25 χρόνια ελληνικοί αγώνες
TA ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟΤΕΡΑ ΔΕΚΑ...Την ιστορία των αγώνων δεν την γράφουν μόνον τα πληρώματα ή οι ομάδες. Δεν
είναι
μόνον υπόθεση θέλησης, ικανοτήτων και δυνατοτήτων των ανθρώπων. Είναι
παράλληλα,
θέμα αξιοπιστίας, δύναμης και αντοχής του αυτοκινήτου. Τα τελευταία 25
χρόνια
πέρασαν πολλά τετράτροχα από την αγωνιστική σκηνή. Μερικά αξίζουν
ιδιαίτερης μνείας
λόγω επιδόσεων μα και λόγω ιστορίας....
Του Νικόλα Σ. Ζαλμά
φωτό: Τάσος Αρωνίτης, Γ. Κακολύρης/Φ. Φλώρος, Ρεπόρτερ
ALFA ROMEO GTAM
O τροχός στον αέρα και ποιος δεν έχει αποτυπωμένη βαθιά στη
μνήμη του τη λευκή ¶λφα στο Τατόι με χειριστή το Γιώργο
Μοσχού. Ίδια εικόνα, τόσο στη _διπλή δεξιά_ πριν από την
_κοντή_ ευθεία που οδηγεί στο σικέιν, όσο και στη δεξιά πριν
από τη μεγάλη ευθεία όπου και η αυτοσχέδια κερκίδα. Οι θεατές
σε αντίστοιχη θέση (στον αέρα δηλαδή) και ο συναγωνισμός εκτός
μάχης. Ήθελε άλλο οδήγημα η ?λφα σε σχέση με τα κλασικά
αυτοκίνητα με την κίνηση πίσω και ο _μετρ_ βρήκε τη λύση. _Με
τα τέσσερα_ και απαγορευμένος χειρισμός η υπερστροφή.
Αντίστοιχα δούλεψαν και οι τεχνικοί. Ξεπέρασαν τα τερτίπια των
πρώτων αγώνων με το σύστημα τροφοδοσίας και μειώνοντας την
ιπποδύναμη βρήκαν τη χρυσή τομή. Βασικό πλεονέκτημα, πέρα από
την οδική συμπεριφορά, η ροπή του κινητήρα και τα εκπληκτικά
φρένα. Τα παραπάνω στοιχεία όπως και το ταλέντο του οδηγού της
δεν αρκούσαν για να κερδίσει την πανάλαφρη Αλπίν στις
αναβάσεις. Στο τέλος της δεκαετίας του _70 η _Αμερικάνα_
απέκτησε πλαστικό αμάξωμα και τον 16 βάλβιδο κινητήρα της
Αλφέτα. O Γιώργος ήθελε, το αυτοκίνητο ήταν χάρμα, αλλά ήταν
πια αργά. Τα πρωτότυπα και άλλες πιο εξελιγμένες κατασκευές
είχαν κατακτήσει το χώρο. Οι πιστοί των αγώνων θα θυμούνται
για πάντα το κόκκινο αυτοκίνητο, που έγινε κόκκινο-λευκό, στη
συνέχεια λευκό και στο τέλος επανήλθε σε κόκκινο-λευκό. Τότε
το παιχνίδι με τα χρώματα είχε σχέση με παραδόσεις και
προλήψεις και όχι με τον εκάστοτε υποστηρικτή.
Στη φωτό ο Γιώργος Μοσχούς στον αέρα, πού αλλού; Στο Τατόι.
BMW 2002
Τα δίθυρα κουπέ από τη Βαυαρία πρωτοεμφανίστηκαν σε ανάβαση
Πάρνηθας με _πηδαλιούχους_ τους Σπύρο Τσινιβίδη, Μάριο Ζενέτο.
