GP Πορτογαλίας και Eυρώπης
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ F1
ΓΚΡΑΝ ΠΡΙ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ και ΕΥΡΩΠΗΣ
H ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ TOY ΑΣΩΤΟΥ
Και τι επιστροφή: εξευτελισμός των αντιπάλων, με το
ίδιο εκείνο μονοθέσιο, το οποίο στο ιταλικό και το
πορτογαλικό Γκραν Πρι _σερνόταν_ στα χέρια των Λέχτο
και Φερστάπεν... Στα χέρια του Σουμάχερ βέβαια, στο
Γκραν Πρι της Ευρώπης, στην πίστα της Χερέθ, η
Benetton B 194 έδειξε -και πάλι- το δρόμο σε όλους,
όπως άλλωστε σίγουρα θα κάνει το ίδιο τόσο στην
Ιαπωνία, όσο και στην Αυστραλία! Διότι τα μονοθέσια
της Φόρμουλα 1 παρά τις αντιδράσεις _μερικών_ δεν
είναι πλέον -όπως το 1992 και το 1993-
τηλεκατευθυνόμενα: τα οδηγεί ο πιλότος που βρίσκεται
στο κόκπιτ!
Κείμενο: Τέο Λαζάκις
Φωτογραφίες: Reporter/Χ.Καραγιωργάκης
O ΜΑΞ ΜΟΣΛΙ, ο Πρόεδρος της FIA, θα πρέπει να είναι πολύ
ικανοποιημένος, αφού το δικό του _project_ περί management του
Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1 φαίνεται να είναι
εκείνο το οποίο επαληθεύεται ως το πλέον σωστό... Ας δούμε
λίγο το θέμα σε βάθος, πηγαίνοντας πίσω, στο τέλος του 1992.
Θα θυμάστε όλοι βέβαια τον απαράδεκτα γελοίο τρόπο με τον
οποίο ο Φρανκ Γουίλιαμς αποπειράθηκε να εξευτελίσει τον
Νάιτζελ Μάνσελ, τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή της χρονιάς εκείνης,
μειώνοντάς του τις αποδοχές στη ήμισυ εν όψει του 1993! O
λόγος ήταν απλός: ο τεχνικός κανονισμός της Φόρμουλα1 επέτρεπε
τότε τη χρήση των ενεργητικών αναρτήσεων, κάτι που έδινε τη
δυνατότητα στον κάθε πιλότο της Φόρμουλα 1 όχι μόνον να
νικήσει, αλλά και να ανακηρυχθεί ακόμη και Παγκόσμιος
Πρωταθλητής... Δεδομένου τώρα πως το πανάκριβο software των
ενεργητικών αναρτήσεων (αφού εκεί κρύβεται όλο το μυστικό, στο
software) τόσον η ομάδα της Πρωταθλήτριας (το 1992 και το
1993) Williams, όσον και εκείνη της McLaren το πήραν ΔΩΡΕΑΝ
από πολυεθνικές κολοσσούς όπως η British Aerospace και η Mc
Donnel-Douglas, οι μάνατζερς των δύο αυτών ομάδων, αποφάσισαν
να _καθαρίσουν_ μία και καλή με το ακανθώδες θέμα των
υπέρογκων οικονομικών απαιτήσεων των πιλότων τους: ούτως ή
άλλως, μπορούσαν -με την περίπτωση Χιλ κυρίως- να τους
αποδείξουν πως δεν τους έχουν πλέον και τόσο ανάγκη...
H αρχή έγινε με τον Μάνσελ και συνεχίσθηκε με τον Σένα: θα
θυμάσθε πως για τα 5 πρώτα Γκραν Πρι του 1993 ο Βραζιλιάνος
πιλότος συμμετείχε σ_ αυτά, μη έχοντας υπογράψει ετήσιο
συμβόλαιο με την ομάδα της McLaren. Οι _εγκέφαλοι_ του project
αυτού, δύο πράγματα δεν υπολόγισαν: την αρνητική δημοσιότητα
που επέφερε η φυγή του Μάνσελ στην Αμερική, αλλά κυρίως την
αντίδραση των φίλων του Σπορ, που εκδηλώθηκε με μαζική αποχή
από τις πίστες, όσο και με δραματική πτώση της
τηλεθεαματικότητας. O Μόσλι, συν-εγκέφαλος του project τότε,
ήταν ο πρώτος που κατάλαβε τον κίνδυνο, ο πρώτος που
διαπίστωσε πως Φόρμουλα 1 και Γκραν Πρι δεν είναι η Renault
και η Williams, η Ford και η McLaren, η Yamaha και η Tyrell,
αλλά οι Σένα και οι Προστ, οι Μάνσελ και οι Αλεζί, οι Σουμάχερ
και οι Μπέργκερ... Κατάλαβε πως οι ενεργητικές αναρτήσεις θα
σκοτώσουν το θέαμα, θα απομακρύνουν τον κόσμο από τις πίστες,
αλλά και τους ίδιους τους πιλότους (όπως έγινε με τον Μάνσελ).
