Indy 500

AΠOΣTOΛH

INDIANA EMMO!

O 46χρονος Έμερσον Φιτιπάλντι κέρδισε για μία ακόμη φορά τον αγώνα των 500
μιλίων της Ινδιανάπολης, ο έχων την pole position, Λιουέντικ τερμάτισε
δεύτερος και ο Νάιντζελ Μάνσελ -ο Ευρωπαίος- τρίτος, στον πρώτο του αγώνα
σε «οβάλ» πίστα.
Όλα αυτά, εμπρός σε 350.000 ενθουσιώδεις θεατές στην πιο φημισμένη πίστα
του κόσμου.

Του Σ. Κάγκα

«ΗΤΑΝ η καλύτερη κούρσα της καριέρας μου. Έχασα βέβαια ένα γύρο σχεδόν
μένοντας στα πιτς και ήταν πολύ δύσκολο να καλύψω τη διαφορά, αλλά τελικά
τα κατάφερα.»
Για τον Έμερσον -Έμο όπως τον ονομάζουν χαϊδευτικά- Φιτιπάλντι, η φετινή
νίκη στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης ήταν ίσως μία από τις πιο σημαντικές
της καριέρας του.
Νίκη που κατακτήθηκε χάρις στην τεράστια εμπειρία του Βραζιλιάνου, ο οποίος
16 γύρους πριν, έδειχνε ότι είχε αποδεχτεί(;) απλώς μια θέση στην τριάδα.
Στην Ινδιανάπολη όμως, που οι συχνές εναλλαγές στην κορυφή και οι συνεχείς
διακοπές του αγώνα είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση, καθώς τα πάντα μένουν
ρευστά ως και τον τελευταίο γύρο.
Έτσι, όταν η κίτρινη σημαία «βγήκε» για μία ακόμη φορά στον 184ο γύρο, η
τριάδα που «στριμώχτηκε» πίσω από την Σέβρολε Καμάρο (το «pace car» του
αγώνα ήταν: Νάιντζελ Μάνσελ, Έμερσον Φιτιπάλντι και Αριε Λιουέντικ). Λίγο
πιο πίσω βρίσκονταν οι Μάριο Αντρέτι, Ραούλ Μπόισελ, Σκοτ Μπράιτον, Σκοτ
Γκουντγίαρ, Τζον Αντρέτι, Αλ Ανσερ τζούνιορ (περσινός νικητής) και ο Τέο
Φάμπι.
Κι εδώ ήταν που μέτρησε αφενός η 10ετής εμπειρία του «γερο-Φιτιπάλντι»,
αφετέρου η απειρία και εν πολλοίς η «αγαθοσύνη» του κατά τα άλλα τρελαμένου
Εγγλέζου. Μαντεύοντας λοιπόν ο Βραζιλιάνος το πότε θα μπει στα πιτς η
Καμάρο και κλέβοντας ίσως κάποια δευτερόλεπτα, πέρασε εμπρός από τον Μάνσελ
πριν ο τελευταίος καταλάβει καλά-καλά τι έγινε. O Λιουέντικ, ολοκλήρωσε το
κακό για τον Βρετανό περνώντας κι αυτός κι? αφήνοντας τον Μάνσελ τρίτο να
προσπαθεί πλέον για το ακατόρθωτο.
«Η ομάδα, δούλεψε τέλεια, το αυτοκίνητο ήταν άψογο, τα λάθη σ? αυτό τον
αγώνα, έγιναν μόνο από μένα», δήλωνε λίγο αργότερα ο Μάνσελ. Αν όμως η
απώλεια της πρώτης θέσης (και της νίκης) κρίθηκε στον 184ο γύρο και στο
«κλέψιμο» του Φιτιπάλντι, O Μάνσελ (αυτή η μεγάλη ψυχή πρέπει οπωσδήποτε να
ξαναγυρίσει στη Φόρμουλα Ένα) δεν έχει κανένα λόγο να παραπονιέται. O