_Έκλεψαν_ την παράσταση αλλά και τους αντιπάλους, αφού
αποδείχθηκε ότι χρησιμοποιούσαν δίλιτρους κινητήρες και όχι
τους 1.6 που προέβλεπε η δήλωση συμμετοχής... H καθιέρωση ήρθε
με τη λευκή-μαύρη _δύο-δύο_ της Ελεκτρόνικα του Ραγκούζα και
οδηγό το Γιώργο Μοσχού. Οι καλύτεροι οδηγοί της εποχής είχαν
τη χαρά να οδηγήσουν στο όριο, το κλασικό αυτοκίνητο με την
κίνηση πίσω και το δίλιτρο κινητήρα. Το θέαμα ήταν
εξασφαλισμένο, ενώ δεν υστερούσαν σε αξιοπιστία.
_Λειτούργησαν_ και σαν σχολεία όπου εκπαιδεύτηκαν μηχανικοί
αγώνων χάρη και στους προετοιμαστές Σνίτζερ και Αλπίνα που
είχαν έμμεση σχέση με τους δικούς μας προετοιμαστές. Καλύτερη
έκδοση, η κίτρινη της Ελεκτρόνικα. Καθαρόαιμη κατασκευή ήρθε
από τον Αλπίνα παραμονές του σιρκουί της Νέας Σμύρνης. O
Ραγκούζα την εμπιστεύτηκε στο Μοσχού και η _Γιωργάρα_ διέλυσε
το συναγωνισμό εντυπωσιάζοντας τους θεατές με τον άψογο
έλεγχο. Αργότερα απέκτησε μαύρα, πλαστικά, φτερά και την εποχή
εκείνη χάρη και στο χειριστή της η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα
όπου οι _δύο-δύο_ κέρδιζαν τις GTAM. Το ίδιο αυτοκίνητο με
επιτυχία οδήγησαν οι Τσινιβίδης, Ραγκούζα, ενώ όταν αργότερα
απέκτησε 16 βάλβιδο κινητήρα δεν κέρδισε γιατί οι πρώτες
θέσεις κατελήφθησαν από εισαγόμενα πρωτότυπα.
H φωτό από το Τατόι με τον _μετρ_ Γιώργο Μοσχού στο πηδάλιο.
NSU TT
Αγωνιστικά αυτοκίνητα-σχολείο που έδωσαν τη δυνατότητα σε
πολλούς Έλληνες οδηγούς να διακριθούν σε όλες τις μορφές των
ελληνικών αγώνων. Διάκριση για τους οδηγούς αλλά εκπαίδευση
για τους τεχνικούς που είχαν την ευκαιρία πέρα από τις
πατέντες να προσαρμόσουν και έτοιμες λύσεις. Χάρη στο μικρό
τους βάρος, στην υψηλή ιπποδύναμη των αερόψυκτων κινητήρων και
στα εξελιγμένα κιβώτια της ZF με το ελεγχόμενο διαφορικό,
σωστά οδηγημένα μπορούσαν να κάνουν την έκπληξη ακόμη και σε
σχέση με τις Αλπίν και τις Λάντσια HF της εποχής. Τα καλύτερα
οδήγησε ο Υψηλάντης ή Λεωνίδας, αν προτιμάτε, και καλύτερα από
όλους τα οδήγησε ο Ιαβέρης. Βαρύς με μακριά μαλλιά και γένια
αλλά στο όριο σε άσφαλτο και χώμα. Σε αγώνες Ράλλυ αλλά και σε
αναβάσεις και σε αγώνες ταχύτητας. Το TT του ήταν πάντα της
προηγούμενης χρονιάς αλλά ο _χοντρός_ είχε τον τρόπο του. Οι
πρώτοι καλοί κινητήρες χρησιμοποιούσαν κεφαλή με δύο _μπουζί_
στον κύλινδρο, αλλά ο καλύτερος εξελιγμένος από τον ABT και
τοποθετημένος στο _κίτρινο-μαύρο_ χρησιμοποιούσε σύστημα
ψεκασμού και απέδιδε περισσότερους από 140 ίππους. Το οδήγησαν
ο _Μπος_ και ο Μίμης Μαρασλής. Εκπληκτικό αυτοκίνητο, έκανε
τον Ιαβέρη να χάνει τον ύπνο του, ή να το ονειρεύεται στο
Διόνυσο, και τοποθετημένο από τη μία άκρη του δρόμου στην
άλλη, να γράφει χρόνο γύρω στα 3_!
