Kακά τα ψέματα
KAKA TA ΨΕΜΑΤΑΤο 18ο Ράλλυ ΕΛΠΑ πέρασε στην ιστορία και πιθανότατα, σε άλλες σελίδες, και
εάν το τμήμα παραγωγής του περιοδικού το επιτρέψει, θα διαβάσετε και την
εξέλιξη του Ράλλυ ΔΕΘ, αγώνας όπου ίσως κρίθηκαν και οι τίτλοι του
Πρωταθλήματος Ράλλυ. Μακάρι τον επόμενο χρόνο ΕΛΠΑ και ΑΟΘ να τα βρουν και
να γίνει ένας κοινός αγώνας. Αναγνωρίζω τις δυσκολίες, αλλά εν τοιαύτη
περιπτώσει, αν λόγω Εξπρές Σέρβις και όχι μόνο δεν μπορεί να βρεθεί
φόρμουλα ενοποίησης, ας πάρει το ΔΕΘ την αναγνώριση που του αξίζει
(συντελεστή προσμέτρησης στο Ε.Π.) και το ΕΛΠΑ το δρόμο για άλλη περιοχή
της χώρας μήπως και επιζήσει.
Σε πρώτο πρόσωπο, στο Ράλλυ ΕΛΠΑ πρώην Χαλκιδικής επαναλήφθηκε η ιστορία
που με κυνηγάει από την αρχή της παρουσίας μου, ελέω Νισάν, στο χωμάτινο
Πρωτάθλημα. Όποτε ζητήσω κάτι παραπάνω τα κάνω... θάλασσα ή είμαι άτυχος.
Θυμάμαι ένα Εαρινό του ?84 με τον Τίμο Τζάννες και τη λευκή δίλιτρη Σίλβια.
Προσπάθησα, στη Στεφάνη για την έκπληξη, παρόντων όλων των «θεών» της
εποχής και διέλυσα το κιβώτιο. Αντίστοιχα γεγονότα, άλλα γνωστά και άλλα
άγνωστα σημάδεψαν την παρουσία μου τα πρώτα χρόνια. H συνέχεια με τη
βοήθεια των Γιώργου Μοσχού, Κώστα Φερτάκη και Νίκου Κελεσάκου εξελίχθηκε
πιο εποικοδομητικά και σήμερα έχω(;) την ψυχραιμία να δοκιμάζω όταν οι
συνθήκες το επιτρέπουν. Τον περασμένο χρόνο προσπάθησα να μείνω στο
παιχνίδι με τους Ιαβέρη-Αποστόλου στο Ράλλυ Δωδώνης, αλλά... λάστιχο. Νέα
προσπάθεια στη Λαμία πάλι λάστιχο. Σημειώστε ότι, στα δέκα λάστιχα, τα 2-3
είναι ατυχίες. Τα υπόλοιπα το παρακάνεις, βάζεις τους τροχούς στα χαντάκια
ή υποτιμάς τις προεξοχές στην ιδανική τροχιά και η συνέχεια εξελίσσεται
μετ? εμποδίων. H φετινή χρονιά εξελίσσεται χωρίς τύχη. Στο Μαύρο Ρόδο
στάθμευσα το Νισάν δίπλα στο δρόμο σαν το χειρότερο πρωτάρη, ενώ στη Λαμία
προδόθηκα (αρκετοί πιστεύουν ότι το παράκανα) από το κιβώτιο. Περιθώρια
λάθους λοιπόν δεν υπάρχουν αλλά στην αφετηρία της Βάβδου, δεύτερη ε.δ. του
ράλλυ ΕΛΠΑ, είχα έντονη διάθεση για το κάτι παραπάνω. Δεν υποτιμώ τον καλό
μου φίλο Κώστα Αποστόλου, ούτε την 6τάχυτη Ιντεγκράλε γκρουπ A που οδηγεί,
αλλά μερικά πράγματα δύσκολα τα δέχεσαι. Έχασε χρόνο στην πρώτη διαδρομή
και πίστεψα ότι σε συνδυασμό με το προβάδισμα που είχα σε σχέση με τους
«Μαζντέους» και την εγκατάλειψη του Παναγιωτόπουλου αξίζει τον κόπο να
δοκιμάσουμε, να πιέσουμε και να «παίξουμε» με την κρυφή ελπίδα. O Αντωνάκης
«τραγουδούσε» με κέφι, το Νισάν πιο «φρέσκο» από ποτέ και «ζωντανό» παρόλη
τη ζέστη (O.K. Ανδρέα) πετούσε στα πρώτα γρήγορα κομμάτια και το μάτι δεν
έπιασε τον ύπουλο βράχο σε μία γρήγορη αριστερή καμπή. Το «γκουπ» δεν
πρόδιδε τίποτα καλό και με 2 τουλάχιστον λεπτά χαμένα προσγειωθήκαμε στην
πραγματικότητα της κατηγορίας N, όπου ο συναγωνισμός είναι σκληρός, έντονος
και επιφυλάσσει εκπλήξεις. Κρίμα, αλλά κανείς δεν έχει καταλάβει πως
εξελίσσονται οι αγώνες στην κατηγορία N τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Τα
