Ferrari 512 TR
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ TO ΤΕΛΕΙΟ
H νέα Τέσταρόσα που κρύβεται πίσω από την ένδειξη 512 TR, έχει
πολλά ακόμη να ζηλέψει από την F40, το σημείο αναφοράς κάθε
σπορ κατασκευής. Σαφώς βελτιωμένο το νέο αυτοκίνητο σαν μια
...γνήσια Φεράρι κινείται στο σωστό δρόμο κι ενθουσίασε τους
απεσταλμένους μας που επισκέφτηκαν το Μαρανέλο και τις γύρω
περιοχές για τέταρτη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Κείμενο: Στράτης Χατζηπαναγιώτου
Φωτογραφίες: Κώστας Καββαθάς
ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ θα έπρεπε να δυσανασχετήσουμε με την ιδέα ακόμη
ενός ταξιδιού στην Ιταλία ακόμη και όταν πρόκειται για μία
...Φεράρι.
Όχι δεν τρελλαθήκαμε, ούτε αντιμετωπίζουμε αφ_ υψηλού κάθε τι
που κινείται, μέχρι οι Ιταλοί να παρουσιάσουν τη νέα F40.
Απλά, το εξοντωτικό μας πρόγραμμα μας έχει φέρει στα όρια της
ιεροσυλίας και έχοντας διαβάσει τα σχόλια των ξένων συναδέλφων
ήταν μέχρι κάποιου σημείου _λογικό_ να _την_ αντιμετωπίσουμε
...αδιάφορα.
Όπως πάντα το κόκκινο αυτοκίνητο των παιδικών μας ονείρων
περίμενε στο προαύλιο του εργοστασίου του Μαρανέλο με τον ίδιο
φύλακα άγγελό μας, το γραφικό Ιταλιάνο με το μουστακάκι, την
τραγιάσκα και το μπουφάν με το χαρακτηριστικό σήμα, τον κ.
Όκι. H διαδικασία παραλαβής όπως και το πρόγραμμα είναι
γνωστά.
Αν την πρώτη φορά νιώθεις αμηχανία, τη δεύτερη ενθουσιασμό και
την τρίτη άνεση πώς νιώθεις την τέταρτη φορά;
Κούραση αρχικά και στη συνέχεια, μετά τη δυσάρεστη είσοδο στο
δερμάτινο μπεζ σαλόνι, ευτυχία!
Αυτή είναι η ζωή των ανθρώπων που εργάζονται στο κορυφαίο
περιοδικό της χώρας.
Το μαύρο γίνεται άσπρο όταν προκύπτει κάτι ξεχωριστό που δεν
είναι απαραίτητο να έχει κόκκινο χρώμα και να περιμένει
σταθμευμένο στο Φιοράνο, στην πίστα δοκιμών της Φεράρι! Ακόμη
και απλά πράγματα είναι ικανά να σε επαναφέρουν στη ζωή αρκεί
να έχεις τη δύναμη και την ευαισθησία να τ_ αντιμετωπίζεις με
χαμόγελο και σεβασμό.
Αρκετά όμως με τις παρενθέσεις. Μας περιμένει με την πόρτα
ανοικτή και την καρδιά να κτυπάει με αυτόν τον ξεχωριστό ήχο
που προδίδει το 12κύλινδρο σύνολο των, σχεδόν, 5000 κ.εκ. που
αποδίδει όχι λιγότερους από 420 ίππους!
Το κάθισμα είναι όπως πάντα άβολο, σκληρό και δύσκολο στη
ρύθμιση.
Τα πόδια δεν συνυπάρχουν ειρηνικά με το δερμάτινο τιμόνι, ενώ
το σύστημα που στέλνει αέρα στο παρμπρίζ μόλις καταφέρνει να
ξεθολώσει το τεράστιο τζάμι που επιτρέπει στον οδηγό να
ελέγχει τις γωνίες του αυτοκινήτου και τις κορυφές των
στροφών.
_Ξεκίνα, άρχισε να ψιχαλίζει και ο ...φωτογράφος σου περιμένει
στο κρύο_, λέω στον εαυτό μου.
O άνθρωπος δεν αλλάζει ούτε στα 53 του σκέπτομαι και μετακινώ
το μεταλλικό μοχλό ταχυτήτων στην _πρώτη_ που βρίσκεται κάτω
και αριστερά στις κλασικές πλέον μεταλλικές θυρίδες.
