Peugeot 306 Cabrio - Peugeot 106 XSi 1.6
Κάτω από τον ήλιο
Στα ανεμοδαρμένα υψίπεδα του Σινά παρουσίασε η Peugeot το νέο 306 cabrio,
ένα αυτοκίνητο που προστίθεται στις ήδη υπάρχουσες εκδόσεις της σειράς,
αλλά και προαναγγέλλει την εμφάνιση του τετράπορτου 306.
Οι εντυπώσεις όμως μοιράστηκαν ανάμεσα στο πολύ καλό αυτοκίνητο και τη
διαβολική αίγλη των ερημικών περιοχών γύρω από την Ερυθρά Θάλασσα.
Του Σ. Κάγκα
«ΑL ΑQΑΒΑΗ!» H κραυγή του Πίτερ Ο? Τουλ στον «Λώρενς της Αραβίας» την ώρα
που δίνει το σύνθημα της επίθεσης στα μπουλούκια των Αράβων πολεμιστών του
εναντίον των Τούρκων υπερασπιστών της πόλης, ήταν ένα από τα
χαρακτηριστικότερα στοιχεία εκείνης της ταινίας που υπήρξε σταθμός στην
ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Το «σενάριο», όπως ασφαλώς γνωρίζετε, βασίζονταν σε πραγματικά περιστατικά.
Την εποχή που ο ελληνικός στρατός ξεκίναγε αβοήθητος προς το Σαγγάριο (σ?
εκείνη την εκστρατεία-παγίδα), οι Αγγλοι σύμμαχοί του έδιναν τις δικές τους
μάχες σε μία προσπάθεια -χαράζοντας νέα σύνορα πάνω στο πτώμα της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας- να ενισχύσουν τον ηγεμονικό τους ρόλο στην
περιοχή.
H Πετραία Αραβία ανήκε ακόμη στην Τουρκία (του επελαύνοντος Ατατούρκ), η
Αίγυπτος θα αποκτούσε σε λίγο την τυπική ανεξαρτησία της από την Αγγλία του
Λόιδ Τζορτζ, η Ελλάδα όδευε προς τη μεγαλύτερη καταστροφή της νεότερης
ιστορίας της.
H Ακαμπα -πεδίο μαχών τότε το 1921- ήταν μια μικρή πόλη, με στρατηγική όμως
σημασία στο ανώτατο σημείο του ομώνυμου κόλπου σάυτό το στενό κομμάτι της
Ερυθράς Θάλασσας.
Σήμερα είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Ιορδανίας, μία πόλη που δεσπόζει στο
μακρόστενο κόλπο, σε απόσταση αναπνοής από τα ισραηλινά σύνορα και απέναντι
από το Σινά.
H Πεζό διάλεξε αυτή ακριβώς την περιοχή, για να παρουσιάσει στους
ευρωπαίους δημοσιογράφους όχι μόνο την έκδοση κάμπριο του 306, αλλά και το
106 XSi με το νέο κινητήρα των 1.6 λίτρων, ακόμη και το νέο της
επαγγελματικό βαν, το Μπόξερ, προϊόν συνεργασίας ανάμεσα στο γκρουπ
Πεζό-Σιτροέν και τη Φίατ.
Οι Γάλλοι σχεδίασαν μία «πανέξυπνη» διαδρομή, δίνοντας έτσι την ευκαιρία
στους προσκαλεσμένους τους εκτός από το να οδηγήσουν τα αυτοκίνητα, να
«ανοίξουν λίγο τα μάτια τους», γνωρίζοντας -επι τροχάδην- μία από τις
γνωστότερες-άγνωστες περιοχές του πλανήτη.
Με κέντρο (ξενοδοχείο και μέσο μεταφοράς) το ελληνικό κρουαζιερόπλοιο
«Μαρία Κοσμάς», ορμισμένο έξω από την Τάμπα, στα σύνορα Αιγύπτου-Ισραήλ και
απέναντι σχεδόν από το λιμάνι της Ακαμπα στην άλλη πλευρά του Κόλπου, είχαν
έτοιμες διαδρομές τόσο στο έδαφος της Ιορδανίας, όσο και στο Σινά προς την
κατεύθυνση της γνωστής Μονής της Αγ. Αικατερίνης.
