Παγκόσμιο Πρωτάθλημα: Pάλι Aυστραλίας
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΡΑΛΙΑΠΟΣΤΟΛΗ
ΡΑΛΙ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ, 7ος ΓΥΡΟΣ
WASH DOWN(*)!
(*) Ξεπλένω
O Τόμι Μάκινεν ξεκαθάρισε μια και καλή την υπόθεση «τίτλος» στην Αυστραλία
και υλοποίησε τον πρωταρχικό στόχο της Μιτσουμπίσι.
Όμως, από εδώ και πέρα τα πράγματα σοβαρεύουν για την ομάδα του Κάουαν,
αφού είναι πολύ κοντά και στο δεύτερο τίτλο, αυτό των κατασκευαστών. Όσο
για τους άλλους...
Κείμενο: Πόπη Παπαμιχαήλ
Φωτογραφίες: Reinhard Klein
Ξεκίνησαν πρωταγωνιστές και κατέληξαν «γλάστρες» στο «οne man show του
Μάκινεν». Ιδιαίτερα στην Αυστραλία περιθώρια για να χάσει ο Τόμι δεν
υπήρχαν, μιας και ο αγώνας ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του. Μόμο
οδηγικό σφάλμα του Φινλανδού άφηνε περιθώρια στους άλλους... Οι γρήγορες
ειδικές διαδρομές με τα γιαπ που θυμίζουν έντονα το ράλι των 1000 Λιμνών,
αλλά και οι τρομερές νεροποντές που έπεφταν ασταμάτητα κατά τη διάρκεια του
αγώνα έδωσαν ακόμα ένα πλεονέκτημα στο σπεσιαλίστα στις αντίξοοες συνθήκες
νεαρό Φινλανδό. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μάκινεν κέρδισε άνετα φέτος τόσο το
σκληρό Σαφάρι όσο και το γρήγορο ράλι των 1000 Λιμνών, δίκαια λοιπόν
θεωρείται ειδικός στις «εξαιρετικά» δύσκολες συνθήκες. Μάλιστα, όταν στο
τέλος του αγώνα τον ρώτησε ο Σάινθ πώς κατάφερε να περάσει τον «άπατο»
νερόλακκο, όπου όλοι οι άλλοι καταποντήστηκαν, απάντησε: «με τον ίδιο
ακριβώς τρόπο που κέρδισα το Σαφάρι». Από εκεί και πέρα ο Μακρέι απλά
τερμάτισε χρυσώνοντας έτσι το χάπι των μέχρι τώρα κακών αποτελεσμάτων και ο
Κένετ Έρικσον κέρδισε το πρωτάθλημα Ασίας Ειρηνικού.
Σχεδιασμός και οργάνωση του αγώνα
Οι Αυστραλοί έχουν ίσως τον καλύτερο αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος
τόσο σε οργάνωση, όσο και σε θέαμα. Εννέα χρόνια πριν, όταν αποφάσισαν να
οργανώσουν τον πρώτο τους αγώνα, κανείς δε φανταζόταν ότι θα έφτανε να
ανταγωνίζεται και να ξεπερνά τους άλλους αγώνες του ΠΠΡ. Το ράλι είναι
σχεδιασμένο γύρω από το Περθ με βασικό στόχο την ευχαρίστηση των θεατών και
των πληρωμάτων. Οι ε.δ. είναι έτσι επιλεγμένες, ώστε ο κόσμος που
παρακολουθεί για να μεταφερθεί στην επόμενη ειδική δε χρειάζεται παρά να
περπατήσει 500 περίπου μέτρα! Με αυτόν τον τρόπο στο τέλος της ημέρας ο
θεατής έχει δει με άνεση 5 ειδικές διαδρομές, χωρίς να μετακινήσει καθόλου
το αυτοκίνητό του από το χώρο στάθμευσης. Επίσης ειδικές διαδρομές με
θεαματικά σημεία τις επαναλαμβάνουν περνώντας τα πρώτα αυτοκίνητα με
διαφορά 20 λεπτών από το πρώτο πέρασμα έτσι, ώστε οι θεατές να ξαναβλέπουν
ένα καλό σημείο δύο φορές, αλλά και οι φωτογράφοι να διευκολύνονται. Οι
δρόμοι δε των ειδικών, είτε στεγνοί, είτε βρεγμένοι, είναι πολύ γλιστεροί
εξαιτίας των στρογγυλών σε σχήμα χαλικιών (μοιάζουν με βόλους) που
καλύπτουν την επιφάνεια του εδάφους, (μάλιστα το 1993 τόσο ο Μπιαζιόν όσο
και ο Ντελεκούρ είχαν πέσει θύματα αυτού του μοναδικού σε σχήμα χαλικιού
που βρίσκεται παντού στους δασικούς δρόμους της Δυτικής Αυστραλίας).
Επίσης τα δεκάδες καγκουρό που κυκλοφορούν άφοβα στους δρόμους είναι ένα
ακόμα πρόβλημα για τους αγωνιζόμενους περισσότερο παρά για τους θεατές.