Κιβώτιο πέντε σχέσεων ...χωρίς άλλα στοιχεία αφού το βιβλίο
τεχνικών χαρακτηριστικών του αυτοκινήτου θυμίζει περισσότερο
προσπέκτους...
Πέρα από την ψυχρή γλώσσα των αριθμών ο σκληρός συμπλέκτης μας
επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Δεν σβήνει, δεν διστάζειΑ και με άνεση ...Πολ Φρερ ή Ζοζέ
Ροζίνσκι βγαίνουμε στην πίστα! Είναι και ελαστικός ο _νέος_
V12 διαπιστώνουμε από τα πρώτα μέτρα και πριν περάσουμε σε
περιοχή στροφών που οδηγεί στην ...αξέχαστη διαδρομή αλλάζουμε
ταχύτητα.
Είναι κουτό να βιάζεσαι. Προδίδεις αδεξιότητα που δεν
συμβιβάζεται με παρουσία στο άντρο της Φεράρι. H υπομονή είναι
βασικό στοιχείο όταν έχεις να αντιμετωπίσεις και θέλεις να
ικανοποιήσεις (αλλά και να ικανοποιηθείς) από μια τόσο
ξεχωριστή εμπειρία.
Το S στο τέλος της ευθείας καταλήγει σε κλειστή δεξιά στροφή
με αργή είσοδο και γρηγορότερη έξοδο.
Επιλέγουμε τη δεύτερη στο κιβώτιο, δοκιμάζουμε με ...λίγο
γκάζι, αισθανόμαστε τους μπροστινούς τροχούς να θέλουν να
χαράξουν ανεξάρτητη δική τους πορεία, υποχωρούμε αφήνοντας
ανεπαίσθητα γκάζι και συνεχίζουμε ουδέτερα.
H συμπεριφορά ...μας δεν ενθουσιάζει το διευθυντή μας, αλλά
προδίδει το χαρακτήρα του αυτοκινήτου τουλάχιστον σε ρυθμούς
μεγάλου τουρισμού.
Το περιβάλλον όμως δημιουργεί προϋποθέσεις για διαφορετική
αντιμετώπιση.
O αέρας που εκπέμπει το σύστημα κλιματισμού (περιλαμβάνεται
στο βασικό εξοπλισμό) στο μάξιμουμ, η πλάτη του καθίσματος με
τη ...σκαλωτή ρύθμιση δύο κλικ μπροστά, το γόνατο στριμωγμένο
μεταξύ θόλου και πίνακα οργάνων και ...πάμε. Γιατί άλλο, παρά
για την _απόλυτη_ οδήγηση στην πίστα του Φιοράνο πίσω από το
τιμόνι της Φεράρι 512TR ή αν θέλετε της αναγεννημένης, στην
κυριολεξία, Τεσταρόσα.
O ήχος του κινητήρα και η γρήγορη μετακίνηση της βελόνας του
στροφόμετρου είναι τα στοιχεία που προδίδουν τη διαφορετική
επιλογή.
Τα υπόλοιπα όργανα που είναι πολλά, άλλα τοποθετημένα γύρω από
το στροφόμετρο των 10.000 σ.α.λ. και το ταχύμετρο των 330 χλμ.
και άλλα στην κεντρική κονσόλα, ακολουθούν και συντονίζονται
κι αυτά στο ρυθμό της ευτυχίας.
Αντιμετωπίζουμε τον επιλογέα με σεβασμό, αισθανόμαστε
περήφανοι για την επιτυχημένη συνεργασία (αν ποτέ δοκιμάσετε
θα καταλάβετε) ανεβάζουμε ταχύτητες, φτάνουμε στην 4η με το
ταχύμετρο στα ρ240 χλμ., και προετοιμαζόμαστε για το κλασικό S
που καταλήγει στην κλειστή δεξιά, μια στροφή από τις πλέον
γνωστές στους καλούς αναγνώστες αυτού του περιοδικού.
_Προετοιμαζόμαστε_, είναι η λέξη που χαρακτηρίζει την
ψυχολογική μας _τοποθέτηση_ όταν κάνουμε κάτι ξεχωριστό. Κάτι
ικανό να αλλάξει την ισορροπία και να οδηγήσει στην αποθέωση ή
στην καταστροφή!
