Αλληλογραφία
ΦΙΛΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑΔεν έστειλα τις ευχές μου για το πρώτο τέταρτο του ΑΙΩΝΑ σας
σαν 4T γιατί τώρα έχω εγώ τη δική μου επέτειο σαν αναγνώστης
(βλέπετε τα δύο πρώτα τεύχη δεν τα είχα πάρει μυρωδιά, το δε
τρίτο από το διάβασμα έχει γίνει χειρότερο από σημερινό
σχολικό βιβλίο στο τέλος της σχολικής περιόδου).
Δεν πειράζει όμως, έχει πάνω του τόσες αναμνήσεις που
φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού.
Βελλά 1970. Μια σχολή κοντά στο Καλπάκι, εμείς να είμαστε όλη
τη βδομάδα εσωτερικοί, και ένα Σάββατο που κατέβηκα στο σπίτι
στα Γιάννινα στο περίπτερο ένα περιοδικό μου κέντρισε το
ενδιαφέρον. ΔΡΧ. 10. Πολλά λεφτά για ένα 16χρονο της εποχής
εκείνης με οικογενειακή οικονομική κατάσταση _άστα να πάνε_
και βδομαδιάτικο χαρτζηλίκι το μεγάλο ποσό των 20 δρχ.
Επιστρατεύθηκαν όλα τα μέσα και αγοράστηκε, πέρασε από τα
ερευνητικά χέρια όλων, διαβάστηκε, μελετήθηκε, ρουφήχτηκε και
κουβεντιάστηκε. Έλα όμως που η Βελλά ήταν Εκκλησιαστική Σχολή
και όλα τα πέραν ορισμένων αναγνωσμάτων απαγορεύονταν (τις
περισσότερες φορές χωρίς να ξέρουν οι ίδιοι γιατί).
Αποτέλεσμα 5 μέρες αποβολή και παράταση των Χριστουγεννιάτικων
διακοπών.
Από τότε στο Πρακτορείο Εφημερίδων της _μικρής μας πόλης_ κάθε
μήνα για την αγορά του ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ μας.
Τόσα χρόνια πέρασαν, τόσα τεύχη ένας θησαυρός γνώσης,
αναζήτησης, αλλά το κυριότερο ΤΡΟΠΟΣ ΣΚΕΨΗΣ.
Μέχρι το σημείο που όταν άρχισα να οδηγώ ν_ αναρωτιέμαι: Πώς
λέει ο Σταθάκης για το τάδε, πώς συμβουλεύει ο Καββαθάς για το
δείνα.
Τώρα όμως σιγά σιγά έρχεται το πρόβλημα. Πού να χωρέσουν όλα
αυτά τα τεύχη; Έτσι σ_ ένα δωματιάκι κοντεύει να γεμίσει ο
τοίχος ράφια (ενισχυμένα γιατί είναι και βαριά παναθεμάτα ίσως
λόγω περιεχομένου) και αλίμονο όταν περάσω την πόρτα του.
Αρχίζουν να κατεβαίνουν τεύχη τυχαία και κυριολεκτικά χάνομαι
σ_ άλλα χρόνια, μοντέλα, μονολόγους, _EN ΛΕΥΚΩ_ μ_ αποτέλεσμα
γκρίνια από τη γυναίκα που ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει,
_αφού τα ξέρεις σχεδόν απέξω τι στο καλό τα ξαναδιαβάζεις;_.
Πόσες φορές δε διαφώνησα μ_ όσα γράφει. Πόσες φορές δεν
οργίστηκα, πόσες συμφώνησα; Ούτε εγώ ξέρω.
Αλλά ακόμα και στις μεγαλύτερες διαφωνίες μου ένα είναι το
συμπέρασμα και η εντολή αν θέλετε. Μην ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ να αλλάξετε
τίποτα.
Θέλω να κρατήσω την πολυτέλεια (γιατί για τέτοια πρόκειται στη
σημερινή εποχή) να συμφωνώ, να διαφωνώ, να οργίζομαι με λίγα
λόγα να ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ.
Να ξεκινάμε ο καθένας από τις δικές μας αφετηρίες και
καλόπιστοι να καταθέτουμε τις απόψεις μας (μη σας παραξενεύει
αυτό γίνεται, δεν υπάρχει ένα άψυχο περιοδικό απέναντί μου)
και να καταλήγουμε κάπου.
Τι συζήτηση έχω κάνει με τον Καββαθά στα _EN ΛΕΥΚΩ_.
Βέβαια τις περισσότερες φορές διαφωνώ, αλλά ακριβώς αυτό θέλω.
_OXI ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ_.
Μου έχει τύχει να διαβάζω τον N. Δήμου στο πεζοδρόμιο, να του
απαντώ και γύρω να με κοιτάζουν σαν τρελό. Ίσως να _ναι
μικρόβιο.
XPONIA ΠΟΛΛΑ, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ, ΠΟΛΛΕΣ ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ.
_KPATATE_.
Γιώργος Τράντζας
Γιάννινα
O ΜΕΣΟΣ ΤΖΙΜΗΣ
Είμαι 26 χρονών, μ_ αρέσει το MTV, φοράω Timberland, και
σπουδάζω στο εξωτερικό. Είμαι δηλαδή ο μέσος _Τζίμης_ στον
οποίο αναφέρεστε στο τελευταίο σας άρθρο (Δεκέμβριος _94)
στους 4Τροχούς. Εκείνο που με ενοχλεί όμως κ. Καββαθά δεν
είναι που με αποκαλείται μαμόθρεφτο, είναι που φωνάζει ο
κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης. H γενιά μου μπορεί να μη
γνώρισε πολέμους και φτώχεια, μπορεί να μην περπάτησε ξυπόλητη
μέσ_ τη βροχή διασχίζοντας ποτάμια για να πάει σχολείο, αλλά
και απ_ την άλλη δεν έχει ούτε τα κόμπλεξ ούτε τα απωθημένα
που οι παραπάνω κακουχίες φόρτωσαν τη δικιά σας γενιά. Κι αν
υπάρχει κάποιος που θα έπρεπε να θυμώνει και να ωρύεται για
την παρούσα κατάσταση, αυτοί είμαστε εμείς και όχι εσείς.