άνθρωπος, έκανε τόσα σ? αυτή την πρώτη εμφάνισή του σε οβάλ πίστες, που
άφησε τη σφραγίδα του κι έκανε στο τέλος τους Αμερικανούς θεατές να
παραμιλούν.
Ξεκίνησε όγδοος, άρχισε από τους πρώτους κιόλας γύρους, να προσπερνά δεξιά
και αριστερά διάφορο κόσμο, στα 200 μίλια ήταν ήδη πρώτος, μπήκε στα πιτς
με φόρα να αλλάξει λάστιχα, δεν πρόλαβε να φρενάρει, πέρασε τον
οριοθετημένο χώρο της ομάδας του, τον έσπρωξαν οι άνθρωποί του προς τα πίσω
και χρεώθηκε με 40 δευτ. ποινή!
Ξαναμπήκε στον αγώνα σαν ταύρος σε υαλωπολείο, άρχισε να περνά τους πάντες,
στον 125ο γύρο μπήκε με χαρακτηριστική άνεση στο γρασίδι (παλιά του τέχνη
κόσκινο) προκειμένου να αποφύγει τους Τζεφ Αντρέτι και Ρομπέρτο Γκουερέρο
που ήχαν ήδη τρακάρει και κτυπήσει στον τοίχο.
Στον 160ο γύρο ήταν ήδη 5ος πίσω από τους Μάριο Αντρέτι, Αλ Ανσερ Τζούνιορ
και Έμερσον Φιτιπάλντι κι οι θεατές ήταν ξανά όρθιοι χειροκροτώντας αυτόν
τον απίθανο Αγγλο μυστακοφόρο που τους προέκυψε ξαφνικά και διέλυσε τους
αμερικανικούς μύθους των Ανσερ, Αντρέτι και Σια.
O αγώνας ήταν ήδη στα 450 μίλια (180 γύροι) και ο Μάνσελ για τρίτη φορά
πρώτος.
O Αντρέτι είχε πέσει στην 4η θέση μετά από ποινή για κακή είσοδο στα πιτς,
ο Φιτιπάλντι αθόρυβος, αλλά αποτελεσματικός είχε ανέβει στη δεύτερη θέση,
ενώ ο Αριε Λιουέντικ από 9ος ήταν τρίτος.
Γύρος 181 και η κίτρινη σημαία, βγαίνει ξανά. Μαζί της και η Σεβρολέ
Καμάρο. H Λόλα-Φορντ της Λιν Σεντ Τζέιμς έχει «σβουρίξει». Για τους τρεις
επόμενους γύρους τα αυτοκίνητα απλώς θα γυρνούν στην πίστα έως ότου γίνουν
ξανά τα πάντα καθαρά. O Μάνσελ ακολουθεί κατά πόδας την Καμάρο με τους
Φιτιπάλντι και Λιουέντικ κολλημένους πίσω του. Όσοι ξέρουν από Ινδιανάπολη,
λένε ότι ο αγώνας... τώρα αρχίζει. Αγώνας που στους τρεις τελευταίους
γύρους δεν έχει αλλάξει τουλάχιστον 6 προσωρινούς νικητές δεν... αξίζει
λένε.
Για τους τρεις επόμενους γύρους δεν συμβαίνει τίποτε. Το pace car
ετοιμάζεται να αποσυρθεί, τα πράσινα φώτα ανάβουν πάλι, κι ο Φιτιπάλντι
είναι ήδη εμπρός. O Μάνσελ δείχνει να «χαζεύει» κι από πρώτος βρέθηκε
τρίτος. Έχει περάσει εμπρός του κι ο Λιουέντικ. Μένουν 16 γύροι, αλλά
τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει πλέον. Βέβαια, όταν συνήλθε άρχισε με φρενήρη
ρυθμό να κυνηγά τους δύο άλλους, πρόλαβε να κάνει δύο ταχύτερους γύρους και
ως γνήσιος Μάνσελ να κτυπήσει με το δεξί εμπρός τροχό του τον τοίχο,
