίνο
στον Γοδεφρείγο Βιλλεαρδουίνο. Για να θυμόμαστε έτσι πως, οι
φίλοι μας οι σύμμαχοι από παλιά εφρόντιζαν για τον Ελληνισμό
και όχι μόνο με τα πρόσφατα γεγονότα της Μικρασιατικής
καταστροφής, ή της Κύπρου ή αυτά που ενδεχομένως μας
ετοιμάζουν στο Αιγαίο, στη Θράκη και στη Μακεδονία, αν εμείς
αποφασίσουμε να αποποιηθούμε την ιστορία 30 αιώνων αυτού του
τόπου. Και μια και το έφερε η κουβέντα και όσα βλέπουμε εδώ
στην πλαγιά της Ροδόπης, αγναντεύοντας το Αιγαίο, αξίζει να
θυμηθούμε πως εκτός από την ανατολική ή δυτική βαρβαρότητα,
κύριο αίτιο των εθνικών μας καταστροφών είμαστε εμείς οι
ίδιοι. Διότι, για κάθε εθνική μας καταστροφή θα βρεις και δύο
αντιμαχόμενες κομματικές παρατάξεις.
Μήπως ο σημερινός ανταγωνισμός των κορυφαίων του πολιτικού μας
βίου μήπως μας στοιχίσει μία καινούργια εθνική τραγωδία;
Εξάλλου ο ίδιος ανταγωνισμός δεν είναι και τόσο άσχετος με την
τραγωδία της Κύπρου, όπως ο ανταγωνισμός Βασιλικών-Βενιζελικών
στοίχισε την τραγωδία του Μικρασιατικού και Ποντιακού
Ελληνισμού.
Αφού όμως "ξεκουραστήκαμε" ανασκαλεύοντας το εθνικό μας δράμα
συνεχίζουμε εν χαρμολύπη την περιπλάνησή μας στη Θρακική γη.
Λίγα χιλιόμετρα και μπαίνουμε στην Κομοτηνή, την καρδιά της
Ελλαδικής Θράκης όπου είναι και το διοικητικό κέντρο του
Δ.Π.Θ. και φιλοξενεί τη Νομική Σχολή και τα νέα τμήματα
Εθνολογίας και ΤΕΕΦΑ. Στην Κομοτηνή φθάνουμε και μέσω του νέου
εθνικού δρόμου προς την πλευρά της θάλασσας, αφού διασχίσουμε
τη Βιστωνίδα λίμνη και το Πόρτο Λάγος, σύγχρονο λιμάνι που θα
μπορούσε να αποκτήσει μεγάλη σημασία για τα Βαλκάνια και για
τη Θράκη. H Βιστωνίδα μαζί με τη λίμνη Μητρικού, νοτιοδυτικά
της Κομοτηνής, αποτελούν μοναδικούς υδροβιότοπους σε όλη την
Ευρώπη με περισσότερα από 200000 άγρια πτηνά εκπληκτικής
ομορφιάς όπως είναι οι ερωδιοί, τα φλαμίγκος κ.λπ. Πέρα από
την τουριστική τους αξία, οι υδροβιότοποι αυτοί μπορούν να
προσελκύσουν σπουδαστές και ερευνητές από όλο τον κόσμο. O
τόπος κραυγάζει πως το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο θα πρέπει να
αποκτήσει συντόμως και νέα τμήματα όπως γεωλογίας, βιολογίας,
ιχθυολογίας, γεωπονικής (και γιατί όχι δασοπονίας αφού ο όγκος
της Ροδόπης είναι ένα απο τα πιό πλούσια δάση της Ελλάδος).
Πέρα από το επιστημονικό ενδιαφέρον, η περιοχή των λιμνών, που
συνορεύει με τη θάλασσα, μπορεί να φιλοξενήσει πρότυπη και
παραγωγική ιχθυοτροφία με ισχυρή εξαγωγική δύναμη, ενώ ο
κάμπος της Θράκης είναι ένας από τους μεγαλύτερους και
ευφορότερους της Ελλάδος.