Αντέδρασε αμέσως σχεδόν, στα μέσα της σεζόν του 1993,
συγκρουόμενος μάλιστα με τον άνθρωπο που τον έφερε στην
Προεδρία της FIA, τον άνθρωπο που εξουσιάζει οικονομικά τη
Φόρμουλα 1, τον Μπέρνι Έκλεστοουν, τον ισόβιο Πρόεδρο της
FOCA, δηλαδή του Συνδέσμου Κατασκευαστών της Φόρμουλα 1...
Αντέδρασε λανθασμένα, βιαστικά και δικατορικά, ο τεχνικός
κανονισμός δε, ο οποίος εκπονήθηκε για το 1994 ήταν επιεικώς
γελοίος με τραγελαφικά αποτελέσματα, όπως ήδη ξέρετε.
Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση είναι ότι ο Μόσλι έχει πλέον
πεισθεί πως οι πιλότοι θα σώσουν τη Φόρμουλα 1 και έχει βέβαια
απόλυτα δίκιο. O χαμός του Σένα και, η παρ_ ολίγον διάλυση του
_μαγαζιού_ που ακολούθησε σαν άμεση συνέπεια, ήταν ίσως το
γεγονός που _ταρακούνησε_ τη FIA και τον Μόσλι... Τα πράγματα
όμως δεν ήταν τόσο απλά, αφού ο Μόσλι έχει πλέον δεδηλωμένους
εχθρούς τη FOCA τον Έκλεστοουν, τον Ντένις και τον ΓουΪλιαμς!
Οι ως άνω κύριοι χρησιμοποίησαν σαν αχυράνθρωπό τους τον
Φλάβιο Μπριατόρε (έναν μάνατζερ περιορισμένου διανοητικού
βεληνεκούς όπως απεδείχθη από τις ενέργειές του μέσα στο
1994), για να δημιουργήσουν προβλήματα στην FIA, αλλά και να
αμφισβητήσουν έμπρακτα τον Πρόεδρό της (Ισπανικό Γκραν Πρι) με
_μπροστάρη_ πάντοτε τον Μπριατόρε... Ποιος πλήρωσε τελικά τα
σπασμένα, το ξέρετε. Τα πλήρωσε η Benetton Formula και ο
Μίχαελ Σουμάχερ, προς τον οποίον το μήνυμα -από την πλευρά της
FIA- είναι ξεκάθαρο: ή αλλάζεις ομάδα το 1995 ή θα μας
βρίσκεις πάντοτε μπροστά σου! Εκτός... Εκτός αν αποπεμφθεί από
το management της Benetton Formula ο Φλάβιο Μπριατόρε (και
πάρει τη θέση του ο Τσέζαρε Φιόριο), μήνυμα με αποδέκτες τον
Λουτσιάνο και τον Αλεσάντρο Μπένετον βέβαια...
O Μόσλι ξέρει πάρα πολύ καλά πως ο Σουμάχερ θα νικήσει το
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 του 1994, όπως άλλωστε και ο
ίδιος ο Σουμάχερ ξέρει πως ο Μόσλι και η FIA μπορούν άνετα να
του το στερήσουν, με χίλιους δύο τρόπους! Δεν θα είναι άλλωστε
η πρώτη φορά που η FIA θα υποδεικνύει ποιος θα είναι ο
Παγκόσμιος Πρωταθλητής (έγινε και το 1989, όταν ο Μπαλέστρ
ουσιαστικά _εκπαραθύρωσε_ τον Σένα)... O Σουμάχερ ξέρει επίσης
πως δεν είναι δυνατόν να βασίζεται πλέον στον Μπριατόρε (τον
οποίον η FIA έχει ουσιαστικά _προγράψει_), αλλά και πως ο
ίδιος ο Μόσλι, βασίζεται σ_ αυτόν και τις οδηγικές του
ικανότητες για να _αναστηλώσει_ τη Φόρμουλα 1!. Δεν είναι
μυστικό, πως ο Νίκι Λάουντα θέλει τον Σουμάχερ στην ομάδα της
Ferrari, όπως άλλωστε δεν είναι μυστικό, πως η Elf θέλει τον
Αλεζί στην Williams, αφού και ο ίδιος ο ιταλο-γάλλος είναι
κουρασμένος από τη _θητεία_ 4 αγωνιστικών σεζόν στο
Μαρανέλο... Αν και ο Ντέιβιντ Κουλθάρντ καταλήξει στην McLaren
και ο Μάνσελ στην Williams, οι συνθέσεις των top ομάδων για το
1995, θα _πετάνε φωτιές_! Τα πάντα φαίνεται να εξαρτώνται από
το κατά πόσον ο _onorevolo_ (Σ.Χ: τι είναι _αυτό_ Τέο;)
Λουτσιάνο Μπενετόν, είναι πεπεισμένος πως ο Μπριατόρε
δυσφημίζει ουσιαστικά το όνομά του, ώστε να τον αποπέμψει, για
να λήξουν έτσι και οι εχθροπραξίες μεταξύ FIA - FOCA...