Εσείς μας μεγαλώσατε σε τσιμεντουπόλεις, εσείς πρώτοι εκλέξατε
τους καραγκιόζηδες που μας κυβερνάνε, εσείς μας βάλατε στο
ατελείωτο τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε τώρα (πολιτικό και
κοινωνικό), εσείς εθελοτυφλίσατε στον κίνδυνο των ναρκωτικών
που τώρα μας μαστίζουν. Θα ήταν καλύτερο λοιπόν αντί σε κάθε
τεύχος να πιπιλάτε τα ίδια και τα ίδια για τη γενιά του
Μπούζιος, να αρχίσετε να εξετάζετε τι έκανε η δικιά σας γενιά
για τη σημερινή νεολαία. Τι παραδείγματα δώσατε, και τι
ιστορικό έχετε να παρουσιάσετε. Και επιτέλους αρχίστε να
ονομάζετε αυτούς τους Λάκηδες και Τάκηδες στους οποίους
συνεχώς αναφέρεστε. Μιλήστε για τους εκδότες και τους
εργολάβους, ψάξτε, ξεσκεπάστε, αλλιώς... απλά σωπάστε.
Ασχοληθείτε καλύτερα με τα αυτοκίνητα όπως ο Ν.Δ., πράγματα
που ξέρετε και για τα οποία μπορείτε να γράψετε χωρίς να
_κινδυνεύετε_. Το ψάρι, λέει ο λαός, βρωμάει απ_ το κεφάλι.
Και πριν αρχίσετε να κατηγορείτε μια ολόκληρη γενιά που στο
κάτω-κάτω τα δικά σας σπασμένα θα πληρώσει, αρχίστε να
αναζητάτε τις ευθύνες στις κυβερνήσεις που μας _υπηρετούν_ και
στα _συμφέροντα_ τα οποία υπηρετούν. O τύπος κ. Καββαθά είναι
η _τέταρτη εξουσία_, το ξέρετε καλύτερα από μένα, σκοπός της
είναι να ελέγχει την εξουσία και όχι να κατηγορεί τα θύματά
της.
Κάποτε υπήρχαν δημοσιογράφοι που πιάναν την πένα και άναβαν
φωτιές, τα γραπτά των σημερινών όμως κάνουν απλώς το
προσάναμμα. Απ_ τη στιγμή που εσείς οι δημοσιογράφοι σιωπάτε,
είστε τουλάχιστον συνένοχοι. Τα άρθρα σας θα έχουν το ίδιο
αποτέλεσμα με τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης για τα Σκόπια,
εφόσον παραμένουν άστοχα, γενικά και αόριστα.
Συγνώμη για το έντονο ύφος, αλλά αγανακτώ όταν μου ζητάνε να
περπατήσω μέσ_ τη λάσπη και μετά με μαλώνουν που λέρωσα τα
NIKE μου.
Λ. Παπαδάκης
Θεσ/νίκη
Δε θα αναφερθώ στο δικό μου -ασήμαντο για εσάς- _ιστορικό_,
αλλά σ_ εκείνο του μακαρίτη του πατέρα μου (και των πατεράδων
εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων σαν κι εμένα). Όλα αυτά τα
_κορόιδα_ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε φτωχικά χωριά. Δεν
πήγαιναν στο Μπούζιος, δε σπούδασαν στο εξωτερικό, δεν έβλεπαν
MTV, δε φορούσαν Τίμπερλαντ. Αντίθετα. Πήγαιναν σχολείο
ξυπόλυτοι, πεινασμένοι και παγωμένοι, αλλά παρά τις δυσκολίες,
κατάφεραν να μορφωθούν, να κάνουν οικογένειες, να μεγαλώσουν
και να σπουδάσουν παιδιά.
Και όλα αυτά τα έκαναν, χωρίς να ψάξουν (όπως εσύ) για
δικαιολογίες στον Τρωϊκό Πόλεμο, στο 1453, στον 1ο Παγκόσμιο
Πόλεμο, στη Μικρασιατική καταστροφή, στη δικτατορία του
Μεταξά, στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Εμφύλιο, στο παλάτι,
και στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου.
Ξέρω ότι όλα αυτά που γράφω θα κάνουν τους απανταχού
_τζίμηδες_ να με κατατάξουν στην κατηγορία των _συντηρητικών_,
αλλά αδιαφορώ βαθύτατα. Οι αληθινοί _άντρες_ (και γυναίκες)
δεν ψάχνουν στις σελίδες της... ιστορίας για να δικαιολογήσουν
τις τυχόν αποτυχίες τους. Απλά _ορμάνε_ και κερδίζουν τη
ζωή._Κ.Κ.
ΑΓΡΙΟΣ KAI GENTLEMAN
Καταρχήν θα ήθελα να σε ευχαριστήσω και προσωπικά για τη
συμβολή του περιοδικού 4TPOXOI στη διοργάνωση του αγώνα των
_βετεράνων_ στην Τρίπολη. Πιστεύω ότι πέρα από την ευκαιρία
που δόθηκε σε όλους εμάς -που εδώ και πολλά χρόνια δοκιμάσαμε
για πρώτη φορά τη συγκίνηση των αγώνων αυτοκινήτου- η
διοργάνωση του συγκεκριμένου αγώνα αποτέλεσε ένα ξεχωριστό
γεγονός φορτωμένο με ιδιαίτερα μηνύματα και συναισθήματα για
κάθε ένα αγωνιζόμενο -αλλά πιστεύω- και κάθε εμπλεκόμενο στο
άθλημα των αγώνων αυτοκινήτου στην Ελλάδα.
Μία δυσάρεστη έκπληξη όμως με περίμενε στις σελίδες του
τελευταίου τεύχους του περιοδικού και συγκεκριμένα στο άρθρο
στο οποίο δίνεται το πορτρέτο των βετεράνων. Στο σημείο όπου ο
συγγραφέας του άρθρου αναφέρει επί λέξει -μεταξύ άλλων- για
τον υπογράφοντα _...κέρδισε δικαίως το παρανόμι _άγριος_ λόγω
συμπεριφοράς και _γύφτος_ ένεκα... χρώματος_.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν ο συγγραφέας του άρθρου
διακατέχεται από προσωπική εμπάθεια ή απλά πάσχει από σύνδρομο
καταδίωξης σε συνδυασμό με εξαιρετικά γόνιμη φαντασία.
?λλωστε, όλη η παράγραφος που αναφέρεται σ_ εμένα προσωπικά,
επιχειρεί να φωτογραφίσει ένα προφίλ προβληματικό και
υποβαθμισμένο. Ίσως βέβαια να ενοχλεί ορισμένους ότι σαν
Πρόεδρος του Δ.Σ. του Σ.Ο.Α.Α., είμαι υποχρεωμένος να
υπερασπίζομαι με κάθε τρόπο τα συμφέροντα και την ασφάλεια των
οδηγών αγώνων αυτοκινήτου. Το βέβαιο είναι ότι ο συγγραφέας
του άρθρου υποπίπτει σε βαρύ ατόπημα χρησιμοποιώντας μία
ξεπερασμένη, αλλά εξαιρετικά επικίνδυνη, ρατσιστική
φρασεολογία, γεγονός που προφανώς αναδεικνύει την κενότητα των
αντιλήψεών του και τον αντίστοιχο σεβασμό του σε αξίες και
πρόσωπα.
