Opel Campo 2.3 Sportscab 4X4
«ΚΑΘΑΡΟ» KAI ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΧωρίς εξωτερικές διαφορές από το προηγούμενο μοντέλο, το Opel Campo 2.3
Sportscab 4X4 εισάγεται τώρα στη χώρα μας εφοδιασμένο με καταλύτη και με
μερικούς ίππους παραπάνω, διατηρώντας τις ικανοποιητικές του δυνατότητες
στην κίνηση εκτός δρόμου.
ME THN επέλαση των καταλυτικών και την εφαρμογή του μέτρου της απόσυρσης,
που έδωσε το δικαίωμα σε πολλούς να αποκτήσουν καινούργια αυτοκίνητα σε
απαγορευμένα ώς τότε κυβικά, το ενδιαφέρον που παρουσίαζαν πριν μερικά
χρόνια τα ελαφρά φορτηγά με την ένδειξη 4X4 μειώθηκε αισθητά.
Βέβαια, τα αυτοκίνητα αυτά ποτέ δεν σταμάτησαν να εισάγονται στη χώρα μας
αφού το -περιορισμένο έστω- ενδιαφέρον που υπάρχει, προέρχεται από όχι
ευκαιριακούς αγοραστές, αλλά από ανθρώπους που πραγματικά χρειάζονται
τέτοιου είδους αυτοκίνητα.
Δεν είναι λίγες οι αντιπροσωπείες που για να συμβαδίσουν με το πνεύμα και
τις ανάγκες της εποχής άρχισαν να εισάγουν τα τετρακίνητα «φορτηγά» στις
καταλυτικές τους εκδόσεις.
Ένα από αυτά που πρόσφατα μπήκε στην ελληνική αγορά είναι το Όπελ Κάμπο 2.3
«Σπορτσκάμπ», το «αlter ego» του Ισούζου Κάμπο, αυτοκίνητα που ούτως ή
άλλως ανήκουν στον όμιλο της G.M.
Ας δούμε όμως τι διαφορές υπάρχουν μεταξύ του «καινούργιου» καταλυτικού από
το παλιό μη «καθαρό» Κάμπο.
Εξωτερικά το νέο Κάμπο δεν διαφέρει από το μη καταλυτικό αφού δεν έχει
υποστεί καμία αισθητική ανανέωση. Δεν αναγράφονται καν οι απαραίτητες
ενδείξεις που υποδηλώνουν την «οικολογική» του καταγωγή. Παραμένει βέβαια
λειτουργικό με τα πίσω πλαϊνά παράθυρα να φτάνουν αρκετά χαμηλά αυξάνοντας
την ορατότητα, ενώ στο εσωτερικό αλλαγές δεν εντοπίζονται καθώς η καμπίνα
ήταν και παραμένει αρκετά εργονομική, με τους διακόπτες του ταμπλό
τοποθετημένους κατά τέτοιον τρόπο ώστε να βρίσκονται σε άμεση επαφή με τα
χέρια του οδηγού.
H μόνη ίσως «παραφωνία» είναι το συρταρωτό χειρόφρενο στη δεξιά μεριά της
κολόνας του τιμονιού, ίσως ένα από τα λίγα σημεία του αυτοκινήτου που
θυμίζουν ότι πρόκειται για φορτηγό. Γενικά το εσωτερικό θα λέγαμε ότι είναι
προσεγμένο για επαγγελματικό αυτοκίνητο και πλησιάζει αρκετά τα στάνταρ των
κλασικών επιβατικών.
Εκεί όμως που παρουσιάζονται αρκετές -και σημαντικές- διαφορές και
βελτιώσεις είναι στον κινητήρα. O γνωστός τετρακύλινδρος 4 ZDI της Ισούζου
των 2.3 λίτρων (2.255 κ.εκ. για την ακρίβεια) είναι κατά βάση ο ίδιος με
αυτό που τοποθετείται στα μη καταλυτικά. Στο «καθαρό» Κάμπο εκτός της
τοποθέτησης του τριοδικού ρυθμιζόμενου καταλύτη με αισθητήρα «λ», υπάρχει
και ένα πιο εξελιγμένο ηλεκτρονικό διπλό καρμπιρατέρ που έχει σαν
αποτέλεσμα την αύξηση της ισχύος από τους 88 στους 94 ίππους (ανώτατο όριο
στροφών παραμένουν οι 4600), ενώ ίδια παραμένει και η μέγιστη ροπή που
εμφανίζεται με 17,3 χλγμ. στις 2600 στροφές. Κατά τα άλλα οι σχέσεις του
5τάχυτου κιβωτίου ταχυτήτων και των διαφορικών, οι αναρτήσεις και τα φρένα
παραμένουν χωρίς αλλαγές.
ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ TO ΚΑΜΠΟ
Το επαγγελματικό αυτοκίνητο δεν είναι αναγκαίο να είναι αποκλειστικά και
μόνο «εργαλείο». Μπορεί να είναι ταυτόχρονα και όχημα0 για όλη την ημέρα.
