Αγώνας Bετεράνων
ΦΙΛΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑΑυτά, δίχως άλλο, ήταν πράγματα πρωτοφανή για τους
καιρούς μας.
Όλοι έδωσαν κάτι, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο,
χωρίς όμως κανένας να προσβλέπει σε οποιοδήποτε είδος
κέρδους.
Αυτή ήταν η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην εκδήλωση των
βετεράνων και σε οτιδήποτε άλλο συναντά κανείς δίπλα
του σήμερα.
του Νικόλα Σ. Ζαλμά
φωτογραφίες:Ρεπόρτερ, Γ. Κακολύρης, T. Αρωνίτης,
Θ. Ηλιόπυλος, B. Γιαννακόπουλος
TO XPONIKO
Παίρνοντας τα πράγματα ημερολογιακά, ήταν μια ιδέα που ξεκίνησε
πριν από πολλούς μήνες. H Σόφη Καββαθά και ο Γιώργος Ραπτόπουλος
την συνέλαβαν, και από εκεί και πέρα μίλησε ο μηχανισμός των 4T.
Κινητοποιήθηκαν δεκάδες άνθρωποι, σπαταλήθηκαν εκατοντάδες
εργατοώρες, έγιναν άπειρα τηλέφωνα, συναντήσεις, συνεννοήσεις.
H ΕΘ.Ε.Α. (O Διονύσης Νέγκας δηλαδή...Σ.Χ.) δείχνοντας
ευαισθησία και αποφασιστικότητα απέδειξε ότι, όταν θέλει, μπορεί
να κάνει θαύματα. Οποιαδήποτε κριτική δεν έχει θέση στο
συγκεκριμένο γεγονός. H Π.Α.Λ.Α.Σ. ανέλαβε το βαρύ φορτίο να
οργανώσει τον αγώνα, πράγμα καθόλου εύκολο. H TEXNOKAP δεν
δίστασε να μπει στο παιχνίδι έχοντας στο μανίκι όχι έναν, αλλά
τέσσερις άσους στο πρόσωπο του Νίκου Παπασταθόπουλου, μια
σπουδαία ακούραστη οργανωτική μορφή. O Νίκος επωμίστηκε και το
δύσκολο ρόλο συνεννόησης με τους 25 οδηγούς του Ενιαίου. Οι
τελευταίοι ήταν και οι μεγάλοι νικητές της εκδήλωσης, αφού
παραχώρησαν τα αυτοκίνητά τους χωρίς ίχνος διασταγμών και
υπαναχωρήσεων. H Νόρντστερν Κολόνια τόλμησε να ασφαλίσει τα
αυτοκίνητα απαλλάσσοντας πολλούς από διάφορους εφιάλτες και ο
Παύλος Μαδεντζής ευγενικά διέθεσε το _Σαν Πάολο_ για την πρώτη
και πολύ θερμή επικοινωνία μια εβδομάδα πριν από τη σύναξη.
ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ
Από το απόγευμα του Σαββάτου που άρχισαν να μαζεύονται οι
βετεράνοι στο ξενοδοχείο Αμαλία του Ναυπλίου, όλα έδειχναν ότι η
εκδήλωση ήταν πράγματι κάτι ξεχωριστό.
Γνώριμες φιγούρες περνούσαν από την είσοδο στο σαλόνι και ήταν
σαν ένα πέρασμα στο παρελθόν. Μερικοί είχαν διατηρήσει επαφές με
άλλους, αλλά το σύνολο του σώματος είχε να συνευρεθεί για ένα
τέταρτο του αιώνα και ήταν συγκινητικό.
Χειραψίες μα και φιλιά, πηγαδάκια, γελάκια, πειράγματα, αγκαλιές,
ένα χαρωπό σύνολο με_ μονάδες μεγάλης ηλικίας.
H συναισθηματική φόρτιση του K.K. φάνηκε άμεσα στο καλωσόρισμα
των προσκεκλημένων λίγο πριν από το δείπνο γρήγορα όμως η
ατμόσφαιρα ζεστάθηκε για τα καλά.