Αφού επισκεφθούμε πρωτοχριστιανικά και βυζαντινά μνημεία της
περιοχής Πόρτο-Λάγος (Περιθεώριο) πίνουμε καφέ στα παραδοσιακά
καφενεία του λιμανιού, χαζεύοντας τα ψαράδικα καΪκια και την
έντονη διείσδυση της θάλασσας στην ξηρά, μπορούμε να
περπατήσουμε
την ξύλινη γέφυρα και να βρεθούμε στο γοητευτικό εκκλησάκι του
Αη-Νικόλα, στο μέσον της Βιστωνίδος. Εδώ μπορεί να θαυμάσει
κανείς την απερίγραπτη ομορφιά του τοπίου και αν το θέλει ν_
αφήσει την καρδιά του να διανοιχθεί πέρα από μέριμνες και
αγωνίες στη χώρα της ελευθερίας και του μυστηρίου. Τούτος ο
απερίγραπτος πλούτος ζωής που αντικρύζουμε γύρω πραγματικά μας
καθηλώνει και μας γεννά πρωτόγνωρες εμπειρίες, που είναι
χρήσιμες προκειμένου να αντέξουμε το επόμενο τμήμα του
ταξιδιού μας. Αξίζει να αναφέρουμε εδώ τη σημαντική δουλειά
που έχει γίνει από την ορνιθολογική εταιρία της Ξάνθης για την
προστασία του χώρου των λιμνών αλλά και τις δυνατότητες
ουσιαστικής παρατήρησης με κυάλια από κατάλληλα σημεία του
θαυμαστού ζωικού βασιλείου της Βιστωνίδος. Και αν βρεθείς εδώ
το δειλινό, αφού μείνεις άφωνος από τα χρώματα του ουρανού και
της λίμνης μπορείς να προσκυνήσεις τον Αη-Νικόλα και ν_
ακούσεις να σου μιλά ένας θαυμαστός άνθρωπος που φροντίζει το
μικρό αυτό κατοικητήριο του Αγίου των ναυτικών.
ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
Κουρασμένε συνοδοιπόρε του χώρου και του χρόνου φθάσαμε στην
πόλη της Κουμουτζηνά (Βυζαντινό όνομα της Κομοτηνής) όπου αν
κάνουμε υπομονή νέες εκπλήξεις μας περιμένουν. H Κομοτηνή πόλη
μισοχριστιανική και μισομουσουλμανική. Επισκεπτόμαστε αρχαία
βυζαντινά μνημεία, όπως το τετράπλευρο φρούριο με ενδιάμεσους
πύργους και κεντρική διπλή είσοδο στην ανατολική πλευρά που
βρίσκεται κοντά στην Εγνατία οδό (κτίσμα του Θεοδοσίου A_
(379-395 μ.Χ.), τον τρίκλιτο ναό της Παναγίας του 1800
κτισμένο πάνω στα θεμέλια βυζαντινής εκκλησίας. Εδώ στην
Κομοτηνή εγκαθίστανται Οθωμανοί έποικοι στα 1363, όπου με τον
καιρό κτίζουν εντυπωσιακά τεμένη ή μετατρέπουν βυζαντινούς
ναούς σε ευαγή ιδρύματα, όπως το πτωχοκομείο κοντά στο παζάρι,
παλαιά ναός της Αγίας Σοφίας. Στην οδό Τσανακλή σώζονται παλιά
νεοκλασικά αρχοντικά, ενώ εντυπωσιακός είναι ο δημοτικός κήπος
με μικρό ζωολογικό κήπο. O σημαντικότερος όμως χώρος είναι το
αρχαιολογικό μουσείο, όπου βλέπουμε αρχαιολογικά ευρήματα της
Θρακικής γης από τους προϊστορικούς χρόνους εως τους ύστερους
βυζαντινούς. Στο μουσείο πρέπει να αφιερώσουμε τουλάχιστον ένα
πρωινό, αφού προηγουμένως έχουμε διαβάσει τα θαυμάσια βιβλία
"Θράκη" των Μπακιρτζή-Τριαντάφυλλου και "Θράκη" του Κώστα
Βακαλόπουλου. H Θράκη πραγματικά είναι εκπληκτικό φυσικό
εργαστήριο αρχαιολογίας και ας αρχίσουμε από τα πολύ παλιά.