Το Όπελ Κάμπο είναι ένα καλό δείγμα τέτοιου -διπλής προσωπικότητας-
αυτοκινήτου.
Το τιμόνι που αποτελείται από επανακυκλοφορούντα σφαιρίδια και διαθέτει
υδραυλική υποβοήθηση είναι ελαφρύ, με ένα μικρό κενό όταν βρίσκεται με τους
τροχούς σε ευθεία διάταξη (χαρακτηριστικό όλων των ημιφορτηγών της
κατηγορίας) μια «αίσθηση» που συνηθίζεται εύκολα από τον οδηγό και γενικώς
δεν προβληματίζει.
Τα φαρδιά και άνετα, διπλής χρωματικής υφασμάτινης απόχρωσης, καθίσματα σε
συνδυασμό με τη θέση του τιμονιού και τον θετικό επιλογέα ταχυτήτων,
προσφέρουν μια ικανοποιητική θέση οδήγησης, η οποία δεν θα κουράσει τον
οδηγό ακόμη και σε ένα μεγάλης διάρκειας ταξίδι.
Με άδειο το χώρο φόρτωσης (υπάρχει ρυθμιστής για το ύψος της δέσμης
προβολέων όταν το αυτοκίνητο είναι φορτωμένο) το Κάμπο δεν δείχνει να
υποφέρει από το σύνδρομο «άκαμπτος άξονας-ημιελλειπτικά φύλλα σούστας» που
καθιστά τα ελαφρά φορτηγά του είδους αρκετά σκληρά στο δρόμο. Αντίθετα, θα
μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι αρκετά μαλακό σε σημείο να τερματίζουν οι
αναρτήσεις σε δρόμους με συνεχείς ανωμαλίες. Όπως όλα τα ημιφορτηγά έτσι
και το Κάμπο μεταδίδει την κίνηση μόνιμα στους πίσω τροχούς, ενώ η ζεύξη
των πρόσθιων τροχών γίνεται αυτόματα από έναν κοντό μοχλό που βρίσκεται
τοποθετημένος δίπλα στον επιλογέα των ταχυτήτων. Στο δρόμο όμως παραμένει
σταθερό με ουδέτερες τάσεις, συμπεριφορά όμως που μπορεί να μεταβληθεί σε
υπερστροφική στα πολύ «κλειστά κομμάτια» κι εφόσον το οδόστρωμα είναι
γλιστερό.
Τα φρένα είναι αρκετά δυνατά και με τον αισθητήρα φορτίου που διαθέτουν δεν
προβληματίζουν τον οδηγό. Εκεί όμως που υστερεί το γερμανικό -made in
Japan- αυτοκίνητο είναι οι επιδόσεις. Τα 18.9'' που χρειάζεται για τα 0-100
το καθιστούν ένα από τα πιο αργά της κατηγορίας, το ίδιο δε συμβαίνει και
σε επίπεδο τελικής ταχύτητας η οποία δεν ξεπερνά τα 146 χλμ./ώρα.
Τέλος σε ό,τι αφορά την κατανάλωση -στοιχείο σημαντικό για ένα τέτοιο
αυτοκίνητο- το Κάμπο για κάθε 100 χλμ. χρειάζεται 13,4 λίτρα αμόλυβδης
βενζίνης, μια τιμή μάλλον χαμηλή στην κατηγορία του.
Συνοψίζοντας θα καταλήγαμε ότι το Κάμπο είναι ένα αρκετά φιλικό προς τον
οδηγό του αυτοκίνητο διπλής προσωπικότητας και σε ελάχιστες περιπτώσεις θα
προβληματίσει όποιον το επιλέξει.
Διαθέτει ικανοποιητικούς χώρους, καλή ποιότητα κατασκευής, απλώς
ικανοποιητικό επίπεδο εξοπλισμού (θα μπορούσε να είναι πλουσιότερο) και
τυπικά γερμανική (ή ιαπωνική;) εργονομία.
Την γενικά θετική εικόνα του αυτοκινήτου, «αμαυρώνουν» οι χαμηλές
επιδόσεις, αλλά αυτό είναι κάτι που ο ιδιοκτήτης-οδηγός πρέπει να γνωρίζει
και να αποδεχτεί από την αρχή. Αλλωστε, για το χαρακτήρα του αυτοκινήτου,
ίσως οι καλές ή κακές επιδόσεις δεν αποτελούν (κατά τεκμήριο) κριτήριο για
την αγορά αυτού του είδους των αυτοκινήτων._4Τ
ΥΓ.: Ευχαριστούμε την Εξπρές Σέρβις που ανταποκρίθηκε αμέσως και χωρίς
ιδιαίτερες διατυπώσεις στο κάλεσμά μας να μεταφέρει το Όπελ Κάμπο, από το
πεδίο δοκιμών, «πληγωμένο» από τη νόσο της νοθευμένης βενζίνης, στο
εξουσιοδοτημένο συνεργείο του Χάρη Καλτσούνη ο οποίος με τη σειρά του έκανε
το παν για την γρήγορη και σωστή «θεραπεία» του κινητήρα._4Τ