Aνασκόπηση Eλληνικών Aγώνων Aυτοκινήτου
TO TPITO MATI
Σε μία εποχή, αγωνιστικά «στείρα», κατά συνέπεια και λιγότερο φορτισμένη
συναισθηματικά, επιχειρούμε μία διαφορετική προσέγγιση του ελληνικού
αγωνιστικού σκηνικού του πρώτου εξαμήνου του «τρέχοντος έτους», με
-καλοπροαίρετη- διάθεση κριτικής, αλλά και με την «αδιακρισία» του «τρίτου
ματιού» της αλήθειας.
Κείμενο: Θωμάς K. Ευθυμίου
Φωτογραφίες: Ρεπόρτερ, Τάσος Αρωνίτης
ΘΑ ΕΛΕΓΕ ΚΑΝΕΙΣ οτι οι αγώνες αυτοκινήτου φέτος συγκεντρώνουν τόσα
ετερόκλητα στοιχεία επάνω τους, που τους έχουν κάνει να βγουν από τη
μονοτονία του παρελθόντος.
Ελλάδα 1993. Ένας χρόνος δύστροπος πολιτικά, δύσκολος οικονομικά, αγχώδης
κοινωνικά. Μεταξύ όλων αυτών, οι αγώνες «μας».
Κοινωνική εκδήλωση; Σίγουρα. Ανήκει δε στην κατηγορία του «αλατιού και του
πιπεριού» της ζωής μας. Σαν μία μεγάλη λεπτομέρεια, αν ευσταθεί ο όρος. Μία
λεπτομέρεια που στο βωμό της κατατίθενται δις εκατομμυρίων και μερικές
φορές ακόμη και συνειδήσεις. Αρα το «πακέτο» αγώνες αυτοκινήτου, έχει
στοιχεία κοινωνικο-οικονομικά και κατά συνέπεια γίνεται φανερή η
σπουδαιότητα των αποφάσεων και των συνθηκών που καθορίζουν τους όρους του
παιχνιδιού. Φυσικά δεν αναφερόμαστε μόνο στα χρήματα που διατίθενται, ούτε
στην αγωνιστική ικανότητα ή απόδοση αν θέλετε των ανθρώπων που συμμετέχουν
σ? αυτούς. Αναφερόμαστε και στη «λειτουργία» των οργανωτών και των
αγωνιζομένων ως κοινωνική ομάδα και με τον τρόπο τον οποίο αντιμετωπίζει
αυτή τα προβλήματα -κληρονομικά ή επίκτητα- του χώρου.
Λυπηρό, αλλά αληθινό. Μεταξύ των άλλων και ο χώρος των αγώνων αυτοκινήτου
χαρακτηρίζεται από στοιχεία-αντίγραφα της καθημερινής μας ζωής.
Ενθουσιασμός, συναίσθημα, πάθος, καταστροφολογία, πονηριά, φανατισμός,
καχυποψία, εκρήξεις οργής, αλλά και αρκετός κομπασμός και αλαζονεία, είναι
τα στοιχεία που εναλλάσσονται με καταπληκτική ταχύτητα στη συμπεριφορά των
περισσοτέρων ανθρώπων που έχουν σχέση με τους αγώνες σε όλα τα επίπεδα.
Πώς γίνεται όμως να διαπιστώνουμε -δεν είμαστε οι μόνοι- την ύπαρξη και την
ένταση των προβλημάτων ενός χώρου που μας ενδιαφέρει και να μην μπορούμε να
τα περιορίσουμε; Είναι αλήθεια ότι, τα τελευταία χρόνια, υπήρξαν αρκετές
προτάσεις, ιδίως μέσα από το έντυπο που κρατάτε στα χέρια σας και όχι μόνο.
Εφικτές ή ανέφικτες, πρακτικές ή όχι, σημασία έχει ότι έκαναν την εμφάνισή
τους σε τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά «εις μάτην». Το δύσκολο σημείο είναι
η υλοποίηση των προτάσεων αυτών ατομικά ή συλλογικά. O λόγος; Λίγο-πολύ
γνωστός. O «μικρόκοσμος» των αγώνων αυτοκινήτου, αποτελείται -πως θα
μπορούσε να είναι και διαφορετικά...- από κύτταρα της κοινωνίας μας. Ρίξτε
μια ματιά γύρω σας και θα καταλάβετε. Είστε ευχαριστημένοι από τον τρόπο
που ζείτε; Και πόσο; Συνδυάστε τις απαντήσεις σας με τον κοινωνικό σας
περίγυρο και θα βγάλετε το αποτέλεσμα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στους
αγώνες αυτοκινήτου. Μόνο που εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε και το στοιχείο
της προβολής. Αυτό που πιθανόν χρειαζόμαστε για να δώσουμε νόημα στη ζωή
μας ή για να επιβεβαιώσουμε την παρουσία μας. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Δεν
είναι λίγες οι φορές που οι οργανωτές και αγωνιζόμενοι προσπαθούν να
επιτύχουν κάτι χωρίς να «θυμούνται» ότι είναι δύο πόδια που ανήκουν σε ένα
σώμα.