Περιθώρια για λαθεμένες επιλογές δεν υπάρχουν αφού, όπως σωστά
εντοπίσατε, δεν είμαστε σε ειδική διαδρομή αλλά σε
δημοσιογραφική αποστολή.
Απλά το περιβάλλον, ο ήχος του κινητήρα και οι δυνατότητες της
_κόκκινης μηχανής_ είναι στοιχεία ικανά να σε παρασύρουν.
Ώρα λοιπόν για επιβράδυνση. O δρόμος ξαφνικά δείχνει πολύ
μικρός. Τα περιθώρια στενεύουν και αυξάνουμε την πίεση στο
κεντρικό πεντάλ. Το σύνολο επιβραδύνει εκπληκτικά. Οι
τεράστιοι δίσκοι παίζουν το ρόλο τους περίφημα.
Ούτε μπλοκαρίσματα, ούτε τριγμοί, ούτε ελαστικότητα στο πεντάλ
που προδίδει κόπωση.
Επιλέγουμε την 1η των 85 χλμ., διστάζουμε στιγμιαία και στη
συνέχεια επιταχύνουμε θετικά με θάρρος έτοιμοι να διορθώσουμε
ό,τι ήθελε προκύψει.
H ανεπαίσθητη υποστροφή μεταβάλλεται άμεσα σε υπερστροφή
ισχύος. Το τιμόνι χωρίς υδραυλική υποβοήθηση είναι βαρύ και
δυσάρεστο στους επιτόπιους ελιγμούς. Από εκεί και πέρα όμως
είναι ακριβέστατο και μας δίνει τη δυνατότητα να διορθώσουμε
αλλά και να διατηρήσουμε σε εξέλιξη το _ντριφτ_. Το ρόλο του
παίζει και το ελεγχόμενο διαφορικό αλλά και τα πολύ καλά
λάστιχα τεραστίων διαστάσεων της Πιρέλι.
Όλα τα παραπάνω είναι ο καλός μας σύμμαχος και στη συνέχεια,
στις αποκλειστικές στιγμές, μακριά από το φακό του
...περιστασιακού φωτογράφου μας!
Αλλάζοντας ταχύτητες στις 5500-6000 σ.α.λ. προσπαθούμε να
ακολουθήσουμε τη σωστή γραμμή και στις γρήγορες καμπές (με
160-180 είναι στροφές που μάλιστα κλείνουν) της διαδρομής.
Ευτυχώς η 512TR δεν είναι _καπριτσιόζα_. Είναι πολύ γρήγορη
αλλά και πολιτισμένη. Προειδοποιεί όταν αγγίζεις την υπερβολή
και την επαναφέρεις εύκολα στην τάξη.
Αν είσαι προσηλωμένος και δεν την αντιμετωπίζεις αδιάφορα και
με _ελαφρό στιλ_ που προδίδει έλλειψη σεβασμού στην ιστορία
της και στις δυνατότητές της, τότε μπορείς να τη μετακινήσεις
σβέλτα χωρίς τις γνώσεις και τις ικανότητες του Τζίγκερ ή του
Νίκου Αγγλούπα. Οι δυό τους και όσοι γνώστες της τέχνης (δεν
είναι τυχαία τα ονόματα αλλά δεν είναι της στιγμής) έχουν τη
δυνατότητα να την _οδηγήσουν_ και να βρουν τα όριά της.
H _νέα_ Τεσταρόσα είναι ταχύτερη και _πιό_ Φεράρι από την 348.
Όχι δεν είναι F40. Πλησιάζει το στόχο αλλά δεν τον αγγίζει.
Όμως κακά τα ψέματα. Πόσοι είναι ικανοί να οδηγήσουν μία F40;
Είναι όχημα εξωπραγματικό το καλύτερο στον κόσμο αυτοκίνητο,
μία ιταλική μηχανή φτιαγμένη για να φυλάγεται και να διατηρεί
το θρύλο ζωντανό και όχι ένα αυτοκίνητο μεγάλου τουρισμού με
κορυφαίες επιδόσεις.
