Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Mοτοσικλέτας

ΑΠΟΣΤΟΛΗ
ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ

ΠΕΦΤΩ ΔΕΝ ΠΕΦΤΩ

Παράλληλα με το έδαφος συναγωνίζονται οι αναβάτες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα
μοτοσικλέτας. Δεν πρόκειται απλά για πιλότους-αθλητές, αλλά για
υπεράνθρωπους που πέρα από τέχνη και ικανότητες διαθέτουν αστείρευτα ψυχικά
αποθέματα, αφού πολλάκις αγωνίζονται και τραυματισμένοι.
Αρκεί να αντικρίσεις τον Μικ Ντούχαν μέσα ή έξω από την πίστα και να
αναρωτηθείς: Ποιος Σουμάχερ;

κείμενο: Σ. Χατζηπαναγιώτου
φωτ.:Τ.Π.Μ.

Εκτός από τους 4 υπάρχουν και οι 2 Τροχοί, οπότε δεν χρειάζεται φαντασία
για να αντιληφθείτε πώς προκύψαμε, χάρη στην πρόσκληση της Μάρλμπορο, στη
Βαρκελώνη για το «αντίο 1995» του Π.Π. Μοτ.
Βλέπαμε-ακούγαμε στην TV, διαβάζαμε γενικώς και ειδικώς και όταν
δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις δεν χάσαμε την ευκαιρία.
Οι τίτλοι έχουν κριθεί, τι πας να κάνεις; ρώτησαν οι ειδικοί της
συντροφιάς, αλλά απτόητοι φτάσαμε στο πάντοκ τύπου F1. Φασαρία, χρώματα,
κυρίες-κύριοι κ.λπ. σχετικοί και μη δημιουργούν ένα γνώριμο περιβάλλον σε
όσους εμπλεκόμενους με το περιθώριο των αγώνων ταχύτητας. Δύο τροχοί
λιγότεροι την ώρα της μάχης, μικρότερα μεγέθη στα πιτς αλλά από εκεί και
πέρα πολλά τα κοινά παρά τους χαμηλότερους τόνους άμεσα συνδεδεμένους και
με τον χαμηλότερο οικονομικό προϋπολογισμό.
H τεχνολογία δεν είναι απούσα (συστήματα τηλεμετρίας ρυθμίζουν την ανάρτηση
και τον κινητήρα εν κινήσει!), τα εισιτήρια «κάνουν σημαντικά νούμερα», οι
παραδοσιακοί, και όχι μόνον, υποστηρικτές δεν λείπουν αλλά η ουσία
βρίσκεται στην πίστα. Οι μοτοσικλέτες σε όλες τις κατηγορίες είναι πολύ
κοντά μεταξύ τους σε επιδόσεις (οι ιάπωνες κατ/τες πλην Καβασάκι και η
Απρίλια), ο πόλεμος των ελαστικών είναι υπόθεση για «δύο» (Ντάνλοπ ή
Μισλέν, εξαρτάται από την κατηγορία...) και η συνέχεια ανήκει στους τύπους
πάνω στα μονόσελα και πίσω από τα φέριγκς...
Από κοντά ξεχνάς ό,τι ήξερες, ή μάλλον ό,τι νόμιζες ότι ήξερες. Σέρνονται
στην άσφαλτο οι άνθρωποι και το αν θα μείνουν σε τροχιά που οδηγεί στην
επόμενη στροφή ή θα βρεθούν στην άσφαλτο είναι υπόθεση χιλιοστών. Κρατάνε
το πόδι τους κοντά στη «μηχανή», αλλά δεν αρκεί, και τα σημάδια στις φόρμες
τους προδίδουν τις αλλεπάλληλες επαφές. Οι τραυματισμοί είναι συνηθισμένη
υπόθεση αλλά οι απουσίες σπανίζουν. Πέρα από ικανότητες όλοι οι
συμμετέχοντες στο Π.Π. μοτ. έχουν αυτό το κάτι παραπάνω που τους κατατάσσει
στους υπεράνθρωπους και τους επιτρέπει να μένουν όρθιοι ακόμη και όταν
σωματικά δείχνουν και είναι σε άθλια κατάσταση.
Αξέχαστη εμπειρία η παρακολούθηση αγώνα του Π.Π. μοτ. και υποσχόμαστε να
επανέλθουμε, να σας εξασφαλίσουμε περισσότερα και μάλιστα, συχνότερα._Σ.Χ.

Κατηγορία 500 κ.εκ.: Βάρος 130 κιλά, δίχρονος δικύλινδρος κινητήρας που
αποδίδει πάνω από 180 ίππους, 6 ταχύτητες, 0-100 σε λιγότερο από 2?? και
τελική ταχύτητα 320+ χλμ! Οι μοτοσικλέτες αυτές που τις «οδηγούν» ελάχιστοι
είναι πραγματικά ό,τι τελειότερο μπορεί να κατασκευαστεί με την υπάρχουσα
τεχνολογία. Στο «παιχνίδι» εμπλέκονται η Μάρλμπορο-Γιαμάχα (φωτ.), η Χόντα
και η Σουζούκι, ενώ η Απρίλια προσπαθεί με 400 κ. εκ. (100 κιλά) και δύο
κυλίνδρους σε διάταξη V.

