Κακά τα ψέματα
Ράλλυ Ακρόπολις, η επόμενη ημέρα
Συνήθως περνάει ήσυχα. Όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν την ανάγκη
ξεκούρασης και ηρεμίας.
O ελληνικός αγώνας του ΠΠΡ απαιτεί γερά νεύρα και καλή φυσική
κατάσταση, είτε αγωνίζεσαι, είτε οργανώνεις, είτε κρίνεις,
είτε επισκευάζεις-συντηρείς, είτε παρακολουθείς.
Όσοι επιστρέφουν ευτυχείς και χορτάτοι τόσο το καλύτερο. Όσοι
νιώθουν μέσα τους το χαρακτηριστικό κενό, αποτέλεσμα της
αποτυχίας, τόσο το χειρότερο. Όμως δεν είναι της στιγμής, ούτε
υπάρχει χρόνος και χώρος για σχολιασμό από το μπάκετ. Ίσως σε
επόμενο τεύχος σε συνδυασμό με την αγωνιστική γνωριμία του
Μόμπιλ-Νισάν Σάνι GTi.
Σήμερα προέχει το μέλλον του αγώνα. Το 1995 πλησιάζει και κανείς δεν
ξέρει πού θα προσμετράει ο καλύτερος αγώνας του ΠΠΡ. Τυπικά
στο πρόγραμμα-πρόταση το P.A. προσμετράει μόνο στο κύπελλο της
FIA για αυτοκίνητα με κίνηση στους μπροστινούς τροχούς και
ατμοσφαιρικούς κινητήρες έως 2000 κ.εκ. Αν κάτι δεν πάει καλά
στο Σαν Ρέμο ή στην Καταλούνια και αφού ο αγώνας μας
οργανώθηκε τέλεια, ίσως κερδίσουμε μία θέση στον ήλιο.
H πραγματικότητα είναι σκληρή και όπως κι αν εξελιχθούν τα
πράγματα, χρειάζεται από τώρα υπερπροσπάθεια, ώστε το 1995 να
γίνει ο τέλειος αγώνας.
Έμπειροι οι οργανωτές αρκεί να ξεπεράσουν κακές συνήθειες, ώστε να
διατηρήσουν αυτόν τον αγώνα-κόσμημα της χώρας μας ζωντανό. Πιο
απλά, πρέπει να βγουν από την απομόνωση. Χρόνια τώρα αρνούνται
την εξωτερική βοήθεια και δε λείπουν τα λάθη σε επίπεδο
προβολής και δημοσίων σχέσεων.
Σωστή η συμφωνία με τον Σκάι, άριστη η επιμέρους μετάδοση από τον
ANT1, αλλά από εκεί και πέρα; Είναι γνωστό ότι δεν υπάρχουν
χρήματα. Αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι τι ενέργειες έγιναν
για να εξασφαλιστούν.
Συνήθως, η προσπάθεια για την ανεύρεση χορηγού αρχίζει
καθυστερημένα και περιορίζεται σε προσωπικές σχέσεις.
Οι χορηγοί υποκύπτουν είτε για να μην γκρινιάζουν οι
ζητούντες, είτε για να εξασφαλιστεί κάτι άλλο μελλοντικά, είτε
γιατί «ο Αλέκος είναι φίλος_».
Ουδείς εκμεταλλεύεται ένα τόσο σημαντικό γεγονός με διεθνή
απήχηση.
Δυστυχώς με τον ερασιτεχνικό τρόπο προβολής του ελάχιστα από τα
διαθέσιμα επιστρέφονται. Σήμερα για να δώσεις πρέπει να ξέρεις
τι θα πάρεις πίσω και πότε. Το Ράλλυ Ακρόπολις παίρνει σάρκα
και οστά την ημέρα του τεχνικού ελέγχου. Καμία προεργασία.
Μόνο οι «πιστοί» γνωρίζουν τα ωράρια και τη διαδρομή νωρίτερα.