Στην Παραδημή (13 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Κομοτηνής)
βλέπουμε να σώζεται η προϊστορική Τούμπα Παραδημής (ή πιο
γνωστή στα νοτιοανατολικά Βαλκάνια) που περιλαμβάνει κατάλοιπα
διαδοχικών οικισμών στον ίδιο χώρο από την ύστερη νεολιθική ως
την πρώιμη εποχή του χαλκού (4500-3000 π.Χ.). Στην ίδια
κατεύθυνση προς τη θάλασσα σώζεται σημαντικό τμήμα της αρχαίας
Στρύμης, αποικία Θασιτών (7ος αιώνας π.Χ.). Ιωνικά έργα τέχνης
από την αρχαία Στρύμη βρίσκονται κλεμμένα στο μουσείο της
Σόφιας καθώς και πολλά άλλα ενδεικτικά μνημεία της υψηλής
πολιτιστικής στάθμης της πόλης μπορούμε να τα θαυμάσουμε στο
μουσείο Κομοτηνής. Κινούμενοι ανατολικά στην παραλιακή ζώνη
της Κομοτηνής, μια πορεία που αξίζει να την κάνουμε ξεκινώντας
από το Φανάρι (απέναντι του Πόρτο Λάγος), θα θαυμάσουμε τοπία
και παραλίες ασυναγώνιστης ομορφιάς. Έτσι φθάνουμε στην αρχαία
παραλιακή Μαρώνεια.
Βόρεια της αρχαίας Μαρώνειας σώζεται εντυπωσιακή προϊστορική
ακρόπολη της Εργάνης και το σπήλαιο της Μαρώνειας,
κατοικητήριο του ομηρικού Πολύφημου του μονόφθαλμου κύκλωπα,
που τύφλωσε ο Οδυσσέας. Το σπήλαιο αυτό αν και αναξιοποίητο,
είναι πλούσιο σε φυσικό διάκοσμο με εσωτερικές λίμνες, με
αίθουσες και διαδρόμους, καταφύγιο ή λατρευτικός τόπος από τα
αρχαικά έως τα βυζαντινά χρόνια. H παραλιακή περιοχή της
Μαρώνειας, είναι ένα εκπληκτικό και ολοζώντανο φυσικό μουσείο
κοσμολογίας και ανθρωπολογίας. Εδώ ο Οδυσσέας δέχεται τη
φιλοξενία και τα δώρα του Μάρωνα, γιού του Ευάνθη και ιερέα
του Απόλλωνα. Οικιστές Χιώτες έφθασαν εδώ τον 7ο αιώνα π.Χ. H
μεταλλουργική τέχνη των αρχαίων Μαρωνιτών (εξόρυξη χρυσού) θα
μπορούσε να είναι παράδειγμα για εμάς τους νεοέλληνες, μιας
νοικοκυρεμένης χρήσης του φυσικού μας πλούτου πέρα από το να
κλέβουμε το δημόσιο πλούτο και να τον εξάγουμε σε ξένες
τράπεζες εξαθλιώνοντας την εθνική οικονομία. Όμως, ας
ξεχάσουμε τα καθημερινά προβλήματα και ας ακούσουμε τον
εντυπωσιακό λόγο που μας απευθύνουν οι πέτρες, τα δέντρα, τα
βράχια, τα αρχαία μνημεία και τα κύματα της θάλασσας.
