Camel Trophy 1992
ΑΠΟΣΤΟΛΗ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ_ MH ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΑΣ
_Ποτέ δεν ξέρουμε, ακριβώς τι συνθήκες θα
αντιμετωπίσουμε σε ένα CAMEL-TROPHY. Εκείνο που
μετράει πρώτιστα σε ένα τέτοιο γεγονός είναι η
περιπέτεια_.
Κείμενο-Διαφάνειες: Δ. Παντελόπουλος
EINAI η τέταρτη φορά, μέσα στη δεκατριετή ιστορία του που, η
εξοντωτική δοκιμασία ανθρώπων και μηχανών ή αλλιώς η
περιπέτεια που ονομάζεται Κάμελ-Τρόφι, επιστρέφει στις ρίζες
του, εκεί από όπου πρωτοξεκίνησε. Για το 1992, 16 πληρώματα
βρίσκονται αντιμέτωπα με τις τροπικές ζούγκλες του Αμαζονίου
και της εξωτικής Γουιάνας.
_Ποτέ δεν ξέρουμε, ακριβώς τι συνθήκες θα αντιμετωπίσουμε σε
ένα Κάμελ-Τρόφι. Ακόμη και για μας σαν διοργανωτές, εκείνο
που μετράει πρώτιστα σε ένα τέτοιο γεγονός είναι η
περιπέτεια_.
Με αυτά τα λόγια τελείωνε τη σύντομη ενημέρωσή του για τη
διαδρομή του φετινού αγώνα ο Ίαν Τσάπμαν, γενικός διευθυντής
και υπεύθυνος τα τελευταία 4 χρόνια σε ένα από τα
σημαντικότερα αγωνιστικά γεγονότα στον κόσμο του αυτοκινήτου.
Δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη διοργάνωση _Transamazonica
1980_, όπου συμμετείχαν μόνο τρεις γερμανικές ομάδες,
αποσκοπώντας στη διαπέραση ενός μέρους της ανεξερεύνητης
ζούγκλας του Αμαζονίου, το Τρόφι της Κάμελ έχει γίνει ένα
μεγάλο παγκόσμιο γεγονός στα ημερολόγια _αγώνων_ αυτοκινήτου
και περιπέτειας. Ωστόσο δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το
Τρόφι μόνο σαν αγώνα. Βασισμένο στην προβολή ενός προϊόντος,
που συναντάει όλο και περισσότερες δυσκολίες στη διαφήμισή
του, προσελκύει κάθε χρόνο χιλιάδες υποψηφίους, αποκλειστικά
ερασιτέχνες, από όλο τον κόσμο σε μια περιπέτεια φυγής από
την καθημερινή ρουτίνα, όπου για 15-20 ημέρες στόχος τους
είναι η διαπέραση κάποιας διαδρομής, επιλεγμένης σχεδόν πάντα
γύρω από τον Ισημερινό, σε μερικές από τις πιο απρόσιτες και
απάτητες τροπικές περιοχές του πλανήτη μας.
Χώρες σαν την Νέα Γουινέα, την Σουμάτρα, την Μαδαγασκάρη, το
ΖαΪρ και τελευταία την Τανζανία και το Μπουρούντι, όπου
συμμετείχαμε στο πλήρωμα της ελληνικής ομάδας, έχουν ακόμα
χαραγμένες τις ροδιές των Λαντ-Ρόβερ, στην προσπάθεια των
αυστηρά επιλεγμένων, συμμετεχόντων από κάθε χώρα, να φτάσουν
στον τελικό τους προορισμό.
Κάθε χρόνο στην αρχή και στο τέλος της διαδρομής σχεδιάζονται
12 Ειδικές Δοκιμασίες, όπου εξετάζονται οι ικανότητες κάθε
πληρώματος σε φυσική κατάσταση, προσανατολισμό, πλοήγηση με
βάση Road-Book, χρήση του εξοπλισμού του αυτοκινήτου, και
κυρίως στον τομέα της οδήγησης εκτός δρόμου, πάντα βέβαια σε
άγνωστες διαδρομές. Από το άθροισμα της βαθμολογίας αυτών των
δοκιμασιών προκύπτει η νικήτρια ομάδα των Ειδικών Διαδρομών,
που αποτελεί το ένα κριτήριο αξιολόγησης. Το δεύτερο είναι το
Βραβείο Ομαδικής Συνεργασίας (Team Spirit Award). Εδώ κριτές
είναι οι ίδιες οι συμμετέχουσες ομάδες, που στο τέλος της
περιπέτειας βαθμολογούν η κάθε μια τις υπόλοιπες ως προς την
αλληλεγγύη, την ομαδικότητα και τη συνεργασία που επέδειξαν
σε όλη τη διάρκεια του Τρόφι.