H 512 είναι πραγματικό αυτοκίνητο. Εκπροσωπεί περίφημα το
θρύλο αλλά όντας και εμπορικό ατού θα δώσει τη δυνατότητα
στους ανήσυχους ασπρομάλληδες στο Μαρανέλο να κατασκευάσουν τη
νέα F40 χωρίς να αντιμετωπίσουν τη δυσαρέσκεια του εμπορικού
τμήματος ή για να είμαστε ακριβείς, των συμβούλων του κ.
Ανιέλι.
Στη Φεράρι βελτίωσαν την ποιότητα κατασκευής των αυτοκινήτων
τους που απέκτησαν και υψηλό επίπεδο εξοπλισμού και κατάφεραν
χάρη και στη Φίατ (για να λέμε όλη την αλήθεια) να επιβιώσουν.
Αλλά κι αν ακόμη και σήμερα έτριζαν οι Φεράρι (που εκτός από
κόκκινες παράγονται και σε άλλα χρώματα) το πλέον παραδοσιακό
εργοστάσιο κατασκευής σπορ αυτοκινήτων του κόσμου με την
έντονη προσωπικότητα δεν θα αντιμετώπιζε προβλήματα.
H Φεράρι 512TR, η Τεσταρόσα του 1992, είναι μία σύγχρονη
Φεράρι χωρίς τερτίπια και άλλα στοιχεία που προδίδουν
...προσωπικότητα αλλά και εκ του ασφαλούς αδιαφορία για την
εξέλιξη.
Καλά φτιαγμένη, ταχύτατη (0-100 σε 4,8__, 0-1000 σε 22,9__,
τελική ταχύτητα 313,8 χλμ.) αλλά και, τηρουμένων των
αναλογιών, εύχρηστη στο δρόμο αυτή η σύγχρονη Ιταλίδα θα
ικανοποιήσει τόσο τους παραδοσιακούς _Φεραρίστι_ όσο και τους
ελάχιστους που ...αλλαξοπίστησαν την περασμένη δεκαετία
αγανακτισμένοι από τη μέτρια έως κακή ποιότητα κατασκευής.
Αντίστοιχα θα ενθουσιάσει όσους βρεθούν περιστασιακά πίσω από
το τιμόνι ή στο κάθισμα του συνοδηγού όχι από κεκτημένη
ταχύτητα και λόγω της αίγλης της φίρμας αλλά με πραγματικά και
αντικειμενικά στοιχεία.
Εσείς τέλος, που δεν έχετε καμία από τις παραπάνω δυνατότητες,
απλά μείνετε μαζί μας και στις ξεχωριστές _διαδρομές_ που σας
προσφέρουμε._Σ.Χ.
σε box
ΑΠΟ TEXNIKH ΣΚΟΠΙΑ
H ΠΡΩΤΗ η Τεσταρόσα των τελευταίων ετών παρουσιάστηκε στο
Παρισινό Σαλόνι Αυτοκινήτου του 1984. Είχε κληρονομήσει το
όνομά της από τη Φεράρι 250 GT του 1957. Το αυτοκίνητο εκείνο
είχε ένα 12κύλινδρο V κινητήρα του οποίου οι κυλινδροκεφαλές
ήταν βαμμένες με κόκκινο χρώμα κι έτσι βαφτίστηκε ανεπίσημα με
το όνομα Τέστα Ρόσα, (Κοκκινοκέφαλη). Το όνομα αυτό δόθηκε 27
χρόνια αργότερα σε ένα ακόμα μοντέλο το οποίο έγινε ένας ακόμα
μύθος της ιταλικής φίρμας.
Όπως σε όλες τις σύγχρονες Φεράρι ο κινητήρας της 512TR είναι
τοποθετημένος στο κέντρο, πίσω από την καμπίνα των επιβατών.
Το 12κύλινδρο σύνολο προέρχεται από το προγενέστερο μοντέλο.
Ίσως είναι ο καλύτερος κινητήρας που έχει φτιάξει η ιταλική
εταιρία καθώς δέχτηκε _αδιαμαρτύρητα_ όλες τις αλλαγές που του
επέβαλαν οι μηχανικοί της Φεράρι. Στο πλαίσιο της προσαρμογής
του στην 512TR αντικαταστάθηκε ο ηλεκτρομηχανικός ψεκασμός
Κ-Τζετρόνικ από ένα ολοκληρωμένο ηλεκτρονικό σύστημα
ανάφλεξης/τροφοδοσίας Μοτρόνικ M 2.7. Επίσης, η σχέση
συμπίεσης έχει αυξηθεί σε 10:1, ενώ η διάμετρος των βαλβίδων
εισαγωγής έχει μεγαλώσει. Το ίδιο ισχύει και για το μήκος των
αυλών εισαγωγής. H ισχύς φτάνει τώρα τους 421 ίππους στις
6.750 σ.α.λ. και η μέγιστη ροπή τα 50,1 Kg.m στις 5.500 σ.α.λ.