Μάλιστα αν το πλήρωμα πέσει πάνω σε κάποιο άτυχο αρσενικό καγκουρό (συνήθως
είναι μεγαλόσωμα), τότε οι ζημιές είναι σίγουρες. Φέτος μάλιστα ο Λιάτι
λίγο έλειψε να εγκαταλείψει, όταν στην προσπάθειά του να αποφύγει κάποιο
καγκουρό δεν τα κατάφερε και το χτύπησε κάνοντας ζημιά στο Ιμπρέζα.
Πέρα από τις εκπληκτικές ειδικές διαδρομές ο αγώνας διαθέτει και το
καλύτερο γραφείο Τύπου σε σύγκριση με τους μέχρι τώρα αγώνες του ΠΠΡ που
έχουμε καλύψει. Οι Αυστραλοί γενικώς είναι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι και όταν
ξεκίνησαν να οργανώσουν ένα παγκόσμιο γεγονός, όπως το ράλι, αναγνώρισαν
την απειρία τους και συμβουλεύτηκαν τους καλύτερους στο είδος, δηλαδή τους
οργανωτές του R.A.C. Από εκεί και πέρα κατά γενική ομολογία ξεπέρασαν τους
δάσκαλους τους και έφτιαξαν έναν αγώνα εκπληκτικό. Παράδειγμα προς μίμηση,
λοιπόν, οι Αυστραλοί τόσο σε οργάνωση και σχεδιασμό όσο και σε συμπεριφορά,
κάτι που τους αναγνωρίζεται παγκοσμίως και μάλιστα οι Ινδονήσιοι στο πρώτο
τους «βάπτισμα» στο ΠΠΡ τούς είχαν σαν πρότυπο.
Στα κατά της οργάνωσης οφείλουμε να αναφέρουμε ότι στην απονομή δεν είχαν
προσκληθεί τα MME με τη δικαιολογία ότι ήταν επίσημο γεύμα και αν θέλαμε να
παρευρεθούμε έπρεπε να πληρώσουμε. Βλέπετε, οι δημοσιογράφοι δεν είναι
άνθρωποι του αγώνα, τυχαία βρίσκονται εκεί. Ελπίζουμε οι κατά τα άλλα
άψογοι οργανωτές την επόμενη φορά να είναι πιο προνοητικοί._Π.Π.
Στη Χώρα του Ευκάλυπτου
Όταν φτάσαμε στη δυτική Αυστραλία, αρχικά τίποτα δε μας έκανε εντύπωση. H
πόλη του Περθ είναι κτισμένη στις όχθες του ποταμού Σουόν και
χαρακτηριστικό της είναι οι ουρανοξύστες που ξεπετάγονται ανάμεσα στα
χαμηλά ως επί το πλείστον σπίτια. Είχαμε την εικόνα της περιοχής από πριν,
αφού οι φωτογραφίες από την περίφημη σούπερ ειδική διαδρομή που γίνεται
μπροστά από τα πανύψηλα κτίρια είναι χαρακτηριστικές.
Οι Αυστραλοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για τον αγώνα, μάλιστα η σούπερ
ειδική φτιάχνεται λίγες ημέρες πριν από την εκκίνηση. Είναι έτσι
σχεδιασμένη, ώστε να περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία μιας «αληθινής» ειδικής
διαδρομής και θυμίζει πολύ σούπερ-κρος σε κλειστό χώρο.
Τα αυτοκίνητα ξεκινούν δύο μαζί κάνοντας ταυτόχρονα δύο παράλληλες
διαδρομές εναλλάξ. Στη μια από τις δύο διαδρομές χαρακτηριστικό είναι το
μεγάλο γιάπ που προσφέρει θέαμα στον κόσμο που συγκεντρώνεται από νωρίς
στις εξέδρες. Ας σημειωθεί εδώ ότι οι εξέδρες δένονται και στήνονται δύο
ημέρες πριν από την εκκίνηση και ακόμα ότι η ίδια ειδική διαδρομή
επαναλαμβάνεται κάθε απόγευμα στο τέλος της ημέρας του αγώνα. Έτσι ο κόσμος
στο Περθ έχει την ευκαιρία να δει από κοντά τους πρωταγωνιστές του αγώνα,
σε περίπτωση που αδυνατούν να πάρουν τα βουνά. Όμως στη φημισμένη ειδική
του Περθ δε στήνεται και σχεδιάζεται απλά μια διαδρομή, αλλά ολόκληρο
πανηγύρι, που ξεκινά από τα βεγγαλικά της εκκίνησης, μέχρι τις υπαίθριες
μπιραρίες.
