Αίγυπτος
ΑΙΓΥΠΤΟΣΣτη σκιά του Βασιλιά Ήλιου
Από το Ασουάν στο Κάιρο. Από την ¶νω Αίγυπτο στη Μέση
και απ_ εκεί μέσα από την έρημο στην Κάτω Αίγυπτο και
στη σημερινή πρωτεύουσα.
Εδώ και 5.000 χρόνια το ταξίδι δίπλα στο Νείλο περνά
από τα ίδια μέρη, συναντά τους ίδιους σκονισμένους
τόπους, τους ίδιους μελαχρινούς φελάχους. Τότε, η
φελούκα χρειάζοταν δύο εβδομάδες να διασχίσει το
ποτάμι με τους 2.000 παραπόταμους. Σήμερα, από το
φράγμα του Νάσερ στα σύνορα σχεδόν με το Σουδάν ως το
Κάιρο δεν χρειάζεσαι παραπάνω από δύο ημέρες για να
καλύψεις τα 1.500 τόσα χιλιόμετρα.
Του Σ. Κάγκα
Φωτογραφίες: X. Καραγεωργάκης
H ΙΔΕΑ ήταν απλή κι έξυπνη στη σύλληψή της, δύσκολη όμως στην
εκτέλεση. Ως συνήθως δε η αφορμή ήταν πολύ πιο πεζή απ_ ό,τι
μπορεί να φανταστεί ο αναγνώστης. Το Γραφείο Τύπου της Πεζό
είχε ένα περίσσευμα στον προϋπολογισμό του για το 1994 που
έφτανε τα 6 εκ. φράγκα, ποσό πολύ μικρό γαι οποιαδήποτε σοβαρή
διοργάνωση στην Ευρώπη, υπεραρκετό όμως για να διασχίσουν 30
αυτοκίνητα τη μισή σχεδόν Αφρική.
H συμφωνία ΡLΟ-Ισραήλ ήλθε κι _έδεσε με τη σκέψη_ και το event
της Πεζό μπορούσε πια να ξεκινήσει έχοντας στα υπέρ του και
την απαραίτητη _ιδεολογικοπολιτική κάλυψη_.
Τριάντα προσθιοκίνητα και απολύτως νορμάλ Πεζό 306 (τρίθυρα,
τετράθυρα και πεντάθυρα) και 300 περίπου δημοσιογράφοι, θα
κάλυπταν τη διαδρομή, Τρίπολη (Λιβύη), Ασουάν (Αίγυπτο),
Κάιρο, Τελ-Αβίβ, (Ισραήλ), Αμάν (Ιορδανία). Ένα ταξίδι που δεν
είχε κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, πέρα από το να γνωρίσουν
μερικοί Ευρωπαίοι τις χώρες που ως χτες ήταν εμπλεγμένες σε
μία μακροχρόνια _αναταραχή_ πίσω από το τιμόνι αυτοκινήτων
μιας εταιρίας η οποία έχει πατήσει για καλά το πόδι της στην
περιοχή (8 στα 10 αυτοκίνητα στην Αίγυπτο είναι Πεζό) και που
πολύ θα ήθελε να πιστοποιήσει ότι ένα 306 είναι αρκετό για να
σε βγάλει ζωντανό ύστερα από 1000 μίλια στην έρημο.
H δική μας αποστολή έλαχε στο κομμάτι της Αιγύπτου. Τα
αυτοκίνητα θα τα άφηναν οι προηγούμενοι στο Ασουάν -όπου και
το φράγμα Νάσερ- για να τα παραλάβουμε και στη συνέχεια
καλύπτοντας 1500 περίπου χιλιόμετρα σε άσφαλτο και έρημο, να
τα παραδώσουμε στο Κάιρο και στους επόμενους δημοσιογράφους
που θα τα οδηγούσαν στο Τελ-Αβίβ.
Διαπίστωση πρώτη: Το διεθνές αεροδρόμιο του ΚαΪρου στο οποίο
μας κατέβασε η OA είναι καλύτερο από του Ελληνικού αλλά αυτό
δεν είναι δα και πολύ δύσκολο. Όλα τα αεροδρόμια του κόσμου
είναι καλύτερα από το δικό μας.
