1955-65 Η χρυσή δεκαετία των αγώνων αυτοκινήτου
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ1955 - 1965
Ήταν μια εποχή που όσοι την έζησαν τη θυμούνται με
σεβασμό και αγάπη. Μια εποχή που τ_ αυτοκίνητα αγώνων
ήταν κόκκινα, πράσινα ή ασημί, που οι οδηγοί και οι
μηχανικοί ήταν λαϊκοί ήρωες και οι αγώνες υπόθεση του
κάθε ευρωπαίου πολίτη.
Ήταν η εποχή που η Ιταλία, η Βρετανία και η Γερμανία
έδιναν τις ειρηνικές τους μάχες στους αγώνες Φόρμουλα
1 και Σπορ Πρωτοτύπων, η εποχή των ρεκόρ και των
ανακαλύψεων, η εποχή της αθωότητας.
O ΜΠΕΡΝΑΡ ΚΑΓΙΕ, ο καλύτερος φωτογράφος αγώνων όλων
των εποχών, παρουσιάζει με τις μοναδικές και
ανεκτίμητες φωτογραφίες του τους θρύλους της Χρυσής
Δεκαετίας 1995-1965 και ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΒΑΘΑΣ περιγράφει
το κλίμα της εποχής.
ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο απόγευμα σ_
ένα όμορφο, παλιό σπίτι του Εβιάν. Από τ_ ανοιχτά
παράθυρα μπαίνουν οι ακτίνες του ήλιου κι οι
μυρουδιές απ_ τα λουλούδια και τα δέντρα του κήπου.
Φανταστείτε τρία μεγάλα δωμάτια που οι τοίχοι είναι
καλυμμένοι με φωτογραφίες του Φάντζιο, του Μος, του
Κόλινς και του Βόλφανγκ φον Τριπς, που στα τραπέζια
αναπαύονται τελειωμένα ή μισοτελειωμένα μοντέλα
αυτοκινήτων και αεροπλάνων. Στο πάτωμα είναι
ξαπλωμένα δυό πανέμορφα σκυλιά.
Φανταστείτε ένα δωμάτιο, που είναι κάτι ανάμεσα σε
μουσείο αυτοκινήτου και ...αεροναυτικής! Είναι το
άντρο του καλού μου φίλου Μπερνάρ Καγιέ, του
επαγγελματία που με τις φωτογραφίες που τραβούσε
στους αγώνες εκείνης της μακρινής δεκαετίας επηρέασε
τη ζωή μου τόσο πολύ, ώστε κάποια μέρα τ_ αυτοκίνητα
να γίνουν το επάγγελμα και η ζωή μου.
Οι τοίχοι του ...μουσείου είναι καλυμμένοι με ράφια.
Πάνω τους, τακτικά τοποθετήμενα, εκατοντάδες κουτιά
φωτογραφικού χαρτιού που τώρα είναι γεμάτα με
φωτογραφίες απ_ τους αγώνες εκείνης της εποχής.
Δίπλα στα κουτιά γυάλινες προθήκες με μοντέλα
αυτοκινήτων και αεροπλάνων, πιό δίπλα εξαρτήματα από
παλιά αεροπλάνα και αυτοκίνητα, μεμοράλια και
παραφερνάλια μιας εποχής που οι άνθρωποι
επικοινωνούσαν, θαύμαζαν κι αγαπούσαν.
Το βλέμμα περιδιαβάζει στους τίτλους των κουτιών...
Λε Μάν 1956, Νούρμπεργκρινγκ 1960, Σίλβερστον 1958,
Μόντζα 1961, Τάργκα Φλόριο 1957, Σπα, Χοκενχάιμ,
’βους, Γκούντγουντ, Ντόνιγκτον.
Σηκώνομαι κι ευλαβικά, σαν ν_ άγγιζα ένα βιβλίο στον
’θω, ανοίγω μερικά και...