Το διαφημιστικό υλικό, περιορισμένο και σε διαστάσεις
αντίστοιχες με αγώνα επαρχιακής πόλης, μοιράζεται μόλις το
παρά πέντε. Κανείς δε σκέφτηκε να γεμίσει τη χώρα αφίσες -
κράχτες και να αναθέσει στους έλληνες αγωνιζόμενους να
μοιράσουν ενημερωτικό υλικό έναν και πλέον μήνα πριν τον
αγώνα, σε όλη την επαρχία.
Δυστυχώς, για τους οργανωτές τον όρο «αγωνιζόμενοι» πληρούν
μόνο οι «top 10» των εργοστασιακών ομάδων. Οι υπόλοιποι απλά
συμμετέχουν. Το Ράλλυ Ολύμπιο διέθετε διαρκή γραμματεία στα
Καμένα Βούρλα που λειτουργούσε 8 ημέρες πριν τη εκκίνηση. Στο
P.A., «θεοί», «ημίθεοι» και «πάφυλες» συμπτωματικά μαθαίνουν
πιθανές αλλαγές ή τους αριθμούς συμμετοχής τους.
«Να τηλεφωνήσουν, να ενημερωθούν!», απαντούν οι οργανωτές.
Γιατί τέτοια αντιπαλότητα; Αρκούσε η αποστολή fax σε συγκεκριμένα
ξενοδοχεία, ώστε να αισθάνονται όλοι, μικροί-μεγάλοι, ότι
κάποιοι ενδιαφέρονται.
Πέρα από περιορισμένες εντάσεις για την ποιότητα δρόμων και κυρίως
για ορισμένα ωράρια «σφικτά» και επικίνδυνα ο αγώνας στήνεται
άψογα και εκτελείται τέλεια. Δυστυχώς όμως κάποιες
λεπτομέρειες τον θέτουν υπό αμφισβήτηση και ορισμένες επιλογές
δίνουν δικαιώματα κακής κριτικής σε όσους καιροφυλακτούντες.
Αν θεωρήσουμε ότι στη Λειβαδιά, οργανωτές και αστυνομία,
αιφνιδιάστηκαν από τον πολύ κόσμο, ποιος έχει την ευθύνη για
το φιάσκο στο Πλατύστομο; H επιλογή του χώρου μάς πήγε χρόνια
πίσω.
Θυμηθήκαμε εκείνο το αλησμόνητο Ράλλυ ΕΛΠΑ όπου η ενδιάμεσος
ανασυγκρότηση έγινε σε σκουπιδότοπο του Ασπρόπυργου.
Σε άλλες εποχές τα παραπάνω ήταν σταγόνες στον ωκεανό και
μειονεκτήματα ανίκανα να ταρακουνήσουν το οικοδόμημα.
Σήμερα όμως οι συνθήκες είναι διαφορετικές και η προσοχή στη
λεπτομέρεια θα παίξει σημαντικό ρόλο.
Τι μέλλει γενέσθαι αύριο το πρωί;
Συναγερμός με επαγρύπνηση όλων όσων ενδιαφερομένων. Οργανωτές,
αγωνιζόμενοι, χορηγοί, δημοσιογράφοι και όσοι ικανοί από το
χώρο της διαφήμισης και της προβολής να καθήσουν στο ίδιο
τραπέζι με θέμα συζήτησης το Ράλλυ Ακρόπολις του 1995 είτε
προσμετράει, είτε όχι, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Πρέπει να ανοίξουν οι πόρτες μήπως και σωθεί ο αγώνας.
Αρκεί ένα μικρό λάθος, ώστε ο αγώνας να μην επιστρέψει ποτέ
στο ΠΠΡ. Κάτι να πάει στραβά τον επόμενο χρόνο, κάτι να
χάσουμε από τη δύναμή μας στη FIA και_ τέλος.
Μακάρι να ζήσει 120 χρόνια ο Πρόεδρος της ΕΛΠΑ (του το
ευχόμαστε ολόψυχα) αλλά και ο ίδιος ξέρει πολύ καλά ότι δε θα
έχει για πάντα τη διάθεση και το κουράγιο να τρέχει στο Παρίσι
για να εξασφαλίζει τον αγώνα.