Το συνολικό άθροισμα των δύο ξεχωριστών βαθμών αναδεικνύει
και τον τελικό νικητή του Κάμελ-Τρόφι.
H γοητεία όμως του Κάμελ-Τρόφι βρίσκεται στο κονβόι. Μια
φάλαγγα από 30 περίπου Λαντ Ρόβερ, που συμπεριλαμβάνει εκτός
από τα Discovery των συμμετεχόντων και αρκετά Defender 110,
της οργάνωσης (κινητά συνεργεία, τηλεοπτικές ή
κινηματογραφικές μονάδες, μονάδα δορυφορικής επικοινωνίας,
νοσοκομειακό, μεταφορά πλωτών μέσων κ.λπ.), ξεκινάει για ένα
μαραθώνιο 18 ημερών, μακριά από οποιοδήποτε είδους πολιτισμό
με γνώμονα τις περισσότερες φορές την πυξίδα και το χάρτη,
καλύπτοντας μια χοντρικά προσχεδιασμένη διαδρομή.
Για φέτος, επιλογή της οργάνωσης ήταν και πάλι (για τέταρτη
φορά), η Λατινική Αμερική. H διαδρομή ξεκίνησε στις 28
Απριλίου από το Μανάους στη Βόρεια Βραζιλία για να τερματίσει
στις 15 ΜαΪου μετά από 1.600 σκληρά χιλιόμετρα στην
Τζορτζτάουν, πρωτεύουσα τη Γουιάνας. H ελληνική συμμετοχή
αποτελούνταν από τους 2 προκριθέντες στους τελικούς της
Γαλλίας, τον A. Βισβάρδη, 26 χρόνων, ιδιωτικό υπάλληλο, τον
B. Αποστολόπουλο, 35 χρόνων, επίσης ιδιωτικό υπάλληλο και
τους δημοσιογράφους Θ. Χούντρα, ο οποίος πέρσι συμμετείχε σαν
διαγωνιζόμενος και M. Τσουκιά.
Κυριακή, 26 Απριλίου λοιπόν, και το Πάσχα μας βρίσκει μετά
από την πρόσκληση της Κάμελ στο τεράστιο 747 της VARIG, που
μεταφέρει σχεδόν όλα τα πληρώματα, δημοσιογράφους και μέλη
της οργάνωσης από το Ρίο ντε Τζανέιρο, στο Μανάους, τη
μεγαλύτερη πόλη πάνω στον Αμαζόνιο, ακριβώς στην καρδιά της
ζούγκλας. Από κάτω, τις 5 ώρες που διαρκεί η πτήση, χωρίς να
υπολογίσουμε τις 2 ενδιάμεσες στάσεις, ατελείωτη ζούγκλα και
ποτάμια.
Βλέπετε η Βραζιλία, παρ_ ότι είναι η πέμπτη κατά σειρά χώρα
στον κόσμο σε έκταση και πληθυσμό (148 εκ. κάτοικοι)
παρουσιάζει μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις πληθυσμού,
κύρια στις μεγάλες πόλεις και στα παράλια, αφού η ιδιομορφία
του εδάφους της την κάνει πρακτικά ακατοίκητη στο μεγαλύτερο
μέρος της. Όσο για τις 5 ώρες εσωτερική πτήση και τις 2
ενδιάμεσες στάσεις, μην εκπλήσεσθε: Μιλάμε για μια χώρα λίγο
μικρότερη από όλη την Ευρώπη, όπου οι πόλεις της απέχουν
4.000 χιλιόμετρα η μία από την άλλη, πολλές φορές χωρίς άλλο
τρόπο επικοινωνίας, παρά μόνον αεροπορικώς, ή μέσω των
διαφόρων ποταμών, που τη διασχίζουν, ειδικά στο βόρειο τμήμα
της.