Διαπίστωση δεύτερη : ...Βρέχει και στην Αίγυπτο. Όσοι
ταξίδεψαν έχοντας στο μυαλό τους θερμοκρασίες 30 βαθμών και
δυνατό ήλιο, γρήγορα απογοητεύτηκαν. Οι πρόσφατες πλημμύρες
στη χώρα (την ίδια περίοδο που και στην Ελλάδα χάνονταν ζωές
και χωριά από τις βροχές) είχαν αποδιοργανώσει τα πάντα.
Προσθέστε ότι το Κάιρο δεν διαθέτει αγωγούς ομβρίων και
φτιάξτε μόνοι σας την εικόνα.
Διαπίστωση τρίτη: Μεγάλο πράγμα η_ Ευρωπαϊκή Ένωση. Είχαμε
χρόνια ολόκληρα να περιμένουμε ώρα στην ουρά και να
σφραγίζουμε διαβατήρια, βίζες και λοιπά τέτοια γραφειοκρατικά.
Διαπίστωση τέταρτη και σημαντικότερη: Δεν υπάρχει σε όλη την
Ευρώπη, και ίσως όχι μόνο, λαός ευγενέστερος και φιλικότερος
των Αιγυπτίων. Με όλη τη σημασία των λέξεων αυτό και παρά το
φόβο της Πεζό μην φάμε στο κεφάλι καμιά βόμβα απ_ αυτές που
πετάνε οι φονταμελιστές στους ξένους τουρίστες.
Αυτές ήταν γενικά οι πρώτες μας εντυπώσεις από μία χώρα την
οποία είχαμε επισκεφτεί επί τροχάδην άλλη μία φορά στο
παρελθόν, με την οποία στην ουσία συνορεύουμε, γειτονεύουμε,
έχουμε αποικίσει στο μακρινό παρελθόν, μας έχει επηρεάσει στην
εξέλιξή μας, συνταξιδεύουμε τελικά μαζί της στο χρόνο.
Ίσως γι_ αυτό να ήμασταν οι μόνοι απ_ όλους τους Ευρωπαίους
που αισθανόμασταν άνετα -σαν στο σπίτι μας- στην Αίγυπτο. Δεν
μας ξένιζαν ούτε η φτώχια, ούτε τα λασπόνερα στους δρόμους ή
οι μικροπωλητές στις πλατείες, ούτε το ζεστό χωρίς υποκρισία
χαμόγελο αυτών των μελαχρινών φτωχοντυμένων ψυχών.
Το Ασουάν έχει ένα μικρό στρατιωτικό αεροδρόμιο το οποίο
χρησιμοποιεί αραιά και πού και ο εθνικός αερομεταφορέας της
Αιγύπτου, ξεφορτώνοντας εκεί χαζοχαρούμενους Αμερικανούς και
Ευρωπαίους τουρίστες που θέλουν να θαυμάσουν το τετράστιο
φράγμα, ξεκινώντας στη συνέχεια απ_ εκεί την περιήγησή τους
(μέσω του Νείλου συνήθως) προς το Κάρνακ και το Λούξορ. Στα
μικρά αυτά αραβικά χωριά υψώνοταν κάποτε η μεγαλύτερη
πρωτεύουσα της Αιγύπτου, η πλουσιότερη πόλη της αρχαιότητας.
Οι Έλληνες την γνώριζαν με το όνομα Θήβαι και οι Αιγύπτιοι με
το όνομα Ουεζί και Νε.
Χαζεύοντας την καταπράσινη περιοχή, τις καλλιεργημένες
εκτάσεις και τα νερά που τρέχουν άφθονα, δύσκολα φαντάζεται
κανείς ότι μερικά χλιόμετρα πιο πέρα η λεπτή κίτρινη άμμος
εξαφανίζει τα πάντα κι απλώνεται σε χιλιάδες χιλιόμετρα νεκρής
γης.