Ερωτώ όμως, αγαπητέ φίλε Κώστα, δεν υπήρξε ένα κριτικό μάτι να
διαβάσει το άρθρο πριν πάρει το δρόμο της δημοσίευσης;
Επιτρέπεται ένα καθόλα προοδευτικό τεχνολογικό περιοδικό, με
διαπιστωμένα ευρύτερο κοινωνικό προβληματισμό, να συμμετέχει
σε παρόμοιους προσωπικούς ευτελισμούς;
Φίλιππος Αντωνιάδης
Αθήνα
Έχεις δίκιο! Το _άγριος_ είναι δικαιολογημένο (και
χαριτωμένο). Το _γύφτος_ είναι, αν όχι ρατσιστικό, τουλάχιστον
μπανάλ. Σου ζητώ συγνώμη._Κ.Κ.
ΑΛΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ
Είμαι 21 χρονών και σπουδάζω στο τμήμα Ηλεκτρολογίας του
T.E.I. Πειραιά. Όπως ίσως ήδη γνωρίζετε από τα M.M.E. οι
σπουδαστές όλων σχεδόν των T.E.I. της χώρας έχουν προβεί σε
κινητοποιήσεις διεκδικώντας την ουσιαστική και ποιοτική
αναβάθμιση των σπουδών τους και την επαγγελματική τους
κατοχύρωση. Χωρίς να διακατέχομαι από αμετροέπεια δηλώνω πως
είμαι υπερήφανος που πρώτη η Γενική Συνέλευση της Σχολής
Τεχνικών Εφαρμογών του T.E.I. Πειραιά οδήγησε το σπουδαστικό
κίνημα σε κινητοποιήσεις.Ο ίδιος πήρα μέρος στις περισσότερες
πορείες που έγιναν στο κέντρο της Αθήνας προς τα υπεύθυνα για
τη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση υπουργεία, οι οποίες όμως
αναπόφευκτα, ταλαιπώρησαν αρκετά τον Αθηναϊκό Λαό. Όμως, ήταν
και είναι ο αμεσότερος τρόπος για να ευαισθητοποιήσουμε τους
αρμόδιους για τις τύχες μας, καρεκλοκένταυρους και την κοινή
γνώμη.
Από σήμερα όμως (21/12/94) ΟΛΟΙ οι σπουδαστές ΟΛΩΝ των T.E.I.
της χώρας είμαστε συνυπεύθυνοι για τον βάρβαρο και
εξευτελιστικό θάνατο ενός έλληνα πολίτη που άφησε την
τελευταία του πνοή, μέσα στο αυτοκίνητό του περιμένοντας
αγανακτισμένος στο μποτιλιάρισμα που είχε δημιουργηθεί όταν
ανεγκέφαλοι και κομπλεξικά σκεπτόμενοι συνάδελφοι μου του
T.E.I. Καλαμάτας απέκλεισαν έναν κεντρικό δρόμο της πόλης.
Επειδή λοιπόν τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί σε αυτή τη χώρα και οι
πραγματικοί υπεύθυνοι (οι σπουδαστοπατέρες της εκεί σχολής
και οι παράφρονες σπουδαστές που πήραν τέτοια απόφαση) αυτής
της εγκληματικής πράξης, δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσουν
συγνώμη, θέλω εγώ προσωπικά μέσω του περιοδικού μας, να
εκφράσω τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια του θύματος, την
οδύνη μου για το αποτρόπαιο αυτό γεγονός και να ζητήσω ταπεινά
συγνώμη γι_ αυτή την απαράδεκτη πράξη των συναδέλφων μου.
Παρόμοιες _κινητοποιήσεις_ αποκλείοντας δρόμους και
εμποδίζοντας απλούς πολίτες να πάνε στη δουλειά τους,
πραγματοποιήθηκαν και σε άλλα σημεία της χώρας, χωρίς ευτυχώς
άλλα θύματα, αποδεικνύοντας δυστυχώς, ότι αυτή η χώρα έχει
ουσιαστική έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Και αυτού του είδους
η έλλειψη είναι η χειρότερη για μια κοινωνία.
Αν εμείς οι νέοι άνθρωποι αυτής της χώρας, χρησιμοποιούμε
αυτούς τους τρόπους για να διεκδικήσουμε τα όποια αιτήματά
μας, όταν μετά από 5 ή 10 χρόνια πάρουμε θέσεις με εξουσία
στην παραγωγή ή την κρατική μηχανή, εγώ μα τω Θεώ δε θα ήθελα
να ζω σε αυτή τη χώρα.
Είναι θεμιτό να διεκδικούμε διάφορα δικαιώματα, αλλά όχι πάνω
στην πλάτη αθώων πολιτών. Αντί να είμασταν εμείς (το
σπουδαστικό κίνημα), εκείνοι που θα σταματούσαν αυτό το φαύλο
κύκλο που εξαθλιώνει και εξευτελίζει τη χώρα μας, τον
υπηρετήσαμε καλύτερα απ_ όλους.
Με τις παραπάνω πεποιθήσεις δυστυχώς (;) εκπροσωπώ μόνο τον
εαυτό μου, και όχι κάποια σπουδαστική παράταξη. Στην επόμενη
Γενική Συνέλευση της Σχολής μου θα θέσω τα παραπάνω υπό μορφή
ψηφίσματος, αν και είμαι σίγουρος ότι θα βρω μόνο τη δική μου
ψήφο. Όσοι αισθάνονται συνυπεύθυνοι για τα παραπάνω ας πράξουν
ανάλογα.
Γιώργος Λαγουρός
N. Φιλαδέλφεια
TO TPENO ΑΠΟ TO ΒΟΛΟ ΣΤΙΣ ΜΗΛΙΕΣ
Δε γνωρίζω το κατά πόσο είναι επίκαιρο το θέμα το οποίο θίγω
με την επιστολή μου αυτή, μετά το δυστύχημα στον σταθμό της
Κάτω Τιθορέας, αλλά πιστεύω πως κάποια πράγματα που έχουν
σχέση με το σιδηρόδρομο πρέπει να βγαίνουν στο φως της
δημοσιότητας.