Περπάτησε μέσα στους ελαιώνες και τα διάσπαρτα βυζαντινά
μνημεία, θαύμασε το αρχαίο μαρμάρινο θέατρο των δυόμισι
χιλιάδων θεατών χτισμένο στους Ελληνιστικούς χρόνους, που
αργότερα οι άξεστοι Ρωμαίοι, πρόδρομοι των σταυροφόρων,
μετέτρεψαν σε αιμοβόρα αρένα ανθρωποφαγίας, ανέβα στην
εκπληκτικά διατηρημένη ακρόπολη της ομηρικής Ισμάρας (9ος
αιώνας π.Χ.) το μετέπειτα κάστρο του Αγίου Γεωργίου και μείνε
στα ερείπια της αρχαίας πρωτοχριστιανικής εκκλησίας της
Συνάξεως και στοχάσου, υπό τον ήχο των κυμάτων και ενώ ο
απαστράπτων ήλιος φωταγωγεί τα ελαιόδενδρα, τα βράχια, το
χώμα. Στοχάσου το πέρασμα του χρόνου, το πέρασμα των
ανθρώπινων υπάρξεων και αναζήτησε το μέλλον στην εκπληκτική
παρουσία του παρόντος.
Αν τέλος αισθάνθηκες πως, συναναστρεφόμενος τις πέτρες, τους
ελαιώνες, τα αρχαία μνημεία και τα οχλαγωγούντα ή ψάλλοντα
θαλάσσια κύματα, αρχίζουν να σου αποκαλύπτονται τα ενδότερα
της ανθρώπινης και κοσμικής ύπαρξης, συνέχισε την αρχαία
παραλιακή στενωπό για να φθάσεις στην αρχαία Μεσημβρία. Εδώ θα
θαυμάσεις τα εντυπωσιακά ερείπια, τα "Σαμοθρηίκια τείχεα" του
Ηρόδοτου και το αρχαίο ιερό της Δήμητρας που καθήμενη σε θρόνο
και δεχόμενη δώρα, προεικονίζει τη Μεγάλη Μητέρα της Ζωής, για
την οποία η καρδιά του Ελληνικού λαού έμελλε να τρωθεί από
έρωτα χαροποιό και ζωηφόρο.
Ένα βήμα ακόμη και φθάνουμε στον αρχαιολογικό χώρο της Μάκρης,
προχριστιανικό και βυζαντινό μνημείο με ερείπια βυζαντινής
εκκλησίας του 12ου αιώνα και μπεκτασικό ντεκέ (μονή
οθωμανική). Εδώ στη Μάκρη μας περιμένουν οι Νεομάρτυρες
Μανουήλ, Θεόδωρος, Γεώργιος, Μιχαήλ και Γεώργιος που στα 1835
μαρτυρούν μαρτύριο φρικτό αρνούμενοι τον εξισλαμισμό και
προμηνύοντας την εποχή της ελευθερίας του ανθρώπου από κάθε
ολοκληρωτισμό. Βόρεια της Κομοτηνής μας αναμένει άλλο
εντυπωσιακό μνημείο, ο βυζαντινός οικισμός Πάτερμα και Γρατινή
όπου βρέθηκαν μετάλλινοι σταυροί, κουτρούβια μύρου, εικόνα του
Αγίου Νικολάου, εκκλησίες με κτιστό τέμπλο χρονολογούμενο τον
11ο αιώνα. Ήδη νιώθουμε πως η Θράκη είναι εκπληκτικό φυσικό
εργαστήρι αρχαιολογίας αναδεικνυόμενη σε μοναδικό μνημείο του
ανθρώπινου αλλά και ιδιαιτέρως του Ελληνικού πολιτισμού.