Σε αντίθεση με τους παππούδες τους, οι σύγχρονοι Αιγύπτιοι
έχουν μια μάλλον εκκεντρική άποψη για την πολεοδομία και την
αρχιτεκτονική των σπιτιών ή των πόλεών τους. Αν και τα υλικά
παραμένουν τα ίδια όπως και τότε, ο καθένας σήμερα χτίζει όπου
και κατά πώς τον βολεύει καλύτερα. Αυτό έχει αποτέλεσμα τον
απόλυτο αχταρμά ένα συνονθύλευμα ιδιοκατασκευών που κάνει το
δικό μας Καματερό να φαντάζει ως πρότυπο πολεοδόμησης.
Πολυκατοικίες, τριώροφες και τετραώροφες, χτισμένες με
σκουπίδια, θεμελιωμένες πάνω σε σωρούς-χωματερές άλλων
σκουπιδιών, στα μπαλκόνια τους απλωμένες οι πολύχρωμες
κελεμπίες και τα τσαντόρ και στον_ ακάλυπτο παρκαρισμένο το
Πεζό 504 ή η Μερτσέντες 240D του 77.
Στο τιμόνι ενός πεντάθυρου δίλιτρου 306 αφήνουμε πίσω μας τα
πρώτα χιλιόμετρα ασφάλτου με κατεύθυνση βορειοανατολικά. Τα
συνολικά χιλιόμετρα της πρώτης ημέρας είναι κοντά στα 500 και
σύμφωνα με το road-book γύρω στις 5 το απόγευμα, αν δεν
χαθούμε, πρέπει να έχουμε φτάσει στην πρόχειρη κατασκήνωση που
έχει στήσει για διανυκτέρευση η Πεζό. Σε αντίθεση με το Κάιρο,
ο καιρός εδώ είναι αυτός που όλοι προσδοκούσαμε. Ήλιος,
θερμοκρασία 27 περίπου βαθμών και ένα ελαφρύ αεράκι που μας
χαϊδεύει ευχάριστα.
H διαδρομή, μετά τα πρώτα χιλιόμετρα εξοικείωσης και του
απαραίτητου χαζέματος, φαντάζει μάλλον μονότονη και
κουραστική. Μία ατέλειωτη ασφάλτινη ευθεία που σποραδικά περνά
μέσα από ίδια, απαράλλαχτα χωριά. Όσο ανηφορίζουμε το πράσινο
λιγοστεύει κι όταν πια ο Νείλος που για ώρες μάς συντρόφευε
στα δεξιά μας χάνεται, αρχίζει να εμφανίζεται η άλλη όψη της
χώρας. ?μμος. Ατέλειωτη, ψιλή, σκεπάζει μερικές φορές το
δρόμο, κάνοντας την άσφαλτο να γλιστράει και τον αέρα
περισσότερο πνιγηρό.
Από _δω και πέρα και για δύο ολόκληρες ημέρες τίποτε δεν είναι
ικανό να διαταράξει την ισορροπία αυτή. Το μακρύ κονβόι των
λευκών Πεζό παίρνει για πρώτη φορά γεύση από την κίνηση στη
σαθρή αυτή κινούμενη επιφάνεια που άλλοτε είναι παχειά και
στερεή άλλοτε σε κάνει να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια
(και τις ρόδες).
?μμος. Εκεί που η έννοια της ευθείας αποκτά μια ευρεία
σχετικότητα και το _κολλήσαμε, δεν κολλήσαμε_ εξαρτάται μάλλον
από τη στιγμιαία έμπνευση των οδηγών για το ποια χνάρια θα
ακολουθήσουν και ποια θα αγνοήσουν. Τα πρώτα _θύματα_ βοηθούν
τους προσωρινά διασωθέντες στο να σοβαρέψουν.
Κρίνοντες το ζήτημα ψύχραιμα και με βάση τα ελληνικά δεδομένα
για την κίνηση σε χώμα και φυτεμένη πέτρα, αποφασίζουμε ότι τα
πράγματα δεν είναι και τόσο δύσκολα. Αρκεί να συνεχίσει να μας
βγαίνει το_ Λότο που παίζουμε.
Τα τζιπ της συνοδείας δεν προλαβαίνουν να ρυμουλκούν ως το
πλησιέστερο_ σταθερό έδαφος, αυτοκίνητα οι οδηγοί των οποίων
έχασαν τον μπούσουλα. Τα VHF που έχει φροντίσει ο επικεφαλής
να υπάρχουν στα 306 παίρνουν φωτιά.