Πιο συγκεκριμένα, θέλω να αναφερθώ στο χρονικό της
εγκατάλειψης της σιδηροδρομικής γραμμής Βόλος-Μηλαιές, καθώς
και όλων των αποτυχημένων προσπαθειών για την επαναλειτουργία
του. Από το 1971 που καταργήθηκε η μοναδική στην Ελλάδα
σιδηροδρομική γραμμή πλάτους 60 εκ., πολύ μελάνι χύθηκε και
ατέρμονες συζητήσεις πραγματοποιήθηκαν τόσο στην τοπική
κοινωνία του Βόλου όσο και σε πανελλήνιο επίπεδο για την
επαναλειτουργία της γραμμής. Παρόλα αυτά η ατμάμαξα παρέμεινε
για 17 συνεχή χρόνια ακινητοποιημένη στο σταθμό του Βόλου έως
τον Αύγουστο του 1988 όπου στα πλαίσια μιας Βαλκανικής έκθεσης
στο Βόλο, σέρνοντας τρία ανακαινισμένα _θερινά_ βαγόνια,
διέσχισε τη διαδρομή από το σταθμό του Βόλου έως την εκκλησία
του Αγ. Κωνσταντίνου.
H δημοσιότητα που δόθηκε τότε στο γεγονός αυτό προσέδωσε
κάποια κινητικότητα στην προσπάθεια αποκατάστασης και
επαναλειτουργίας όλης της γραμμής, πράγμα που έδωσε την
εντύπωση πως σύντομα θα ξανακούγονταν το σφύριγμά του στους
δρόμους του Βόλου. Έτσι, έως το 1991, όπου το τρένο
πραγματοποίησε τη δεύτερη έξοδο από το σταθμό του Βόλου,
φτάνοντας μέχρι το σταθμό της Αγριάς, αντικαταστάθηκαν τόσο οι
στρωτήρες όσο και οι ράγες της διαδρομής Βόλου-Αγριάς,
_τακτοποιήθηκαν_ τα περισσότερα σημεία στα οποία οι γραμμές
διέσχιζαν δρόμους, πεζοδρόμια κ.λπ.
Όλα έδειχναν, λοιπόν, ότι τίποτα πλέον δε θα σταματούσε την
ολοκληρωτική επαναλειτουργία ολόκληρης της διαδρομής μέχρι τις
Μηλαιές Πηλίου. Μάταια όμως, διότι παρά τις δοκιμές που
έγιναν, όλες οι προσπάθειες ξαφνικά σταμάτησαν βάζοντας
οριστικό τέλος σε κάθε σχέδιο επαναλειτουργίας της γραμμής, με
αποκορύφωμα το σκέπασμα των γραμμών στην οδό Δημητριάδος του
Βόλου. Σύμφωνα λοιπόν με τον Ο.Σ.Ε., ο οποίος είχε και την όλη
ευθύνη, θεώρησε (ακριβώς όπως και το 1971) πως δίκτυα όπως του
Βόλου-Μηλαιών είναι οικονομικώς ασύμφορα. Και εδώ μπορεί να
γελάσει κάθε πικραμένος διότι ο Ο.Σ.Ε. όπως όλοι γνωρίζουμε,
από την ίδρυσή του (1970) εμφανίζει μόνιμα παθητικό που τα
τελευταία χρόνια πλησιάζει το ποσό των 50 δισεκατομμυρίων
δραχμών ετησίως. Το ποσό αυτό καλείται να πληρώσει ο έλληνας
φορολογούμενος που ίσως και να μην έχει ταξιδέψει ποτέ με το
σιδηρόδρομο.
Όμως ας υποθέσουμε ότι ο Ο.Σ.Ε. ενδιαφέρεται για τα οικονομικά
του και πράγματι θέλει να εξυγιάνει τον οργανισμό κλείνοντας
κάποιες δήθεν ασύμφορες γραμμές, όπως αυτή του Βόλου-Μηλαιών ή
της γραμμής Λεύκτρου-Μεγαλούπολης. Γιατί τότε προχώρησε στην
επαναλειτουργία των γραμμών ?ργους-Ναυπλίου και
Ισθμού-Λουτρακίου, ενώ ήδη προγραμματίζει την επανασύνδεση της
γραμμής Αθηνών-Λαυρίου, γραμμές οι οποίες τη δεκαετία του _60
παρουσίαζαν παθητικό και είχε διαταχθεί το κλείσιμό τους,
εποχή που ο σιδηρόδρομος ήταν ακόμη το δημοφιλέστερο μέσο
μεταφοράς; Μήπως επειδή σήμερα τις γραμμές αυτές τις
βαφτίζουμε προαστιακό σιδηρόδρομο μια και είναι άμεσα
συνδεδεμένες με την πρωτεύουσα και τα παραθεριστικά της
θέρετρα; Δηλαδή οι Μηλαίες του Πηλίου που απέχουν 28 χλμ. από
το Βόλο, μιας πόλης 100.000 κατοίκων, καθώς και η Αγριά και τα
?νω Λεχώνια δεν αποτελούν προαστιακές περιοχές; Και σε τι
άραγε διαφέρει ο οδοντωτός σιδηρόδρομος Διακοφτού-Καλαβρύτων
πλάτους 75 εκ., μιας παραπλήσιας ορεινής γραμμής όπως αυτής
του Πηλίου, η οποία λειτουργεί με 5 δρομολόγια ημερησίως και
σχεδόν πάντα με τη μέγιστη πληρότητα;
Φυσικά δεν αναμένουμε καμιά απάντηση από τον Ο.Σ.Ε. διότι ο
δημόσιος (βλέπε Δ.Ε.Κ.Ω.) ελέφαντας-μαμούθ οργανισμός δεν
ενδιαφέρεται για τέτοιες _λεπτομέρειες_ αλλά το πως θα
διατηρηθούν τα _κεκτημένα_, πως θα αυξηθούν οι διοικητικές
θέσεις, θα _εξασφαλισθεί_ το εισόδημα των _σκληρά_
εργαζομένων, κ.λπ. H απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων είναι
πολύ παλή. Οι γραμμές ?ργους-Ναυπλίου και Ισθμού-Λουτρακίου
τέθηκαν ξανά σε λειτουργία διότι κατά την τριαντάχρονη διακοπή
τους η βασική τους υποδομή (στρωτήρες, γέφυρες, ράγες,
κλειδιά, σταθμοί κ.λπ.) παρέμεινε σχεδόν αναλλοίωτη ή η
επιδιόρθωσή της στοίχισε ελάχιστα χρήματα. Απόδειξη μάλιστα
ότι δαπανήθηκαν ελάχιστα χρηματικά ποσά για τις γραμμές αυτές
είναι το όριο ταχυτήτων που ισχύει γι_ αυτές τις γραμμές. Έτσι
για τη γραμμή ?ργους-Ναυπλίου το όριο είναι μόλις 30 χλμ./ώρα,
ενώ για τη διαδρομή Ισθμού-Λουτρακίου το όριο δεν ξεπερνά τα
10 χλμ./ώρα, τη στιγμή που αναφερόμαστε σε εντελώς πεδινές και
σχεδόν χωρίς στροφές διαδρομές όπου το αντίστοιχο όριο στο
υπόλοιπο Πελοποννησιακό δίκτυο φτάνει τα 90 χλμ./ώρα. Τέλος,
σημαντικό ρόλο έπαιξε και η τότε κατάργηση των λεωφορειακών
γραμμών του Ο.Σ.Ε. Αθηνών-Λουτρακίου και Αθηνών-Ναυπλίου,
γεγονός που σε συνδυασμό με την παραλαβή των νέων
αυτοκινηταμαξών προαστιακού τύπου βοήθησαν σημαντικά στην
επαναλειτουργία των γραμμών αυτών.