Κατηγορία 250 κ.εκ.: Βάρος 95 κιλά, δίχρονος δικύλινδρος κινητήρας που
αποδίδει πάνω από 90 ίππους και έξι ταχύτητες. Χρησιμοποιούν πιο στενά
ελαστικά από τις θηριώδης των 500 κ.εκ., δεν ξεπερνούν σε τελική ταχύτητα
τα 275 χλμ. αλλά υπολείπονται ελάχιστα σε χρόνους από τις «μεγάλες» στις
αργές πίστες! Στο συναγωνισμό οι εμπλεκόμενοι Ιάπωνες (Χόντα-Γιαμάχα φωτ.)
βρήκαν στο δρόμο τους την Απρίλια και περνούν δύσκολες ώρες χάνοντας δις
τον τίτλο.

Φυσιογνωμία του χώρου σήμερα ο Μικ Ντούχαν πήρε την σκυτάλη από ιερά τέρατα
των δύο τροχών όπως ο Ρόμπερτς, ο Λόσον, ο Ρέινι, ο Γκάρντνερ, ο Σβαντς και
συνεχίζει την παράδοση φορώντας δύο χρονιές συνέχεια το περιβραχιόνιο του
Παγκόσμιου Πρωταθλητή. Πέρα από ταχύς και ικανός διακρίνεται για το πείσμα
του και την αντοχή του. Είναι γνωστό ότι όλα τα σημεία του σώματός του
είναι χτυπημένα, ενώ για να ξεπεράσει τα προβλήματα χειρίζεται και το πίσω
φρένο της μοτοσικλέτας του με το χέρι.

Ιάπωνες κατασκευαστές αλλά και ιάπωνες αναβάτες. Πηγαίνουν σαν τον άνεμο,
πρωταγωνιστούν στα μικρά (125) και στα μεσαία (250) αλλά τους λείπει αυτό
το κάτι παραπάνω που απαιτεί η μεγάλη κατηγορία. Οι Ίτο και Αμπε (φωτ.)
προσπαθούν με Χόντα και Γιαμάχα, αλλά είναι ή του ύψους ή του βάθους,
ανάλογα και με πόσο χρόνο βρίσκονται πάνω ή κάτω από τη μοτοσικλέτα τους...

Μαχ Μπιάτζι. Ιταλός, παγκόσμιος πρωταθλητής «στα 250», το 1994 και 1995
οδηγεί στο όριο την Απρίλια. Δεν πέφτει, εκμεταλλεύεται την υπεροχή του
ιταλικού κινητήρα και δημιουργεί αφόρητο πονοκέφαλο σε ιάπωνες οδηγούς και
κατασκευαστές.

Κένι Ρόμπερτς. Αμερικανός πολυπρωταθλητής, γνωστός ακόμη και στις πέτρες,
σήμερα τιμ μάνατζερ της Μάρλμπορο-Γιαμάχα και δάσκαλος νέων και ταλαντούχων
που θέλουν να συμμετάσχουν στο Π.Π. μοτ. Αύριο; Αγνωστο, τουλάχιστον μέχρι
να οριστικοποιηθεί η μετακινησή του στη Σουζούκι (με τον Mr. SB Καρλ
Φόγκαρτι;).

Κένι Ρόμπερτς τζούνιορ. Γιος ενός φημισμένου πατέρα, δεν κερδίζει αλλά
πρωταγωνιστεί στα 250, ενώ είναι σίγουρη η μετάθεσή του στα μεγάλα τον
χρόνο που έρχεται.

Γουέιν Ρέινι. Δεν σκοτώνουν τα άλογα όταν τραυματίζονται και ο δις
παγκόσμιος Αμερικανός συντονίζει από την αναπηρική καρέκλα τη δική του
ομάδα στα 250 κ.εκ. Λεβέντης άλλοτε και τώρα, τον επόμενο χρόνο πιθανότατα
αναβαθμίζεται στα «μεγάλα».

Το θέαμα, του θεάματος. Στο περιθώριο των αγώνων ο Κένι Ρόμπερτς (σταθερός
υποστηρικτής το Μάρλμπορο) οργάνωσε αγώνα τύπου «ντερτ τρακ». Φημισμένοι
αναβάτες που κινήθηκαν «με το πλάι» ακόμη και στην ευθεία,
καταχειροκροτήθηκαν από 5000 ισπανούς θεατές. Γίνεται και καλύτερα, κ.
Λάμαρη;