Αν ρίξουμε μια ματιά στο χάρτη, διαπιστώνουμε ότι η Ερυθρά Θάλασσα, βρέχει
τέσσερις συνολικά χώρες. Αίγυπτο, Ισραήλ, από τη μία πλευρά, Ιορδανία και
Σαουδική Αραβία από την άλλη.
Οι δημοσιογράφοι λοιπόν με κέντρο την Ακαμπα, είχαν να καλύψουν μία
διαδρομή 300 συνολικά χιλιομέτρων προς τα βόρεια της Ιορδανίας έως την
περιοχή της Πέτρα, και τη δεύτερη ημέρα με σημείο εκκίνησης τη Νιουέιμπα
(Nuweiba), η συνολική διαδρομή ήταν 430 περίπου χιλιόμετρα και η κατεύθυνση
-στην αιγυπτιακή γη πια- νότια προς την έξοδο του κόλπου και της Ερυθράς
Θάλασσας στο ακρωτήριο Ρας-Μοχάμεντ (Ras Mohammed).
Εννέα βαθμοί Κελσίου στις 8.30 το πρωί, 22, στις 11.00 και 36 στις 14.00 το
μεσημέρι.
Ατέλειωτες ευθείες, σε καλοστρωμένους ασφαλτόδρομους με μία λωρίδα ανά
κατεύθυνση, και πολλά παμπάλαια φορτηγά που αγκομαχούν μέσα στη ζέστη και
προσπερνούν με ταχύτητες 40 το πολύ χιλιομέτρων! Κινούμενα εμπόδια που
μπορεί να σε στείλνουν «άψαλτο», αν ξεχαστείς στα 180 που κινείσαι και
αργήσεις να φρενάρεις.
Γύρω, εκπληκτική μοτονονία. Σκληρή, εκτυφλωτική πέτρα και άμμος. Αμμος,
κόκκινη, άμμος καφέ, ανοιχτή, σκούρα, λεπτή που εισχωρεί στο λαιμό και σε
πνίγει.
Πέτρα, άμμος και ήλιος.
Οδηγούμε τη νέα έκδοση του XSi με τον κινητήρα των 105 ίππων. Το μικρό
αυτοκίνητο έχει τώρα ροπή και χαμηλά, τραβά καλύτερα από τις 1.000 κιόλας
στροφές, είναι πιο γρήγορο ψηλά αλλά... Σαφώς έχει χάσει το εκρηκτικό
ταμπεραμέντο του. Εκπολιτίστηκε, έγινε πιο εύκολο, ίσως και καλύτερο. Αλλά
και ακριβότερο, καθώς ο μεγαλύτερος κινητήρας, ισοδυναμεί και με υψηλότερη
φορολογία.
Σε σχέση με τα δεδομένα του 1.4, οι αλλαγές (εκτός του κινητήρα)
εντοπίζονται στο νέο υποβοηθούμενο σύστημα διεύθυνσης, στα βελούδινα
καθίσματα και στις ενδείξεις XSi πάνω από το ντουλαπάκι εμπρός από το
συνοδηγό. Κατά τα λοιπά, τα πίσω «ταμπουράκια» παραμένουν, οι 14άρες
αλουμινένιες ζάντες επίσης, και η μόνη ένδειξη εξωτερικά ότι αυτό το XSi
δεν είναι 1.4 δίνεται από τους βαμμένους στο χρώμα του αμαξώματος
καθρέφτες.
Το γρήγορο 106 ταξιδεύει με άνεση στις τεράστιες ευθείες, στρίβει νευρικά
(λόγω διαστάσεων) στις παρατεταμένες και περνά με χαρακτηριστική άνεση τα
δεκάδες γιάμπ της ιορδανικής «αουτοστράντα».
Το ασφάλτινο φίδι ανηφορίζει προς το εσωτερικό της χώρας, μιας χώρας η
οποία δείχνει -σ? αυτό τουλάχιστον το τμήμα της- απίστευτα φτωχή. Και
έρημη. Σε διαδρομή 150 χιλιομέτρων είναι ζήτημα αν συναντήσαμε πάνω από
τρία ή τέσσερα «χωριά» απελπιστικά όμοια μεταξύ τους, θεόφτωχα, έρημα.
Σπίτια κατ? ευφημισμό, χτισμένα με τσιμεντόλιθους, πνιγμένα στη σκόνη και
τις μύγες, και άνθρωποι, που για τα δικά μας δεδομένα, δείχνουν αποκομμένοι
από κάθε ελπίδα. Πού και πού κάποιο δέντρο ή μεγάλος_ θάμνος(;) στη μέση
μιας θάλασσας από πνιγηρή άμμο.