Το 80% αυτής της ροπής, (40 Kg.m), είναι στη διάθεση του
οδηγού από τις 3.000 σ.α.λ. H κίνηση μεταδίδεται στους πίσω
τροχούς μέσω ενός χειροκίνητου κιβωτίου πέντε σχέσεων, ενώ το
διαφορικό είναι μπλοκέ με ποσοστό εμπλοκής 40%.
H ανάρτηση είναι ανεξάρτητη με διπλά ψαλίδια σε όλους τους
τροχούς, ενώ πίσω υπάρχουν επιπλέον και διπλά αμορτισέρ. Το
σύστημα πέδησης περιλαμβάνει τέσερις αεριζόμενους δίσκους,
(315 χιλιοστών εμπρός και 310 χιλ. πίσω), με αλουμινένιες
δαγκάνες, μεγαλύτερα κυλινδράκια και υποβοήθηση κενού. Οι
ζάντες είναι 18 ιντσών με λάστιχα 235/40 εμπρός και 295/35
πίσω.
ΛΕΖΑΝΤΕΣ
Όπως κάθε Φεράρι έτσι και η 512TR χρειάζεται προσοχή και
σεβασμό στην ιστορία και τη φιλοσοφία της. Ένας ικανός οδηγός
μπορεί να εκμεταλλευτεί το δυνατό κινητήρα και την ελεγχόμενη
πρόσφυση και να ελέγχει την υπερστροφή η οποία φυσικά είναι
παρούσα.
Δεν είναι F40, αλλά δεν είναι και 348. Το αυτοκίνητο είναι
όμορφο, σύγχρονα κατασκευασμένο, με καλή ποιότητα και έντονα
τα χαρακτηριστικά της Τεσταρόσα.
Τυπικό Φεράρι το εσωτερικό, καθώς και το διαμέρισμα του
κινητήρα. Αμφότερα, παραπέμπουν κατευθείαν στην ιταλική
παράδοση.
Παρατηρώντας το νέο αυτοκίνητο από το πίσω μέρος, ο αμύητος
εύκολα το μπερδεύει με τη ...συμβατική Τεσταρόσα.
Δύο μηχανές, με τη δική τους ξεχωριστή ιστορία. F-104 και 512
TR.
Τα ιερά σήματα. Το άλογο του Μαρανέλο και για πολλούς το φετίχ
της αυτοκίνησης, όταν συνοδεύεται από τα μαγικά γράμματα.
FERRARI 512 TR
TEXNIKA ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ
Κύλινδροι 12 κύλινδροι σε επίπεδη διάταξη (180ψ).
Κυβισμός 4.943 κ.εκ. (διάμετρος X διαδρομή: 82X78 χιλ.)
Βαλβίδες Τέσσερις σε κάθε κύλινδρο.
Εκκεντροφόροι Τέσσερις, δύο σε κάθε σειρά κυλίνδρων.
Τροφοδοσία Ηλεκτρονικός ψεκασμός Μοτρόνικ M 2.7. της Μπος
Μεγ. ισχύς 422 ίπποι στις 6.750 σ.α.λ.
Μεγ. ροπή 50,1 Kg.m στις 5.500 σ.α.λ.
ΑΝΑΡΤΗΣΗ
Εμπρός: Ανεξάρτητη με διπλά ψαλίδια, αμορτισέρ.
Πίσω: Ανεξάρτητη με διπλά ψαλίδια και διπλά
αμορτισέρ.
ΦΡΕΝΑ
Εμπρός Αεριζόμενοι δίσκοι 315 χιλ.
Πίσω Αεριζόμενοι δίσκοι 310 χιλ.
ΣΕ BOX
O Φωτογράφος του Χωριού
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, έλεγα στον εαυτό μου. Ένα σαββατοκύριακο είναι και
θα περάσει. Το πρωί θ_ αφήσουμε πίσω τα χιόνια του Σεστριέρε
(και τους γραφικούς Βάικινγκ που τσουρουφλίζονται στις πίστες
του σκι) και το βράδυ θά _μαστε στην Μπολώνια. Κι από _κεί το
Μαρανέλο δεν είναι μακριά.