Κατεβαίνοντας, για να προσγειωθούμε στο (υπερσύγχρονο)
αεροδρόμιο του Μανάους, το πλήρωμα του Μπόινγκ προσπαθεί
απεγνωσμένα να μας πείσει να επιστρέψουμε στις θέσεις μας και
να δεθούμε. Όλοι συνωστίζονται στα παράθυρα, προσπαθώντας να
προλάβουν το θέαμα που βρίσκεται από κάτω. Πετάμε πάνω από τη
συμβολή των δύο ποταμών, του Rio Νegrο και του Rio Solimoes,
που ενώνονται λίγο πιο κάτω από το Μανάους για να σχηματίσουν
τον μεγαλύτερο σε μήκος, όγκο και αριθμό παραποτάμων, ποταμό
στον πλανήτη μας τον Αμαζόνιο.
Το περίεργο είναι πως για 6 χιλιόμετρα περίπου, τα δύο
ποτάμια ρέουν πλάι-πλάι, χωρίς το (ανεξήγητα ακόμη) μαύρο
αλλά καθαρό νερό του Rio Negro να ανακατεύεται με το
λασπόνερο του Rio Solimoes.
H έξοδος από το αεροπλάνο, μας επαναφέρει στη γνωστή (από
πέρσι) _τροπική_ πραγματικότητα: αποπνικτική ατμόσφαιρα 26-28
βαθμοί θερμοκρασία, υγρασία 90-95% και_ ιδρώτας, άφθονος
ιδρώτας!
Το (τεράστιο και πολυτελέστατο) ξενοδοχείο μας, όπου είναι
εγκατεστημένη όλη η οργάνωση του Τρόφι, απέχει 15 χιλιόμετρα
από την πόλη πάνω στην παραλία του Rio Negro και ευτυχώς
διαθέτει μόνιμο κλιματισμό.
H επόμενη μέρα είναι αφιερωμένη στην προετοιμασία των
αυτοκινήτων και σε μια σύντομη περιπλάνηση στην πόλη. Το
Μανάους είναι το μεγαλύτερο λιμάνι του Αμαζονίου και η
πρωτεύουσα της επαρχίας Amazonas, όπως ονομάζεται η περιοχή.
Μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα ήταν ένα μικρό εμπορικό
κέντρο με κατοίκους τους απόγονους των Ινδιάνων της περιοχής
και όσους Πορτογάλους είχαν εγκατασταθεί εκεί.
H ανακάλυψη, όμως του κυρίου Goodyear, στα 1850, για την
κατασκευή ελαστικού από το γαλακτόμορφο χυμό ενός είδους
δέντρων (των γνωστών μετέπειτα καουτσουκόδεντρων) που υπήρχε
εν αφθονία στην περιοχή, έφερε την επανάσταση, στο Μανάους,
που ξαφνικά απέκτησε αλματώδη οικονομική ανάπτυξη και ολοένα
αυξανόμενο πληθυσμό, από ξένους εμπόρους που είχαν το
μονοπώλιο του φυσικού καουτσούκ έως τους χιλιάδες
βραζιλιάνους που εύρισκαν δουλειά εκεί. H φτώχια ξαναγύρισε
στην περιοχή, όταν οι ’γγλοι μεταφύτευσαν το δέντρο στην
Κεϋλάνη και στην Μαλαισία, που ήταν Αγγλικές αποικίες και η
παραγωγή πρώτης ύλης έγινε εκεί πολύ πιο συμφέρουσα.
Το 1967, η βραζιλιάνικη κυβέρνηση, για να καταπολεμήσει την
ανεργία έδωσε φορολογικά κίνητρα, ονομάζοντας το Μανάους
Ελεύθερη Ζώνη Εμπορίου, και σήμερα υπάρχουν εγκατεστημένες
εκεί αρκετές πολυεθνικές επιχειρήσεις και εργοστάσια, που
δίνουν δουλειά στο ένα εκατομμύριο περίπου κατοίκους.