Έξω από κάθε χωριό, σημείο κατατεθέν τα στρατιωτικά μπλόκα. H φτώχια
φτώχια, αλλά τα τζιπ του ιορδανικού στρατού είναι_ Hummer.
Για μία χώρα που απέφυγε να μπει στη φωτιά του τελευταίου πολέμου, τούτα τα
πανάκριβα αμερικάνικα τζιπ φαίνεται ότι είναι η αμοιβή για την
ουδετερότητα.
Υψόμετρο 1331 μέτρα, θερμοκρασία που στροφή με στροφή παίζει από τους 18
στους 34 βαθμούς, και να η περιοχή της Πέτρα με το ομώνυμο κεφαλοχώρι και
το ιστορικό φαράγγι. Ένα μίνι «Γκραν-Κάνυον» κι ένα ανεξίτηλο σημάδι της
ιστορίας του ανθρώπου, λαξευμένο σε σκληρούς κοκκινόχρωμους βράχους.
O επισκέπτης βρίσκεται ξαφνικά από το πουθενά στη μέση μιας ολοζώντανης και
ταυτόχρονα νεκρής αρχαίας πολιτείας.
Με έντονα τα σημάδια της ελληνιστικής περιόδου. Όπως φαίνεται και από το
όνομα, η Πέτρα είχε δεχτεί την παρουσία των Ελλήνων, οι οποίοι μαγεμένοι
προφανώς από την τοποθεσία (συν τοις άλλοις και στρατηγική) φρόντισαν να
βάλουν τη σφραγίδα τους.
Ορμώμενοι από την πόλη Κυρήνη (στα παράλια του Λιβάνου), δε δυσκολεύτηκαν
να επιβάλουν τον πολιτισμό τους στους ντόπιους Ναβαϊτες (Nabataens).
Αραβικός, νομαδικός λαός οι τελευταίοι, άκμασαν από τον 6ο π.Χ. αιώνα έως
και το 100 μ.Χ., οπότε και πέρασαν στην αφάνεια, μέρος πια της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας. Οι Ρωμαίοι φρόντισαν βέβαια κι αυτοί να «σκαλίσουν» τα δικά
τους μνημεία στους βράχους του φαραγγιού. Ρωμαϊκό θέατρο, ρωμαϊκή οδός,
λουτρά, όλα κλασικά σημάδια μιας πόλης-χώρας η οποία καταστράφηκε μέσα σε
μια μέρα από ισχυρότατο σεισμό.
H Πέτρα παρέμεινε στην αφάνεια για περισσότερο από 1.700 χρόνια, έως ότου
την ανακαλύψει ξανά η περιέργεια και η επιμονή ενός ελβετού εξερευνητή, του
John Lewis Burckhart.
Με την έκπληξη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας, πήραμε το δρόμο του γυρισμού
για την Ακαμπα. Την πόλη, του Λώρενς, που δεν είναι πια φτωχό χωριουδάκι,
άλλα σύγχρονη μεγαλούπολη, με πολυκατοικίες, εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία,
σύγχρονο λιμάνι, όλα σε αρμονία με τα απαραίτητα τζαμιά.
Δεύτερη ημέρα του ταξιδιού, κι αυτή τη φορά το πρόγραμμα μας πάει από την
«άλλη όχθη» του κόλπου.
Και αντί Βορρά, πορεία στο Νότο. Το κατώτατο άκρο του Σινά απέχει 200 χλμ.
από τη Νιουέιμπα που διανυκτερεύσαμε.
Αν η κόλαση ήταν επί γης, σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι της θα βρίσκονταν εδώ.
Κι αν χαρακτηρίσαμε την Ιορδανία φτωχή, τότε δεν υπάρχει περιγραφή γι? αυτό
το κομμάτι της Αιγύπτου.
Μόνο η στρωμένη άσφαλτος υποδηλώνει ότι αυτή η καυτερή, κινούμενη γη έχει
δεχτεί την ανθρώπινη επέμβαση.
Γνωστό πια σε μας το σκηνικό. Πέτρα, άμμος, άμμος, πέτρα.
Δύο μέτρα από τις άκρες του δρόμου, σκληρό χώμα κι ένα μέτρο πιο ?κει,
δισεκατομμύρια κόκκοι άμμου που κατατρώγουν και πνίγουν τα πάντα.