Το Μαρανέλο. Το χωριό που φτιάχνονται οι Φεράρι. Το χωριό που
γεννήθηκαν τα παιδικά μου όνειρα.
Δεν είναι παράξενο; Πενήντα τριών χρονών πιά και να
συγκινούμαι με την ιδέα μιας επίσκεψης σ_ ένα εργοστάσιο
κατασκευής αυτοκινήτων; Παράξενο ή όχι αυτή είναι η
πραγματικότητα και δεν έχω κανένα λόγο να την κρύψω. Αλλά και
πώς μπορώ;
Κρεμασμένη στον τοίχο του γραφείου μου βρίσκεται ακόμα μια
μεγάλη φωτογραφία του Βόλφανγκ φον Τριπς στο τιμόνι μιας
Φεράρι. O καιρός την έχει ξεθωριάσει αλλά τα χρόνια δεν έχουν
καταφέρει να τη σβήσουν απ_ τη μνήμη μου.
Και γιατί να τη σβήσουν;
Αν χάσω το παρελθόν μου, τέλειωσα. Αυτό με κατευθύνει, με
οδηγεί, μου δίνει κουράγιο, με κρατάει ζωντανό.
Τί δουλειά είχα εγώ ανάμεσα στους ξενέρωτους βελγογερμανούς με
τις φόρμες του σκι και το _μπερ ντε κακαό_ στα χείλη που
χόρευαν τσα-τσα στους θλιβερούς ήχους του ξενοδοχείου του
Σεστριέρε;
_Να ξεκουραστείτε καλέ δυό μέρες. Δεν είναι έγκλημα να
ξεκουράζεται κανείς_, έλεγε η ευγενική συνοδός μας αλλά ποιός
την άκουγε.
Να φύγω ήθελα, να πάω στην Μπολώνια, να κοιμηθώ, να ξυπνήσω το
πρωί, να πάω στο αεροδρόμιο, να πάρω το Στράτη που ερχόταν
απ_ την Αθήνα, να πάμε στο Μαρανέλο, να οδηγήσουμε και να
φωτογραφίσουμε την 512TR, αυτό ήθελα και οι πίστες του σκι
μπορούσαν να πάνε να κουρεύονται μαζί με τους ευτυχισμένους
εκδρομείς τους.
Έτσι κι έγινε.
Φθάσαμε νωρίτερα (στις 13.30 και το ραντεβού με τον κ.
Περφέτι, υπεύθυνο Τύπου της Φεράρι, ήταν για τις 14.30) και
μην έχοντας τί να κάνουμε πήγαμε στο διπλανό μπαρ (δίπλα στο
εστιατόριο _Καβαλίνο Ραμπάντε_) για σάντουιτς και καφέ.
_Κοίτα_ λέει ο Στράτης _O Έκλστον, ο Πιέρο Λάρντι και ο Λούκα
Μοντεζέμολο_ (για τους αμύητους: Μπέρνι Έκλστον = πρόεδρος της
FOCA, Πιέρο Λάρντι = θετός γιός του Ένζο Φεράρι, Λούκα
Μοντεζέμολο = πρόεδρος της Φεράρι).
Κοιτάω αλλά δεν βλέπω. Περιμένω ανυπόμονα τη στιγμή που από το
εργοστάσιο θα βγει η κατακκόκινη 512TR που έχουμε ζητήσει, η
τέταρτη Φεράρι που οδηγούμε στο Φιοράνο (και εκτός).
Όχι τόσο επειδή θέλω να την οδηγήσω (μετά την F4O όλες οι
Φεράρι είναι ίδιες) αλλά επειδή θέλω να τη δω και να την
ακούσω και αν μπορώ και να τη φωτογραφίσω καλά για να τη δούν
οι νέοι αναγνώστες.
_Και τί μας ενδιαφέρει εμάς ένα αυτοκίνητο που μπορούν ν_
αγοράσουν μόνο τα πλεϊμπόις του Μονακό_ θα πουν μερικοί.