Βέβαια η πόλη εξακολουθεί να έχει δύο όψεις. Παράλληλα με τα
παλιά κτίρια ευρωπαϊκού τύπου και τα πάμπολλα καταστήματα,
που πουλάνε εισαγόμενα είδη, έξω από το κέντρο απλώνεται μια
ατελείωτη παραγκούπολη, με σπίτια στηριγμένα πάνω σε
πασσάλους και χωματόδρομους που πλημμυρίζουν την περίοδο των
βροχών. Για τον επισκέπτη πάντως η πόλη, πέρα από το τοπικό
χρώμα, δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
H εκκίνηση του 13ου Τρόφι έγινε πανηγυρικά μπροστά από το
ξενοδοχείο, κάτω από καταρρακτώδη βροχή, με τοπικές καλλονές
να χορεύουν σάμπα, τη δημοτική μπάντα να παίζει και με τις
ευλογίες του κυβερνήτη της επαρχίας Αμαζονίου και του
Δημάρχου του Μανάους!
Το σκηνικό μεταφέρεται περίπου 100 χιλιόμετρα βορειότερα μέσα
στην ζούγκλα, όπου είναι και η περιοχή που θα γίνουν οι
πρώτες 6 ειδικές διαδρομές, που έχει σχεδιάσει έξυπνα ο πολύ
γνωστός (σαν συνοδηγός του Αρ. Βατάνεν) Τέρι Χάριμαν. H
μεταφορά μας γίνεται με κάποια άθλια πούλμαν μέσω του_
αυτοκινητόδρομου BR 174, μιας λωρίδας αποψιλωμένης ζούγκλας
με λάσπη και νεροφαγώματα, μήκους 760 χιλιομέτρων, που
συνδέει το Μανάους με το αμέσως επόμενο_ χωριό, την
Μπόα-Βίστα και αποτελεί μέρος της διαδρομής του φετινού
Τρόφι.
H υπερένταση είναι φανερή στα πρόσωπα των πληρωμάτων, αφού η
πρώτη ειδική των 13 πληρωμάτων, που περιλαμβάνει πλοήγηση με
σταθερές μέσες ταχύτητες, παράλληλα με τη χρήση του
Terratrip (οδομετρητής ακριβείας) και του Road-Book, έχει
μεταβληθεί σε παγοδρόμιο από την τροπική βροχή και τη λάσπη.
Φυσικό είναι πως τα απρόοπτα δεν λείπουν. Οι Ολλανδοί
τουμπάρουν στη μέση της διαδρομής και χρειάζεται να βοηθήσουν
τα πληρώματα και τα αυτοκίνητα που ακολουθούν για να
επανέλθουν όλα στη φυσιολογική τους_ όρθια θέση και να
ξεμπλοκάρει το μονοπάτι!
Τα απρόοπτα συνεχίζονται και στην τρίτη νυκτερινή ειδική. Οι
Βέλγοι βγαίνουν από το δρόμο, τσαλακώνοντας το αυτοκίνητό
τους και οι Ιάπωνες ανεβαίνουν σε έναν τεράστιο πεσμένο κορμό
δέντρου, και στραβώνουν το σύστημα διεύθυνσης, ενώ
χρειάζονται τη βοήθεια 4 ομάδων για να κατέβει από _κει
ανέπαφο το... υπόλοιπο αυτοκίνητο. Οι συμμετέχοντες αρχίζουν
να _μπαίνουν_ στο πνεύμα του Τρόφι, συνειδητοποιώντας πως
τίποτε δεν γίνεται χωρίς αλληλοβοήθεια μεταξύ των ομάδων,
ακόμα και τώρα, που χάνεται πολύτιμος χρόνος μέσα στις
ειδικές διαδρομές. Μην ξεχνάτε, πως πέρα από τη βαθμολογία
των ειδικών υπάρχει και η βαθμολογία του Team Spirit.