καταφέρνοντας όμως να κρατήσει τον έλεγχο της Λόλα-Φορντ.
«Νομίζω ότι ήμουν λίγο ταχύτερος από τον Νάιτζελ, βγαίνοντας από τη στροφή
4» έλεγε μετά τον τερματισμό ο Φιτιπάλντι. «Τον πέρασα και κινήθηκε στην
εσωτερική για να με φρενάρει, αλλά πήρα την εξωτερική και το μόνο μου
πρόβλημα πλέον ήταν ο Λιουέντικ, τον οποίο έβλεπα να κινείται ως συνήθως
πολύ γρήγορα Όχι όμως αρκετά για να με περάσει. Το να νικήσεις για δεύτερη
φορά στην Ινδιανάπολη είναι σαν όνειρο, αλλά το αυτοκίνητο (Πένσκε-Σέβρολε)
ήταν εξαιρετικό, τα λάστιχά μου καινούργια από την τελευταία αλλαγή, η
φυσική μου κατάσταση πολύ καλή. Αν και είμαι 46 ετών, νομίζω ότι οδηγώ
καλύτερα τώρα απ? όταν ήμουν 25. Έχω μεγαλύτερη εμπειρία και προσέχω -το
ξαναλέω- την φυσική μου κατάσταση, κάτι πολύ σημαντικό για έναν τέτοιο
αγώνα.»
Από τα 33 αυτοκίνητα που ξεκίνησαν τον αγώνα, τερμάτισαν συνολικά 24. Δεν
υπήρξαν σοβαρές συγκρούσεις αν εξαιρέσουμε αυτή των Τζεφ Αντρέτι και
Γκουερέρο, ούτε υπερβολικές εγκαταλείψεις κι ίσως αυτός να είναι ένας από
τους λόγους που η φετινή Ινδιανάπολη χαρακτηρίστηκε από τους Αμερικανούς
ειδικούς ως όχι η καλύτερη ούτε η πιο συναρπαστική των τελευταίων χρόνων.
Παρ? όλα αυτά, από τους 200 συνολικούς γύρους, οι 51 έγιναν υπό καθεστώς
κίτρινης σημαίας και φώτων
Οι συνηθισμένοι λοιπόν σε ατμόσφαιρα ρωμαϊκής αρένας θεατές, δεν έμειναν
ευχαριστημένοι, αφού ούτε θεαματικά ατυχήματα έγιναν, ούτε φωτιά πήρε
κάποιο αυτοκίνητο, ούτε το παιχνίδι παίχτηκε στον τελευταίο γύρο. Αν δεν
υπήρχε ο Μάνσελ και λιγότερο ο Φιτιπάλντι θα μπορούσαμε να πούμε ότι
επρόκειτο για μια πολύ ήσυχη κούρσα.
Αυτά για τους Αμερικανούς. Για τον Ευρωπαίο ευκαιριακό θεατή όμως, τα
πράγματα είναι διαφορετικά. H Ινδιανάπολη πράγματι είναι εντυπωσιακή από
κάθε άποψη. Τεράστιοι χώροι, λειτουργικοί, αλλά καθόλου σύγχρονοι,
εξωπραγματικές ταχύτητες από αυτοκίνητα που μπορεί να είναι, αλλά δεν
δείχνουν εξελιγμένα, οδηγοί που γυρίζουν με την «ταυτότητα στο στόμα» και
το δεξί πόδι μονίμως κολλημένο στο δάπεδο, αλλά που μάλλον τους λείπει η
φινέτσα και η... νοημοσύνη που χαρακτηρίζει τους πιλότους της Φόρμουλα Ένα.
H εντύπωση που μένει είναι ότι τελικά πρόκειται για ενός τύπου «ρωμαϊκή
φιέστα» όπου αυτοί που κάθονται στην εξέδρα διψούν για «αίμα» και οι
καταδικασμένοι μονομάχοι κάνουν τα πάντα για να τους ευχαριστήσουν._Σ.Κ.