Φίλτατε συμπεριηγητή, τόσα που είδες μέχρι εδώ, θ_ άρχισες ήδη
να νιώθεις πως η καρδιακή μέριμνα για το χώρο, το χρόνο και
τον ανθρώπινο πόνο είναι μοναδικό γνώρισμα και ικανότητα του
ανθρώπινου όντος. Και όταν ξυπνήσει μέσα σου η ελευθεροποιός
μέριμνα για τον κόσμο, τα όντα, την ιστορία, το παρελθόν και
το μέλλον, τότε ξεχνάς τα δικά σου βάσανα και τις δικές σου
μέριμνες και αναζητάς τους άλλους. Σχολείο μέγιστο και
ωφελιμότατο η ανθρώπινη ιστορία που τόσο λίγο γνωρίζουμε εμείς
οι δήθεν σοφοί.
Κουράγιο όμως, καλέ μου νοσταλγέ έστω και αν οι σοσιαλιστές
και φιλελεύθεροι φοροεισπράκτορες δεν ξέρουν πού πατούν και
πού πηγαίνουν, για να ανέβουμε στον ορεινό όγκο της Ροδόπης,
βόρεια της Κομοτηνής. O κινητήρας μουγκρίζει και ο
χωματόδρομος με τις μοναδικές του εκπλήξεις μας οδηγεί σε
πανέμορφα ακριτικά χωριά που οι νεοέλληνες έχουν περιφρονήσει
και δεν τα επισκέπτονται, εγκαταλείποντάς τα στα χέρια της
φθοροποιού προπαγάνδας της ’γκυρας. Αμφιβάλλουμε αν εκτός
περιόδου ψηφοθηρίας, η Αθήνα σκεπτόταν ως σήμερα τούτο τον
ορεινό θησαυρό, τούτους τους ακρίτες του Ελληνισμού. Νυμφαία,
Μύτικας, Ραγάδα, Κέχρος και πολλά άλλα ωραιότατα αρχαία χωριά
με ιδιαιτερότητες κοινωνικές που χρίζουν ιδιαιτέρας προσοχής.
Εδώ θυμηθήκαμε τα παιδικά μας χρόνια σε χωριά της Πελοποννήσου
ή αλλού και είδαμε το χρόνο να αντιστρέφεται. Σπίτια,
εργασίες, ήθη, κοινωνικός βίος αρχέγονος και αμόλυντος από την
ανάπτυξη των μεγαλουπόλεων. Τούτο το τοπίο όμως θέλει πολλή
αρετή και τόλμη για να το αντέξεις και να το χαρείς. Θέλει
ιδιαίτερη παιδεία και, λέγοντας αυτό, ανοίγουμε πληγές που δεν
σβήνουν. ’ν, η μεταπολεμική Αθήνα της πλατείας Συντάγματος
είχε όραμα για το μέλλον του Ελληνισμού, πρωτίστως θα
εφρόντιζε με στοργή την Ελληνική επαρχία και δεν θα άφηνε τις
καρδιές να ρημάζουν χωρίς ουσιαστική παιδεία και να αποζητούν
παρηγοριά από αντένες στραμμένες προς ανατολάς ή προς δυσμάς.
O νοών νοείτω.
Όσο τρέχουμε στην ορεινή Ροδόπη, μέσα από θαυμαστά τοπία και
από χωριά αρχαία με αρχιτεκτονικούς και κοινωνικούς ρυθμούς
που ζεσταίνουν την καρδιά, δεν μπορούμε να μη στοχαστούμε περί
της Θρακιώτικης κοσμοπλημμύρας. Τα χωριά (ή και οι πόλεις) της
Θράκης στεγάζουν: Χριστιανούς εγχώριους, αρχαίους Θρακιώτες,
πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Ανατολική Ρωμυλία
ή και Χριστιανούς τσιγγάνους, εξισλαμισμένους Χριστιανούς
Ροδοπαίους, μάλλον αρχαίους Θράκες (γνωστούς ως Πομάκους),
καθώς και Μουσουλμάνους τουρκογενείς που πρωτοεμφανίστηκαν τον
14ο αιώνα στη Θράκη ως μισθοφόροι του Καντακουζηνού
προκειμένου να βοηθήσουν για να βγάλουν οι Ελληνες ο ένας τα
μάτια του άλλου κατά τους εμφύλιους σπαραγμούς μας.