_Push the pedal_, ακούγεται σε μια στιγμή η φωνή του Κοράντο
Προβερά. Προφανώς απευθύνεται στο γνωστό μας πλέον ?γγλο οδηγό
που από την αρχή του ταξιδιού έχει φροντίσει να κολλήσει όπου
μπορούσε να συμβεί αυτό. O ξεροψημένος ήδη από τον ήλιο
ιδιόρρυθμος πήρε τοις μετρητοίς την οδηγία του αρχηγού και το
306 XSi χώθηκε ως τα μπούνια στην άμμο... O Ιταλός επικεφαλής
της Πεζό κοντεύει να καταπιεί το τεράστιο πούρο από τα νεύρα
του. Συν τοις άλλοις ο φλεγματικός αλλά και απόλυτα άσχετος
Εγγλέζος του σπάει τα νεύρα με την αταραξία του.
Κάπως έτσι κύλησε και η επόμενη μέρα. Είχε προηγηθεί βέβαια
μια κολασμένη νύχτα όπου η προσπάθεια να κοιμηθείς μέσα σε μία
σκηνή που δεν έκανε ούτε για ελληνική καλοκαιρινή βραδιά,
θύμιζε το μαρτύριο του Σίσυφου. Μόλις ακούμπαγες τον Μορφέα ή
ο συνάδελφος θα ξανάρχιζε το ροχαλητό ή το κρύο ξαφνικά(;) θα
γίνονταν ανυπόφορο ή θα _σπαγαν για πέμπτη φορά τα σχοινιά του
ράντζου. Βρωμοκατάσταση.
Το χειρότερο είναι ότι ο ήλιος στην έρημο σε βαράει
κατακούτελα με το που θα _σκάσει μύτη_ στον ορίζοντα, άρα δεν
υπάρχει περίπτωση να παραμείνεις οριζοντιωμένος μετά τις 6 το
πρωί.
Κι ο επικεφαλής έχει όρεξη για _meeting_ και κουβεντούλα.
Ας είναι. H προσέγγιση στο Κάιρο αρχίζει πλέον να γίνεται
ορατή αλλά πρώτα πρέπει να διασχίσουμε άλλα 700 και κάτι
χιλιόμετρα σε μία διαδρομή που θυμίζει ταξίδι σε αποξηραμένη
λίμνη. Εκτός από την άμμο, σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε
ένα ακόμη πρόβλημα που δεν είχαμε ως τώρα. Τη σκόνη. H άτιμη
είναι αδύνατον να κρατηθεί έξω από τα αυτοκίνητα.
O Ζαν Λουί Μεγκρέ που οδηγεί το κονβόι, κινείται ταχύτατα
έχοντας δίπλα του έναν τοπικό πλοηγό για σιγουριά.
Σιγουριά; Το πρώτο που μαθαίνεις στην έρημο (ύστερα από πάθημα
φυσικά) είναι να μην θεωρείς τίποτε σίγουρο. Τα πάντα εδώ
είναι σχετικά. Από το έδαφος που σε ανέχεται ως το πού, πότε
και πώς θα φτάσεις εκεί που θέλεις. Οι παλιοί σ_ όλα αυτά
πρόσθεταν και το _αν_...
Μάταιος κόπος λοιπόν η προσπάθεια τήρησης μιας συγκεκριμένης
πορείας.
Έπειτα από αλλεπάλληλα πέρα-δώθε και πισωγυρίσματα, είναι
σαφές πλέον ακόμη και στον_ ?γγλο (που παραδόξως είχε κολλήσει
μόνο τρεις φορές απ_ το πρωί) ότι έχουμε χαθεί.
Φυσιολογικό. Εκείνο που ψάχνουμε είναι μία κεραία ραντάρ του
στρατού η οποία, σύμφωνα με τον Αιγύπτιο οδηγό μας, φαίνεται
από 15 μίλια μακριά. Το κακό είναι ότι φυσάει και η ορατότητα
είναι κάτι λιγότερο από 5 μίλια.
Κάπως έτσι αρχίζουν οι αντικατοπτρισμοί. Μόνο που εμείς αντί
για όαση νομίζουμε κάθε τόσο ότι βλέπουμε τον ερυθρόλευκο
ιστό, να εκεί μπροστά μας.