Μα είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικανοί!
Περισσότεροι από 350.000 θεατές παρακολούθησαν το φετινό 77ο αγώνα στην
Ινδιανάπολη, αλλά από αυτούς περίπου οι μισοί ασχολήθηκαν με όσα συνέβαιναν
μέσα στην πίστα. Για τους υπόλοιπους, ο αγώνας ήταν απλώς μιας πρώτης
τάξεως ευκαιρία για να βρεθούν σε ένα εντυπωσιακό πανηγύρι, να κάνουν
κάμπινγκ, να φάνε τεράστιες ποσότητες χοτ-ντογκς, ποπ-κορν, να πιούν
ανυπολόγιστες ποσότητες μπύρας και κόκα-κόλα.
«Ποιός ενδιαφέρεται για το τι κάνουν αυτοί εκεί μέσα», δήλωνε ευτραφέστατος
θεατής, σκαρφαλωμένος στην οροφή του τεράστιου κάραβαν που είχε παρκάρει
στο χώρο γύρω από την πίστα. «Το σημαντικό φίλε είναι να έχεις καλό φαγητό
και καλή παρέα.»
Για τον Ευρωπαίο επισκέπτη, που έχει παρακολουθήσει κάποιο Γκραν Πρι, τα
όσα συμβαίνουν στην Ινδιανάπολη, είναι η μέρα με τη νύχτα.
Απέναντι στο εκλεπτυσμένο στιλ του τσίρκου της Φόρμουλα Ένα, οι Αμερικανοί
αντιπαραθέτουν ένα κιτς θέαμα, απόλυτα αντάξιο των καλύτερων παραδόσεών
τους.
Για την πολιτεία της Ιντιάνα, και την πρωτεύουσα που φιλοξενεί τον αγώνα, η
κούρσα στην ουσία αρχίζει το Σάββατο με την μεγάλη παρέλαση. Ένα
μεγαλειώδες θέαμα, όπου ανακατεμένοι, παρελαύνουν, οι οδηγοί, τα σχολεία, ο
κυβερνήτης της πολιτείας, ο δήμαρχος της πόλης, η οικογένεια της πόλης με
τα περισσότερα μέλη(!), οι τοπικοί τηλεοπτικοί αστέρες και οι... μασόνοι!.
Οι τροχαίοι, για δύο ώρες φοράνε το καλύτερο χαμόγελό τους και παύουν να
μοιράζουν «τίκετς» καθώς έχουν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν. Φορτωμένοι σα
διάνοι με τα παράσημα, τα φουλάρια και την εντυπωσιακή τους στολή, οι
μοτοσικλετιστές-τροχαίοι, παρελαύνουν στους κεντρικούς δρόμους της πόλης,
κάνοντας σφήνες, σούζες, κόντρες, οδηγούν όρθιοι πάνω στη σέλα,
εντυπωσιάζοντας εχθρούς και φίλους.
Νεαροί κοντοκουρεμένοι Αμερικανοί που έχουν ανακαλύψει την αγάπη του
Χριστού -ή εν πάση περιπτώσει κάποιου μεσσία- μέσα από διάφορες
παραχριστιανικές αιρέσεις, οργανώσεις κ.λπ. μοιράζουν αυτοκόλλητα με το
σύνθημα «χαμογέλα, Εγώ σ? αγαπώ» και διαδηλώνουν κατά του καπνίσματος που
έτσι κι αλλιώς απαγορεύεται σχεδόν παντού (η αντικαπνιστική εκστρατεία έχει
φτάσει τα όρια του ρατσισμού).