ΠΛΑΙΣΙΟ
Με HM/S 8.5'
Αυτή η ακατανόητη διχόνοια που μας μαστίζει αιώνες
τώρα, θα μας διδάξει άραγε τίποτα τώρα που ως πασόκοι
και νεοδημοκράτες ζούμε την τραγικότερη ίσως σελίδα
του Ελληνισμού, όπως θα έλεγε και ο ποιητής μας. O
καταστροφικός κομματικός ανταγωνισμός προσφάτως
συνεισέφερε τα μέγιστα (όχι πως η ’γκυρα δεν θα το
προσπαθούσε ούτως ή άλλως) στη δημιουργία αυτόνομων
και ανεξάρτητων κομματικών συνδυασμών, καθώς επίσης
οι ανεξάρτητοι βουλευτές Σαδίκ, ΦαΪκογλου αλλά και
όλος ο τουρκόφωνος ημερήσιος τύπος που εισρέει στη
Θράκη, λειτουργούν ανθελληνικά, προπαγανδίζοντας πως
η Θράκη ανήκει στη _μητέρα πατρίδα_ της Τουρκίας και
τρομοκρατούν όσους από τους Μουσουλμάνους δεν
δέχονται τα σχέδια της ’γκυρας.
H υπογεννητικότητα των Θρακιωτών, όπως και όλων των
άλλων νεοελλήνων, μαζί με τη φυγή των Χριστιανών
προς τη νοτιότερη Ελλάδα, (και εδώ είναι το
μεταπολεμικό πολιτικό έγκλημα όσων επέτρεψαν όλος ο
εθνικός πλούτος και τα έξωθεν δάνεια ή βοηθήματα να
καταναλίσκονται στην αδελφοκτόνο Αθήνα, το βυζαντινό
αυτό χωριό), όλα αυτά οδήγησαν σήμερα στην επικίνδυνη
κατάσταση να κινδυνεύουμε, ο πρόξενος της ’γκυρας
στην Κομοτηνή να γίνει και δήμαρχος της πόλης. H
απρονοησία του κράτους των Αθηνών επέτρεψε στους
πράκτορες της ’γκυρας να συσπειρώσουν όλο το
Μουσουλμανικό πληθυσμό της Θράκης στο άνευ ιστορικής
υπόστασης παντουρκιστικό όραμα των νεότουρκων Dοlme.
Ενώ οι Πομάκοι, ανέκαθεν εχθροί των Τούρκων, μιλούσαν
δική τους γλώσσα, (την πομακική που είναι μίγμα
κυρίως σλαβικών και ελληνικών στοιχείων) σήμερα
δηλώνουν Τούρκοι και μιλούν τουρκικά, ύστερα από
εγκληματική απόφαση της κυβέρνησης Παπάγου να
χρησιμοποιείται ο όρος Τουρκική μειονότητα αντί
Μουσουλμανική και συμφωνίες του 1951, 1968 όπου
αποφασίζεται η τουρκική γλώσσα να είναι η μόνη
μειονοτική γλώσσα. Ταυτόχρονα η Ελλάδα αφού
προηγουμένως υπάκουσε στην ’γκυρα και εξεδίωξε τους
φιλέλληνες παλαιότουρκους της Θράκης, επέτρεψε σε
νεότουρκους εθνικιστές και φανατικούς εθνικιστές να
είναι μετακλητοί δάσκαλοι ακόμη και στα πομακικά
σχολεία, ενώ η παροχ