Και... Σαν σε παραμύθι ξεπηδούν ζωντανές οι εικόνες
των ηρώων της νιότης μου. H φωτογραφία του Φάντζιο με
τον φον Τριπς που το 1957 είχε χαραχτεί στην καρδιά
μου όταν ονειρεύομουν να γίνω οδηγός αγώνων, η άλλη
που ο μεγάλος Αργεντινός οδηγεί μια Μαζεράτι 250F στο
Γκραν Πρι του Μονακό, εκείνη απ_ το Ολλανδικό Γκραν
Πρι του 1959 που η BRM του Τζο Μπονιέ ετοιμάζεται να
προσπεράσει το Κούπερ του Τζακ Μπράμπαμ, το ανθρώπινο
πρόσωπο του Νταν Γκέρνι στο τέλος του Γκραν Πρι του
Μονακό του 1965...
Το βλέμμα πέφτει σ_ ένα κουτί της Ίλφορντ. Στη ράχη
γράφει: IV. Gran Pr_mio de la Rebublica Argentina,
Buenos Aires, 26th Januray 1956.
Το ανοίγω. Φάντζιο (Φεράρι), Λουϊτζι Μούσο
(Λάντσια-Φεράρι), Γκονζάλες (Μαζεράτι), Καστελότι
(Λάντσια-Φεράρι, Μεντιντεγκί (Μαζεράτι)...
O Φάντζιο νικητής μπροστά στους έξαλλους απ_ τη χαρά
συμπατριώτες του. H μάχη δόθηκε ανάμεσα στις
Λάντσια-Φεράρι και στις Μαζεράτι. Οι Γκορντίνι,
Βάνγουολ, Κονότ και Μερτσέντες δεν πήγαν. _Ήξεραν ότι
θα νικήσει ο Φάντζιο κι έμειναν στην Ευρώπη_, είπε ο
Μπερνάρ προσθέτοντας ότι αυτή η νίκη του μεγάλου
Αργεντινού οδηγού δεν ήταν από τις ...καλύτερες της
καριέρας του. Κάποια στιγμή έκανε τετ α κε, έτρεξαν
να τον βοηθήσουν ...15 άτομα, ο τιμ μάνατζερ της
Μαζεράτι Ουγκολίνι έκανε ένσταση που όμως απορρίφθηκε
γιατί, όπως είπαν οι οργανωτές, και οι 15 ήταν
...κριτές!
H ώρα περνάει, οι ακτίνες του ήλιου χαμηλώνουν κι ο
άνθρωπος απ_ την Έλλάδα, χαμένος σ_ έναν ονειρικό
κόσμο, συνεχίζει ν_ ανοίγει τις πόρτες των
αναμνήσεων. Έχει βουρκώσει όχι επειδή τον έχει πνίξει
το συναίσθημα αλλά επειδή τον τυλίγει η μοναξιά.
Αισθάνεται ότι σ_ εκείνη τη χώρα που γεννήθηκε κανείς
άλλος δεν έχει γνωρίσει και τόσο πολύ αγαπήσει αυτήν
την εποχή όσο εκείνος. Σε κανέναν δεν μπορεί να
μιλήσει για τα βροχερά πρωινά στο πάντοκ του
Σίλβερστον, για τον ήχο των BRM H16 (ναι, σε διάταξη
H), για την ευγενική ομορφιά των Μαζεράτι, για την
τευτονική αυστηρότητα (και αποτελεσματικότητα) των
Μερτσέντες, για την αγνή, αθλητική συμπεριφορά των
μηχανικών της Βάνγουολ, της Κόυπερ, της Λότους και
της BRM.
O Μπερνάρ μιλάει στο τηλέφωνο με ένα φίλο στην
Καλιφόρνια. Με κοιτάει και λέει: _Mon ami Θέλεις να
πας στην Αμερική να πετάξεις με ένα P-51 Μάστανγκ και
δύο Θάντερμπολντ; Τα έχει ένας καλός φίλος μαζί με
άλλα 12 αεροπλάνα του 2ου Πολέμου όλα σε πλόημη
κατάσταση_.