Σας ενδιαφέρει μωρέ πατριώτες γιατί ο ’γιος που τόφτιαξε, ο
Ένζο Φεράρι, ΔΕΝ ήταν πλεϊμπόι. Φτωχός χωριάτης ήταν, που
στεκόταν στα πεζοδρόμια και κοιτούσε τις ’λφα Ρομέο, τις
Λάντσια, τις Μαζεράτι, τις Όσκα να τρέχουν στα Μίλε Μίλια.
Φτωχός ήταν, αλλά γεμάτος όνειρα και θέληση για δουλειά.
Σιγά-σιγά έφτιαξε αυτό το εργοστάσιο στο μικρό χωριό του
Μαρανέλο που μπορεί να φτιάχνει αυτοκίνητα για ξεδιάντροπους
λεφτάδες αλλά φτιάχνει και θρύλους που ακόμα και σήμερα
τραγουδούν τα πολεμικά τους εμβατήρια στις πίστες.
Τον Ένζο Φεράρι τιμώ κάθε φορά που πάω στο Μαρανέλο κι όχι τον
Γκίντερ Ζακς και τον Πορφύριο Ρουμπιρόζα.
Γιατί μπορεί μια Φεράρι να είναι ακριβή και προκλήτική στο
σημερινό κόσμο που βρίθει από συμπλεγματικούς Παπαρήγες αλλά
δεν παύει, όπως γράφει κι ο Σ.Χ., να είναι μια πολεμική
μηχανή, ένα εργαλείο για τον ειδικό, για το δοσμένο, τον
ικανό, τον πολεμιστή.
Μπορείς να πας _με 3O_ στο Κολωνάκι αλλά και με 330 στη Μιλσάν
(αν έχεις τα κότσια). Μπορείς να σουλατσάρεις στην Ιμπίθα αλλά
μπορείς να _σκας_ απ_ τις στροφές της Μόνζα με 270 και
τερματισμένη τετάρτη. H μηχανή, το αυτοκίνητο, το εργαλείο, το
όπλο θα υπακούσει αν καταλάβει ότι ο κύρης της ξέρει τί κάνει.
Αν καταλάβει ότι είναι άσχετος θα τον εξευτελίσει, θα τον
πετάξει απ_ το δρόμο, ακόμα και θα τον σκοτώσει.
T_ αυτοκίνητο ήλθε και πήγαμε στην πίστα. Μαζί μας ήλθε κι η
βροχή που όμως δεν εμπόδισε κανέναν απ_ το να κάνει σωστά τη
δουλειά του.
Παρακολουθούσα το Στράτη να γυρίζει δυνατά. Το καταλάβαινα από
τον ήχο του κινητήρα που _έσκαγε_ στις πίσω στροφές, από τον
τρόπο που φρενάριζε, που έστριβε για τις ανάγκες της
φωτογράφισης και όχι μόνο.
Τον χάρηκα μέσα απ_ το φακό της μηχανής κι αυτό νομίζω ότι
_βγήκε_ και στις φωτογραφίες που τράβηξα (και που μερικές
μπορείτε να δείτε σ_ αυτές τις σελίδες).
Βράχηκα, ανέπνευσα μονοξείδιο του άνθρακα από την (καταλυτική)
εξάτμιση του φωτογραφικού Τέμπρα στέσιον 4X4, χτύπησα το πόδι
μου αλλά έμεινα ικανοποιημένος.
Τόσο που στο τέλος είπα: επιτρέπεται να κάνω κι εγώ λίγους
γύρους;
Οι άνθρωποι με κοίταξαν παράξενα μη καταλαβαίνοντας το
χιούμορ(;) και ένευσαν θετικά.
Μπήκα μέσα, δέθηκα και έβαλα εμπρός και μετά...
Μετά, όλα χάθηκαν και αισθανόμουνα σαν να ήμουν σε μια σήραγγα
που, όσο έτρεχα, τόσο με γύριζε πίσω στα χρόνια της αθωώτητας.
Φεράρι δεν πρόκειται να πάρω ποτέ στη ζωή μου (κανείς άνθρωπος
που πληρώνει την ...εφορία δεν μπορεί να πάρει ένα τόσο ακριβό
αυτοκίνητο στην Έλλάδα) αλλά τί σημασία έχει;
Οι περαστικές αγάπες είναι πάντα πιό δυνατές απ_ τις
μόνιμες._Κ.Κ.