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ
_ Ανακαινισμένη φέτος η φημισμένη πίστα, καθώς οι οργανωτές προσπαθώντας να
την κάνουν ασφαλέστερη, έχτισαν από την αρχή τον περίφημο προστατευτικό
τοίχο στην εξωτερική πλευρά, που τώρα είναι ψηλότερος και έχει ενσωματωμένο
ένα στρώμα από απορροφητικό υλικό ώστε το σοκ της σύγκρουσης να είναι όσο
το δυνατό μικρότερο.
_ Αλλαγές έγιναν επίσης στην είσοδο και έξοδο των πιτς, αλλά αυτό είχε ως
αποτέλεσμα οι στροφές 4 και 1 να είναι τώρα στενότερες.
_ H πίστα είναι βέβαια ασφάλτινη, αλλά ένα μικρό κομμάτι ακριβώς στην
αφετηρία, παραμένει στρωμένο με... τούβλα, θυμίζοντας ότι έως το 1958 η
πίστα ήταν έτσι στρωμένη. Περισσότερο από 3 εκατομμύρια τούβλα είχαν
χρειαστεί το 1910 για να στρωθεί η μήκους 5 μιλίων διαδρομή. Από τότε η
Ινδιανάπολη ήταν γνωστή ως «Βrickyard».
_ O πρώτος νικητής του αγώνα των 500 μιλίων το 1911, ήταν ο Ρέι Χαρούν ο
οποίος είχε χρειαστεί περισσότερες από 9 ώρες για να καλύψει την απόσταση.
Ας σημειωθεί όμως ότι είχε σταματήσει -ανάμεσα σ? όλα τα άλλα- και για
φαγητό!
_ Σε αντιδιαστολή ο φετινός αγώνας κράτησε 3 ώρες και 10 λεπτά, και η μέση
ταχύτητα των αυτοκινήτων ήταν 157.2 μίλια/ώρα. (252 χλμ.)
_ Παρά τις δηλώσεις του Νάιτζελ Μάνσελ ότι τα μοναδικά λάθη της ομάδας στον
αγώνα έγιναν από τον ίδιο, οι ιδιοκτήτες του τιμ, Πολ Νιούμαν (ναι, ο
ηθοποιός) και Καρλ Χάας ήταν μάλλον ενθουσιασμένοι από την επίδοση του
Βρετανού.
_ O Αριε Λιουέντικ, δήλωσε μετά τον αγώνα ότι ο Μάνσελ κατάφερε να
εντυπωσιάσει όλους τους Αμερικανούς οδηγούς. «Γνωρίζαμε ότι μπορούσε να
οδηγήσει γρήγορα οτιδήποτε έχει τέσσερις ρόδες, αλλά ο τρόπος με τον οποίο
κινήθηκε σήμερα ήταν εκπληκτικός.»
_ O ίδιος ο Μάνσελ εξήγησε ότι ένα μέρος της επιτυχίας του οφειλόταν στον
«team-mate» του Μάριο Αντρέτι. O Ιταλοαμερικανός, για τις ικανότητες του
οποίου δεν χρειάζονται βέβαια συστάσεις, είχε κάνει ιδιαίτερο φροντιστήριο
στο Βρετανό για τις συνθήκες που επικρατούν στην Ινδιανάπολη.
_ Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πιλότοι, είναι το γεγονός
ότι η πίστα γύρο με γύρο γίνεται διαφορετική. H σκόνη, ο «βρώμικος» αέρας
(βρώμικος εξαιτίας των αναταράξεων και των στροβίλων που δημιουργούνται από
τα προπορευόμενα αυτοκίνητα) και οι θερμοκρασιακές μεταβολές είναι
περισσότερες από οπουδήποτε αλλού, κάνοντας τα μονοθέσια μια να κρατάνε
υποδειγματικά και μια να γλιστρούν επικίνδυνα.
_ O περσινός νικητής Αλ Ανσερ Τζούνιορ, ο οποίος κατάφερε πέρσι να βγει από
τη σκιά του πατέρα του, ήθελε πολύ μια δεύτερη νίκη έστω μια καλή επίδοση
και φέτος. O τερματισμός στην 8η θέση δεν είναι κακός, σίγουρα όμως δεν
ικανοποίησε τον Αμερικανό, ο οποίος όμως στη μέση του αγώνα είχε κατορθώσει
να προηγείται για αρκετούς γύρους.
_ Ήταν κοινά παραδεκτό στην Ινδιανάπολη, ότι η Πένσκε είχε τα καλύτερα σασί
και η Σέβρολε τους καλύτερους κινητήρες. Εκείνη που φαίνεται να
αντιμετωπίζει προβλήματα ήταν η Φορντ από τους κινητήρες της οποίας όλοι
είχαν παράπονα.
_ H τελευταία, όντας σίγουρη για τη νίκη της στην Ινδιανάπολη, είχε
ετοιμάσει μια τεράστια διαφημιστική εκστρατεία με πανάκριβα «σποτ» και
«μακέτες» «σποτ» που είχαν σταλεί σε όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς και
στις εφημερίδες. Μετά τον αγώνα τα τηλέφωνα «άναψαν» καθώς οι υπεύθυνοι της
Φορντ ακύρωναν τις διαφημίσεις!

ΙΝΔΙΑΝΑΠΟΛΗ 500
Μήκος πίστας: 4 χλμ.
Γύροι: 200
Περσινός νικητής: Αλ Ανσερ Τζούνιορ με Λόλα-Σεβρολέ
Νικητής με τον ταχύτερο χρόνο: Αριε Λιουέντικ το 1990 με 297 χλμ./ώρα

Τα αυτοκίνητα
Μάξιμουμ χωρητικότητα 2.65 (τούρμπο)
Απόδοση: 760 ίπποι περίπου
Καύσιμο: Μεθανόλη
Χιλιόμετρα/γαλόνι: 2.8