Ψάχνοντας για _ψύλλους στά άχυρα_ έχουμε όλο το χρόνο να
παρατηρήσουμε ότι παρά τις αρχικές μας αμφιβολίες μέχρι τώρα
τα νορμάλ 306 τα καταφέρνουν πολύ καλά. Με τις αφρικανικών
προδιαγραφών αναρτήσεις περνούν σχεδόν από παντού χωρίς
ουσιαστικό πρόβλημα, αν βέβαια ξέρεις τι κάνεις και δεν
κοπανάς το αυτοκίνητο στις εκατοντάδες θίνες που ξεφυτρώνουν
μπροστά σου.
Όσοι οδηγούν τετράπορτα 306 είναι οι άτυχοι, καθώς ο μεγάλος
πίσω πρόβολος και ο άχρηστος σ_ αυτές τις συνθήκες όγκος του
πορτ-μπαγκάζ, κάνει τα αυτοκίνητα υπερστροφικά στην παχιά άμμο
ή τις πέτρες, με αποτέλεσμα να μη λείπουν τα κλαταρίσματα. Και
πάλι λίγα ήταν.
Κατά έναν παράδοξο τρόπο, πρώτα φάνηκε το τριαξονικό 6x6
Μερτσέντες (ανεφοδιασμού και κινητό συνεργείο) και μετά η
ρημάδα η κεραία.
Ανακούφιση σε όλους, καθώς η εύρεσή της σημαίνει τέλος της
ερήμου και αρχή ξανά του _πολιτισμού_.
Δεν μας χωρίζει από το Κάιρο τίποτε περισσότερο από 300
χιλιόμετρα ασφάλτου.
Πρόχειρο φαγητό από το ψυγείο που υπάρχει στο πορτ-μπαγκάζ,
ανεφοδιασμός σε καύσιμο, ανασυγκρότηση έως ότου έλθει κι ο
τελευταίος (πού το καταλάβατε ότι επρόκειτο περί του φοβερού
μας φίλου από το Λονδίνο;) και πορεία βόρεια πάνω στο βασικό
εθνικό άξονα που καταλήγει στην πρωτεύουσα.
H κίνηση αραιή, ό,τι τροχοφόρο συναντούμε είναι συνήθως
φορτηγό ηλικίας τουλάχιστον είκοσι ετών.
Εγκληματίες πίσω από το τιμόνι οι Αιγύπτιοι. Έχουν αναπτύξει
μια δική τους φιλοσοφία η οποία μάλλον υπακούει στο _αν θέλει
ο θεός ή ο Αλλάχ, θα φτάσεις στον προορισμό σου_ και την
τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια.
Αυτό σημαίνει ότι γενικώς κατά τύχη επιβιώνεις και ειλικρινά
ακόμη απορούμε πώς τη γλίτωσαν οι ευρωπαίοι συνάδελφοι που
έχουν συνηθίσει να υπακούουν αυστηρά σε κανόνες.
Ένα απαραίτητο αξεσουάρ παθητικής ασφάλειας στην Αίγυπτο είναι
η_ κόρνα.
Σε βοηθά να βγεις από κάθε δύσκολη θέση και η χρήση της
δικαιολογεί οτιδήποτε επακολουθήσει.
Θες να περάσεις με κόκκινο; Κανένα πρόβλημα. Κορνάρεις,
χαμογελάς στους απέναντι, ορμάς, κορνάρουν κι αυτοί (πρέπει να
υπάρχει ένα συνθηματικό που δεν καταφέραμε να _σπάσουμε_) και
κατά ένα μυστήριο τρόπο, έστω με την ψυχή στο στόμα, έχεις
γλιτώσει από τη διασταύρωση και πας για την επόμενη. Το βασικό
είναι να χωνέψεις ότι οι σηματοδότες είναι μια μάλλον
διακοσμητική κατάσταση κι ότι εν πάση περιπτώσει η πρωτοβουλία
είναι αυτή που θα σε βγάλει από τη μικρή σου δυσκολία.
