Paul Talk

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ F1

Pit Talk

του Πολ Τρόιτχαρτ

O ΝΤΕΪΜΟΝ ΧΙΛ ήταν σίγουρα ο πιο συμπαθητικός τύπος που κέρδισε Παγκόσμιο
Πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια.
Το αφεντικό της Ρενό Σπορ τον αποκάλεσε «πραγματικό τζέντλεμαν», ενώ μια
βρετανική εφημερίδα κυκλοφόρησε με τον τίτλο «τελικά τα καλά παιδιά μπορούν
να κερδίσουν».
Όμως, από τότε που ο Ντέιμον κέρδισε τον πρώτο του αγώνα με Ουίλιαμς,
υπάρχουν αμφιβολίες για την πραγματική του ικανότητα, και σήμερα υπάρχουν
αντίστοιχες αμφιβολίες για την αξία του τίτλου του. Οι αμφιβολίες
βασίζονται στη θεωρία ότι η Ουίλιαμς είναι τόσο καλό αυτοκίνητο που
οποιοσδήποτε από τους καλούς οδηγούς της F1 μπορεί εύκολα να κερδίσει με
αυτό.
Αυτή η σκέψη δεν είναι καθόλου καινούρια. Ο Νάιτζελ Μάνσελ πάντα έκανε πολύ
σοβαρές προσπάθειες για να καταφέρει να πείσει τους πάντες ότι οι επιτυχίες
του πρέπει να αποδίδονται αποκλειστικά και μόνο στις δικές του ικανότητες.
Όπως έλεγε και ο Πάτρικ Χεντ, ο αρχισχεδιαστής της Ουίλιαμς, «ο Νάιτζελ...
τι καλό παιδί... θέλει να πιστεύουν όλοι ότι περνά τη γραμμή του
τερματισμού κουβαλώντας το αυτοκίνητο στην πλάτη του!»
Η ταχύτητα και το θάρρος του Μάνσελ ποτέ δεν αμφισβητήθηκαν, όμως η
συνολική του ικανότητα σε όλα τα επίπεδα ποτέ δε θεωρήθηκε κορυφαία,
απέναντι στον Προστ, το Σένα ή το Σουμάχερ. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και
με το Χιλ.
Ο Ρον Ντένις της Μακλάρεν μού είπε πρόσφατα «οποιοσδήποτε από τους δέκα
πρώτους οδηγούς θα κέρδιζε με μια Ουίλιαμς», σαν εξήγηση για την απουσία
του Χιλ από τη λίστα των πιθανών του οδηγών για το 1997.
Ο Χιλ όμως δε βρισκόταν ούτε και στη λίστα του Φρανκ Ουίλιαμς. Έχασε τη
θέση του για το 1997 από το Φρέντσεν, επειδή τα λάθη του στο δεύτερο μισό
του 1995 του κόστισαν τον τίτλο, ενώ δε θεωρείται ικανός να αντιμετωπίσει
το Σουμάχερ με τη βελτιωμένη Φεράρι του 1997.
Παρόλα αυτά, ο Χιλ πήρε πρωτάθλημα φέτος, ύστερα από δύο χρονιές που ήταν
δεύτερος πίσω από το γερμανό αντίπαλό του. Το 1994 θα μείνει για πάντα στην
ιστορία σαν μια παράξενη χρονιά, με τα ερωτηματικά για τη νομιμότητα των
αυτοκινήτων της Μπενετόν και με τη σύγκρουση Χιλ-Σουμάχερ στον τελευταίο
αγώνα που έδωσε τον τίτλο στο Γερμανό.
Δεν υπάρχει όμως καμία αμφιβολία για το 1995. Ο Χιλ τα έκανε θάλασσα και
έχασε έναν τίτλο που κανονικά έπρεπε να είναι δικός του.
Φέτος ο Σουμάχερ οικειοθελώς αποσύρθηκε σε μια λιγότερο ανταγωνιστική
ομάδα, λέγοντας ανεπίσημα ότι «δανείζει για ένα χρόνο τον τίτλο στον
Ντέιμον». Όταν τον ρώτησα φέτος στην Ιαπωνία αν ακόμα το εννοεί, «έσκασε»
ένα τεράστιο χαμόγελο (που θύμισε κάτι από καρχαρία) και είπε: «πιστεύεις
δηλαδή ότι θα μπορέσει να κάνει κάτι το 1997;». Δημοσίως όμως, ήταν πιο
