Formula 1: GP Γαλλίας και M. Bρετανίας
ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΣΠΟΡ...
Όταν στο τέλος του 1993 η Canon αναγκάσθηκε -από την ομάδα της Williams- να
αποσυρθεί από τα Γκραν Πρι της Φόρμουλα 1, φρόντισε να «ενημερώσει» όλους
τους πιθανούς και επίδοξους χορηγούς για την αναξιοπιστία, τη γελοιότητα
και το χαμηλό επίπεδο γενικώς των μάνατζερ του «circus» , αλλά και των
κυβερνώντων τη Διεθνή Ομοσπονδία! Μέσα στο 1994, η Canon δικαιώθηκε
επανειλημμένα, με αποκορύφωμα τα γεγονότα του Βρετανικού Γκραν Πρι που
εξευτέλισαν ό,τι είχε απομείνει ανέπαφο από τη λαίλαπα της ανικανότητας,
της αναλγησίας και της υπεροψίας των ηλιθίων που κανονίζουν τις τύχες της
σύγχρονης Φόρμουλα 1...
Κείμενο : Τέο Λαζάκις
Φωτογραφίες : Reporter
ΣΤΟ Γαλλικό Γκραν Πρι οι «γαλαζοαίματοι» της FIA και της FOCA, έκαναν...
έρανο και επιστράτευσαν τον Μάνσελ για να περισώσουν τις εισπράξεις, τους
δείκτες τηλεθεαματικότητας των Γκραν Πρι, το ενδιαφέρον των σπόνσορς, αλλά
κυρίως το ίδιο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1, που αυτοί ουσιαστικά
διέλυσαν... Και ο Μάνσελ ήλθε, είδε, ΔΕΝ νίκησε -φυσικά- και... απήλθε,
μάλλον για να μην επανέλθει! Διότι όπως έχει τώρα η κατάσταση, σε ηλικία 41
ετών, με το συγκεκριμένο μονοθέσιο και αντίπαλο τον Σουμάχερ, μάλλον
ψυχοπαθής (και όχι απλά «τρελός») θα πρέπει να είναι ο «Λέων» για να
αρχίσει και πάλι από το απόλυτο μηδέν, παρά τα 22 εκατομμύρια $ USA που του
πρόσφεραν για 4 Γκραν Πρι μέσα στο 1994 και ολόκληρο το Πρωτάθλημα του
1995... Υπενθυμίζουμε πως στο τέλος του 1992, όταν ο Μάνσελ είχε κατακτήσει
το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η ομάδα της Williams είχε αρνηθεί να του αυξήσει
τις ετήσιες απολαβές του σε 7 εκατομμύρια $ USA για το 1993!
O Μάνσελ πάντως, ΔΕΝ μπόρεσε να «ανεβάσει» το ενδιαφέρον του κοινού, αφού
στην πίστα του Μανί Κουρ, για πρώτη φορά μετά το 1991, δεν αντιμετωπίσαμε
καν κυκλοφοριακό πρόβλημα για να πάμε, αλλά και να φύγουμε από την πίστα,
μετά το Γκραν Πρι... O Λέων οδήγησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε εκείνο το...
επαναστατικό μονοθέσιο, την FW 16 με τον αριθμό 2 (προσπαθώντας να
αντικαταστήσει τον αναντικατάστατο), αλλά μέχρι και ο... Χιλ ήταν τελικά
ταχύτερός του στις δοκιμές, έστω και την τελευταία στιγμή, έστω και κατ?