Προσοχή. Δεν θα υποπέσουμε στο ολίσθημα να μιλήσουμε για «μαζικές»
πρωτοβουλίες, ούτε για λανθάνοντες ή μη συνδικαλισμούς. Θα μιλήσουμε για
την ατομική ευθύνη του καθενός μας, η οποία βέβαια δεν είναι απούσα όταν με
τον ένα ή άλλο τρόπο αποφασίζουμε ως μέλη ενός συλλογικού οργάνου ή του
κοινωνικού συνόλου. Αυτή η ατομική ευθύνη, που αποποιούνται πολλοί από
εμάς, προφανώς γιατί έχει μεγαλύτερο κόστος και φυσικά τις περισσότερες
απαιτήσεις και θυσίες.
Εάν δεχθούμε λοιπόν ότι ζούμε σε ένα κοινωνικό σύνολο που «νοσεί», με
υφέρποντες κοινωνικούς ρατσισμούς διαφόρων ειδών, με «ανώμαλη» συγκέντρωση
χρήματος και μερικές φορές παντελή έλλειψη αξιών, τότε ποιό το μέλλον των
αγώνων αυτοκινήτου;
Οι αγώνες υπάρχουν επειδή υπάρχουν άνθρωποι. Τέλεια. Πόσο θα αντέξει όμως
το είδος αυτό; Εννοούμε πόσο θα μείνουν στο χώρο άνθρωποι, με την
κυριολεκτική έννοια του όρου, τη στιγμή κατά την οποία, η συμμετοχή σε
κάποιον αγώνα θα είναι είδος πολυτελείας, αφού ο χώρος τους «εκβράζει»;
Καλά όλα αυτά θα πείτε. Ειδικά σε θεωρητικό επίπεδο, όλοι τα καταφέρνουν.
Στην πράξη όμως τι γίνεται.
H λέξη είναι μία. Αφύπνηση. Ας το κάνουμε αυτό, ας αφήσουμε τις προσωπικές
μας επιδιώξεις κατά μέρους, ας προσπαθήσουμε όλοι να ανεβάσουμε το επίπεδο
των ελληνικών αγώνων αυτοκινήτου και ταυτόχρονα της συμπεριφοράς μας μέρα
σ? αυτούς. Να αλλάξουμε αν χρειάζεται τις αντιλήψεις μας για μερικά
πράγματα, όπως και τις ενέργειές μας. Να κάνουμε με λίγα λόγια ότι δεν
υπάρχει σε αφθονία γύρω μας. Όποιος έχει καταλάβει τις σημαντικότατες
κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές που συμβαίνουν ή κυοφορούνται στο περιβάλλον
μας, τότε καταλαβαίνει και ότι το άρθρο αυτό δεν αποτελεί τον πρόλογο μιας
ακόμη επετειακής ανασκόπησης, αλλά κραυγή αγωνίας. Γιατί είναι σίγουρο ότι
η ευημερία στους αγώνες αυτοκινήτου δεν εκτιμάται από το πόσα Έσκορτ
Κόσγουερθ τρέχουν στην Ελλάδα, ούτε από το πόσο καλές δημόσιες σχέσεις
κάνει κάποιος συντελεστής των αγώνων.
ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ
Ελληνικό Πρωτάθλημα Ράλλυ
«Ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών... έληξε»
Πάνω από δεκαπέντε χρόνια είχαμε να αντιμετωπίσουμε παρόμοια αβέβαιη
κατάσταση στο Πρωτάθλημα Ράλλυ. Είχαμε συνηθίσει, χρόνια τώρα να ψάχνουμε
το δεύτερο.
Φέτος όμως το πράγμα έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Συνετέλεσε τα μέγιστα γι?