μεγαλόψυχος, δηλώνοντας ότι «οι οκτώ νίκες του Ντέιμον αποδεικνύουν και με
το παραπάνω την αξία του». Πραγματικά, οι 21 νίκες του Χιλ επί συνόλου 67
Γκραν Πρι είναι αξιοσημείωτη αναλογία που πολλοί θα τη ζήλευαν. Κι όμως,
έστω κι αν ο Χιλ ήταν επικεφαλής στο πρωτάθλημα από τον πρώτο αγώνα, μόνο
στον τελευταίο κατάφερε τελικά να κερδίσει τον τίτλο.
Ο Χιλ είναι σίγουρα πολύ γρήγορος οδηγός, αλλά δε φαίνεται να είναι
αληθινός αγωνιστής όπως ο Βιλνέβ ή ο Σουμάχερ. Το καλύτερό του είναι να
κάνει καλή εκκίνηση, κατά προτίμηση από την πολ ποζίσιον, και να φεύγει
μπροστά μόνος του σε άδεια πίστα, και η καλύτερη απόδειξη του παραπάνω ήταν
ο αγώνας στη Σουζούκα. Ο τίτλος έπρεπε να είχε ξεκαθαρίσει ήδη τρεις αγώνες
νωρίτερα, στη Μόντσα. Ύστερα όμως από μία άσκοπη μάχη για την πρώτη θέση
στον πρώτο κι όλας γύρο με τον Αλεζί, ο Χιλ εγκατέλειψε στον έκτο γύρο όταν
άγγιξε τα λάστιχα που οριοθετούσαν την πίστα. Θα μπορούσε κανείς να
συνδυάσει την κακή αυτή εμφάνιση με την πρόσφατη τότε ανακοίνωση της λύσης
της συνεργασίας του με την Ουίλιαμς, αλλά τα γεγονότα αυτά ήταν ανεξάρτητα
μεταξύ τους.
Στην Πορτογαλία φάνηκαν οι μεγαλύτερες αδυναμίες του. Έχασε πολύτιμο χρόνο
στα ντουμπλαρίσματα πίσω από πιο αργά αυτοκίνητα, δείχνοντας διστακτικός
στα προσπεράσματα. Ο Χιλ άλλωστε δεν πέρασε από τα καρτ όπως σχεδόν όλοι οι
οδηγοί στο δρόμο τους για την F1, και είναι φανερή η έλλειψη προπόνησης στα
τολμηρά προσπεράσματα και το συναγωνισμό τροχό με τροχό. Ας μην ξεχνάμε ότι
ξεκίνησε τους αγώνες αυτοκινήτου στην ηλικία των 23 ετών, σε μια ηλικία που
ο Σουμάχερ είχε ήδη 15 χρόνια καρτ πίσω του, είχε περάσει στη Φόρμουλα 1
και ήταν μόλις ένα χρόνο μακριά από τον πρώτο του τίτλο.
Στην Πορτογαλία ο Χιλ έχασε πολύτιμο χρόνο και στο γύρο εισόδου και εξόδου
από τα πιτ, και τα λάθη αυτά θα του κόστιζαν το πρωτάθλημα, αν δεν του
πήγαιναν όλα καλά στην Ιαπωνία.
Στη Σουζούκα όμως είχαμε μια ακόμα επίδειξη του τρόπου με τον οποίο ο Χιλ
μπορεί να πιέζει τον εαυτό του και να αποδίδει όταν αντιμετωπίζει μια
συγκεκριμένη και πιεστική πρόκληση.
Η σειρά κακών εκκινήσεων στα μισά της χρονιάς ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα
πρόκλησης που ο Χιλ υπερνίκησε με τη βοήθεια αποφασιστικότητας και δύναμης
χαρακτήρα, πιέζοντας την ομάδα του να ξοδέψει χρόνο και χρήμα για να
αλλάξει ο συμπλέκτης και να του δοθούν ευκαιρίες για προπόνηση.
Όμως, και ο Σουμάχερ έδειξε αποφασιστικότητα και δύναμη χαρακτήρα στη
χρονιά του με τη Φεράρι. Σίγουρα ήξερε ότι τα πράγματα δε θα ήταν ρόδινα,
όμως σίγουρα δεν μπορούσε να υποψιάζεται τι τον περίμενε. Είχε κάνει μια
συντηρητική πρόβλεψη για νίκη σε δύο αγώνες, αλλά τελικά κέρδισε τρεις
αγώνες και σημείωσε τέσσερεις πολ-ποζίσιον. Κανένας άλλος σημερινός οδηγός
δε θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο με τη Φεράρι του 1996, και σίγουρα