O _Λαίλαψ_ δεν σταμάτησε να πειράζει το _Γιαννάκι_, τον Παύλο-
Ναυτίλο-_καφεδάκια_ Κανελάκη, και όποιον έβλεπε μπροστά του. O A.
Σταθάκης συνειδητοποίησε γιατί οι αγώνες έκαναν_ κοιλιά
(βλέποντας τους συναθλητές του), ο N. Καπετανάκης έλεγε φοβερά
πράγματα, ο Φίλιππος (ένας είναι ο Φίλιππος μέχρι τουλάχιστον να
ενηλικιωθεί ο υιός Παπασταθόπουλος) τα είχε με αυτούς που τα έχει
πάντα (έλεος!), ο _Περκεμές_ επιτέλους χαλαρωμένος, αφού έμαθε τα
αποτελέσματα των δοκιμών της F3 (αν ήξερες _Μανωλάκη_ τι τραβάει
ο μπαμπάς!), ο _παίδαρος_ ευτυχισμένος με ένα τεράστιο χαμόγελο,
ο συνομήλικός του _Αστερίξ_ παρομοίως, τα καρντάσια Γάκης και
Αντώνης στο δικό τους ταμπλό, ο _Στραβούλιακας_ που τελικά βλέπει
καλύτερα από όλους, αν εκτιμήσουμε (εύγε Σπύρο) τη συνοδό του, ως
συνήθως ήρεμος, ο Μίμης _πονηρά αλώπηξ_ Μαρασλής πάντα ήσυχος.
Όταν ολοκληρώθηκε το δείπνο συνέβησαν μερικά από τα πιο
συγκινητικά ενσταντανέ. Μπροστά από το αναμμένο τζάκι ο Σωτήρης
_Είπωρχ_ ή _Σακούλας_ Σοφιανόπουλος βαρύτερος και ακόμα(!)
σοφότερος τραγούδησε με άριστη τεχνική και γεμάτη μπρίο φωνή
Γρανάδα, Σόλε μίο κ.ά., αφήνοντας άφωνο όλο το ξενοδοχείο,
περισσότερο και από την εποχή του Μιραμάρε της Ρόδου και του
Κορφού Παλάς. Στο (κλειστό) πιάνο ο Λάκης ο _παίδαρος_.
THN KYPIAKH
Ξημέρωσε μια λαμπρή ημέρα, οι χιονοπτώσεις της Παρασκευής θα
πρέπει να έγιναν σε άλλη χώρα. Ανεπανάληπτη Ελλάδα. Ήλιος,
κρυστάλλινη ατμόσφαιρα, πρωινή δροσιά, χειμωνιάτικο πλάγιο φως,
οι καλύτερες συνθήκες για μια γιορτή.
Αναύπλι, Τρίπολη με τη μουσούδα της Δελτόνα του K.K στην ουρά του
620 να ανεβάζει τους ρυθμούς, δεν αργήσαμε να βρεθούμε στο
στρατιωτικό αεροδρόμιο.
Περίεργο, πολύ περίεργο να αντικρίζεις φιγούρες της προηγούμενης
30ετίας, να προσπαθούν να χωρέσουν σε δανεικές φόρμες και να
βολευτούν σε δανεικά αυτοκίνητα.
Εν ενεργεία και βετεράνοι σε ζευγαράκια συζητούσαν τα της πίστας
των αυτοκινήτων, των γραμμών. Εικόνες όμορφες, ρομαντικές και
ίσως για μερικούς λόγους ελαφρά μελαγχολικές.
Αμέσως μετά τους δοκιμαστικούς γύρους δεν άργησαν να μαζευτούν οι
25 για μια αναμνηστική φωτογραφία μεγάλης πράγματι σημασίας, ενώ
αμέσως μετά φωτογραφήθηκαν μαζί με τους 25 _ενιαίους_.