H γραμμή Βόλος-Μηλαιές αποτελούσε μια πολύ δαπανηρή για τον
Ο.Σ.Ε. περίπτωση, μια που ο οργανισμός αρέσκεται μόνο σε
_τζαμπατζήδικες_ δουλειές. Θα έπρεπε να αντιμετωπίσει πλέον
μια κατά το πλείστον ορεινή διαδρομή, με γέφυρες μεγάλου
μήκους των οποίων η στήριξη θα πρέπει να ξαναμελετηθεί, μια
διαδρομή που περνά μέσα από μεγάλες αστικές και προαστιακές
περιοχές (Βόλος-Αγριά) και το δυσκολότερο, μια διαδρομή που
έχει στην κυριολεξία μπερδευτεί με το οδικό δίκτυο Αγριάς-?νω
Λεχωνίων. Επίσης, η γραμμή Βόλος-Μηλαιές δεν είχε την ανάλογη
τύχη της παραπλήσιας (οδοντωτής) γραμμής Διακοφτού-Καλαβρύτων
να ανανεώσει το τροχαίο υλικό της με νέο και σύγχρονο. Αυτό
οφείλεται στο γεγονός ότι οι Θεσσαλικοί Σιδηρόδρομοι όπου
ανήκε η γραμμή Βόλος-Μηλαιές κρατικοποιήθηκαν πιο νωρίς (1956)
από τον Σ.Π.Α.Π. (1965) όπου ανήκε ο οδοντωτός σιδηρόδρομος.
Έτσι ο ιδιώτης στη δεύτερη περίπτωση πρόλαβε να αντικαταστήσει
τις ατμάμαξες, ενώ στην πρώτη, που ήταν και προγενέστερη, δεν
πρόλαβε αφού τον καιρό εκείνο είχαν ακόμη πέραση οι ατμάμαξες.
Έτσι ο μετέπειτα κρατικός ιδιοκτήτης-ελέφαντας Σ.Ε.Κ. (και
αργότερα Ο.Σ.Ε.) δεν μπήκε στον κόπο και στα έξοδα να
αντικαταστήσει τίποτα και στις δύο σιδηροδρομικές γραμμές, με
αποτέλεσμα στην περίπτωση του Διακοφτού-Καλαβρύτων τα
δρομολόγια να εκτελούνται με τις εναπομείνουσες από Σ.Π.Α.Π.
αυτοκινητάμαξες, οι οποίες χρονολογούνται από το 1952, με
συνέπεια την έως τώρα σταδιακή συρρίκνωση των δρομολογίων και
με άμεση απειλή το ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ παρότι η ζήτηση των
εισιτηρίων είναι μεγαλύτερη από το μέγιστο που μπορούν να
καλύψουν τα υπάρχοντα δρομολόγια. Από την άλλη στην περίπτωση
της γραμμής Βόλος-Μηλαιές οι ατμάμαξες παρέμειναν ως είχαν,
χωρίς κανένα ενδιαφέρον έως σήμερα για την αντικατάστασή τους.
H κατάσταση έχει πλέον περιγραφεί, νομίζω, αρκετά
ικανοποιητικά, πράγμα που μπορεί να διαπιστώσει και κάποιος
που έχει ασχοληθεί με το θέμα. Θα ήταν όμως ανήθικο από μέρους
μου να κλείσω εδώ την επιστολή μου χωρίς να αναφέρω, όσο πιο
σύντομα μπορώ, τις ενέργειες που πιστεύω πως πρέπει να γίνουν
ώστε να γίνει πραγματικότητα η επαναλειτουργία της γραμμής
Βόλου-Μηλαιές.
H πρώτη ενέργεια που πρέπει να γίνει με σκοπό την ασφάλεια
τόσο των επιβατών της γραμμής Βόλος-Μηλαιές όσο και των οδηγών
και πεζών είναι η διευθέτηση της γραμμής η οποία διασχίζει την
αστική περιοχή του Βόλου. Οι προτάσεις που έχουν γίνει μέχρι
τώρα είναι αρκετές, όμως πιστεύω πως η καλύτερη απ_ όλες είναι
η παράκαμψη της γραμμής, μέσω της παραλιακής οδού (και νυν
πεζοδρόμου) από το ύψος σχεδόν του δημαρχείου του Βόλου, έως
την παλιά αποθήκη Παπαστράτου (και νυν πανεπιστημίου Βόλου),
έτσι ώστε να παρακαμφθεί όλη ο οδός Δημητριάδος απ_ όπου
περνούσε η γραμμή μέχρι σήμερα. Καθ_ όλη την παράκαμψη θα
πρέπει να τοποθετηθούν αριστερά και δεξιά κάποιο είδος από
μπάρες (είτε με τη μορφή διαφημιστικών πινακίδων, είτε με τη
μορφή ζαρντινιερών) ώστε να είναι αδύνατη η ατυχής συνάντηση
πεζών και αυτοκινήτων με τις διερχόμενες αμαξοστοιχίες. H ίδια
τακτική πρέπει να συνεχιστεί καθ_ όλη τη διαδρομή που
ακολουθεί μετά την αποθήκη Παπαστράτου, δηλαδή το πάρκο του
Αγ. Κωνσταντίνου, το νοσοκομείο, το Ξενία, τον ?ναυρο και καθ_
όλη την αριστερή πλευρά της διαδρομής από τον ?ναυρο έως την
Αγριά.
H δεύτερη ενέργεια που πρέπει να γίνει με σκοπό την ασφάλεια
τόσο των κινουμένων οδηγών προς το Πήλιο, όσο και των επιβατών
μιας αμαξοστοιχίας είναι να αλλαχτεί εντελώς η χάραξη κατά
μήκος της διαδρομής Αγριά-Κάτω Λεχώνια που σήμερα είνα
ταυτόσημη με αυτή της αντίστοιχης επαρχιακής οδού, με τις
γραμμές τοποθετημένες επάνω στο οδόστρωμα. Δηλαδή να γίνουν οι
απαραίτητες απαλλοτριώσεις και τα αντίστοιχα έργα ώστε η
διαδρομή Αγριά-Κάτω Λεχώνια να αποτελεί μια απόλυτη ευθεία,
συντομεύοντας με τον τρόπο αυτό τη διαδρομή και κάνοντας
ασφαλείς τόσο την οδική όσο και τη σιδηροδρομική διαδρομή.