Ήρθε η ώρα της επαγγελματικής αντιμετώπισης σε όλα τα επίπεδα ώστε
να δημιουργηθεί η κατάλληλη υποδομή και να γίνει ο αγώνας
ακλόνητος διατηρώντας το κύρος του, είτε προσμετράει είτε όχι
στο σύνολο των θεσμών που συμπεριλαμβάνονται στο ΠΠΡ.
Αν το 1995 τελικά ο αγώνας προσμετράει μόνο για την κατηγορία
F2, δε θα έρθει η καταστροφή, αρκεί να οργανωθεί καλύτερα από
ποτέ και γίνουν τα πάντα, ώστε να εξασφαλιστούν και κορυφαίες
συμμετοχές με αυτοκίνητα 4X4.
O αγώνας γίνεται στην Ευρώπη και με τα κατάλληλα κίνητρα δεν
πρέπει να αποκλείεται η συμμετοχή μικρού αριθμού εργοστασιακών
ομάδων. Το ρόλο τους μπορούν να παίζουν και οι έλληνες
αντιπρόσωποι. Ομάδες με αυτοκίνητα 4x4 ετοιμάζονται να πάνε
στην Αυστραλία με σκοπό να εξελίξουν τα αυτοκίνητά τους και να
προετοιμαστούν για τον επόμενο χρόνο, αν και ο αγώνας
προσμετράει μόνο στη «μικρή» κατηγορία.
Το ίδιο πρέπει να γίνει το 1995 και στην Ελλάδα. Θα ασχοληθεί
όμως κανείς; Θα βρεθούν χορηγοί που θα δελεάσουν ομάδες; Θα
στηριχθεί με κάθε τρόπο η ελληνική παρουσία; Θα βρεθεί κανάλι
επικοινωνίας με την κρατική μηχανή, ώστε κρατικές εταιρίες με
φιλόδοξους στόχους να προβληθούν μέσω των οργανωτών ή μέσω των
αγωνιζομένων;
Στη Γαλλία έχει δημιουργηθεί εθνική ομάδα που επιχορηγείται. Δεν
\ίμαστε Γαλλία αλλά, κ.κ. Χαραλάμπους, Λιάνη σε τούτη εδώ τη
χώρα οργανώνεται ένα γεγονός που απαιτεί την υποστήριξή σας
(Τώρα σωθήκαμε!_Κ.Κ.).
Δε θα κάνετε κανένα χατήρι στην ΕΛΠΑ. Θα στηρίξετε μία Εθνική
προσπάθεια με Παγκόσμια απήχηση.
Δεν είναι δυνατόν να το οργανώσετε ολοκληρωτικά γιατί θα το
καταστρέφατε σε λίγα λεπτά της ώρας. Τουλάχιστον στηρίξτε το.
Είναι κεκτημένο όλων μας και κανείς δε διεκδικεί πολιτικά
ωφέλη από την πορεία του.
Μακάρι να υιοθετηθεί ο διάλογος και να υπάρξει συνέχεια με
υλοποίηση των όποιων αποφάσεων. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο
ότι όσοι έχουν την ευθύνη να τον προκαλέσουν, είναι έμπειροι,
δραστήριοι και ικανοί, αλλά... μισούν την ανταλλαγή απόψεων.
Σφίγγουν το χέρι με ειλικρίνεια, αλλά το δίνουν σπάνια και κατά
περίπτωση.
Μακάρι να μας διαψεύσουν, για τον αγώνα και την ιστορία του.
Στράτης Χατζηπαναγιώτου
Θα ξανάρθουν οι θεοί;
Αρκεί η εξεύρεση χορηγών ώστε τον επόμενο χρόνο να
εξασφαλιστεί το θέαμα κι αν ακόμη ο αγώνας δεν προσμετράει στο
«μεγάλο» πρωτάθλημα.