Στις 3 το πρωΪ οι ομάδες φθάνουν στην κατασκήνωση, για τις
λίγες ώρες ύπνου που απομένουν. Βέβαια αυτό δεν ισχύει για
όλους, αφού Ολλανδοί, Βέλγοι και Ιάπωνες ξενυχτάνε για να
επισκευάσουν τα αυτοκίνητά τους. Οι επόμενες τρεις ειδικές,
εξελίσσονται πιο ομαλά, γιατί η λιακάδα της επόμενης μέρας
στεγνώνει τα πάντα! Έτσι το απότομο ανέβασμα ενός λόφου, το
τεστ ευελιξίας και η χρήση των _Sand-Laders_, των διάτρητων
αλουμινίων που κουβαλάει το κάθε αυτοκίνητο, για να περάσουν
οι ομάδες ένα χρονομετρημένο κομμάτι με παχιά λάσπη, κλείνουν
το πρώτο μέρος των Ειδικών Δοκιμασιών, που βρίσκει την
ελληνική ομάδα στην 8η θέση, να ισοβαθμεί με τους Ολλανδούς
και τους ’γγλους να προηγούνται με αρκετή διαφορά. Από δω και
πέρα, οι ομάδες ξεχνάνε ό,τι έχει σχέση με αγώνα και η
πραγματική περιπέτεια αρχίζει. Το κονβόι κατευθύνεται
χωρίς καθυστέρηση μέσω του _Panamerican Highway_ όπως
ονομάζεται ο _δρόμος_ που σας περιγράψαμε πιο πάνω, προς
Μπόα-Βίστα, διασχίζοντας τη ζούγκλα του Αμαζονίου. Στην
περιοχή αυτή, βρίσκονται εγκατεστημένες διάφορες φυλές
ιθαγενών Ινδιάνων, καλά κρυμμένες μέσα στη ζούγκλα, ενώ οι
διαθέσεις τους δεν είναι πάντα φιλικές και οι ντόπιοι που
κινούνται σε αυτόν το δρόμο αποφεύγουν να σταματήσουν
οπουδήποτε. Ευτυχώς δεν βρέχει και η προβλεπόμενη λάσπη έχει
αντικατασταθεί από τη σκόνη που σηκώνει το κονβόι περνώντας
πάνω στο κοκκινόχωμα. Έτσι, μετά από 540 χιλιόμετρα συνεχούς
οδήγησης, το κονβόι φθάνει στο _Ashraf Equator_, ένα μνημείο
που έχει χαραγμένο πάνω του το γεωγραφικό πλάτος
_00ψ.00'.00"_, υπενθυμίζοντας στους περαστικούς ότι
βρίσκονται ακριβώς στον Ισημερινό!
Μετά τις αναμνηστικές φωτογραφίες και τη λιγόωρη ξεκούραση,
το κονβόι κατευθύνεται νοτιοανατολικά και στον ορίζοντα
αρχίζουν να διαγράφονται τα καταπράσινα βουνά της Γουιάνας,
αμέσως μετά τον ποταμό Τακάτου, που αποτελεί το φυσικό σύνορο
μεταξύ των δύο χωρών.
H διάσχιση του ποταμού γίνεται ευκολότερα από τα αναμενόμενα,
αφού τα νερά έχουν κατέβει αρκετά και τα 30 Λαντ-Ρόβερ
μπαίνουν μέχρι το παρ-μπριζ στο νερό, χωρίς να λείψουν τα
κολλήματα και η χρήση του εργάτη.
Το κονβόι χωρίζεται σε τρεις ξεχωριστές ομάδες που προσπαθούν
να βρουν πέρασμα στο επόμενο ποτάμι, ακολουθώντας η κάθε μία
δική της διαδρομή μέσα στην Σαβάνα, με γνώμονα την πυξίδα.
Τελικά μετά από αρκετά χασίματα, το πέρασμα βρίσκεται και οι
ομάδες ενώνονται πάλι για να κατασκηνώσουν κοντά στο χωριό
Λέδεμ, όπου έρχονται οι έκπληκτοι τελωνιακοί υπάλληλοι για_
να σφραγίσουν τα διαβατήρια των περίεργων τουριστών που
έρχονται από το πουθενά, ενώ βρίσκονται ήδη δύο μέρες μέσα
στην Γουιάνα! Λογική η έκπληξή τους αφού είναι οι πρώτοι
_τουρίστες_ που διασχίζουν με το αυτοκίνητο τα νότια σύνορα
της χώρας.