H φωτό, από το Τατόι με τον Μίμη _πονηρά Αλώπηξ_ Μαρασλή.
RENAULT ALPINE A 110
Το αυτοκίνητο με το πιο πλούσιο παλμαρέ. Πρωτοεμφανίστηκε το
Σάββατο 17 Οκτωβρίου στα δοκιμαστικά του τρίωρου αγώνα στο
Τατόι. Την άλλη μέρα η γαλάζια γαλλίδα με τα έξτρα Σιμπιέ
στους μπροστινούς προφυλακτήρες και το Νο 6 στις πόρτες της,
εγκατέλειψε στον 61ο γύρο, ενώ ήταν επικεφαλής, αψηφώντας τη
βροχή!
Τα επόμενα χρόνια τα έκανε όλα!
Ραλλύ, αναβάσεις, σιρκουί. Δεκάδες νίκες, πρωταθλήματα και
διακρίσεις.
Το 1972 κάνει το 3 στα 3, με δυο μοτέρ και εξαίρετη
προετοιμασία στην οποία προΪσταται η Μαρία Πεσμαζόγλου, τότε
Λιβιεράτου.
Στα χρώματα του _?σσου_ είναι η πρώτη συμμετοχή που
πρωταγωνίστησε με χρώματα χορηγού εκτός κυκλώματος.
O τελευταίος της αγώνας με τον Τάσο, περίεργη κίτρινη πια
ένεκα Μπικ, ήταν η Ριτσώνα του _77 (ένα εκπληκτικό για την
εποχή 2.37.2) συμπληρώνοντας συμμετοχές σε οκτώ πρωταθλήματα
με κορυφαίες μάλιστα επιδόσεις.
Από το _83 και μετά αγνοείται η τύχη της κάτι που ίσως γεμίζει
τύψεις (τον τέλειο κατά τα άλλα) πρώτο ιδιοκτήτη της.
Στη φωτογραφία στον τελευταίο της αγώνα ράλλυ, το
Αττικοβοιωτίας του _77. Φουρκέτα αριστερή στον Κουβάρα και η
κίτρινη Μπικ Αλπίν, με πλήρωμα τους Σιρόκο-Μ. Μακρυνό, στό
δρόμο για τη νίκη.
LANCIA STRATOS
Το βράδυ της18ης Φεβρουαρίου 1978 στο γύρο Πελοποννήσου ο
κόσμος στο Αλεποχώρι, πρώτη ετάπ του αγώνα, περίμενε πώς και
πώς να δει, να ακούσει την Στράτος στην πρώτη της εμφάνιση
στην Ελλάδα.
Πλήρωμα της οι Σιρόκο- M. Μακρυνός. H πρεμιέρα θύμιζε κάτι από
εκείνη της Αλπίν. Είχε το ίδιο αποτέλεσμα. Την εγκατάλειψη,
ενώ βρισκόταν επικεφαλής. H συνέχεια δεν ήταν όμως ίδια.
Πρωταθλήτρια ραλλύ το _78, χωρίς να παραλείψει να κερδίσει και
ένα Τατόι, δεν συνέχισε τις επιτυχίες, αφού ο οδηγός της
αποχώρησε. Με συνοδηγό τον K. Φερτάκη το _79 κέρδισαν το
Εαρινό, ήρθαν δεύτεροι στο Ζλάτνι Πιάσιτζι, ενώ εγκατέλειψαν
στο Ακρόπολις. Μεσολάβησαν τα γεγονότα του Ιουλίου του _79
(στο Λέσβου) και από τότε με το Μακρυνό παραπλεύρως έκανε το
Ακρόπολις του _80 με Μονεγάσκικη όμως σημαία στις πόρτες της.