TONIA ΠΑΥΛΗ
Κυπελλούχος συνοδηγός Πρωταθλήματος Ράλλυ 1992-1993.
TYXEPOI ΣΤΗΝ ATYXIA
Το Χάλντα δείχνει 16.50 στην ειδική διαδρομή Ελευθεροχώρι.
Σε 1,5 χλμ. τελειώνει η τελευταία ειδική του πρώτου σκέλους και
πάμε για την ανασυγκρότηση, μετά από μία ιδιαίτερα δύσκολη
ημέρα με ένα υπέροχο αυτοκίνητο που όμως απαιτεί χρόνο
προσαρμογής.
H έκπληκτη φωνή του Στράτη με αναγκάζει να σταματήσω το
διάβασμα των σημειώσεων.
Στην κλειστή αριστερή στροφή πριν «τη δεξιά» που οδηγεί στο διπλό
πήδημα, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τη «φουρκέτα του
Αποστόλου» (στις κλασικές ειδικές διαδρομές αρκετές στροφές
αποκτούν το όνομα του οδηγού που είχε τη στιγμή του...) έχουμε
μπει στο δεξί χαντάκι του δρόμου (ρωτήστε τον για το πώς τα
κατάφερε) και κάνουμε μισό τετ-α-κε.
O οδηγός βρίσκει την όπισθεν και το άγχος αρχίζει όταν ακούω:
«δεν έχουμε τιμόνι». Ειδοποιώ τα σέρβις για το γεγονός και η
προσπάθεια επιβίωσης αρχίζει. Δε θέλουμε να πιστέψουμε ότι το
φετινό Ακρόπολις τελείωσε εδώ, στο τέλος της ε.δ. Ελευθεροχώρι
λίγα χιλιόμετρα από την πρώτη ανασυγκρότηση.
Ευτυχώς την ίδια άποψη έχουν και οι θεατές. Φτάνουν σαν τη
βροχή και ρίχνονται στη δουλειά. Το Σάνι στη σωστή κατεύθυνση,
οι ρόδες να κοιτούν ίσια μπροστά και με τη συμπαράσταση της
κατηφόρας φτάνουμε στη «στροφή του Κώστα». Νέος κατακλυσμός
θεατών. Είναι όλοι τους υπέροχοι, δεν πτοούνται από τη σκόνη
των Σκόντα (αχ αυτά τα Σκόντα και οι υπέροχοι οδηγοί τους),
σηκώνουν το αυτοκίνητο από πίσω, ώστε να το στρίψουν προς τα
κάτω, ισιώνουν τους τροχούς και πάμε για την τελευταία
αριστερή φουρκέτα. Νέος πανζουρλισμός, στο παιχνίδι ακόμη και
φίλοι αγωνιζόμενοι που έχουν περάσει στην άλλη πλευρά. O
Qτάθης Παλαιοδημόπουλος, ο Γιώργος Κορνελάκης και άλλοι που
καλύτερα να μείνουν στην ανωνυμία συντονίζουν την προσπάθεια,
σκονίζονται, πέφτουν κάτω, φωνάζουν, προσπαθούν. Από φουρκέτα
σε φουρκέτα, οι θεατές που μας παρακολουθούν να κατηφορίζουμε
χειροκροτούν μ? ένα διαφορετικό τρόπο που δε θα ξεχάσω ποτέ!
Αυτό το χειροκρότημα είχε διαφορετική χροιά. Συνήθως όταν
κερδίζεις σε χειροκροτούν με ενθουσιασμό. Αυτή τη φορά, ήταν
διαφορετικά. Σεβασμός, αναγνώριση; Ίσως λίγο από όλα. Να είναι
καλά!