H βροχή κάνει την εμφάνισή της, μαζί με ενοχλητικά έντομα,
ενώ δεν λείπουν και οι επισκευές, αφού οι κρυμμένες τρύπες
της Σαβάνας και τα βράχια έχουν στραβώσει την πίσω ανάρτηση
του οχήματος επικοινωνίας, και έχουν προξενήσει κλαταρίσματα
σε αρκετά λάστιχα.
H διαδρομή συνεχίζει μέσα από εναλλαγές σαβάνας και αδιάβατης
ζούγκλας, όπου οι τρεις ομάδες που έχουν σχηματιστεί έχουν
πολλές φορές να διαλέξουν διαδρομή ανάμεσα σε 30 διαφορετικά
_πατήματα_ που φεύγουν προς διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς
πάντα να καταλήγουν κάπου!
Τελικά και οι τρεις ομάδες φθάνουν στον τόπο κατασκήνωσης,
που δεν είναι άλλος από το τεράστιο ράντσο του _ιθαγενούς_
πλέον_ Σκοτσέζου Ντάιαν Μακ Τουρκ, στην περιοχή Καρανάμπο.
Αρκετοί από τους οδηγούς ασχολούνται με την επισκευή του
Λαντ-Ρόβερ 110, που ανήκει στον ιδιοκτήτη του ράντσου και
οικοδεσπότη του Τρόφι, για αυτήν τη νύχτα, ενώ κάποιοι που
έχουν κατέβει χωρίς να ρωτήσουν στο μικρό ποτάμι που περνάει
από το ράντσο, έρχονται τρέχοντας βλέποντας καμιά δεκαριά_
κροκοδείλους να ξεκουράζονται στην όχθη!
Οι επόμενες μέρες αποκτούν ενδιαφέρον, αφού αρχίζουν
παρατεταμένα κολλήματα στα λασπωμένα μονοπάτια της ζούγκλας,
δίπλα στον ποταμό Εσεκουίμπο, που είναι και ο ένας από τους
δύο μεγάλους ποταμούς της Γουιάνας. H πρώτη διάσχισή του
γίνεται με τοπικό φέρι μποτ-σχεδία, ενώ η επόμενη διάσχιση
αναγκάζει τις ομάδες να χρησιμοποιήσουν τα 2 εξάμετρα
φουσκωτά Έιβον, που κουβαλάει ένα από τα Λαντ-Ρόβερ, για
ανάλογες καταστάσεις, αφού το βάθος του νερού στο πέρασμα
είναι μεγαλύτερο από το ύψος των αυτοκινήτων.
Το κονβόι ακολουθεί πλέον τις ρόδες των μοναδικών οχημάτων
που μπορούν και κυκλοφορούν στην περιοχή δηλαδή των φορτηγών
Bedford 4x4, μιας και η βλάστηση είναι τόσο πυκνή, που κάνει
και την είσοδο ανθρώπων ακόμα προβληματική. Κύριο πρόβλημα το
πλάτος των βαθιών αυλακιών, που είναι πολύ μεγαλύτερο από το
μετατρόχιο των Λαντ-Ρόβερ, και ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα οι
πρόχειρες ξύλινες γέφυρες, που είναι στημένες για να περνούν
τα κατά μιάμιση φορά φαρδύτερα Μπέντφορντ!
Τα απρόοπτα από το ζωϊκό βασίλειο δεν λείπουν: ένα κοπάδι από
άγριες μέλισσες πέφτει πάνω στον ένα Γάλλο οδηγό, και τον
αφήνει με αλλεργικό σοκ σε αφασία για 3-4 ώρες, ενώ ένα φίδι
περνάει πάνω από τα πόδια του Μιχάλη Τσουκιά, ενός από τους
Έλληνες δημοσιογράφους, την ώρα που ξεκουράζεται στην όχθη
του ποταμού Ποτάρο. Το πέρασμα του ορμητικού Ποτάρο γίνεται
και πάλι με τα φουσκωτά, και ο τερματισμός βρίσκεται πλέον
κοντά. Έτσι λοιπόν, έχοντας φτάσει το κονβόι δύο ημέρες
νωρίτερα, από το προβλεπόμενο, αποφασίζεται να αφήσουν εκεί
τα αυτοκίνητα και να επισκεφθούν με βάρκες τους καταρράκτες
του Καγιετέρ, που σχηματίζει ο Ποτάρο αρκετά μίλια πιο κάτω,
και είναι οι δεύτεροι σε ύψος στον κόσμο (ύψος 260 μέτρα,
πέντε φορές μεγαλύτεροι από τους καταρράκτες του Νιαγάρα).