Εξίσου βασικό: Στους αιγυπτιακούς δρόμους δεν φρενάρουμε ποτέ
απότομα. Είναι βέβαιο ότι αυτοί που έρχονται από πίσω, ακόμη
κι αν το αυτοκίνητό τους διαθέτει φρένα, δεν θα σκεφτούν να
φρενάρουν. H συνήθης αντίδρασή τους είναι να_ κορνάρουν και,
αν δεν βαρεθούν, να προσπαθήσουν να σας αποφύγουν, αλλιώς_
τους πήρατε αγκαλιά.
?ρα λοιπόν το παιχνίδι απαιτεί απλώς ελιγμούς αποφυγής συνεχώς
και το φρένο περνά σε δεύτερη μοίρα. Τιμόνι και κόρνα είναι τα
βασικά.
Ομολογουμένως το βρήκαμε ενδιαφέρον αλλά και αρκούντως
ψυχοφθόρο. για τα δικά μας σμπαραλιασμένα έτσι κι αλλιώς
νεύρα.
Γράφουμε στην αρχή ότι οι οργανωτές, φοβούμενοι βομβιστική
επίθεση, είχαν πάρει δρακόντεια μέτρα προστασίας των
καλεσμένων τους. Έτσι σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού δεν
μπορούσαμε να σταματήσουμε στα περισσότερα χωριά, να μιλήσουμε
με τον κόσμο, να φωτογραφίσουμε, να ψωνίσουμε και λοιπά.
Για τον ίδιο λόγο, το ξενοδοχείο μας στο Κάιρο ήταν ένα
πολυτελέστατο φρούριο έξω από την πόλη κοντά στο αεροδρόμιο,
δίπλα στην περιφερειακή της πόλης.
Το κακό για εμάς ήταν ότι βρίσκονταν και δίπλα στην
παραγκούπολη του ΚαΪρου. Εδώ τα πράγματα παύουν πλέον να
υπακούουν σε οποιαδήποτε λογική και η κατάσταση απλώς δεν
περιγράφεται. H Δαντική Κόλαση είναι μια πολύ επιεικής έκφραση
για να προσδιορίσει έστω αμυδρά τις συνθήκες ζωής χιλιάδων
ανθρώπων (κανείς δεν ξέρει πόσοι _φιλοξενούνται_ σ_ αυτόν τον
απέναντο τενεκομαχαλά). Πρόκειται για ένα καρκίνωμα στο σώμα
της χώρας που ντροπιάζει όλο τον πολιτισμένο κόσμο
(περισσότερο κι απ_ τους ίδιους τους Αιγύπτιους) και εξηγεί με
το χειρότερο και πιο παραστατικό δυστυχώς τρόπο γιατί βρίσκουν
έδαφος οι όποιες εξτρεμιστικές, θεοκρατικές αντιλήψεις και η
εχθρότητα απέναντι σε κάθε τι που θυμίζει το δυτικόφερνο τρόπο
ζωής.
Το φευγαλέο μας πέρασμα από τα έσχατα όρια αυτής της
ανθρώπινης ξεφτίλας, ήταν αρκετό για να ακυρώσει τις πολλές
καλές κι ευχάριστες στιγμές αυτού του ταξιδιού. Δυστυχώς._Σ.Κ.
Κι όμως γίνεται_
Όπως αντιλαμβάνεστε, η Πεζό με αυτόν το Μαραθώνιο που
διοργάνωσε (Λιβύη-Αίγυπτος-Ισραήλ-Ιορδανία) κατάφερε ανάμεσα
σ_ όλα τα άλλα να αποδείξει ότι με ένα κοινό προσθιοκίνητο
αυτοκίνητο, χωρίς πολλές επεμβάσεις, μπορεί κάποιος να
διασχίσει την έρημο δίχως σημαντικά προβλήματα. Αρκεί να ξέρει
-στο περίπου- τις διαδρομές που θα ακολουθήσει, να οδηγεί
σωστά και να προβλέπει τις πιθανές δυσκολίες που θα
αντιμετωπίσει.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι τεχνικοί του K. Προβερά
δεν είχαν αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά των 306 που κινήθηκαν σε
όλες αυτές τις χώρες.