ελάχιστο. Τα χρόνια περνούν, οι ισορροπίες αλλάζουν, τα αυτοκίνητα επίσης:
οι πιλότοι μένουν οι ίδιοι, ειδικά όταν οδηγούν βαρύτερα, αργότερα και
λιγότερο «νευρικά» μονοθέσια (όπως εκείνα της Formula Indy), κάτι που ο
Μάνσελ κάνει τα δύο τελευταία χρόνια... Στον αγώνα, δεν κατόρθωσε ούτε για
μια στιγμή να συμπεριληφθεί μεταξύ των διεκδικητών της νίκης, παρά το
γεγονός πως οδηγούσε ένα μονοθέσιο με τον κινητήρα Renault, που δεν είναι
πλέον ο περισσότερο ισχυρός σε ιπποδύναμη, αλλά παραμένει κορυφαίος. H νίκη
του Σουμάχερ, με ένα μονοθέσιο το οποίο σαφώς δεν ευνοείται στην πίστα του
Μανί Κουρ -την Benetton B 194- οφείλεται σίγουρα στη μεγάλη κλάση του
Γερμανού πιλότου, αλλά κατά κύριο λόγο στη λάθος τακτική της ομάδας της
Williams, που υιοθέτησε την τακτική των 2 συνολικά pit-stops αντί των 3 της
Benetton: ο Σουμάχερ μπόρεσε έτσι να έχει στη διάθεσή του ένα ελαφρύ
μονοθέσιο (αφού η ποσότητα καυσίμου που είχε στις δεξαμενές του ήταν
λιγότερη), με αποτέλεσμα να «γυρίζει» την πίστα κατά μισό περίπου
δευτερόλεπτο ταχύτερα από τον Χιλ, καταπονώντας λιγότερο τα φρένα του και
τα λάστιχά του!
Στο Βρετανικό Γκραν Πρι, μία εβδομάδα αργότερα, έγιναν όργια... Την
pole-position έκανε ο Χιλ (3 χιλιοστά του δευτερολέπτου εμπρός από τον
Σουμάχερ), ο οποίος όταν δόθηκε η εκκίνηση τέθηκε επικεφαλής,
ακολουθούμενος από τον Σουμάχερ, που είχε κάνει όμως το πρώτο σοβαρό και
ανεπίτρεπτο λάθος της καριέρας του: κατά τη διάρκεια του πρώτου
αναγνωριστικού γύρου (έγιναν δύο, αφού η πρώτη εκκίνηση δεν
πραγματοποιήθηκε λόγω σβησίματος του κινητήρα του Φερστάπεν), ο Γερμανός
πιλότος προσπέρασε δύο φορές τον Χιλ (που είχε την pole-position), κάτι που
ο κανονισμός απαγορεύει ρητά! O αλυτάρχης ειδοποίησε κατά τη διάρκεια του
5ου γύρου τόσο το pit της ομάδας της Benetton γραπτώς, όσο και τον ίδιο τον
πιλότο με πινακίδες, πως του έχει επιβληθεί ποινή 5 δευτερολέπτων
«stop-and-go» στα pits. Αυτό σήμαινε, πως ο Γερμανός θα έπρεπε να μπει στα
pits, να περιμένει στην έξοδό τους 5 δευτερόλεπτα και να ξαναμπεί στην
πίστα! Εξυπακούεται βέβαια, πως ο χρόνος που συνολικά χάνεται σ? αυτές τις
περιπτώσεις, δεν είναι μόνον 5 δευτερόλεπτα: ανάλογα με την πίστα και το
διάδρομο των pits, είναι δυνατόν να χαθούν ακόμη και 35 δευτερόλεπτα
συνολικά... O Σουμάχερ αγνόησε επιδεικτικά -καθ? υπόδειξιν και του Φλάβιο
Μπριατόρε- την εντολή του αλυτάρχη για 7 ολόκληρους γύρους (τη στιγμή που ο
κανονισμός ορίζει πως ο πιλότος πρέπει να «εκτίσει» την ποινή του το
αργότερο εντός τριών γύρων από τη στιγμή που δόθηκε η εντολή), με
αποτέλεσμα ο αλυτάρχης να βγάλει μαύρη σημαία στον Σουμάχερ! O Φλάβιο
Μπριατόρε και ο Τομ Γουόλκινσο έπαθαν αμόκ και άρχισαν τις...