H τρίτη ενέργεια που πρέπει να γίνει είναι να
ανακατασκευαστούν οι τρεις σταθμοί (Αγριάς, ?νω Λεχωνίων και
Μηλαιών), αλλά κυρίως ο σταθμός του Βόλου ο οποίος για τη
συγκεκριμένη γραμμή περιορίστηκε σημαντικά αφού στο χώρο των
γραμμών λειτουργεί αυθαίρετα το πάρκινγκ των εργαζομένων στον
Ο.Σ.Ε., ενώ η μοναδική εναπομείνουσα γραμμή είναι σκεπασμένη
με άσφαλτο και μακριά από το κτίριο του σταθμού.
H τέταρτη ενέργεια που πρέπει να γίνει είναι να
αντικατασταθούν τόσο οι στρωτήρες όσο και οι ράγες που ήδη
υπάρχουν με νέες ώστε οι ταχύτητες που μπορούν να αναπτυχθουν
να είναι τουλάχιστον συναγωνίσιμες αν όχι του επιβατικού
αυτοκινήτου που πραγματοποιεί την ίδια διαδρομή, της αστικής
συγκοινωνίας (Κ.Τ.Ε.Λ.) της διαδρομής Βόλος-Μηλαιές. Επιπλέον
θα πρέπει να ξαναμελετηθούν στατικά τόσο οι γέφυρες όσο και τα
διάφορα τοιχία πάνω από τα οποία περνούσε η γραμμή κι αν
χρειαστεί να υπάρξουν οι ανάλογες επισκευές και ενισχύσεις.
Τέλος, θα πρέπει οπωσδήποτε να εκσυγχρονιστεί το υπάρχον υλικό
με νέο το οποίο να εξασφαλίζει άνεση αλλά κυρίως ταχύτητα.
Καλές είναι οι ατμάμαξες και τα παραδοσιακά βαγόνια αλλά
σίγουρα δεν είναι κατάλληλα για τη μαζική μετακίνηση των
επιβατών. H διατηρημένη ατμάμαξα θα μπορεί ίσως να λειτουργεί
το καλοκαίρι για τουριστικούς σκοπούς και σε αραιά δρομολόγια
(π.χ. 2 φορές την εβδομάδα) και με ειδικό κόμιστρο. H τακτική
όμως συγκοινωνία θα πρέπει να γίνεται με σύγχρονα τρένα. Σαν
τέτοια θα μπορούν να είναι οι προαστιακές δίδυμες
αυτοκινητάμαξες τύπου M.A.N. οι οποίες κατασκευάζονται από
ελληνικά χέρια στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, αλλά τροποποιημένες
και σχεδιασμένες για γραμμές πλάτους 60 εκ. (ήδη έχουν
κατασκευαστεί για κανονικό εύρος 143,5 εκ. και για μετρικό 100
εκ.). Με την ευκαιρία αυτή θα μπορούσαν να κατασκευαστούν και
αυτοκινητάμαξες κατάλληλες για τον οδοντωτό σιδηρόδρομο στα
ναυπηγεία Σκαραμαγκά ώστε ν_ αντικαταστήσουν τις ήδη
γηρασμένες αυτοκινητάμαξες. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζουμε
δύο σύγχρονες μεν, ελκυστικές δε τουριστικές σιδηροδρομικές
διαδρομές.
Δεν περιμένω βέβαια μετά τη δημοσίευση της παραπάνω επιστολής
ο ελέφαντας Ο.Σ.Ε. να συγκινηθεί και να ενδιαφερθεί για το
τρένο του Πηλίου, πιο πολύ δε να ασπαστεί τις προτάσεις μου.
Απλά περιμένω υγιείς ιδιωτικές δυνάμεις καθώς και υγιείς
φορείς (π.χ. δημοτικές και κοινοτικές αρχές, υπουργείο
Πολιτισμού κ.λπ.) να δείξουν το ανάλογο ενδιαφέρον αν πράγματι
ενδιαφέρονται για την αποκέντρωση, την αναβάθμιση της
επαρχίας, τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά και
την προσέλευση τουρισμού κουλτούρας και όχι τουρισμού
_μουσακά_, _τσιφτετελιού_ και _σουβλακιού με τζατζίκι_.
Γνωρίζω ότι η επιστολή μου είναι μεγάλη και μακρυγόρησα
περισσότερο απ_ ό,τι έπρεπε. Κατανοώ επίσης τον περιορισμένο
χώρο που έχει το περιοδικό σας προκειμένου να δημοσιεύσει όσο
το δυνατόν περισσότερες απόψες των επιστολογράφων. Αποτελεί
όμως τη μόνη ελπίδα κάθε αναγνώστη προκειμένου να ακουστεί η
δική του φωνή όταν εμπαίζεται και όταν αδικείται μια πόλη,
ένας νομός, ένας λαός ολόκληρος.
Σωτήριος Βενέτης
Φοιτητής Μηχανολογίας TEI
Θεσσαλονίκη
Υ.Γ. Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις απόψεις του κ. Μάργαρη πάνω
στο θέμα αυτό, ο οποίος πρέπει να έχει κάποια σχέση με το
Βόλο, αλλά ποτέ δε διάβασα κάπου κάτι για το τρένο του Πηλίου.
Θα ήθελα πάντως να πιστεύω πως μέχρι στιγμής δεν του έχει
δοθεί η ευκαιρία και όχι πως αγνόησε σκόπιμα ή μη να αναφερθεί
στο θέμα αυτό.
Χιούμορ ναι, ρατσισμός όχι!
Αφορμή για την επιστολή μου στάθηκε η φωτογραφία Νο 2 της
στήλης του Ν.Δ. στο τεύχος Νοεμβρίου. Αντιλαμβάνομαι ότι
σκοπός της στήλης, τουλάχιστον όσο αυτή ασχολείται με τις
_Επιγραφές των Ελλήνων_, είναι να διασκεδάσει.