O αγώνας τους είχε ενδιαφέρον. Φρόντισε γι_ αυτό ο ?ρης-Αστερίξ-
Λουμίδης που, φρέσκος σαν τα ομώνυμα προϊόντα του, βρέθηκε
επικεφαλής, κι αν δεν φώναζε βοήθεια κάποια αχυρόμπαλα, ίσως να
ήταν διαφορετική η κατάταξη. Μια κατάταξη που είχε επικεφαλής τον
νεαρότερο όλων, τον Μιχάλη-?βερελ-Μοσχού θυμίζοντας στους
παλιούς, 19 χρόνια αργότερα τις μονομαχίες του με τον Αστερίξ με
τις Σουντ Ti στο Τατόι.
H _Γιωργάρα_ δεύτερος, προσπάθησε, έστριψε πρώτος στο K1, μάλλον
δεν είχε το καλύτερο υλικό, αλλά αυτά δεν του έλεγαν τίποτα
μπροστά στην ευτυχία που ένιωθε, αφού μία από τις αδυναμίες του
κέρδισε το πρώτο του πρωτάθλημα (λέγε με Μανώλη).
Ξεχώρησε ο ?ρης Σταθάκης, ήρεμη δύναμη μέχρι να εγκαταλείψει, ο
πρόεδρος-Φίλιππος, ο Γάκης Καλεμτζάκης και ο Πατρινός Αντώνης
Κορφιάτης. Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι τις καλύτερες επιδόσεις
σημείωσαν οι νεότεροι και οι πιο πρόσφατα αποχωρήσαντες από την
ενεργό δράση.
Κατά τα άλλα, λες και δεν πέρασε μέρα. O _Λαίλαπας_ ξιφουλκούσε
με το _Στραβούλιακα_ όπως στη Ρόδο του _64, ο K.K. με τον Μίμη
Μαρασλή και το πιο _γρήγορο μπιφτέκι_ Γιώργο Περπινιά, μας
γύρισαν στην εποχή των TT, οι δυο κούπερμεν
Γιώργος-Μέλας-Μεϊμαρίδης και Στ. Ζαλμάς τα δικά τους.
Τι αξία έχουν όμως όλα αυτά;
Εκείνο που μέτρησε ήταν ότι οι 25 αυτοί άνθρωποι ξαναβρέθηκαν
ύστερα από πολλά χρόνια και πέρασαν ένα μήνυμα. Αν θα το
αντιληφθούν αυτοί που πρέπει και αν θα το αξιοποιήσουν, είναι
άλλο θέμα..._Σ.Χ.
BOX
ΕΠΙΛΟΓΕΣ KAI ΑΛΛΑ
Αναπτύχθηκε μια φιλολογία για τον τρόπο που επελέγησαν οι
βετεράνοι. Επειδή λοιπόν ακούστηκαν διάφορα, πρέπει να
διευκρινιστούν τα εξής.
Κατ_ αρχάς οι συμμετοχές ήταν συγκεκριμένες. O αριθμός 25 και
περιόριζε και δέσμευε. Αριθμός επετειακός καταρχήν, αλλά
πρωτίστως ρεαλιστικός.
H γενική αντίληψη των κριτηρίων επιλογής είχε να κάνει με τη
διάρκεια της παρουσίας, το πλήθος των διακρίσεων και τη
γενικότερη προσφορά των αγωνιζομένων. H αρχική επιλογή έγινε από
τους Παπασταθόπουλο, Χατζηπαναγιώτου με τη σύμφωνη γνώμη των
Ραπτόπουλου, Καββαθά.
Υπήρξαν οδηγοί στους οποίους έγινε η πρόταση και αρνήθηκαν την
συμμετοχή ή έλειπαν εκτός Ελλάδος και δεν μπορούσαν. Αυτοί ήταν
οι Βόρειος, Λεωνίδας, Μπελέγρης, Πεσμαζόγλου (που έπαθε μια από
τις γνωστές του κρίσεις) και ο Τάσος-Σιρόκο-Λιβιεράτος, που με
την ευγένεια που πάντα τον διέκρινε, μας δημιούργησε ένα
συναίσθημα μεταξύ απορίας και θαυμασμού για τους λόγους της
άρνησής του.
Στην εκδήλωση παρευρέθηκε, χωρίς να οδηγήσει, με δική του
επιθυμία, ο Παύλος Κανελάκης, ενώ ήταν παρών και ο Γιάννης
Ψηφίδης.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι τόσο ο Γιώργος Μεϊμαρίδης όσο και
ο Θόδωρος Χαραγκιώνης ματαίωσαν ή ανέβαλαν σημαντικές για αυτούς
δραστηριότητες προκειμένου να συμμετάσχουν.
