Παγκόσμιο Πρωτάθλημα F1, Mονακό
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ F1ΓΚΡΑΝ ΠΡΙ TOY MONAKO
MONO ΓΙΑ ΑΝΤΡΕΣ
Πάντοτε στο Μονακό, οι κύριοι είχαν ξεχωριστή θέση, ίσως επειδή στο βάθρο
της απονομής τους περίμενε το γοητευτικό χαμόγελο της Πριγκήπισσας Γκρέις.
Τώρα βέβαια, δεν υπάρχει πλέον η Γκρέις, υπάρχουν όμως ακόμη άνδρες! O Σένα
χθες, ο Σουμάχερ σήμερα, με κινητήρα χρυσάφι αλλά υποδεέστερο πλαίσιο. O
Γερμανός γελοιοποίησε και φέτος το συναγωνισμό, θρυμματίζοντας μία ακόμη
φορά τα σχέδια όσων προσπαθούν να μεταβάλλουν τα Γκραν Πρι σε αγώνες
τηλεκατευθυνόμενων, στους οποίους θα νικούν τα αυτοκίνητα και όχι οι
άνθρωποι...
Κείμενο: Τέο Λαζάκις
Φωτό: Reporter/X. Καραγιωργάκης
ΓΡΑΨΑΜΕ στο προηγούμενο τεύχος, πως η ομάδα της Ουίλιαμς καμία απολύτως
τεχνική κρίση δεν διέρχεται, παρά την ήττα -σε δοκιμές και αγώνα- από την
Μπένετον. Το πόσο δίκιο είχαν όλοι οι... ανησυχούντες για την τεχνική κρίση
της Ουίλιαμς, φάνηκε στις δοκιμές του Γκραν Πρι του Μονακό, εκεί που ακόμη
και το τελειότερα ρυθμισμένο μονοθέσιο με τον καλύτερο πιλότο στο τιμόνι
του, έχει προβλήματα πρόσφυσης. Οι δύο Williams FW 17, κατέβαζαν τους
χρόνους τους στο γύρο σχεδόν όποτε ήθελαν, τη στιγμή που ο Μίχαελ Σουμάχερ
με την Benetton B 195 πάλευε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Το εξωφρενικό
όμως ήταν πως με ίδιο αυτοκίνητο ο Ντέιβιντ Κουλθάρντ, που δεν είχε την
παραμικρή πείρα στην τσουλήθρα του Μονακό «έγραψε» τον τρίτο χρόνο μπροστά
από τις Φεράρι του Αλεζί και του Μπέργκερ που τα «έδωσαν όλα»...
ΠΕΡΙ ΤΑΚΤΙΚΗΣ...
Το μεγάλο όπλο της Μπένετον λοιπόν για τον αγώνα ήταν -δεδομένης της
εκπληκτικής ανωτερότητας των Ουίλιαμς- η τακτική, η στρατηγική που θα
έπρεπε να ακολουθηθεί κατά τη διάρκειά του και η οποία ήταν απλή, αλλά
ταυτόχρονα μία και μοναδική: εκείνη που υπαγόρευε ένα pit-stop λιγότερο από
την Ουίλιαμς για λάστιχα και ανεφοδιασμό! H εκπληκτική ευαισθησία και το
ταλέντο του Σουμάχερ, συν την ικανότητά του στα προσπεράσματα (πολύ δύσκολα
στο Μονακό), θα επέτρεπαν στον συνδυασμό της Μπένετον-Ρενό, να ξεπεράσει το
πρόβλημα του μισού δευτερολέπτου στο γύρο, που υπό κανονικάς συνθήκας θα
«έπαιρνε» κατά τη διάρκεια του αγώνα από την Ουίλιαμς... Διότι ένα pit-stop
περισσότερο, σημαίνει περίπου 25 με 30?? επιπλέον, χρόνο τον οποίο καλείται
να καλύψει στην πίστα ο πιλότος του μονοθεσίου, κάτι το οποίο στο Μονακό,
δεδομένου της «κίνησης», του πλάτους της πίστας, της χαμηλής μέσης ωριαίας
ταχύτητας και του οδοστρώματος, είναι εξαιρετικά δύσκολο...