Πέρασε έτσι στα χέρια του Μπένι κάνοντας μαζί της έως τα μέσα
της δεκαετίας του _80 αρκετούς αγώνες. Επόμενος και τελευταίος
κάτοχός της ο Γιάννης Βαρδινογιάννης. Τα παιδιά του Τζένεσις
την έκαναν καινούρια, την έβαψαν κόκκινη, την έστησαν
λειτουργική και πανέμορφη στο κατάστημα της εθνικής οδού. H
ζωή γι_ αυτήν είναι, τώρα, μια ευχάριστη υπόθεση. Είναι πια
μια πολύ κοκέτα _Μπουμπού_...
Στη φωτό ντιφτάροντας στα γεφυράκια του νυκτερινού Χολομώντα
της πρώτης μέρας του Χαλκιδικής του _78.
FORD ESCORT 2000 RS
Τύπος αυτοκινήτου άμεσα συνδεδεμένος με την ιστορία των
ελληνικών αγώνων. _Εκπαίδευσε_ και ανέδειξε σειρά οδηγών. Το
καλύτερο πρωτοεμφανίστηκε το καλοκαίρι του _79 στον
επεισοδιακό αγώνα της Λέσβου. _Χτίστηκε_ στο RS Center της
Κοντέλης από τον Κώστα Βάτζο. Χρησιμοποιήθηκε ένας εκπληκτικός
8 βάλβιδος κινητήρας της KWS 200 ίππων και κιβώτιο τεσσάρων
σχέσεων της Quife με πολύ μακριά 1η. Βαμμένο πράσινο με το
προσωνύμιο _λαχανίδα_, θα κερδίσει την πρώτη ελληνική θέση στο
Χαλκιδικής του _79. Στο Ακρόπολις του _80 με τα αυτοκόλλητα
της Λι Κούπερ εντυπωσιάζει πριν εγκαταλείψει, κερδίζοντας την
Πάρνηθα από τους _θεούς_ και σημειώνοντας τρίτο χρόνο στο
Πλατανάκι! Το _81 στα γαλάζια μπλε της Ντένιμ με συνοδηγό τον
Κώστα Φερτάκη θα κερδίσει το Μαύρο Ρόδο ενώ αρχίζει η
περιοδεία στα ανά την Ελλάδα σπριντ.
Πάντα με τον Ιαβέρη στα χειριστήρια εντυπωσιάζει, στο Τατόι με
15άρες Μινιλάιτ, το _89 στο Φθιώτιδος τρίτο στη λάσπη, το _90
στο Δωδώνης, μα και σε Λειβαδιάς, ?ρτεμις, Ολυμπιακό, σε όλους
τους περιφερειακούς αγώνες.
Κανείς ίσως πέρα από τον οδηγό του δεν θυμάται τις _κακές_
στιγμές. H τελευταία σε σπριντ στη Σπάρτη πριν από 2 χρόνια.
Φυσικά υπάρχει ακόμα. Αυτή την εποχή περνά το νιοστό ριμπιλτ
της ζωή του από τον Δ. Γιαλούρη.
Στη φωτό _γυρισμένο_ σε ένα σπριντ στην Πεντέλη.
DATSUN VIOLET 16O J
Εάν ερωτηθεί ο Γ. Μοσχούς ποιο από τα δεκάδες Ντάτσουν που
είχε οδηγήσει του άρεσε πιο πολύ, θα απαντήσει χωρίς δισταγμό:
_Το τετράπορτο_.
Ούτε τα πρώτα τρίπορτα δεξιοτίμονα, ούτε οι Σίλβια, ούτε και
τα 240 RS. Το τετράπορτο θα επιμείνει. Το επονομαζόμενο
Βάιολετ ή και Βιολέτα όπως άλλωστε και ο τρίθυρος προγονός του
το KP 710.
Πρώτος αναγνωριστικός αγώνας το Χαλκιδικής του _78 και στη
συνέχεια, το _79 το Εαρινό με δεύτερη θέση μετά τη Λάντσια
Στράτος. Νίκη στο Ολυμπιακό (με Αλέξη Κωνσταντακάτο), δεύτερη
ελληνική θέση και έκτη γενικής στο Ακρόπολις, δεύτερη ελληνική
και τέταρτη γενικής στο Χαλκιδικής, και νίκη-τίτλος στο
κριτήριο Δ.Ε.Θ. O πρώτος από τους οκτώ σερί με τα γιαπωνέζικα
αυτοκίνητα.
