ΠΠΡ: Ράλλυ Καταλούνια

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΡΑΛΛΥ
ΡΑΛΛΥ ΚΑΤΑΛΟΥΝΙΑ

O «ΝΤΕΛΕ» ΝΙΚΗΤΗΣ, O «ΚΕΚΕ» ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ

Τέταρτη νίκη για το Φρανσουά Ντελεκούρ στο φετινό πρωτάθλημα και τέταρτος
τίτλος για το Γιούχα Κάνκουνεν, που κάνοντας τον καλύτερο αγώνα της
καριέρας του στην άσφαλτο, τερμάτισε τρίτος πίσω από τον Οριόλ. Τέταρτος ο
Μπιαζιόν, ενώ ακόμη μια φορά άτυχος ο Σάινθ εγκατέλειψε. Στην Ισπανία
εξασφάλισαν, επίσης, τον τίτλο η GM στην κατηγορία F2 και ο Φασίνα στην
ομάδα N αντίστοιχα.

Κείμενο: Θωμάς K. Ευθυμίου
Φωτογραφίες: Ρεπόρτερ

«ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΩ και από εκεί και πέρα ό,τι ήθελε προκύψει.» O Φρανσουά
Ντελεκούρ, σε συνδυασμό με το Φορντ Έσκορτ ό,τι ταχύτερο στην άσφαλτο, δε
«μασάει» τα λόγια του και αρκετές φορές παρεξηγείται. Γνωρίζει πολύ καλά
ότι θέλει δυο νίκες για να ελπίζει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, ενώ
για τον Κάνκουνεν αρκεί μία τρίτη θέση στην Ισπανία ή στη Βρετανία, ώστε να
εξασφαλίσει τον τέταρτο τίτλο του.
O Φιλανδός «μισεί» θεωρητικά την άσφαλτο αλλά στο παρελθόν (Κορσική '89,
Μόντε, Πορτογαλία '92) έδειξε καλά στοχεία ακόμα και σε «μαύρο» οδόστρωμα.
Κοινό χαρακτηριστικό των «δύο» η παντελής έλλειψη άγχους.
O Γάλλος έχει χρόνια μπροστά του και ο Φιλανδός φημίζεται για την ψυχραιμία
του κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες.
Σε ρόλους ρυθμιστικούς και όχι μόνον, παρατάχθηκαν οι Μπιαζιόν (Φορντ),
Οριόλ (Τογιότα) και σειρά οδηγών με Λάντσια Δέλτα HF. Αρχηγός τους ο
«τοπικός ήρωας» Κάρλος Σάινθ, στην τελευταία του εμφάνιση με τη Δελτόνα.
Στον αγώνα η εξέλιξη κρίνεται φυσιολογική τουλάχιστον σ? ό,τι αφορά το
παιχνίδι της πρώτης θέσης, που παίχτηκε ανάμεσα στους Ντελεκούρ και Οριόλ.
Κυρίαρχος του παιχνιδιού σε στεγνή και βρεγμένη άσφαλτο ο οδηγός της Φορντ
ήταν πάντα μόλις ταχύτερος του συμπατριώτη του με την Τογιότα, που ήθελε τη
νίκη καταρχήν για τον εαυτό του. Τα «κρύα» φρένα της Σέλικα έπαιζαν το ρόλο
τους και ουδέποτε η διαφορά τους κατέβηκε από τα 20'', ενώ δεν ξεπέρασε τα
40''.
Στους δύο τρίτος δεν χωράει και από εκεί και πέρα το ενδιαφέρον στράφηκε
στην εγκατάλειψη του Σάινθ από κινητήρα (κρίμα που το κύκνειο άσμα της
Δελτόνα γράφτηκε σε τόσο χαμηλούς τόνους και μάλιστα διά χειρός Φιόριο) και
στην προσπάθεια του Κάνκουνεν να ξεπεράσει το «εμπόδιο» Μπιαζιόν στο δρόμο
για τον τίτλο.
O Ιπτάμενος Φιλανδός απογείωσε τη Σέλικα, ήταν μέσα στη μάχη στις γλιστερές
ε.δ. και κέρδισε δύο από τις στεγνές!
Μετά από όλα αυτά, εκμεταλλευόμενος και τις ατυχίες του Μπιαζιόν (τούρμπο,
λάστιχο) τερμάτισε τρίτος και κέρδισε το τέταρτο Πρωτάθλημα χωρίς να
χρειασθεί να «καθυστερήσει» ο Οριόλ.
Στην Τογιότα είχαν αποφασίσει αν δεν κερδίσει ο Οριόλ να χρεωθεί ο Γάλλος
ποινή ή να καθυστερήσει σε ε.δ. ώστε να εξασφαλίσουν και τον τίτλο των
οδηγών χωρίς να ριψοκινδυνέψουν στα βρετανικά δάση. Θεωρητικά ο Ντελεκούρ
δεν μπορεί να κερδίσει στο RAC, αλλά τα παθήματα του Σάινθ το '91 και του
Οριόλ το '92 έγιναν μαθήματα.
Από εκεί και πέρα ο Φιόριο ακολούθησε το «καρέ των άσων» πρώτος από τα
Λάντσια και πέμπτος γενικής, ενώ το ενδιαφέρον στράφηκε στη «μάχη των F2»,
όπου ο Τιρί έδειξε το δρόμο στους οδηγούς της ισπανικής Όπελ, τερματίζοντας
στην έβδομη θέση της γενικής κατάταξης, πίσω από τη Δελτόνα του
Ουρουγουανού Τρέλιες.
O αγώνας όμως είχε και το σχετικό του παρασκήνιο. Δύο ώρες μετά τον
τερματισμό, οι διοργανωτές ανακοίνωσαν ότι ο νικητής της ομάδας N,
Πορτογάλος Κουτίνο (Φορντ Έσκορτ), αποκλείεται από τον αγώνα, γιατί σε
σχετικό έλεγχο που έγινε, το Έσκορτ του βρέθηκε να χρησιμοποιεί μπροστινή
αντιστρεπτική δοκό από το Σιέρα (ένα χιλιοστό παχύτερη!), κάτι που δεν
προέβλεπε το δελτίο αναγνώρισης. Όμως το «σίριαλ» συνεχίσθηκε. O αμέσως
επόμενος νικητής, Ισπανός Γκουισέρα (Πεζό 309 GTi), τέθηκε κι αυτός εκτός
αγώνος, όταν συμπατριώτης του οδηγός που διεκδικεί το έπαθλο των Πεζό στο
Ισπανικό πρωτάθλημα, «έστειλε» τους τεχνικούς εφόρους να ζυγίσουν το πίσω
κάθισμα του 309 και το οποίο βρήκαν 5 κιλά (!) ελαφρύτερο. Έτσι η νίκη -και
ταυτόχρονα ο τίτλος της νορμάλ κατηγορίας- πήγε στον Αλεσάντρο Φασίνα
(Μάζντα 323 GTR), που αποδείχθηκε τουλάχιστον αποτελεσματικός.
Τελευταίος αγώνας του Πρωταθλήματος το RAC που έγινε στις 21-24
Νοεμβρίου._Θ.Κ.Ε.