αυτό, όχι τόσο η απόφαση του πολυπρωταθλητή Τζίγγερ, να σταματήσει τους
αγώνες, πράγμα που δημιούργησε την ανανέωση του ενδιαφέροντος σε
αγωνιζόμενους και θεατές, όσο η χρονική στιγμή που πήρε την απόφαση αυτή.
Εν τω μεταξύ, οι πρωταγωνιστές Ιαβέρης και Αποστόλου, με θεωρητικά
ισοδύναμα αυτοκίνητα, αρκούνται σε ένα «μπαράζ» κρυφών σκέψεων, αλλά και
ελπίδων. Το αγωνιστικό πρόγραμμα του καθενός αλλάζει μερικές φορές, με
αποκορύφωμα τα ράλλυ Δωδώνης και Ολύμπιο. Δεν λείπουν και τα «σφυρίγματα»
αδιαφορίας και οι δηλώσεις τύπου «θα δούμε στο μέλλον», «δεν ξέρουμε» και
τα τοιαύτα. Όλα αυτά μέχρι το Ολύμπιο, όπου και επίσημα ανακοινώθηκε η
απόφαση του Τζίγγερ να μην ξανατρέξει, επί του παρόντος τουλάχιστον. Οι
σκηνές που επακολούθησαν ήταν απείρου κάλλους... O Ιαβέρης σε μία εποχή που
εντείνει τις προσπάθειές του, δεν αποφεύγει την κακή στιγμή(;) στο
Φθιώτιδος. H χαριστική βολή έρχεται αμέσως μετά όταν, για άλλους λόγους,
διακόπτεται το συμβόλαιό του με την χορηγό εταιρία. Στο προσκήνιο βρίσκεται
πλέον ο Αποστόλου, που αναδιαρθρώνει ριζικά το πρόγραμμά του και ο
Στρατισίνο που με τη νίκη του στο Ολύμπιο βάζει υποψηφιότητα για το νταμπλ.
Να όμως που στους υπολογισμούς όλων εμφανίσθηκε και ένας διάττων -για τη
διεκδίκηση του πρωταθλήματος- αστέρας. O λόγος για το Νίκο Τσάδαρη, ο
οποίος «διά χειρός» Αντέννα και άλλων χορηγών, βρίσκεται στο μπάκετ της
δεύτερης Δελτόνα του Τζίγγερ, έχει την τεχνική υποστήριξη της ομάδας του
πρώην πρωταθλητή και αρκετά χρήματα στον προϋπολογισμό του, για να γίνεται
καινούργιο το αυτοκίνητο όπου επιτρέπεται. Κερδίζει το Φθιώτιδος και παίζει
μέχρι την τελευταία στιγμή την πρώτη θέση Έλληνα αγωνιζόμενου στο
Ακρόπολις. Δεν θα μιλήσουμε για «κλοπές εικονισμάτων» ούτε και για
«παροπλισμένους» αγωνιζόμενους. Να τα πούμε όμως με το όνομά τους. O Κώστας
Αποστόλου, εκμεταλλευόμενος την απουσία του Τζίγγερ κάνει την προσπάθεια
της καριέρας του για να κερδίσει ένα πρωτάθλημα που, κακά τα ψέματα, βλέπει
ότι μπορεί και το θέλει πάρα πολύ. Από την άλλη ο Νίκος Τσάδαρης, έμπειρος,
ταχύς και ελέω «πακέτου» Τζένεσις Ράλλυ Σπορ, βρέθηκε ξαφνικά εμπρός στο
όνειρο, που ακούει στο όνομα Πρωταθλητής Ελλάδος.
Στον αντίποδα όλων αυτών, ο επαγγελματίας Στρατισίνο, στην πιο άτυχη
αγωνιστική περίοδο της καριέρας του, με την ψυχραιμία και την απάθειά του
να εναλλάσσονται σε ταχύτητα με το, σύνηθες πια, δημιουργικό άγχος του.
Πολύ θα θέλαμε να ξέρουμε πώς πραγματικά αισθάνεται σήμερα, όντας θεατής,
αλλά και πρωταγωνιστής στα δρώμενα. Για την ώρα σιωπά. Πολλές φορές όμως
είναι γνωστό ότι η γλώσσα της σιωπής είναι το παράπονο. Ίδωμεν, στη
συνέχεια και θα επανέλθουμε. Το σίριαλ «Ελληνικό Πρωτάθλημα Ράλλυ»
αναμένεται να έχει πολλά επεισόδια.
