In memoriam: Kώστας Φερτάκης
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΡΑΛΛΥ, τελευταίος γύροςΚΩΣΤΑΣ ΦΕΡΤΑΚΗΣ
H ΑΝΑΠΑΥΣΗ TOY ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ
Αυτή τη φορά ο αντίπαλος ήταν διαφορετικός. Ύπουλος και αποκρουστικός.
Λυγίζει ακόμη και ατσάλι. Κερδίζει ακόμη και όσους ξεχωριστούς. Τους
καλύτερους, τους πλέον δυναμικούς, τα λιοντάρια...
O Κώστας Φερτάκης προσπάθησε, όπως πάντα με το δικό του σπάνιο τρόπο, αλλά
εγκατέλειψε μετά από μία εξαιρετική καριέρα σε όλα τα επίπεδα.
Για τον Κώστα Φερτάκη, έναν από τους καλύτερους (και για τους έχοντες την
εμπειρία ο καλύτερος) Έλληνες συνοδηγούς αγώνων Ράλλυ, ο φόβος και η
ηττοπάθεια ήταν άγνωστα συναισθήματα. Ξεπερνούσε ακόμη και την τεχνολογία
με τη δύναμη, την πίστη, τις ικανότητες, την εμπειρία και τη μόνιμη θέλησή
του για νίκη. Τις περισσότερες φορές έβγαινε νικητής, αφού έβρισκε τον
τρόπο να περνάει «μέσα-έξω» τα παραπάνω στοιχεία, και να μεταμορφώνει τον
χειριστή στο αριστερό κάθισμα. Οι σημειώσεις του έδειχναν πρόχειρες, χωρίς
χρωματισμούς, αλλά διέθεταν ψυχή και δύναμη, τα σημαντικότερα στοιχεία όταν
«παίζεις» με το ρίσκο. Αντιπαθούσε τα ηλεκτρονικά βοηθήματα, αλλά είναι
γνωστό ότι ο «παμπόνηρος γέρος» ήξερε να χειρίζεται το ηλεκτρονικό Χάλντα
καλύτερα από όλους τους νεότερους. Πάντα του άρεσε να δείχνει ότι γνωρίζει
λιγότερα, αλλά «να τα δίνει όλα» όταν έφθανε η στιγμή. Ειλικρινής και
αδέκαστος δεν χαριζότανε σε κανέναν, και δεν είναι λίγοι όσοι αισθάνθηκαν
τη «γροθιά» του και δέχτηκαν τους «πυροβολισμούς» του σε όλα τα επίπεδα.
Δεν «μασούσε» τα λόγια του και η συνέχεια τον δικαίωνε. Λάτρευε όλους όσους
συνεργάστηκε, ενώ αντιπαθούσε τους μέτριους και μισούσε τους
καρεκλοκένταυρους σε όποια πλευρά του λόφου κι αν ανήκαν.
Τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια, εκτός από τους αντιπάλους ρουτίνας,
προέκυψε και αυτός ο «άλλος» εχθρός που πολεμάει ύπουλα και χρησιμοποιεί
μέσα που δεν αντιμετωπίζονται. Αλλος στη θέση του θα είχε λυγίσει στους 6
μήνες. O «παππούς» χρησιμοποίησε αμυντικά και επιθετικά συστήματα για την
αντιμετώπισή του (θεραπεία με τις υποδείξεις του γιατρού κ. Σκάρλου και
Πρωτάθλημα Ράλλυ με το μικρό του «γιό» Αρη Βωβό) όπου, όπως πάντα, «πήρε»
τις περισσότερες ειδικές διαδρομές. Έφτασε μάλιστα να δίνει αυτός κουράγιο
στους γύρω του, αντιμετωπίζοντας και με χιούμορ τις εξελίξεις. Ακόμη και
εκείνοι με επιστημονική κατάρτιση πίστεψαν ότι θα τα καταφέρει και θα
εξασφαλίσει το δυκολότερο και το πλέον απρόβλεπτο πρωτάθλημα της
αγωνιστικής του καριέρας.
Εγκατέλειψε αλλά δεν έχασε. H ήττα ήταν άγνωστο στοιχείο για τον ΦΕΡΤΑΚΑ.
Στην τελευταία αποχαιρετιστήρια γιορτή τα χειροκροτήματα ήταν το κυρίαρχο
στοιχείο. Σχεδόν όλοι ήταν εκεί. Πιο δυνατή η Ελένη Φερτάκη, η συνοδηγός
του στη ζωή. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι, για όσους συνδεμένους μαζί
του, δεν υπάρχουν περιθώρια για κλάματα και οδυρμούς.
«Μπες πιτσιρίκο, μπες στο δέντρο κλείνει, έλα πάμε-πάμε, μην
αφήνεις...»._Σ.Χ.
IN MEMOPIAM
Κώστας Φερτάκης
Γεννήθηκε το 1943 στην Αθήνα και η παρουσία του στους αγώνες ξεπέρασε τα 25
χρόνια. Ξεκίνησε με τον Ιαβέρη, συνέχισε με τον Πεσματζόγλου,
πρωταγωνίστησε με τους Λεωνίδα, Σιρόκο, Γιώργο Μοσχού, Παύλο Μοσχούτη,
ανέδειξε τους Στρατισίνο, Λεωνίδα Κύρκο, Αρη Βωβό, ενώ εξασφάλισε τίτλους
και με τους Θανάση Δασκαλόπουλο, Κώστα Λαμπρόπουλο. Παντρεμένος από το 1982
με την Ελένη Κοσιώρη, τα τελευταία χρόνια μοίραζε το χρόνο του στις ειδικές
διαδρομές και στη θάλασσα, στην τρίτη του μεγάλη αγάπη μετά την Ελένη και
τα Ράλλυ.