Επόμενη συνάντηση; Γιατί όχι στα 30χρονα των 4T το 2.000!
BOX
ΣΤΙΓΜΕΣ
Στην ενημέρωση για τον αγώνα που έγινε πριν από το δείπνο
σημειώθηκαν και ελέχθησαν διάφορα ευτράπελα αναφορικά με την
ηλικία και την υγεία των οδηγών. Όπως:
_Πάρτου την πίεση δεν είναι ομολογκέ_ κραύγαζε ο ένας. _Τα
τρινιτρίν μη ξεχάσεις_, κάγχαζε ο άλλος. _Τις βλέπεις τις σημαίες
στραβέ;_ ρωτούσε ο περίεργος. _Πάααρακατω_ ο Λαίλαψ από τα
ορεινά.
Παρών το Σαββατόβραδο και ο Διονύσης Νέγκας με δυο θερμές
κουβέντες για τους παρευρισκομένους.
Παρόντα και διευθυντικά στελέχη της Τεχνοκάρ, ενώ έλειψαν οι
_τρεις_ του K.K. όντας σε διατεταγμένη υπηρεσία εκτός της
επικράτειας.
O Νίκος Παπασταθόπουλος ήταν κάτι μεταξύ Βέγγου και ρόουντ ράνερ.
Αναμφίβολα ο άνθρωπος που κουράστηκε, μόχθησε, έτρεξε περισσότερο
από όλους. Με δυο λέξεις: ακατάβλητος, πολύτιμος.
Τα βλέμματα των εν ενεργεία _ενιαίων_, όταν κοιτούσαν τους
βετεράνους το Σαββατόβραδο, έλεγαν πολλά.
_Κερκίδα_ στο K1 με παρόντες εν ενεργεία οδηγούς αγώνων Ενιαίου
και όχι, αλλά και δημοσιογράφους, του ιδιωτικού και του δημόσιου
τομέα. Το κλου; H συνεννόηση μεταξύ Σακελλαρίου, Αναγνωστόπουλου,
Μιχάλη Μοσχού με φορητό VHF και οι πανηγυρισμοί του
Παπαρινόπουλου σε κάθε προσπάθεια του Αστερίξ.
Ήταν ένα _δύσκολο_ Σαββατοκύριακο για τους γονείς Γιώργο και
Δέσποινα Μοσχού. Όλο το Σαββάτο περίμεναν νευρικά τους χρόνους
των δοκιμών. Την Κυριακή πριν από τον αγώνα δεν είχαν ησυχία.
Επανέκτησαν το φυσικό τους χρώμα, αφού έπεσε η καρό σημαία.
Αρκετά τηλεοπτικά κανάλια παρόντα. ET-1, ANT1 και Μέγκα παρόντα
με πλήρη επιτελεία έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός και το
πρόβαλαν ανάλογα.
BOX μς φωτό Ν.Σ.Ζ.
ΕΦ_ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ
Ας μου επιτραπεί το πρώτο πρόσωπο για τις παρακάτω γραμμές.
Έζησα τους βετεράνους για 24 ώρες, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης
των 4T. Ένας πακτωλός από χρυσές αναμνήσεις ξεχύθηκε μέσα μου,
μια ακολουθία από κάθε είδους ευχάριστες εικόνες ξετυλίχτηκε
μπροστά μου.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι συγκρίνω ανομοιογενή μεγέθη, ότι το ποτάμι
δεν γυρίζει πίσω, ότι τα πράγματα μεταλλάσσονται και όλα τα
σχετικά.
Δεν γίνεται όμως να μην εκφράσω τη δυσφορία μου, δεν είναι δυνατό
να παραμείνω σιωπηλός.
_Για το κέφι τους συμμετείχαν οι... κ.λπ., κ.λπ._ αντιγράφω
λεζάντα από το τεύχος 290 των 4T που περιέγραφε το Ερμής-Δωδώνης.