Αυτή η τετράπορτη καρότσα, θύμιζε περισσότερο ταξί παρά
αγωνιστικό αυτοκίνητο. H _βιολέτα_ βασισμένη στην παροιμιώδη
αντοχή και αξιοπιστία της και άψογα συντηρημένη από την
αγωνιστική ομάδα Θεοχαράκη, περνούσε με άνεση τα σπαστήρια των
ε.δ. και οδηγημένη με φαντασία από τα χέρια του Γιώργου ήταν
πάντα στην κορυφή.
Στη φωτό, στο κλασικό Πλατανάκι. όταν η ειδική αυτή υπήρχε
ακόμα στους σχεδιασμούς των μεγάλων αγώνων ράλλυ.
AUDI QUATTRO A1
Προετοιμασμένο το _82 από τον Κόνραντ _πεταλούδα_ Σμιντ και
αγορασμένο το _84 από τον Τζίγγερ είχε προλάβει να κάνει
μερικούς αγώνες με τον Βέλγο Μάρκ Ντουέζ το _83. Ήταν το πρώτο
τετρακίνητο αξιώσεων που ήρθε στην Ελλάδα. Πρώτοι
αναγνωριστικοί αγώνες το Χαλκιδικής και το Δ.Ε.Θ. του _84 και
πλήρης εμπλοκή το _85 με τον Κωστή Στεφανή στο δεξί μπάκετ.
Πρώτη νίκη την Κυριακή 17 Απριλίου 1985 στον Κένταυρο με τα
χρώματα της Αβίν. O 22χρονος τότε οδηγός του ?ουντι προκύπτει
θυελλωδώς και αναστατώνει τους ελληνικούς αγώνες. Καλύτερη
εμφάνιση του συνδυασμού είναι το Μαύρο Ρόδο του _85 ένας
καταπληκτικός αγώνας. Κερδίζουν με 8__ διαφορά μετά από 200
χιλ. ειδικών έχοντας δεύτερο το Νισάν 240 RS των Γ. Μοσχού-Κ.
Φερτάκη που οδήγησαν εκπληκτικά, μα αναγκάστηκαν να υποκλιθούν
στην υπεροχή της τετρακίνησης του γερμανικού πάντσερ. Το _86
αλλάζει ιδιοκτήτη περνώντας στον Ιαβέρη.
Πρωταγωνίστησε σε πολλούς αγώνες και σήμερα η συγκεκριμένη
πολεμική μηχανή αναπαύεται στο κατάστημα του Τάσου
ανακατασκευασμένη και βαμμένη στα χρώματα που διεθνώς
πρωτοεμφανίστηκε. Δεν θα χρειαστεί πλέον να κάνει μανούβρες
στις φουρκέτες των χωματόδρομων της Ελλάδας. Μανούβρες που
ανάγκασε το τέως πλήρωμά του να το ειρωνευτεί με το προσωνύμιο
_Κομανέτσι_ ακριβώς λόγω της _ακαμψίας_ του.
Στη φωτογραφία από την καλύτερή του επίδοση, στο Μαύρο Ρόδο
του _85, με ανησυχητικές υποστροφές.
LANCIA INTEGRALE
Οι κανονισμοί αλλάζουν και οι Ιταλοί πιστοποιούν το ταλέντο
τους στο να προσαρμόζονται άμεσα σε ό,τι νέο, δύσκολο και
διαφορετικό. H Δέλτα 4WD απέκτησε φτερά και μετονομάστηκε σε
Ιντεγκράλε. Αρχικά με 8βάλβιδο κινητήρα και στη συνέχεια με
τον 16βάλβιδο που σήμερα χαρίζει προσωπικότητα και επιδόσεις
σε πολλά πετυχημένα μοντέλα του _γκρούπο_. H πλήρης επικράτηση
σε όλους τους αγώνες του ΠΠΡ συνδυάστηκε με ανάλογη πορεία
στην ελληνική επικράτεια. Για 6 χρόνια διά χειρός Τζίγγερ και
της ομάδας του, πρότυπο τουλάχιστον για την ελληνική
πραγματικότητα. Οι Ιταλοί προμήθευαν την ελληνική ομάδα με το
καλύτερο υλικό και δεν υπάρχει αγώνας που να μην κερδίθηκε.