Τί λέει ο άνθρωπος;
Πώς να δεχτείς την πρόσκληση όταν στην Αθήνα
περιμένουν _βουνό_ οι υποχρεώσεις; Τα χρόνια περνούν,
οι ευκαιρίες χάνονται αλλά δεν βαριέσαι... Δεν μπορώ
να πω ότι πήγαν χαμένα.
_Τί θέλεις να κάνουμε_, ρωτάει ο Μπερνάρ. _Να
μείνουμε εδώ ή να πάμε βόλτα με την Ντίνο;_.
_Δυό απομεινάρια του παρελθόντος, ένα χειμωνιάτικο
απόγευμα σ_ ένα σπίτι στο Εβιάν_, λέω στον Μπερνάρ κι
εκείνος χαμογελάει.
_Χίλιες φορές με τους ίσκιους ενός ευγενικού
παρελθόντος παρά με τους εφιάλτες ενός ξεφτιλισμένου
παρόντος_, απαντάει.
H περιπλάνηση συνεχίζεται. Ανοίγουμε τα κουτιά της
Πανδώρας, σκουπίζουμε το συμβολικό δάκρυ.
Έρχεται το σκοτάδι. O Μπερνάρ λέει ότι θα χρειαστεί
τρεις ώρες για να ξαναβάλει φιλμ και φωτογραφίες στη
θέση τους.
Συγκεντρώνω το κουράγιο μου: τί θα έλεγες αν ένα
μέρος αυτού του θησαυρού δημοσιευόταν στους 4T;
_Και βέβαια mon ami_ απαντάει, _κι όχι μόνο αυτό αλλά
θα γράψω και τις λεζάντες_.
Σηκωνόμαστε, κλείνουμε παράθυρα και πόρτες, βάζουμε
τροφή στα σκυλιά και στις γάτες, σβήνουμε τα φώτα.
Φεύγουμε με το άψογα συντηρημένο Φίατ Ντίνο Σπάιντερ
του φίλου μου. Λίγα χιλιόμετρα πιό πέρα, σ_ ένα από
εκείνα τα ξενοδοχεία με την αρχιτεκτονική (και τους
ανθρώπους) του μεσοπολέμου, μας περιμένουν οι
άνθρωποι της Φορντ και η δοκιμή ενός οικογενειακού
αυτοκινήτου.
Στο δρόμο κανείς δεν μιλάει.
O αέρας που μας χτυπάει στο πρόσωπο μας κάνει να
αισθανόμαστε σαν τον ...Μος και τον Τζένκινσον στο
Μίλε Μίλια.
Οι αναμνήσεις πλημμυρίζουν το νου. Οι άνθρωποι και τ_
αυτοκίνητα ζωντανεύουν.
_Σου μυρίζει φυτικό Καστρόλ;_, λέω στον Μπερνάρ κι
εκείνος χαμογελά. Κατεβάζει μια ταχύτητα στο κιβώτιο
και η Ντίνο παίρνει την επόμενη στροφή με μια
θαυμάσια ελεγχόμενη πλαγιολίσθηση μπροστά στα μάτια
του έκπληκτου αστυνομικού που δεν κάνει την παραμικρή
προσπάθεια να μας σταματήσει. Δεν ξέρω. Μπορεί και να
μη μας είδε εκεί που έχουμε χαθεί στη Χρυσή Δεκαετία.
Ελάτε λοιπόν μαζί εσείς οι παλιοί και εσείς οι νέοι
που μοναδική σας τροφή είναι η τηλεόραση και τα
αυτοκινητιστικά παράγωγά της να δείτε πώς ήταν (και
είναι) ο δικός μας κόσμος του αυτοκινήτου._Κ.Κ.