H είδηση είναι ότι τρέχουν για το κέφι τους, τη στιγμή που
υπόλοιποι τρέχουν για κάποιο σκοπό.
Ακριβώς αυτή είναι η ρίζα του προβλήματος.
Ότι δηλαδή, όταν δενόντουσαν οι πατεράδες μας να πάνε στην
εκκίνηση ήταν κεφάτοι, ενώ σήμερα η επιδίωξη στόχων απομακρύνει
το κέφι.
Παράλληλα η επίτευξη των στόχων, που τις συντριπτικά περισσότερες
φορές γίνεται άλλοις μέσοις, σκληραίνει, επηρεάζει, αλλοιώνει
χαρακτήρες και συμπεριφορές.
Δηλαδή, ανάθεμα την ώρα που εισέβαλαν οι υποστηρικτές στο χώρο;
Θα ρωτήσει ο έχων αντιληφθεί.
Δηλαδή ανάθεμα τη στιγμή που εισέρρευσαν χρήματα στο αγωνιστικό
περιβάλλον ενώ δεν υπήρχε ανάλογη κουλτούρα, υποδομή και
ωριμότητα, είναι η απάντηση.
Διότι, πολύ απλά, έπαψε να είναι μια υπόθεση εγωισμού μεταξύ
Γιώργου και Σπύρου για το ποιος θα φρενάρει αργότερα στην
Ντάγκλας και έγινε αντικείμενο μάρκετινγκ, λογαριασμός αφεντικών
και οι οδηγοί-πιόνια ικετεύοντα δι_ ολίγον _σπονσονάρισμα_.
Διότι έπαψαν πια το να θέλουν να κερδίσουν και άρχισε το να
πρέπει να κερδίσουν. H διαφορά ανάμεσα στο _θέλω_ και στο
_πρέπει_ είναι η ίδια ανάμεσα στη διασκέδαση και στη δουλειά.
Διότι, αφού άρχισε το _πρέπει_, ξεκίνησε η πονηριά. Ακολούθησε η
μεγαλύτερη πονηριά, η ένταση, η ένσταση, τα πειθαρχικά, οι
τιμωρίες, οι αλητείες, τα μπινελίκια και οι _ροχάλες_.
H _ροχάλα_ είναι καθοριστικό σημείο πολιτισμού. Σημαίνει ότι
φθάσαμε κάπου.
Αναλογίζομαι το μέλλον των αγώνων. Μοιάζει με το μέλλον της
Ελλάδας. Πρώτον άδηλον, δεύτερον υποτεταγμένον.
O Πρωταθλητής θα αναδεικνύεται στην αρχή της σεζόν με την
κατάθεση του προϋπολογισμού του. Πας άπας δεν περνάει τις ειδικές
τουλάχιστον 29 φορές με ρυθμό αγώνα, θα του αφαιρείται διά βίου η
λισάνς. Στα σιρκουί θα απαγορευτούν διά νόμου οι καλημέρες και θα
επιβληθούν τα γενετήσια ρήματα στολισμένα με το πάνθεον των
αγίων.
Θα πριμοδοτούνται οι αγωνιζόμενοι που πρωταγωνιστούν σε τροχαία
ατυχήματα και θα καθαρίζει κατόπιν ο μπαμπάς. Θα απαλλάσσονται
ευθυνών όσοι βάζουν εταιρίες στο χώρο και δεν θα τιμωρούνται όταν
παρανομούν, διότι θα θυμώσουν οι πατρόνοι...
Θα είναι όλα μια χαριτωμένη Δαντική κόλαση κι εγώ, θεματοφύλακας
ενός χαμένου κόσμου, θα ξαναγράφω τις ακαταλαβίστικες αηδίες μου,
δέσμιος του ενδόξου και μακρινού παρελθόντος, εισπράττοντας
ενίοτε μερικές μελαγχολικές κινήσεις της κεφαλής των εννοώντων
και ολίγα απορημένα βλέμματα των μη εννοώντων.
Και οι αγώνες;
Όπως θα έλεγε ο Λαίλαψ:
Ούζα καααλά!_Ν.Σ.Ζ.