Ξεχωριστές περιπτώσεις οι προσπάθειες στο εξωτερικό όπως στο
Ράλλυ της Σαρδηνίας και η διεκδίκηση της νίκης στο Ράλλυ
Χαλκιδικής όχι μία, αλλά τρεις φορές. Κύριο χαρακτηριστικό της
5θυρης Ιταλίδας η αξιοπιστία και η επιτυχημένη προσαρμογή σε
κακό δρόμο. Στο τελευταίο στάδιο εξέλιξής της η Ιντεγράλε με
τον κωδικό HF βρέθηκε σε απευθείας αντιπαράθεση με τις πλέον
εξελιγμένες κατασκευές της κατηγορίας. Υποκλίθηκε λόγω
αδιαφορίας του εργοστασίου και όχι λόγω προδιαγραφών. Σήμερα
τα Έσκορτ και τα Ιμπρέζα κερδίζουν αλλά ποιος δεν θα ήθελε μία
Ιντεγκράλε, για να κοσμεί τον ιδιωτικό του χώρο στάθμευσης;
Πέρα από συλλεκτικό κομμάτι, αρκεί _μία μιζιά_ για να πάρει τα
βουνά και να διασκεδάσει με το τελευταίο ρεαλιστικό αυτοκίνητο
της κατηγορίας A.
H φωτό από την προσπάθεια των Τζίγγερ-Στεφανή να κερδίσουν το
Ράλλυ Χαλκιδικής του _89.
NISSAN SUNNY GTI-R
Γκρουπ A αλλά και γκρουπ N. Όπως _νορμάλ κατηγορία_, δηλαδή με
ελάχιστες μετατροπές κυρίως στην ανάρτηση. Καλύτερο στα
ελληνικά χώματα το Νισάν Σάνι GTiR της εταιρίας Θεοχαράκη.
Τόσο το πρώτο, το εισαγόμενο που _κέρδισε_ το Ακρόπολις του
_91, όσο και το επόμενο που ζει και βασιλεύει μέχρι σήμερα
έχοντας τρεις τίτλους στο παλμαρέ του. Τίτλοι, νίκες αλλά και
εντυπωσιακό _ποσοστό ευστοχίας_. Σημειώστε: 23 αγώνες, 19
νίκες στην κατηγορία N (τρεις στη γενική) εκ των οποίων
κάμποσες διεθνείς και μόλις μία εγκατάλειψη από μηχανικό
πρόβλημα. Ήταν το Φθιώτιδος του _93 όταν το κιβώτιο είπε στον
Στρατισίνο _φτάνει πια_. Βασικό πλεονέκτημα της κατασκευής η
αξιοπιστία, στοιχείο που επιτρέπει και την τέλεια προσαρμογή
στα δύσκολα ελληνικά χώματα. Βαρύ αμάξωμα (1350 κιλά),
κινητήρας με λογική ιπποδύναμη (250 ίπποι) αλλά εντυπωσιακοί
χρόνοι διά χειρός Στρατισίνο, Παναγιωτόπουλου, χάρη και στην
ομοιογένεια της κατασκευής. Τη μερίδα του λέοντος στην
επιτυχημένη πορεία; Οι τεχνικοί της Νισάν-Ν.Ι. Θεοχαράκης που
το έστησαν και στη συνέχεια το συντήρησαν με μοναδικό τρόπο.
Στη γνώση και στην εμπειρία προστέθηκε το μεράκι και η αγάπη.
Ιδανικός συνδυασμός για την επιτυχία και την απόλυτη κυριαρχία
στο δύσκολο χώρο των ελληνικών αγώνων.
H φωτό από την πρώτη γενική των Στρατισίνο-Παυλή στο Ράλλυ
Ολύμπιο του 1993.