Γενικότερα, αν εξαιρέσουμε τα της διεκδίκησης του πρωταθλήματος, θα πρέπει
να πούμε ότι οι αρκετοί αγώνες κούρασαν τόσο τους αγωνιζόμενους, όσο και
τους μηχανικούς τους. Τέσσερις αγώνες πριν από το απαιτητικό και
καθοριστικό Ακρόπολις, αποδείχθηκε ότι είναι πολλοί. Το δε πείραμα θα
πρέπει να επανεξετασθεί από την αρχή του σπορ, αφού η συρρίκνωση των
συμμετοχών έχει αιτίες που εξηγούνται. Συμφωνούμε ότι οι διαδρομές του
Ακρόπολις πρέπει να είναι γνωστές στους Έλληνες συμμετέχοντες, αλλά τότε
ποιός ο σκοπός της παρουσίας του ράλλυ Δωδώνης στο πρώτο μισό της
αγωνιστικής περιόδου;
Κατά τα άλλα, θα πρέπει να πούμε ότι φέτος υπάρχει ενδιαφέρον και για την
εξέλιξη του Πρωταθλήματος κατηγορίας N, με τέσσερις διεκδικητές και ίσως το
κυριότερο: ότι χάσει η Νισάν το κερδίζει η Μάζντα σε μία ιδιαίτερα λεπτή
περίοδο της αγοράς αυτοκινήτων. Υπολείπονται ακόμη τρεις αγώνες, με το
ΕΛΠΑ, να έχει τον πρώτο λόγο, το ΔΕΘ να παίζει το ρόλο του μπαλαντέρ, το
Ερμής να αποτελεί τον κριτήριο αγώνα, ενώ μερικοί βλέπουν με καλό μάτι και
το «αμοιβό» Κύπρου. Λέτε να εισάγουμε καινά δαιμόνια;...
Πρωτάθλημα Ράλλυ Ασφάλτου
«Περιμένοντας το κάτι διαφορετικό»
Θα το αναφέρουμε και πάλι. Ίσως δεν υπάρχει πιο δυσάρεστο πράγμα από το να
επαναλαμβάνεις προτάσεις από τον προηγούμενο χρόνο, αλλά το θεωρούμε
αναγκαίο αν όχι υποχρεωτικό. Το να καταφέρεις να αναβαθμίσεις ένα θεσμό
απαιτεί σίγουρα μακροχρόνια διαδικασία και κόπο. Το πιο δύσκολο όμως είναι
να διατηρήσεις σε κορυφαία επίπεδα ένα χώρο αγώνων, σε μία δύσκολη περίοδο.
Το Πρωτάθλημα Ασφάλτου απέκτησε σταθερότητα τα τελευταία χρόνια και έτυχε
της εκτιμήσεως όλων. Οργανωτών, αγωνιζομένων, θεατών. Όμως βλέπουμε ότι
κάτι λείπει από ένα είδος αγώνων που ευδοκιμεί και έχει τις προοπτικές να
πάει καλύτερα. Μένει λοιπόν το ενδιαφέρον της αρχής του σπορ να συνεχισθεί
παίρνοντας δραστικά μέτρα και αποφάσεις. Οι αγώνες ασφάλτου δεν πρέπει να
συνεχίσουν να είναι «αναβάσεις διαρκείας». Αρχοντες του σπορ, αναβαθμίστε
το θεσμό βάζοντας συντελεστές και στους αγώνες ασφάλτου.
O συναγωνισμός φέτος παρουσιάζεται για διάφορους λόγους, πιο ενδιαφέρον από
άλλες χρονιές. Ωστόσο η πρωτοπορία του Λεωνίδα Κύρκου παραμένει. O
παλαίμαχος οδηγός, έχει και την υλικοτεχνική υποδομή και την εμπειρία να
κατακτήσει το «νιοστό» πρωτάθλημα στην καριέρα του. Εκείνο που δεν έχει
είναι ή υπομονή, ή καλούς συμβούλους, γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τη
μανία ενστάσεων που τον καταδιώκει; Συμφωνούμε ότι η παρουσία του Νίκου
Αγγλούπα αποτελεί «πιπέρι στη μύτη» για τον «Λέα», αλλά καμιά φορά πρέπει
να ξέρουμε να χάνουμε όχι μόνο από τους νεότερους που αμφισβητούν την
ηγεμονία μας, αλλά το κυριότερο, από αυτούς που αντιμετωπίζουν τους αγώνες
πραγματικά σαν σπορ, ή εκπληρώνουν τα παιδικά τους όνειρα, έστω και
κάπως... καθυστερημένα. Στην Ομάδα N, 2-3 ικανοί συνδυασμοί διεκδικούν τον
τίτλο. Δυστυχώς το οικονομικό βάρος συμμετοχής ακόμη και με «νορμάλ»
αυτοκίνητα κάνει πια έντονα την παρουσία του.