Φτάνουμε λίγα μέτρα από τους χρονομέτρες και η μικρή ανηφόρα μας
ακινητοποιεί. Οι κριτές και οι θεατές που φτάνουν «πετώντας»
θέλουν, αλλά δεν μπορούν. Τυπικά δεν επιτρέπεται ποτέ η
εξωτερική βοήθεια. Πόσο μάλλον υπό το βλέμμα των κριτών. Το
Σάνι δείχνει περισσότερο βαρύ από ό,τι είναι πραγματικά, αλλά
ευτυχώς η ανηφόρα διαρκεί λίγο. Φτάνουμε στο κοντρόλ, «κτυπάμε
κάρτα» και βλέπουμε τους έλληνες και βρετανούς τεχνικούς που
έχουν φτάσει στο τέλος της ε.δ. Τα λίγα μέτρα που μας χωρίζουν
τα διανύουμε σπρώχνοντας και με δυσκολία. Σε ορισμένες
περιπτώσεις οι αποστάσεις παίρνουν αλλόκοτες διαστάσεις.
H ζημιά επισκευάζεται σε 2-3' αλλά έχουμε χάσει 7.5-8' μέσα
στην ε.δ και πέφτουμε στην 23η θέση.
Φτάνοντας στα Καμένα Βούρλα η απογοήτευση είναι χαραγμένη στα πρόσωπα
των ανθρώπων της Νισάν που ξέρουν πολύ καλά ότι όντας έξω από
την 20άδα, με ένα λεπτό από τον μπροστινό μας μέσα στη σκόνη,
θα εμπλακούμε περισσότερο σε προσπάθεια επιβίωσης παρά σε
αγώνα με φιλόδοξους στόχους.
«Εγκατέλειψε και ο Ντε Μέβιους ψιθυρίζει κάποιος»,
προσπαθώντας να δώσει ταυτόχρονα το μέγεθος της ατυχίας, αλλά
και ελπίδες για τη συνέχεια...
Τη δεύτερη ημέρα το ηθικό είναι στο μηδέν. O συνήθης πρωινός
εκνευρισμός του Στράτη παίρνει δυσθεώρητες διαστάσεις. O
συντονιστής της ομάδας μας, Τάκης Χατζηαγγελής, στο σέρβις
πριν τη Γιανιτσού αναλαμβάνει να μας ανεβάσει το ηθικό, με
λίγα απλά ανθρώπινα λόγια, που τόσο τα είχαμε ανάγκη από το
προηγούμενο βράδυ.
Ας είναι, «μεγάλα παιδιά» είμαστε, έπρεπε να προσέχουμε από τη
στιγμή που τα λάστιχα δεν ακολουθούσαν αρκετά χιλιόμετρα πριν
την ατυχία...
Περιθώρια για άλλο «φάουλ» δεν υπάρχουν και όταν φτάνουμε τον Μύριαμ
μέσα στη σκόνη στη μέση της ε.δ. Γιανιτσού, εγκαταλείπουμε την
προσπάθεια για να μην τραυματίσουμε το Σάνι που το προηγούμενο
βράδυ έγινε καινούριο. Στην εκκίνηση της Μακρυράχης ο Νίκος
Κελεσάκος αποφάσισε να μας κάνει το ετήσιο δώρο του. Ήταν
εκεί, χαμογελαστός, αισιόδοξος, με καλή διάθεση και
αυτοπεποίθηση. Επικοινώνησε μαζί μας με τον κώδικα που
επηρεάζει θετικά το Στράτη. Κανένα σχόλιο για το χθες και όλοι
μαζί συνεχίζουμε προσαρμοσμένοι στη νέα πραγματικότητα όπως
αρμόζει σε επαγγελματίες. Βασική δυσκολία ο αργός ρυθμός του
Μύριαμ και η σκόνη που μας στερεί τη δυνατότητα μείωσης των
διαφορών όχι μόνο σε σχέση με τα Σκόντα, αλλά με τον Αλιάσοβ
και με τους έλληνες αντιπάλους μας.
Οι κριτές θέλουν (όχι όλοι, δε λείπουν και οι
ανταγωνιστικοί...) αλλά δε δίνουν δίλεπτο εκτελώντας άνωθεν
εντολές... «Συγγνώμη παιδιά, αλλά πριν το πρόβλημα με τον
Μακρέι, στα VHF το μόνο που ακουγόταν ήταν το πως δε θα πάρετε
δίλεπτο..», ξεφεύγει ενός (όχι, ο Στράτης απλά χαμογέλασε...)