άξιζε την αμοιβή των 25 εκατομμυρίων δολαρίων που είναι το γενικά αποδεκτό
νούμερο που έχει κυκλοφορήσει (ελάχιστοι άνθρωποι ξέρουν το αληθινό
νούμερο!). Ο Σουμάχερ ήταν εκπληκτικός στη βρεγμένη Βαρκελώνη, και η
επίδοσή του μπορεί να συγκριθεί με την πρώτη εμφάνιση του Σένα σε παρόμοιες
καιρικές συνθήκες στην Πορτογαλία. Ο Σουμάχερ βέβαια έτρεχε με ρυθμίσεις
για το βρεγμένο (ενώ οι δύο Ουίλιαμς είχαν ενδιάμεση ρύθμιση, ελπίζοντας σε
πιθανή βελτίωση του καιρού), αυτό όμως σε τίποτα δε μειώνει την αξία της
εξαιρετικής του εμφάνισης. Εξίσου εντυπωσιακή άλλωστε ήταν και η επίδοσή
του στο Βελγικό Γκραν Πρι.
Από την άλλη, στο Μονακό φάνηκε ότι ακόμα και ο «άνθρωπος-παγοκολόνα»
μπορεί να λυγίσει κάτω από πίεση, όταν ο Σουμάχερ βρέθηκε στην μπαριέρα
στον πρώτο κι όλας γύρο στη βρεγμένη πίστα. Όμως, κράτησε ψηλά το ηθικό του
στους επόμενους αγώνες όπου τα μηχανικά προβλήματα τον έστειλαν από το κακό
στο χειρότερο, και, πάντα πιστός στην ομάδα του και προσωπικά στον Ζαν
Τοντ, δεν έκανε άλλο λάθος μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Όταν ο κινητήρας του έσκασε στο γύρο προθέρμανσης του γαλλικού Γκραν Πρι, η
αντίδρασή του ήταν χαρακτηριστική: «στην αρχή θύμωσα πολύ, έπειτα όμως
σκέφτηκα ότι σε τέτοιες καταστάσεις πρέπει να κρατά κανείς την ψυχραιμία
του, να σφίγγει τα δόντια και να προχωρά εμπρός».
Είδαμε λοιπόν να μην υπάρχουν αμφιβολίες για τις ικανότητες του Σουμάχερ,
ενώ υπάρχουν για τις ικανότητες του Χιλ. Όμως, ας σκεφτούμε τι σημαίνει
«Παγκόσμιος Πρωταθλητής», όχι μόνο στην F1 αλλά και στα 100 μέτρα, στο
σκάκι ή στην ανεμοπορία. Ο Ντέιμον Χιλ αντιμετώπισε τους κορυφαίους του
κόσμου σε ένα συγκεκριμένο άθλημα και κατάφερε να τους κερδίσει.
«Ο καλύτερος στον κόσμο»; Σίγουρα υπάρχουν αρκετοί νεαροί οδηγοί αγώνων που
θα μπορούσαν να τρέξουν σε αγώνα με ένα αυτοκίνητο F1, όμως μόνο 25 φτάνουν
κάθε χρόνο στην εκκίνηση του πρωταθλήματος. Από όλους αυτούς, ένας και μόνο
ένας γίνεται Πρωταθλητής. Φέτος, αυτός ο ένας ήταν ο Ντέιμον Χιλ.
Όσο για τη χρονιά που έρχεται, ο Χιλ θα παραμείνει ένας χαρούμενος
πρωταθλητής, που θα παραδέχεται πάντα ότι το 1996 ήταν η χρονιά του. Ήξερε
ότι είναι η ευκαιρία του ?ή τώρα ή ποτέ.
Τελικά, όλα πήγαν καλά!_Π.Τ.

Ο Πολ Τρόιτχαρτ γεννήθηκε στην Αυστραλία και σήμερα ζει στην Αγγλία. Η
πρώτη του ανταπόκριση από την F1 ήταν το 1964, σαν ανταποκριτής του
Associated Press στο Παρίσι. Σύντομα έγινε ο βασικός απεσταλμένος του ΑΡ
στους αγώνες, της F1. Από το 1987 μέχρι το 1989 ασχολήθηκε με το γραφείο
Τύπου της Τίρελ. Από το 1989 εργάζεται σαν ελεύθερος δημοσιογράφος και τα
κείμενά του δημοσιεύονται σε περιοδικά και εφημερίδες, από την Ευρώπη μέχρι
τη μακρινή Ιαπωνία. Από αυτό το τεύχος θα σχολιάζει για τους αναγνώστες των
4Τ τις εξελίξεις στο χώρο της F1.