Στο στοιχείο τους έδειξαν να βρίσκονται τα Φορντ Έσκορτ Κόσγουερθ στο -για
πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια- αμιγώς ασφάλτινο Καταλούνια. O Φρανσουά
Ντελεκούρ ήθελε οπωσδήποτε τη νίκη και την κέρδισε πανάξια, αφού τέθηκε
επικεφαλής του αγώνα από την αρχή, μέχρι το τέλος του. Αντίθετα ο Μίκι
Μπιαζιόν αντιμετώπισε προβλήματα (τούρμπο, κλατάρισμα ελαστικού) και
τερμάτισε τέταρτος, μην μπορώντας έτσι να κρατήσει τον Κάνκουνεν έξω από
την τριάδα της γενικής κατάταξης. Ήταν η πέμπτη φετινή νίκη της Φορντ στο
ΠΠΡ, κάτι που σίγουρα ευχαριστεί τη «γερουσία» στο Μπόραμ.

«Αγαπώ τα ράλλυ και δε θέλω να σταματήσω τους αγώνες. Δεν είμαι ο Αλέν
Προστ!...», δήλωσε στον τερματισμό ο Γιούχα Κάνκουνεν, λίγα λεπτά
μετά την εξασφάλιση του τέταρτου παγκοσμίου πρωταθλήματος οδηγών ράλλυ. O
Φιλανδός, έκανε στην Ισπανία μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση και δεν δίστασε να
πει ότι ποτέ στο παρελθόν δεν είχε αισθανθεί τόσο οικεία σε ασφάλτινο
αγώνα. Από την άλλη, ο Οριόλ ήθελε πάσει θυσία τη νίκη για τον εαυτό του,
αλλά οι πυροβολισμοί του Ντελεκούρ και το πρόβλημα που αντιμετώπισε νωρίς
με τα φρένα της Σέλικα, τον περιόρισαν στη δεύτερη θέση.

Το «κύκνειο άσμα». O επίλογος για τη Λάντσια Δέλτα, γράφτηκε στο ασφάλτινο
Καταλούνια. H εγκατάλειψη του «Ματαντόρ» σήμαινε για τον ίδιο και το τέλος
μιας περιόδου που πολύ θα θέλει να ξεχάσει. Για την τιμή του Τζόλι Κλαμπ, ο
ισπανόφωνος Τρέλιες τερμάτισε στην έκτη θέση πίσω από τη Δελτόνα του
Φιόριο.

Μία τρίτη θέση χρειαζόταν η Όπελ για να κερδίσει το κύπελλο κατασκευαστών
της κατηγορίας F2. O Βέλγος Μπρουνό Τιρί , με το Αστρα GSi, δεν
δυσκολεύτηκε να ελέγξει με επιτυχία τους Ισπανούς Κλίμεντ και Μπαρντολέ (με
ίδια θεωρητικά αυτοκίνητα) και τερμάτισε πρώτος στην κατηγορία του και
έβδομος στη γενική κατάταξη.

Τα Πεζό 106 XSi, αντιπροσώπευαν στην Ισπανία τη νέα τάξη πραγμάτων. O
Γκομέζ, δεν δίστασε να ορθώσει το «ανάστημα» του 106 σε ισχυρότερους
συνδυασμούς και τερμάτισε στη δέκατη θέση της γενικής κατάταξης,
κερδίζοντας ταυτόχρονα και την κλάση των 1600 κ.εκ.

Οι δύο από τους τέσσερις είναι Γάλλοι. Αναφερόμαστε στους κορυφαίους
οδηγούς Ράλλυ αυτής της εποχής όπου οι Οριόλ, Ντελεκούρ συγκροτούν το «καρέ
των άσων» με τους Κάνκουνεν, Σάινθ. O «Ντελέ» γνωρίζει πολύ καλά ότι με ένα
διαφορετικό πρόγραμμα αγώνων θα είχε πραγματικές ελπίδες για τον τίτλο. Με
τρεις νίκες είναι ευχαριστημένος, ξέρει ότι το μέλλον του ανήκει και σήμερα
αρκείται στο ότι κινείται παντού ταχύτερα του Μπιαζιόν με ίδια αυτοκίνητα.