Πρωτάθλημα Ταχύτητας
«Ο γίγαντας που κοιμάται»
Θυμηθείτε το. Από χρόνο σε χρόνο οι αγώνες ταχύτητας θα καταλαμβάνουν όλο
και περισσότερο μέρος από το ενδιαφέρον αγωνιζομένων, θεατών και χορηγών.
Λίγα έξοδα συμμετοχής, μόνιμος τόπος διεξαγωγής των αγώνων, αλλά και χαμηλό
κόστος συντήρησης ενός αυτοκινήτου με αξιόλογες δυνατότητες, θα συντείνουν
στο να καταλάβουν οι αγώνες ταχύτητας τη θέση που τους αρμόζει στην
«κοινωνία των αγώνων αυτοκινήτου». Το μόνο ανασταλτικό στοιχείο και
δυστυχώς το πιο σημαντικό, είναι η έλλειψη πραγματικής πίστας. Μέχρι οι
εξαγγελίες της ΕΛΠΑ -κυρίως- να πάρουν σάρκα και οστά, το πρόγραμμα λέει
αεροδρόμιο Τρίπολης. Δεν νομίζετε ότι οι αγωνιζόμενοι που συμμετέχουν με
τόσο πάθος σήμερα στους αγώνες ταχύτητας, έχουν κάτι το «ηρωικό» μέσα τους;
Για ρωτήστε πώς αισθάνονται αυτοί με τα μονοθέσια που συμμετέχουν σε πίστα
(;) που οριοθετείται με αχυρόμπαλες; Κι όμως. Τίποτα δεν μπορεί να
σταματήσει την -συνεχώς αυξανόμενη- δυναμική απαίτηση των αγωνιζομένων σ?
αυτό το είδος αγώνων. Το πιο σημαντικό; Ότι έχουν υπομονή. Το νερό έχει
μπει πια στο αυλάκι και τίποτα δεν μπορεί να το γυρίσει πίσω.
«Μέσα» στους αγώνες τώρα, όπου βλέπουμε ότι αρκετά είναι τα μονοθέσια που
συμμετέχουν φέτος στους αγώνες ταχύτητας, με καλύτερη από χρόνο σε χρόνο
συντήρηση, ενώ εμφανής είναι και η βελτίωση των οδηγών. Οι πρώην καρτίστες
έχουν το προβάδισμα αλλά οδηγοί, όπως ο Μανώλης Μοσχούς και ο Δήμος
Ριζικάρης, δείχνουν έτοιμοι ακόμη και για την κορυφή.
Στην Ομάδα A, δεν λείπουν οι εκπλήξεις στην κορυφή, ενώ ο συναγωνισμός
είναι έντονος ανάμεσα σε αυτοκίνητα 1300 κ.εκ. και 2000 κ.εκ.
Στην Ομάδα N υπάρχουν τα πάντα. Θέαμα, συναγωνισμός, πάθος και σπουδαία
αυτοκίνητα. Μένει να διατηρηθούν τα θεμιτά αγωνιστικά όρια τόσο μέσα, όσο
και έξω από την πίστα.
Στο Ενιαίο, δεν έχουμε κάτι διαφορετικό, η παρουσία των Βολκάν συνεχίζεται,
ενώ άγνωστες είναι οι προθέσεις του ΣΟΑΑ για το μέλλον του θεσμού.
Τέλος θλιβερή είναι η εικόνα στην Εθνική κατηγορία. Τα δώδεκα αυτοκίνητα
στην αρχή της περιόδου, ελαττώνονται από αγώνα σε αγώνα και φοβούμαστε ότι
του χρόνου θα είναι «είδος εν ανεπαρκεία»...
Πρωτάθλημα Αναβάσεων
«Ο χορός καλά κρατεί»
Ίσως το μοναδικό είδος αγώνων χωρίς προβλήματα, στο μέτρο πάντα του
δυνατού. Οι οργανωτές αντιμετωπίζουν με επιτυχία τις απαιτήσεις των
αγωνιζομένων, οι τελευταίοι τιμούν με την παρουσία τους όλες τις αναβάσεις
στη χώρα μας και τέλος, οι θεατές εμφανίζεται να είναι περισσότεροι από
ποτέ ξεπερνώντας κάθε προσδοκία οργανωτή ή χορηγού. Με χαρά βρισκόμαστε
στην ευχάριστη θέση να... ψάχνουμε να βρούμε θέμα ή τροποποίηση να
προτείνουμε. Το μόνο σημείο που κάνουμε την ένστασή μας, αφορά την ασφάλεια
των θεατών.