Ωστόσο, αισθάνθηκα αγανάκτηση από τη σκωπτική διάθεση με την
οποία αντιμετωπίσθηκε η ανορθογραφία της ιδιοκτήτριας του
ψιλικατζίδικου. Καταρχήν θεωρώ ότι η συγκεκριμένη φωτογραφία
κινείται εκτός του πνεύματος της στήλης. Διότι, ενώ η στήλη
ασχολείται με τις κωμικοτραγικές επιπλοκές που επιφέρει στο
γραπτό λόγο η ευρηματικότητα των Ελλήνων, η συγκεκριμένη
φωτογραφία είναι προφανές ότι ειρωνεύεται την αγραμματοσύνη
της ιδιοκτήτριας. Θεωρώ λοιπόν ότι εδώ υποβόσκει ένας
ιδιότυπος πνευματικός ρατσισμός που αντλεί αφορμή γέλωτος από
την ανορθογραφική ανεπάρκεια ενός ανθρώπου.
Προφανώς ο Ν.Δ. δεν αντελήφθη κάτι τέτοιο, γι_ αυτό και
δημοσίευσε, ατυχώς κατ_ εμέ, τη συγκεκριμένη φωτογραφία.
Ενδεχομένως δε και ο εμπνευστής της φωτογραφίας να μην είχε τα
κίνητρα που εγώ αντιλαμβάνομαι. Επειδή όμως το φαινόμενο που
καταγγέλλω είναι υπαρκτό και επιπλέον, η επικάλυψή του με το
μανδύα του αφελούς χιούμορ συντελεί στην αναπαραγωγή του,
εφιστώ την προσοχή του Ν.Δ., ώστε παρόμοιας μορφής υπόνοιες να
μη ρυπάνουν στο μέλλον τη στήλη ενός εντύπου (και ενός
συγγραφέα) που αποδεδειγμένα σέβονται την ανθρώπινη
προσωπικότητα.
Βαγγέλης Πάλμος
Ιατρός
Λευκάδα
Περί βενζινών
Απ_ όσο γνωρίζω η αμόλυβδη βενζίνη ενδείκνυται μόνο για
οχήματα εφοδιασμένα με καταλυτικό μετατροπέα του οποίου
μάλιστα η καλή λειτουργία πρέπει να ελέγχεται τακτικά. Σε
περίπτωση που ο καταλύτης υπολειτουργεί ή ακόμα χειρότερα δεν
υπάρχει καθόλου, οι εκπομπές καυσαερίων λόγω των αρωματικών
υδρογονανθράκων είναι εξαιρετικά βλαβερές και καρκινογόνες για
τον άνθρωπο.
Μου προξενεί κατάπληξη πώς είναι δυνατόν αντ/πείες δικύκλων
και μηχανών θαλάσσης να συνιστούν στους πελάτες τους τη χρήση
αμόλυβδης, χωρίς να υπάρχει καταλύτης και μόνο γιατί τα
οκτάνια της αμόλυβδης είναι 95, σε αντιστοιχία με την παλιά
_απλή_.
Θεωρώ ότι το _περιοδικό μας_ που τόσο αγωνίστηκε για την
καθιέρωση της αμόλυβδης βενζίνης και των οχημάτων
αντιρρυπαντικής τεχνολογίας, πρέπει να αναλάβει εκστρατεία
συνεχούς ενημέρωσης των καταναλωτών και ακόμα να ασκήσει πίεση
προς κάθε αρμόδιο φορέα, για να πετύχουμε:
- Να γίνεται υποχρεωτικά από τις αντ/πείες αυτ/των, δικύκλων
και μηχανών θαλάσσης υπεύθυνη και σωστή ενημέρωση των
καταναλωτών. Ακόμα όσες εταιρίες κόλλησαν στα αυτ/τά τους το
περίφημο _καίω και αμόλυβδη_ να αναλάβουν την υποχρέωση να το
ξεκολλήσουν ως παραπλανητική και επικίνδυνη για τη δημόσια
υγεία διαφήμιση.
- Όλα τα καταλυτικά οχήματα να έχουν ειδικό διακριτικό
αυτοκόλλητο στις πινακίδες που να βεβαιώνει την ύπαρξη αλλά
και τη σωστή λειτουργία του καταλύτη. Αυτό θα χορηγείται από
τα KTEO ή τα ειδικά συνεργεία και θα είναι περιορισμένης
χρονικής διάρκειας (θα μπορούσε ίσως για τα καταλυτικά να
αντικαταστήσει την κάρτα καυσαερίων έχοντας το συγκριτικό
πλεονέκτημα ότι είναι εμφανές, όπως άλλωστε γίνεται ήδη στη
Γερμανία). Σε αντίθετη περίπτωση να προβλέπονται αυστηρές
ποινές για παραβάτες - οδηγούς ή βενζινοπώλες. Να απογορευτεί
μάλιστα εντελώς η πώληση αμόλυβδης σε μπετόνια για ευνόητους
λόγους.
Ανδρέας Ζεργιώτης
Αθήνα
Forza Italia;
Έχω την εντύπωση ότι υπάρχει κάποια μεροληψία υπέρ των
ιταλικών αυτοκινήτων. Σαν παραδείγματα θα μπορούσα να αναφέρω
τις δοκιμές των Fiat Coup_ (τ. 288) και Nissan 200 SX (τ.
289). Στο πρώτο αναφέρονται μια πληθώρα στοιχείων _ιστορικών_
και υποκειμενικών κρίσεων, πάντα εγκωμιαστικών για τη λεγόμενη
_ιταλική σχολή_, όπως π.χ. κοσμήματα οι νέες Alfa, ενώ η
κατανάλωση, η οποία είναι και τεράστια, δεν αναφέρεται πουθενά
εκτός από τον πίνακα τεχνικών χαρακτηριστικών, ενώ θα
μπορούσαν κάλλιστα να διατυπωθούν αρνητικές κρίσεις για τα
22,8 λίτρα/100 χλμ. Με λίγα λόγια, η όλη δοκιμή έχει χαρακτήρα
ύμνου για το συγκεκριμένο αυτοκίνητο -και την ιταλική
αυτοκινητοβιομηχανία εν γένει- και τα μειονεκτήματα είτε δεν
αναφέρονται (κατανάλωση) είτε ελαχιστοποιείται η σημασία τους
(επιλογέας ταχυτήτων και στοιχεία εργονομίας). Αντίθετα, το
Nissan 200 SX, το οποίο συνολικά είναι τουλάχιστον ισάξιο
αυτοκίνητο, περνάει στα _ψιλά_ και αντιμετωπίζεται, σε σχέση
πάντα με το Fiat Coup_, μάλλον ψυχρά τόσο σε έκταση κειμένου
όσο και σε ύφος γραφής, παρόλο που η πίσω κίνηση, η ποιότητα
κατασκευής και η οδική του συμπεριφορά καταδεικνύουν ότι
πρόκειται για εξαιρετικό αυτοκίνητο.