Ελάχιστοι βεδουϊνοι που στέκουν ανακούρκουδα στις άκρες του δρόμου,
ακίνητες φιγούρες, λες κι από άλλον κόσμο, περιμένοντας, το πιθανότερο,
τίποτε -απλώς να περάσει η μέρα- τυλιγμένοι στα καφτάνια τους, παγερά
αδιάφοροι στο πέρασμα των δικών μας αστραφτερών, ολοκαίνουριων 306 κάμπριο.
Κι όμως, αυτά τα ανθρώπινα κουρέλια (με βάση τα ευρωπαϊκά μας πρότυπα)
αποπνέουν μια αλλόκοτη κι ίσως ανεξήγητη περηφάνια, όταν σε κοιτούν μέσα
απ? αυτά τα παγερά γκρίζα τους μάτια που μόλις ξεπροβάλουν κάτω απ? το
καφτάνι. Κι είσαι εσύ τελικά αυτός που χαμηλώνει το βλέμμα...
Δε ζητούν τίποτε άλλο, τις περισσότερες φορές ούτε το πλαστικό μπουκάλι
νερό που τους προσφέρεις. Κι ας είναι ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να σου τύχει
σ? αυτή την κόλαση.
Πλησιάζοντας προς το κατώτατο άκρο της χερσονήσου, σχεδόν στο ίδιο ύψος με
τη Μονή της Αγ. Αικατερίνης, η μεταμόρφωση είναι απότομη, εντυπωσιακή,
απίστευτη. Στη μέση του πουθενά, λες και πρόκειται για αντικατοπτρισμό,
γεννιέται σιγά-σιγά ένα χωριό, ένα σύμπλεγμα ξενοδοχείων, εμπορικών
κέντρων, καταδυτικών βάσεων.
Χίλτον, Σέρατον, Μόβενπικ, με τους εξώστες, τα πάρκινγκ τους, φοίνικες,
πεζόδρομοι, ό,τι τέλος πάντων υπάρχει σε μια σύγχρονη μικρή πολιτεία.
Οι Αιγύπτιοι προσπαθούν να προσελκύσουν τουρίστες σε μία περιοχή που έτσι ή
αλλιώς συγκεντρώνει το ενδιαφέρον Αμερικανών και Ευρωπαίων. Για τρία
χιλιόμετρα χαζεύεις έκθαμβος τον οργασμό δουλειάς και στη συνέχεια, το ίδιο
ξαφνικά όπως εμφανίστηκε εμπρός σου, χάνεται. Είσαι ξανά στην έρημο.
Οι 34 βαθμοί Κελσίου και ο δυνατός αέρας που έχει σηκωθεί και σαρώνει τα
πάντα στο πέρασμά του ίσως δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου τύχει,
όντας μέσα σε ένα ξεσκέπαστο αυτοκίνητο.
Τα δερμάτινα καθίσματα του Πεζό, το ταμπλό, τα πάντα στο εσωτερικό, έχουν
γεμίσει άμμο. Δύσκολες συνθήκες για ένα αυτοκίνητο. Ευτυχώς, είμαστε πλέον
σε «ελεγχόμενη» περιοχή.
Το Εθνικό Πάρκο του Ρας-Μοχάμεντ καλύπτει μια περιοχή τεράστια, όλο το
νότιο άκρο της χερσονήσου του Σινά από την Ερυθρά Θάλασσα έως την είσοδο
του Κόλπου του Σουέζ προς τα δυτικά.
Θεωρείται παράδεισος για τους φυσιοδίφες και τους εραστές των καταδύσεων
και της υποβρύχιας βόλτας, καθώς τα κοράλια, οι καρχαρίες, τα σελάχια, τα
περίεργα γενικώς ψάρια αποτελούν πρόκληση για τα οργανωμένα γκρουπ των
αμερικανών και γερμανών τουριστών.
Αποφεύγουμε την πρόκληση να δοκιμάσουμε τη θερμοκρασία αυτών των μυστήριων
και ολίγων επικίνδυνων -για τα δικά μας γούστα- νερών προτιμώντας τη
σιγουριά και τη δροσιά που μας προσφέρει η στημένη πάνω στην άμμο τέντα.
Απαραίτητη ανάσα πριν το μακρύ δρόμο της επιστροφής. H έρημος είναι πάντοτε
εκεί._Σ.Κ.