O τοπικός_ καπετάνιος, που αναλαμβάνει να μεταφέρει τους 70
περίπου επισκέπτες στους καταρράκτες, εμφανίζεται με τέσσερις
μεγάλες παλιές βάρκες, που σχημάτιζαν πίδακες στο μέσα μέρος
τους από τα νερά, ενώ το σύστημα προώθησής τους απαρτίζεται
από δύο μονάχα εξωλέμβιες, που σπρώχνουν ανά δύο τις βάρκες
δεμένες πλάι-πλάι!
Έτσι λοιπόν η δεκάωρη εκδρομή, περιλαμβάνει και σκληρή
εργασία των επιβατών, που προσπαθούν να στεγανοποιήσουν
όπως-όπως τις βάρκες, ενώ αρκετοί έχουν στα χέρια συνέχεια
από ένα κύπελο αδειάζοντας τα νερά.
Ωστόσο το υπερθέαμα αποζημιώνει τους πάντες, και τους κάνει
να ξεχάσουν την ταλαιπωρία. H ξενάγηση περιλαμβάνει και
αρκετή ώρα σκαρφάλωμα σε γλιστερούς βράχους, για να βρεθούν
στο πλάι του καταρράκτη. H κατασκήνωση γίνεται επί τόπου. Το
πρωΪ στην επιστροφή ακολουθεί αντίστροφη δεκάωρη πορεία, αλλά
κανείς δεν παραπονιέται, αφού είναι όλοι ευχαριστημένοι από
την απίστευτη και απρόσμενη αυτή εκδρομή σε ένα από τα
θαύματα της φύσης.
Τα βάσανα όμως δεν είχαν τελειώσει ακόμα. Τα λίγα χιλιόμετρα
που απέμειναν μέχρι το σημείο, όπου θα άρχιζε ο δεύτερος
κύκλος των Ειδικών Διαδρομών, αποδείχθηκαν αρκετά εφιαλτικά
για τις δύο ημέρες που ακολουθούσαν. Οι πλημμυρισμένοι δρόμοι
και οι τεράστιοι νερόλακκοι δικαίωσαν το όνομα της περιοχής:
το πέρασμα της Κασσάνδρας. Αντίθετα με το περσινό, στο φετινό
Τρόφι οι καιρικές συνθήκες αποδείχθηκαν ιδιαίτερα φιλικές για
τους συμμετέχοντες, κάνοντας τη διαδρομή δύσκολη μόνο προς το
τέλος της.
Οι τελευταίες έξι ειδικές, πριν τον επίσημο τερματισμό έγιναν
60 χιλιόμετρα έξω από την Τζορτζτάουν, πρωτεύουσα της
Γουιάνας, και είναι μια επανάληψη των πρώτων. H Ελληνική
ομάδα βγαίνει πρώτη στη δοκιμασία που απαιτεί χρήση του
εξοπλισμού του αυτοκινήτου, ενώ κάποια χασίματα στις δύο
πλοηγήσεις την κατατάσσουν τελικά δέκατη στη βαθμολογία των
Ειδικών Διαδρομών. Ωστόσο η δημοτικότητα της ελληνικής
ομάδας, της δίνει την τέταρτη θέση στη βαθμολογία του
Πνεύματος Συνεργασίας και την έκτη θέση στη Γενική
βαθμολογία, που βρίσκει τους Ελβετούς, τους Αμερικάνους και
τους Γάλλους στις τρεις πρώτες θέσεις της Γενικής κατάταξης.
Δεν νομίζουμε όμως ότι μετράει τόσο πολύ η βαθμολογία σε μια
διοργάνωση σαν το Κάμελ Τρόφι. Για τους πιο πολλούς
συμμετέχοντες, οι πρωτόγνωρες εμπειρίες, η περιπέτεια και τα
συναισθήματα, που τους γεμίζουν στο τέλος ενός τέτοιου
ταξιδιού σε ένα τελείως διαφορετικό κόσμο, είναι εκείνα, που
μένουν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη._Δ.Π.