αυτοκίνητά μας δεν προσφέρουν θέαμα και παρεξηγούμαστε τόσο από τον απλό
θεατή που καλά κάνει και γκρινιάζει όσο και από τους «ειδικούς» που έντεχνα
αναβαθμίζουν τα αυτοκίνητα σε βάρος των οδηγών. Τα αυτοκίνητα είναι πολύ
καλά και γρήγορα, αλλά είναι βαριά με μακριές καταστροφικές σχέσεις και αν
δεν τα οδηγήσεις και με το μυαλό είσαι καταδικασμένος να μένεις συχνά
θεατής αφού, στην πλειοψηφία τους, τα μηχανικά μέρη είναι αντίστοιχα με
αυτά της παραγωγής. Υπάρχουν βέβαια και οι καλοπροαίρετοι ειδικοί όπως ο
Ιαβέρης, ο πρώτος μου δάσκαλος. O «χοντρός» είχε το κουράγιο να ανέβει στη
Θεσσαλονίκη και να παρακολουθήσει τον αγώνα σε δύσκολα κομμάτια που μόνο
«αυτός» μπορεί να εντοπίσει. Το βράδι ήρθε στην ανασυγκρότηση και έσφιξε τα
χέρια του Κοκκίνη, του Γιαγνίση, του Αγγελίδη, αναζήτησε το Μοσχούτη,
σχολίασε το πέρασμα του Φιόρα και αγκάλιασε τον υπογράφοντα με νόημα. Τη
συγκεκριμένη «απονομή» θα τη θυμάμαι για πολύ καιρό ή, για να είμαι
ακριβής, για πάντα. O Ιαβέρης όπως και ο Μοσχούς δύσκολα εκδηλώνονται,
ουσιαστικά δεν παραδέχονται και σπάνια εκφράζουν απόψεις. Αν εξασφαλίσεις
την... ψήφο τους τότε, πετάς στα σκουπίδια την άποψη όσων συμπλεγματικών
παίρνουν ένα στιλό ή έναν υπολογιστή και περιγράφουν αγώνες.
Να μείνουμε όμως στους Έλληνες διεκδικητές που ήθελαν το κάτι παραπάνω
περισσότερο από ποτέ, αλλά όπως αποδείχθηκε, δεν κερδίζεται ένα Έσκορτ όταν
οδηγείται σβέλτα και έξυπνα. Απαιτείται αντίστοιχο αυτοκίνητο και
αντίστοιχη εμπλοκή. Οι ικανότητες και η εμπειρία δεν λείπουν, αλλά η
σημερινή οικονομική κρίση στην αγορά δεν αφήνουν περιθώρια ακριβών επιλογών
σε ένα χώρο που, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, εξελίσσεται στη σκιά. Κάτω
από διαφορετικές συνθήκες η Νισάν και η Μάζντα θα διέθεταν αυτοκίνητα
γκρουπ A και είναι γνωστή η θεωρία που υποστηρίζουν διάφοροι ότι δεν είναι
κορυφαία, αλλά κάτω από ποιές συνθήκες και με ποιούς αντιπάλους; Στην
Ελλάδα θα έκαναν θαύματα, θα ανέβαζαν το επίπεδο και το θέαμα θα έφερνε
πίσω στις ειδικές διαδρομές και τους χιλιάδες «ακροπολικούς» θεατές.
Περίοδος που είναι, επιτρέψτε μου τα «θα», αφήστε με να ονειρεύομαι και να
φαντάζομαι σκληρές μάχες με ατελείωτα ντριφτς. Σημειώστε: Νότης με GT-R
ex-Μίκολα (συγνώμη Παύλο, αλλά όταν ο «μπατζάκιας» βάλει το κεφάλι κάτω μην
τον είδαμε...), «βασιλιάς» με Λέγκασι ex-ΜακΡέι, «χοντρός» με Αουντι S2 ή
σούπερ-Γκολφ, «κ. Γιάννης» με Έσκορτ, ένα ή δύο Νισάν, η Δελτόνα του
Σάικλον τιμ στο παιχνίδι και ζήτω το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, αφού δεν θα
λείψουν τα καλά Κλειώ, τα νέα Πεζό και τα προσεγμένα γκρουπ N σε χέρια
ικανών έμπειρων ή ταλαντούχων.
«Εεε, ξύπνα φεύγουμε, ο Νότης και ο Γιώργος είναι από τη Δευτέρα στη
Θεσσαλονίκη για το ΔΕΘ και στη δεύτερη Βάβδο πήραμε το μήνυμα για το τι
μπορούν να κάνουν όταν είναι αποφασισμένοι.»
Καλό μας ταξίδι λοιπόν...
Κατ' εξαίρεση
Στρατισίνο