Επίσης, ενώ οι νέες Alfa Romeo 145 είναι... ψοφίμια, το
γεγονός αυτό δεν αντιμετωπίζεται με τον τρόπο που ασκείται
δριμεία κριτική (απόλυτα δικαιολογημένη) σε κατασκευαστές σαν
την VW, για τις επιδόσεις των αυτοκινήτων της.
Βουδούρης Στέλιος
Αθήνα
Οι Alfa 145 βρίσκονται, με βάση τα δεδομένα της εκάστοτε κατηγορίας, πολύ
κοντά ή
και πάνω από το μέσο όρο από πλευράς επιδόσεων. Απλά από μια Alfa Romeo
περιμένει
κανείς να βρίσκεται στην κορυφή, από παράδοση και μόνο. Όσο για το DTM η
πορεία της
Alfa Romeo κάθε άλλο παρά αποτυχημένη μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Φίλοι της Πραγματικής Αυτοκίνησης
Έχοντας διαβάσει και εγώ και αρκετοί φίλοι και γνωστοί (όλοι
φανατικοί αναγνώστες των 4T) τα τελευταία άρθρα στους
_Αντίλογους_, θα _θελα να σας πληροφορήσω ότι, οι φίλοι του
Πραγματικού Αυτοκινήτου και της Κλασικής _Αγνής_ Αυτοκίνησης
δεν είναι καθόλου λίγοι, όπως τυχόν εσφαλμένα νομίζετε.
Από μια πρόχειρη βολιδοσκόπηση που έκανα, οι 15 στους 20
υπερθεματίζουν φανατικά υπέρ των απόψεών σας, σχετικά κυρίως
με τα ζητήματα της παθητικής και της ενεργητικής ασφάλειας
αλλά και γενικότερα για το παρόν και το μέλλον του σύγχρονου
αυτοκινήτου, όλοι δε ανεξαιρέτως θα θέλαμε να γίνουμε μέλη στο
Club των _Φίλων της Πραγματικής Αυτοκίνησης_, αν και όποτε το
δημιουργήσετε.
Θα θέλαμε να μεταφέρουμε μέσω του περιοδικού τη διαμαρτυρία
μας μαζί με τη λύπη, την αγανάκτηση και την απέχθειά μας για
τα τεκταινόμενα στη σύγχρονη αυτοκινητοβιομηχανία.
Κάποιος επιτέλους πρέπει να τους τα πει!!!
Δε θέλουμε _αυτοκίνητα_ παραγεμισμένα κονσερβοκούτια με
σιδερικά και μπαλόνια, δε θέλουμε κινούμενα στέγαστρα και
κινούμενα θερμοκήπια, ούτε αυτοκίνητα τανκς, ούτε αυτοκίνητα
τρόλεϊ, αλλά ούτε και _πράσινα_ αυτοκινητάκια κατάλληλα μόνο
για το λούνα παρκ της γειτονιάς.
Θέλουμε _TO AYTOKINHTO_.
Δε φταίμε εμείς να πληρώνουμε τη νύφη και τις
ψευτο-ευαισθησίες των ψευτο-οικολόγων και των ψευτο-πολιτικών
για τα εγκληματικά λάθη, τις παραλείψεις και τις ευθύνες του
κράτους και των βιομηχανιών.
Π. Κακλαμάνος
Αθήνα
Ιστορικά Θέματα
O λόγος που με ώθησε να κάνω μια σημανική, κατά τη γνώμη μου,
παρατήρηση σχετικά με τις αλλαγές της ύλης του περιοδικού,
πηγάζει από την αρθρογραφία του ιστορικού ερευνητή της
εταιρίας σας κ. Γιώργου Χαραλαμπόπουλου, το έργο του οποίου
παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα περιοδικά _Πτήση_,
_Επιστήμη και Τεχνολογία_, _Ήχος_ και παλιότερα _Γεύση_.
Διαπιστώνοντας την ευρύτητα των γνώσεών του στο χώρο της
ιστορικής έρευνας αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να παρουσιάζει
και κάποια σελίδα στους _4 Τροχούς_. Νομίζω πως η παρουσίαση
διάσημων προσώπων της Αρχαίας Ελλάδας (Αρχημίδης, Ήρωνας,
Αρχύπας, Κτησίβιος, όλοι τους σπουδαίοι μηχανικοί), αλλά και
άλλων θεμάτων όπως η Ύδραυλις του Δίου, η επιγραφή του
Δισπηλιού, η Εγνατία Οδός, οι αρχαίες άμαξες, η ιστορία των
δρόμων και πολλά άλλα, θα μπορούσε να συμπληρώσει το χώρο του
Αντίλογου με μία σελίδα για την αρχαία Ελλάδα.
Αναστάσιος Σαλαπάτας
Αθήνα
Προσοχή στη... λεπτομέρεια
Στο τεύχος 289, Οκτωβρίου 1994, στη σελίδα 54 υπάρχει στο
ένθετο BOX, μια φωτογραφία που με παραξένεψε. Αναφέρομαι
συγκεκριμένα στη δεύτερη από πάνω που απεικονίζει μία ασημένια
PORCHE Carrera (2 ή 4), και ερωτώ: είναι σπασμένος ο δεξιός
προβολέας ή πρόκειται για νέο μοντέλο φωτιστικού; Γιατί
διακρίνω μια συμμετρία στο σύνθετο ελλειψοειδές σχήμα του
κρυστάλλου που δύσκολα θα αποδοθεί σε ατύχημα. Εκτός αν
πρόκειται για εκθεσιακό μοντέλο και εξυπηρετεί ανάγκες
επίδειξης.
Σ. Κόκκαλης
Αθήνα
Πρόκειται για μια καινούρια Carrera 2 (993 σύμφωνα με τους κωδικούς της
εταιρίας)
και ο προβολέας είναι νέας τεχνολογίας και σαφώς δεν είναι_ σπασμένος.
Προβλήματα με Πεζό
Το 1990 (Αύγουστο) αγόρασα ένα Peugeot 405 GRi. Από τότε τα
προβλήματα του αυτοκινήτου ήταν αρκετά. Ξεκίνησαν από τα
πλαστικά μέρη, πράγμα που περίμενα γιατί ήξερα ότι η ποιότητα
κατασκευής του αυτοκινήτου ήταν κακή, το 1992 (40.000 km),
αναγκάστηκα να αλλάξω βαλβίδα ρύθμισης ρελαντί και μου είπαν
(οι τεχνικοί) ότι ευθυνόταν η ποιότητα της βενζίνης,
ακολούθησαν μικροζημιές ώσπου τον Αύγουστο του 1994 (85.000
km) το αυτοκίνητο με άφησε στο δρόμο από καδένα
εκκεντροφόρου-στροφαλοφόρου. H ζημιά αυτή μου κόστισε 12