και αντιλαμβάνεστε ότι η παρεξήγηση-αντιπαράθεση μεταξύ
αγωνιζομένων-οργανωτών συνεχίζεται. Κρίμα!
Στα Κρυονέρια, στη χειρότερη ε.δ. του P.A, οι Μύριαμ-Γιώργος
Κότσαλης σταθμεύουν το λευκό Έσκορτ λίγα χιλιόμετρα μετά την
εκκίνηση και επιτέλους φως για τη συνέχεια μέχρι την
ανασυγκρότηση. Οι διαφορές μειώνονται και πετύχαμε εύκολα
μέρος των στόχων μας χάρη στους θεατές, που στην περίπτωσή μας
ξεπέρασαν την ηθική συμπαράσταση, στο ιδιαίτερα αξιόπιστο
αυτοκίνητο και στην ομάδα μας. Κρίμα που ο δ. σ. του
περιοδικού δε δίνει χώρο για παραλειπόμενα συνδεμένα με τη
συνύπαρξη ελλήνων-βρετανών τεχνικών. Ίσως το 1995._Τόνια
Παυλή.
Βροχή οι θεατές...
Από το δεξί μπάκετ...
ΑΚΡΟΠΟΛΗ - ΚΑΡΑΒΙΔΙΑ
Παράξενος τίτλος δε συμφωνείτε; Ίσως σκεφθήκατε ότι οι 4T αποφάσισαν να
δημοσιεύουν δρομολόγια των ΚΤΕΛ και ΟΣΕ προς την επαρχία που
λόγω εποχής παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον.
Θα μπορούσε να ήταν έτσι, όπως θα μπορούσε να ήταν και τίτλος
κάποιου καινούριου κινηματογραφικού έργου.
Όμως δεν είναι τίποτα από τα δύο και αναφέρομαι στη σύντομη
διαδρομή μας στο φετινό -41ο- Ράλλυ Ακρόπολις, στον δεύτερο
αγώνα του «μεγάλου» πρωταθλήματος που συμμετείχαμε σαν πλήρωμα
της ομάδας Valvoline.
Από το ράλλυ Ολύμπιο, όλα εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα και ο
χρόνος που απέμεινε μέχρι το P.A. (υπάρχουν και οι υποχρεώσεις
του οδηγού στους ασφάλτινους θεσμούς) αποδείχθηκε
περιορισμένος. Μοιραία, οι δοκιμές δε χαρακτηρίστηκαν πλήρεις,
αλλά όταν υπάρχει κέφι και ηθικό όλα ξεπερνιώνται. Στην
εξύψωση του ηθικού βοήθησε και ένας άσος που παραλίγο να
χωρέσει στα... «μανίκια» του πληρώματος. Ήταν η ομάδα του
Γκόρντον Σπούνερ που θα βοηθούσε την ελληνική προσπάθεια.
Το «κρυφό χαρτί» όμως που είχαμε για το P.A. δεν εμφανίστηκε.
Οι Βρετανοί δεν μπόρεσαν να πλαισιώσουν την ομάδα μας, γιατί
κατά τη διάρκεια του P.A. έπρεπε να βρίσκονται στη Σκωτία για
να προετοιμαστούν για τον τοπικό αγώνα.
H απουσία των Βρετανών δεν εμπόδισε τη μικρή αλλά
αποτελεσματική ομάδα μας να συντονιστεί και να ετοιμαστεί ώστε
να αντιμετωπίσει κάθε τι που θα παρουσίαζε το μπλε-άσπρο
Έσκορτ κατά τη διάρκεια του τριήμερου αγώνα.