διαπραγματεύσεις με τον Ρόλαντ Μπρούινσρεντε, τον μόνιμο αλυτάρχη της FIA
για όλα τα Γκραν Πρι! Οι διαπραγματεύσεις είχαν τελικά_ αποτέλεσμα, αφού η
μαύρη σημαία ανακλήθηκε (!) υπό την προϋπόθεση πως ο πιλότος της Benetton
θα μπει στα pits για να εκτίσει την ποινή του! Ούτω και εγένετο, ο Σουμάχερ
έχασε 21 συνολικά δευτερόλεπτα και την πρώτη θέση του αγώνα που είχε στο
μεταξύ κατακτήσει και το Γκραν Πρι πρακτικά τέλειωσε κάπου εκεί, αφού ήταν
ανθρωπίνως αδύνατον ο Γερμανός να μπορέσει να καλύψει τη διαφορά αυτή σε
μια πίστα όπως εκείνη του Σίλβερστοουν, με ένα μονοθέσιο σαφώς πιο αργό της
Williams του Χιλ...
Πρέπει να υπενθυμίσουμε πως το 1990, όταν ο Μάνσελ (πιλότος της Ferrari
τότε), αγνόησε τη μαύρη σημαία στο Πορτογαλικό Γκραν Πρι, όχι απλά τέθηκε
εκτός αγώνα, αλλά αποκλείσθηκε και από το επόμενο Γκραν Πρι, εκείνο της
Ισπανίας! Σε απλή γλώσσα δηλαδή, όχι μόνον ο Σουμάχερ έπρεπε να τεθεί
πάραυτα εκτός αγώνα, αλλά δεν θα έπρεπε να πάρει μέρος και στο Γερμανικό
Γκραν Πρι, στις 31 Ιουλίου! Υπάρχει όμως και συνέχεια: μετά τον τερματισμό
και κατά τη διάρκεια του «γύρου του θριάμβου», ο Χιλ πήρε από έναν Αγγλο
φίλαθλο μια σημαία, κάτι που ο κανονισμός σαφώς απαγορεύει, επιβάλλοντας
μάλιστα και βαριές ποινές, οι οποίες βέβαια δεν επιβλήθηκαν στην περίπτωση
του Βρετανού πιλότου... Ένας άλλος ο οποίος δεν θα έπρεπε να υπάρχει στον
πίνακα των τερματισάντων, είναι ο Χάκινεν, που έκανε ένα τετ-α-κε στον
τελευταίο γύρο και τον βοήθησαν οι κριτές να ξεκινήσει από την άμμο,
γεγονός το οποίο επισύρει την ποινή του αποκλεισμού από τον αγώνα... Και
στην περίπτωση αυτή φυσικά, ουδεμία ποινή επεβλήθη, όπως ουδεμία ποινή
επεβλήθη στον Αλεζί, όταν πέταξε έξω από την πίστα τον Μπαριτσέλο στο Μανί
Κουρ κάνοντας «μανούβρες» για να επανέλθει στην πίστα μετά από ένα
τετ-α-κε...
Νέα τάξη πραγμάτων: Γκραν Πρι χωρίς κανονισμούς! Είμαστε περίεργοι να δούμε
μέχρι το τέλος της φετινής σεζόν, τι άλλο θα ανακαλύψουν οι ηλίθιοι που
κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της Φόρμουλα 1, για να την γελοιοποιήσουν
εντελώς... Ήδη έχουν «φροντίσει» πάντως, εν όψει των ισχνών -από πλευράς
οικονομικής- αγελάδων του 1995, να αναπληρώσουν το κενό του Σένα και του
Προστ, του Μάνσελ και των υπολοίπων που εγκατέλειψαν τα Γκραν Πρι, ξέρετε
με ποιους; Με τον Ζακ Βιλνέβ, τον Αλ Ανσερ Τζούνιορ και τον Πολ Τρέισι!
Τόσο μεγάλη ανάγκη αιμοδοσίας υπάρχει, τέτοια έλλειψη πιλότων, τόσο κακό
management... Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πριν, η Φόρμουλα 1 είχε τόσους top
πιλότους, που δεν χωρούσαν καν στο στενό της περιβάλλον. Σήμερα, η Φόρμουλα
1 έχει ανάγκη «εισαγωγής» πιλότων από την Αμερική για να επιζήσει (ή έτσι
τουλάχιστον πιστεύουν οι ηλίθιοι που την κυβερνούν)... Και αυτό -αν μη τι
άλλο- λέγεται ξεπεσμός. Και εις ανώτερα!_Τ.Λ.