Το επίπεδο του συναγωνισμού είναι αρκετά υψηλό, σε όλες τις ομάδες και
κατηγορίες, ενώ δεν είναι λίγοι οι νέοι αγωνιζόμενοι που έκαναν τα πρώτα
τους βήματα στο χώρο. Την ίδια στιγμή, οι οργανωτές έχουν πάρει το μήνυμα
και προσπαθούν να μετατρέψουν τους αγώνες τους σε πραγματικές φιέστες (βλ.
Ανάβαση Αγίας Αννας-Νίνο). Το ευχάριστο -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- είναι
ότι χρόνο με το χρόνο μειώνονται οι προθέσεις ενστάσεων, μεταξύ
αγωνιζομένων, στο θεσμό και ίσως κάπου εκεί να βρίσκεται και κάποιο μυστικό
για την συνεχιζόμενη αναβάθμιση του χώρου._Θ.Κ.Ε.
ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ
_ Γλωσσικά: Βάναυση διαστρέβλωση της γλώσσας μας, από τηλεοπτικούς
σχολιαστές, δημοσιογράφους, αγωνιζόμενους και θεατές παρατηρούμε με
εξαιρετική λύπη σε κάθε αγώνα. Δεν υπάρχει ελληνική λέξη, «σπόνσορας»,
«σπόνσορινγκ», «σπονσοράρονται». Στη χώρα μας, πρώτα μεταξύ όλων των λαών
του κόσμου, αναπτύχθηκε ο θεσμός της χορηγίας. Χορηγώ: συνεισφέρω την
(οικονομική) βοήθεια σε κάποιον, προκειμένου να φέρει σε πέρας μία
αποστολή, ή να ολοκληρώσει ένα έργο κλπ.
_ Παράπονα: Διαμαρτυρία επί προσωπικού; Όχι βέβαια, αλλά σίγουρα αντίδραση
συλλογική. H Ελλάδα είναι η μοναδική ίσως χώρα στο αγωνιστικό
αυτοκινητιστικό στερέωμα, που διεκδικεί τα πρωτεία των «λαϊκών
δικαστηρίων». Δεν είναι λίγες οι φορές που δημοσιεύματά μας, γίνονται
αφορμή για σχόλια και γιατί όχι επικρίσεις. Να το ξεκαθαρίσουμε. Πρόθεση
δεν υπάρχει να μειωθεί η προσπάθεια κανενός. Στην κυριολεξία. Δεν θα
καθήσουμε όμως με «σταυρωμένες τις πένες» όταν γύρω μας συμβαίνει κάτι που
δημιουργεί πρόβλημα στο θεσμό των αγώνων.
_ Κουϊζ: Αλήθεια τι θα λέγατε, αν μαθαίνατε ότι Έλληνας αγωνιζόμενος, τα
πολλά εμφανισθείς, φωτογραφικά τουλάχιστον, από τις σελίδες του περιοδικού
μας -και το αξίζει- διαμαρτυρήθηκε ότι βάζουμε «κάθετες» φωτογραφίες του
αυτοκινήτου του, για να μην φαίνεται ο χορηγός του;
Μετά τα 20'' χάνετε και κερδίζει το «ζονγκ»...
_ Δελτία Τύπου: Πολλά είναι τα Δελτία Τύπου διαφόρων ομάδων, εταιριών ή και
απλών αγωνιζομένων, που φθάνουν κάθε μήνα στο περιοδικό. Με μεγάλη μας όμως
έκπληξη βλέπουμε ότι σε μερικά από αυτά -σε αγώνες ραλλύ- δεν αναφέρονται
καθόλου οι συνοδηγοί. Συμφωνούμε ότι το φέρον βάρος του σώματος μιας
συμμετοχής το έχει ο οδηγός και κυρίως το οικονομικό. Όμως πιστεύουμε ότι
δεν είναι λίγοι εκείνοι που με τη βοήθεια των συνοδηγών τους έκαναν ότι
έκαναν. Δεν αξίζει λοιπόν να γίνεται και μια απλή αναφορά στο όνομά τους;