Αν η Αυστραλία δε μας εντυπωσίασε την πρώτη ημέρα, την επομένη χάσαμε κάθε
επαφή με το γνωστό κόσμο. Τα απέραντα δάση από ευκάλυπτους όπου γίνονται οι
«αληθινές» ειδικές διαδρομές αρχικά δε μας ξένισαν, μιας και ο ευκάλυπτος
μάς είναι οικείος. Όμως τα μικρά «μπλακ μπόις» (έτσι λένε οι Αυστραλοί τα
δενδράκια που πλαισιώνουν τους πανύψηλους ευκάλυπτους, αφού θάμνους όσο και
να ψάξαμε δε βρήκαμε), τα καγκουρό που ξεπετάγονται από το πουθενά και τα
κοπάδια από κόκκινους και πράσινους παπαγάλους μάς έκαναν να αισθανθούμε
σαν τους ήρωες στο Τζουράσικ Παρκ. Τίποτα δε μας θύμιζε τα γνωστά μας
ζωάκια, σε κάθε μας βήμα αναρωτιόμαστε τι αλλο θα δούμε;
Όσο για τους Αυστραλούς, ευτυχώς γι? αυτούς ζουν μακριά από τους ανθρώπους
και πιο κοντά στο θεό. Έφτασαν κατατρεγμένοι από την Ευρώπη και
δημιούργησαν μια χώρα-πρότυπο όπου μελαγχολείς, όταν σκέφτεσαι ότι ζεις
στην Ελλάδα ?την ωραιότερη χώρα του κόσμου? όπου βασιλεύει η ασυδοσία, η
κακογουστιά και ο «ωχαδελφισμός».
Αποστολή, αδύνατη!
Όταν αποφασίστηκε να κάνουμε την αποστολή στην Αυστραλία ζούσαμε στον
πυρετό της προετοιμασίας για μερικές εβδομάδες. Βλέπετε, ήταν η πρώτη φορά
που θα γινόταν τέτοια αποστολή και όλα έπρεπε να λειτουργήσουν άψογα για
κάτι που μέχρι τότε φαινόταν αδύνατον. Όμως με τη βοήθεια της British
Airways καταφέραμε το ακατόρθωτο. Πετάξαμε με άνεση μέχρι το Λονδίνο και
εκεί εκπλαγήκαμε όταν συναντήσαμε τους συναδέλφους μας από τη Γερμανία και
τη Σκανδιναβία με την ίδια πτήση. H ανταπόκριση της B.A. είναι η καλύτερη.
H αλήθεια είναι ότι το μεγάλο σε διάρκεια ταξίδι μάς προβλημάτιζε μέχρι τη
στιγμή που μπήκαμε στο Boeing 747-400 και τα ξεχάσαμε όλα. Οι υπηρεσίες
άψογες, και να θέλαμε να πλήξουμε δεν μπορούσαμε. Είχαμε τη δυνατότητα
επιλογής 6 ταινιών και άλλων τόσων ραδιοφωνικών προγραμμάτων, όσο για τους
αεροσυνοδούς έδιναν όλοι τον καλύτερό τους εαυτό, δεν προλαβαίναμε να
σκεφτούμε τι θέλαμε, και το είχαμε. Κατά τη διάρκεια της πτήσης δε, ο
Ρίτσαρντ ?υπεύθυνος της 555? που συνταξιδεύαμε προσπαθούσε να μας λύσει τις
απορίες μας σχετικά με το Μακρέι, ενώ ο μπαμπάς ΜακΡέι αντάλλασσε απόψεις
με τον αεροσυνοδό, που ήταν θαυμαστής του. Και σαν να μη έφταναν όλα αυτά,
πιλότος του αεροσκάφους ήταν ο Πιτ Φόστερ, οδηγός αγώνων ιστορικών
αυτοκινήτων στη Βρετανία (τρέχει με Αστον Μάρτιν). Οπότε καταλαβαίνετε τι
έγινε όταν πήγαμε στο πιλοτήριο. Στην επιστροφή τα πράγματα ήταν ακόμα
«χειρότερα», γιατί συνταξιδεύαμε με τον παγκόσμιο πρωταθλητή Τόμι Μάκινεν,
και κάθε λίγο και λιγάκι από το μεγάφωνο του αεροσκάφους έδιναν πληροφορίες
για το ράλι.
Έτσι οι αρχικοί μας φόβοι για τη μεγάλη διάρκεια της πτήσης χάθηκαν και
στην επιστροφή περιμέναμε πώς και τι να επιβιβαστούμε― βλέπετε? το μενού
που προσφέρει η B.A. είναι πειρασμός. Όσο για το χρόνο που περιμέναμε στο
Λονδίνο για την επιστροφή μας στην Αθήνα πέρασε τόσο γρήγορα, αφού η B.A.
φρόντισε και γι? αυτό. Το lounge, που διαθέτει για ένα ποτό ή ακόμα και για
ντους στο Χίθροου, ειδικά για επιβάτες που πρέπει να περιμένουν κάποιο
χρονικό διάστημα την επόμενη πτήση, είναι μοναδικό. H επιστροφή στην Αθήνα
μάλλον μας μελαγχόλησε, όμως έχουμε το κουράγιο να περιμένουμε μέχρι του
χρόνου για μια ακόμα πετυχημένη «αδύνατη αποστολή»._Π.Π.