Βέβαια, η Ουίλιαμς όλα αυτά τα ήξερε και μάλιστα ένεκα του ενός επιπλέον
pit-stop έχασε και το ισπανικό Γκραν Πρι, αλλά η Ουίλιαμς βλέπετε ΔΕΝ EXEI
πιλότο της τον Σουμάχερ. Εξηγούμεθα: ένα τέλειο μονοθέσιο, με τέλειο
set-up, αν εφαρμόσει -όπως η Μπένετον στο Μονακό- την τακτική του ενός
pit-stop, σημαίνει πως θα κάνει μία μόνο αλλαγή ελαστικών και έναν μόνο
ανεφοδιασμό για καύσιμα, θα ξεκινήσει δηλαδή με περισσότερο βάρος (λόγω
καυσίμων) και θα διανύσει πάρα πολλά χιλιόμετρα με λάστιχα τα οποία δεν θα
βρίσκονται σε τέλεια κατάσταση! Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο,
απαιτείται η συνδρομή ενός πιλότου με εξαιρετική ευαισθησία, ο οποίος θα
οδηγεί γρήγορα χωρίς να καταπονεί τα φρένα και να καταναλώνει τα λάστιχα με
υπερβάλλον βάρος και όχι ιδανικό set-up, αφού εκείνο των δοκιμών δεν έχει
καμία σχέση με εκείνο του αγώνα... Όπως έχει στο παρελθόν αποδειχθεί, ο Χιλ
ΔΕΝ είναι σε θέση να κάνει κάτι τέτοιο οπότε λοιπόν ακόμη και η Ουίλιαμς
είναι «καταδικασμένη» σ? ένα επιπλέον pit-stop, απλά επειδή δεν έχει άλλη
επιλογή... Βέβαια, στις πολύ γρήγορες πίστες -και υπό την προϋπόθεση πως
μέχρι τότε η Ουίλιαμς θα εξακολουθεί να είναι ταχύτερη- η τακτική του ενός
pit-stop λιγότερο δεν θα αποδώσει, αφού η διαφορά που θα δημιουργηθεί από
το επιπλέον pit-stop θα είναι δυνατόν να καλυφθεί. Οι πίστες αυτές είναι το
Χοκενχάιμ, το Σιλβερστόουν, το Σπα και η Μόντσα. Εκεί, τίποτε δεν είναι
δυνατόν να σώσει την Μπένετον, αν παρουσιαστεί με το τωρινό της μονοθέσιο.
Ούτε καν ο Σουμάχερ... Κατά τη διάρκεια του αγώνα, έγινε πραγματικότητα
αυτό που όλοι μας περιμέναμε: ο Χιλ με set-up δοκιμών σχεδόν, δεν κατόρθωσε
ποτέ να απομακρυνθεί περισσότερο από 2,5?? από τον Σουμάχερ που οδηγούσε
αριστουργηματικά ένα... βυτίο βενζίνης με «ξύλινα» λάστιχα και ο αγώνας
τελείωσε κάπου εκεί, διότι όταν ο Χιλ μπήκε για τον πρώτο του ανεφοδιασμό
και ο Γερμανός πέρασε πρώτος και άρχισε τα ντουμπλαρίσματα, άρχισε
κυριολεκτικά να πετάει, ενώ ο Βρετανός έχανε σταθερά έδαφος! O Αλεζί που θα
μπορούσε -θεωρητικά πάντοτε- να απειλήσει τον Σουμάχερ εγκατέλειψε στον 41ο
γύρο, ο Κουλθάρντ στον 16ο (μετάδοση κίνησης, η αχίλλειος πτέρνα των FW
17), ο Μπέργκερ απλά έκανε έναν αδιάφορο αγώνα τερματίζοντας τελικά τρίτος,
ενώ τέταρτος ήταν ο Τζόνι Χέρμπερτ που έχει αρχίσει επιτέλους να βοηθάει
την Μπένετον στη συγκομιδή βαθμών και ίσως στη συνέχεια και τον Σουμάχερ
για το πρωτάθλημα, το οποίο σαφώς δεν έχει τελειώσει και αναμένεται
συναρπαστικό._Τ.Λ.