Τα αυτοκίνητα ήταν νορμάλ σε όλα, εκτός από τις αναρτήσεις που
είχαν τοποθετηθεί αυτές των προδιαγραφών Αφρικής και το
συμπλέκτη που είχε αντικατασταθεί από έναν μεταλλικό
ισχυρότερο. Τα λάστιχα ήταν νορμάλ Μισλέν MXV 2, σε ελαφρές
ζάντες και στενότερη διάμετρο απ_ αυτή που χρησιμοποιεί η Πεζό
στις εκδόσεις XSi του 306.
Κι εδώ ας σημειώσουμε το πλέον εντυπωσιακό της τριήμερης
περιοδείας μας στην έρημο. Αν και τα MXV 2 θεωρούνται ελαστικά
με πολύ μαλακά πλαϊνά, τα κλαταρίσματα ήταν σχετικά λίγα παρά
τις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτούργησαν. Ακόμη
και σε εδάφη με φυτεμένες πέτρες (που ήταν πάντως λίγα) όσοι
οδηγοί πρόσεχαν υποτυπωδώς απέφυγαν το κλατάρισμα.
Αυτός ο κ. Korrado Provera
Υπεύθυνος όλης της διοργάνωσης -αλλά και άλλων παρόμοιων που
οργανώνει κατά καιρούς η Πεζό- είναι ένας μικρόσωμος όσο και
αεικίνητος Ιταλός, ο Κοράντο Προβερά.
Μελαχρινός, με ένα τεράστιο πούρο μόνιμα στο στόμα και το
άγχος να ξεχειλίζει κι απ_ τα μπατζάκια του, κατεβάζει έξυπνες
ιδέες με την ίδια ευκολία που σπρώχνει ένα αυτοκίνητο που
κόλλησε στην άμμο, δεν διστάζει να βριστεί με τον πρώτο
δημοσιογράφο που θα βρει μπροστά του και με την ίδια ευκολία
να του ζητήσει στη συνέχεια ταπεινά συγγνώμη.
Στη διάρκεια όλης αυτής της βόλτας στην έρημο πρέπει να
αρπάχτηκε με τους μισούς τουλάχιστον δημοσιογράφους (και
φυσικά με όλους τους _φίλους του Έλληνες_) αλλά και με το_
αυτοκίνητό του που έμενε συνεχώς από μπαταρία!
Όπως αντιλαμβάνεστε πρόκειται για ανεπανάληπτο τύπο, αλλά θα
ήταν άδικο να μην παραδεχτούμε ότι έτσι ή αλλιώς αποτελεί
κεφάλαιο για το Γραφείο Τύπου της Πεζό, καθώς ξέρει να
εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τις ιδέες του για την
προώθηση του ονόματος της εταιρίας του. Ταυτόχρονα συνεχίζει
να δείχνει το δρόμο οργανώνοντας με σχετικά χαμηλό κόστος
_αποστολές_ που πραγματικά ξεχωρίζουν.
Αν και είμαστε βέβαιοι ότι, όταν συναντηθούμε την επόμενη
φορά, θα αρπαχτούμε και πάλι, τον παραδεχόμαστε αυτόν τον
τύπο._Σ.Κ.
BOX 3 KOMMATI ZOYPAPI
Οι σύγχρονοί μας Αλεξανδρινοί
ΒΛΕΠΩ σε μια φωτογραφία τον Σπύρο Κάγκα σκυμμένο πάνω από ένα
λευκό όχημα, να μελετά το χάρτη. Πίσω του ένα βαρύ λευκό
φορτηγό, σαν να προσπαθεί να καλύψει τον ορίζοντα του χώρου.
Κι όμως... Πίσω από την πλάτη του Σπύρου και την προσπάθεια
του βαρέως μηχανικού τροχήλατου, μια θριαμβική γραμμή φυγής,
στιλπνής χαλκόχροης άμμου και γαλάζιας έκτασης υπερυψούται:
μια προσπάθεια γαλήνια, η Αίγυπτος.