Όσον αφορά τώρα στο καθαρά αγωνιστικό μέρος, ο Σουμάχερ δεν
έχει αντίπαλο. Ίσως θα μπορούσαν να του αφαιρέσουν μερικούς
βαθμούς, αν στη θέση του Μάνσελ χρησιμοποιούσαν τον Κουλθάρντ,
αλλά η Williams, πιστή στη μακιαβελική τακτική της και τα
προστάγματα του Έκλεστόουν (αφού άλλωστε ΑΥΤΟΣ θα πληρώσει τον
Μάνσελ ή μάλλον το κοινό ταμείο της FOCA), στέρησε για μια
ακόμη φορά από όλους εμάς, μια αμυδρή έστω ελπίδα μονομαχίας
και suspence... Διότι ο Χιλ και ο Μάνσελ _put together_ είναι
πολύ λίγοι (όπως απεδείχθη στην Χερέθ) για τον Σουμάχερ... Τι
θα γινόταν αν υπήρχε ο Σένα; Θα είχαμε παρακολουθήσει ένα
συναρπαστικό Πρωτάθλημα, όπως εκείνο του 1988 ίσως, μια μάχη
μεταξύ δύο μεγάλων πιλότων (με όμοια τότε μονοθέσια,
διαφορετικά όμως το 1994), ίσως επαναλαμβάνονταν Γκραν Πρι
όπως εκείνα στη Σουζούκα και τη ΑδελαΪδα του 1989, ίσως και ο
τελευταίος άσχετος να ήταν σε θέση να καταλάβει χωρίς
προσπάθεια, πως η Φόρμουλα 1 και τα Γκραν Πρι της δεν είναι
τίποτε άλλο παρά ο απαράμιλλος τρόπος με τον οποίο οι υπέροχοι
αυτοί άνθρωποι, οι πιλότοι, ερμηνεύουν την ιδέα της
Ελευθερίας...
Δεν παίζεται ο _Σούμι_ και το απέδειξε με την επιστροφή του
στο ευρωπαϊκό GP που έγινε στην Ισπανία στην πίστα της Χερέθ.
Τέσσερις αγώνες υποχρεωτικής αποχής δεν έφταναν. Προηγείται
στη βαθμολογία, _βλέπει_ τίτλο και κρατάει στα χέρια του τις
μεταγραφές σε επίπεδο οδηγών και κινητήρων.
Μιλάνε, χαριεντίζονται αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν καλές
σχέσεις. O Σουμάχερ δεν συγχωρεί στον Χιλ ατυχείς δηλώσεις του
μετά το Βελγικό GP.
Κέρδισε ο Βρετανός και στην Πορτογαλία, πλησιάζοντας
βαθμολογικά τον Σουμάχερ. Στην Ισπανία ξεκίνησε καλύτερα,
_οδήγησε_ αλλά με τον Σουμάχερ στον αγώνα δεν αρκεί. Έχασε
αλλά ελπίζει. Μένουν δύο αγώνες και θεωρητικά όλα παίζονται...
Στη δεύτερη γραμμή της εκκίνησης του Ευρωπαϊκού GP, ο Φρέντζεν
προσπαθεί ώστε το άστρο να παραμείνει στα μονοθέσια του κυρίου
Ζάουμπερ. Στον αγώνα ο Γερμανός με μία στάση στα πιτς δεν
μπορούσε να περιμένει τίποτα καλύτερο από την έκτη θέση.
O Χάκινεν με τη Μακλάρεν-Πεζό δις στο πόντιουμ. Οι Φεράρι δις
στο χάος, παρά την pole του Γεράρδου στο Εστορίλ. Έχουν οι
καιροί γυρίσματα.
O Έντι Τζόρνταν προσπαθεί στο περιθώριο των αγώνων για την
εξασφάλιση κορυφαίου κινητήρα. Στους αγώνες, οι οδηγοί του
Ιρβάιν και Μπαριτσέλο προσπαθούν για το καλύτερο. O
απολογισμός; Από μία τέταρτη θέση στους αγώνες του μήνα.
O Τζόνι Χέρμπερτ σύρει το χορό των μεταγραφών. Με την ευκαιρία
του GP της Ευρώπης επιβιβάστηκε στη Λιζιέ-Ρενό του κ.
Μπριατόρε, δεν εντυπωσίασε όντας μόλις ταχύτερος του Πανίς,
αλλά έπεται συνέχεια.
Επιστροφή του _λέοντα_ αλλά τίποτα το εξαιρετικό. Ταχύτητα
στις δοκιμές και λάθη, πολλά λάθη στον αγώνα.