Ενός αγώνα που διήρκεσε για μας εννέα μόνο ε.δ. -από τις
τριάντα τρεις συνολικά- όταν στα Καραβίδια, σε μια «ανηφορική
δεξιά που κλείνει» το Έσκορτ δυστρόπησε στις εντολές του
οδηγού και γλιστρώντας υπερστροφικά κατέληξε στο ανάχωμα,
καταστρέφοντας την πίσω αριστερή ανάρτηση, τερματίζοντας την
προσπάθειά μας, πριν καλά-καλά πάρουμε γεύση από πραγματικό
P.A. (δεύτερη και τρίτη ημέρα άρχιζαν τα δύσκολα...).
Μέχρι τότε, προσπαθούσαμε με την πληγωμένη κρεμαγιέρα (χρόνος
αντικατάστασης υπήρχε μόνο στην ανασυγκρότηση) από την πρώτη
ε.δ. προβληματίζοντας τους πολλούς θεατές στις δεξιές
φουρκέτες της «Βένιζας» και του «Κιθαιρώνα» που
παρακολουθούσαν το αυτοκίνητο να διαγράφει παράξενες τροχιές,
ενώ στο Στείρι προδοθήκαμε και από την ενδοσυνεννόηση της
Πέλτορ.
Όμως οι αγώνες έτσι είναι, διακρίνονται για τις ευχάριστες και
δυσάρεστες στιγμές, ενώ στη δεύτερη περίπτωση απαιτείται
/,.(αιμία και ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, αφού ως
γνωστόν οι αγώνες συνεχίζονται και οι στιγμές που προσφέρει ο
χώρος είναι πράγματι μοναδικές. Τι να κάνουμε, του χρόνου
πάλι.
Τι άλλο όμως μας έμεινε από το 41ο ράλλυ Ακρόπολις;
Πρώτα από όλα ο κόσμος που συναντήσαμε σε όλες τις ε.δ. Είναι κάτι
που δεν μπορεί να περιγραφεί μέσα από τις σελίδες του
περιοδικού.
Αυτό το πολύχρωμο πλήθος που το συναντάς ακόμη και στις πιο
απομακρυσμένες ε.δ. το αισθάνεσαι διαρκώς δίπλα σου.
Σε παρακολουθεί, σε τονώνει, σε εμψυχώνει και το μόνο που θέλουν
από σένα είναι να συνεχίζεις τον αγώνα, να σε δουν στην
επόμενη ε.δ. για να σε ξαναχειροκροτήσουν και ξανά πάλι το
ίδιο. Ξέρετε εσείς...
H φράση «συναισθηματική φόρτιση» σε όλο της το μεγαλείο. Για
τον αγώνα τι να πούμε και τι να σχολιάσουμε!
Το σημαντικότερο αυτοκινητιστικό γεγονός στη χώρα μας, το
P.A., για άλλη μια φορά δικαίωσε τη φήμη του, παραμένοντας
πιστό στην παράδοση.
Σκληρά χώματα, πέτρες, αφόρητη ζέστη, καυτός ήλιος συνέθεσαν την
εικόνα. Μια εικόνα που για χρόνια τώρα δίνει στο διεθνή μας
αγώνα την πρώτη θέση στη βαθμολογία μεταξύ των αγώνων του ΠΠΡ.
Όμως παρά τον περιορισμένο χώρο, θα ήταν παράλειψη να μην
αναφερθούμε και λίγο στο τόσο σοβαρό έργο των κριτών και των
χρονομετρών.
Έμπειροι, αποφασιστικοί, αποτελεσματικοί, φιλικοί προς τα
πληρώματα και πάνω από όλα γνώριζαν ποιος ήταν ο ρόλος τους.
Κάτι που δυστυχώς δε συναντάμε στους ασφάλτινους αγώνες.
Οι μήνες που ακολουθούν είναι μήνες αγωνιστικής ύφεσης και
διακοπών.
Απολαύστε λοιπόν τις διακοπές σας και ανανεώνουμε τη συνάντησή
μας για το τέλος Αυγούστου (26-28/8) στο ράλλυ ΕΛΠΑ._
Γιάννης Σταυρόπουλος