Πρώτα σεβάστηκα και μεγά αγάπησα την Αίγυπτο. Έννοιωσα, όταν
πρωτοπάτησα την ιερή λάσπη του Νείλου και προσκύνησα τους
τάφους της Βασιλέων της, τα τζαμιά, τις κόπτικες και τις
ορθόδοξες εκκλησίες του λαού της, ότι ο Νείλος, οι πυραμίδες
και οι Μακεδόνες Πτολεμαίοι, που αφομοίωσαν το χαρούμενο δέος
των ιερογλυφικών, όλοι μαζί έχτισαν τα κατοπινά τζαμιά και
τους μεντρεσέδες, αυτά τα ιερατικά σχολεία του Ισλάμ που
πρωτοδίδαξαν στην Οικουμένη -εκτός Ελλάδος- τον Αρίσταρχο, τον
Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, οι οποίοι ξαναχάριζαν με σεβασμό
στην Αίγυπτο όσα τους είχαν διδάξει οι Πυραμίδες.
Κι όταν πρωτοσυνάντησα στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας τον
Πατριάρχη και Πάπα πάσης Αφρικής και Αιγύπτου και στο Κάιρο
τον επίσκοπο Νέας Βαβυλώνος, έννοιωσα σαρκικά για πρώτη φορά,
τι σήμαινε για την ανθρωπότητα η χριστιανική Οικουμένη της
Κωνσταντινούπολης και ο Καβαφικός _ένδοξος μας βυζαντινισμός_.
Σήμερα στην Αίγυπτο τον Καβάφη τον διαδέχτηκε ο Μακεδών
Κατακτητής Κωστής Μοσκώφ. O καλλιγάληνος Κωστής Μοσκώφ της
δημοκρατικής-αυτοκρατορικής-ορθόδοξης διακονίας. Και
συμπεριφέρεται βεβαίως ως Μακεδών Αλέξανδρος αλαζών:
μεταφράζει, πριν από όλα, Αιγύπτιους αραβόφωνους ποιητές στα
Ελληνικά, φοράει τζελαμπά, τρώει Αιγυπτιακά, σέβεται το Ισλάμ
και τις νεκρουπόλεις των Αιγυπτίων και δεν επιβάλλει τα
ελληνικά όπως κάνουν για την γλώσσα τους οι αγροίκοι άρπαγες
?γγλο-γαλλο-γερμανοί, πλουτίζοντας την γύμνια τους με το
μέγιστο πολιτισμό του Νείλου, της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης των
Ελλήνων και τις ιερόπρεπες σουράτ του Κορανίου.
Και οι Αιγύπτιοι, όλοι μαζί, Κόπτες χριστιανοί, ορθόδοξοι,
μουσουλμάνοι προσφέρουν αντίδωρο στον Κωστή Μοσκώφ την αγκαλιά
τους. Αυτοί τον βάφτισαν τρυφερά _ο Μακεδών Κατακτητής_, οι
ίδιοι οι Αιγύπτιοι μετέφρασαν Καβάφη, Μοσκώφ, Πατρίκιο, Τσίρκα
και τόσους άλλους στα αραβικά. Οι Αιγύπτιοι δώρησαν στον Κωστή
Μοσκόφ μια έδρα Νεοελληνικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του
ΚαΪρου, και όλη η Αίγυπτος έμαθε να συχνάζει στα συνέδρια, τις
προσκυνηματικές εκδρομές και την αγαπητική συνάντηση με τη
Μέση Ανατολή της καθ_ ημάς ανατολής, που ξανάπλασε ο
θεόπνευστος παιχνιδιάρης άρχοντας της Θεσσαλονικής.
Εμείς στο raid της Πεζό έχουμε να αντιτάξουμε τον Πεζεταίρο
Κωστή Μοσκώφ με τους Λόχους Ονειρικών Καταδρομών του, τους
Λοκατζήδες του πνεύματος που συναντούν την Αίγυπτο της μεγάλης
ελληνικής παραδόσεως και την Αίγυπτο - μητρίδα της ελληνικής
σοφίας, μέσα στην αγαπητική αλληλοεπιχώρηση του καθ_ ημάς
τρόπου. Γι_ αυτό και οι Αιγύπτιοι λένε χαμογελαστοί, ότι μετά
τον Κωστή Μοσκώφ, ο μόνος Κατακτητής που έκανε τόσο υψοποιόν
φασαρία στην Αίγυπτο, υπήρξε ο Μέγας Αλέξανδρος._Κ.Ζ.